Έχουμε ζωντανή την αίσθηση, ότι η άνοιξη έρχεται…

Τη φωτογραφία αυτή μου την έστειλε η αδελφή μου, Στασούλα. Πρόκειται για παπαρούνες στο ανθοδοχείο πάνω στο τραπέζι του σπιτιού της, στην κουζίνα. Παπαρούνες που μάζεψε η ίδια, άγριες, από τα χωράφια του χωριού μου Θραψανού.
Μ’ αρέσει αυτό! Δείχνει καθαρά πως η άνοιξη έχει βρει το δρόμο της και σε λίγο θα είναι κοντά μας. Για πόσο; Δεν ξέρουμε. Οι εποχές είναι πια δυσδιάκριτες και ότι νομίζεις ότι το ξέρεις σήμερα, αύριο μάλλον θα είναι κάτι άγνωστο.
Ας κρατήσουμε αυτή την ομορφιά και ας ελπίσουμε, αυτές τις στιγμές που αγαπούμε, ότι θα τις κρατήσουμε στην καρδιά μας, ακριβά φυλαγμένες στις μέρες που έρχονται…
Κουκουνάρι, τι ξέρετε γι’ αυτό και πώς διαμορφώνεται έτσι;

Η κουκουναριά (Pinus pinea – Πεύκη η πίτυς) είναι ένα ιθαγενές πεύκο της Νότιας Ευρώπης, στην περιοχή της Μεσογείου. Το δέντρο καλλιεργείται για τους εδώδιμους σπόρους του από τους προϊστορικούς χρόνους. Αυτά είναι στοιχεία μερικά στοιχεία για την κουκουναριά. Πώς όμως δημιουργείται και πώς μεγαλώνει το κουκουνάρι, για να γίνει αυτό που ξέρουμε; Το έχετε δει;

Αυτό σας δείχνουμε σήμερα με τις φωτογραφίες. Η κουκουναριά μπορεί να υπερβεί τα 25 μέτρα σε ύψος, αν και συνήθως είναι λιγότερο ψηλή, γύρω στα 12-20 μέτρα. Έχει μια χαρακτηριστική ομπρελοειδή μορφή με κοντό κορμό και στρογγυλή επίπεδη κορυφή. Ο φλοιός είναι χοντρός, καστανοκόκκινος και βαθιά χαραγμένος από φαρδιές, κατακόρυφες πλάκες. Έχει ευλύγιστα βελονοειδή φύλλα ανά δυο σε βραχυκλάδια, μήκους 10-18 εκατοστών.

Τα νεαρά δέντρα έχουν διαφορετικά φύλλα, μήκους 2-4 εκατοστών με γλαυκοπράσινο χρώμα. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 8-15 εκατοστών και χρειάζονται 36 μήνες για να ωριμάσουν, περισσότερο από κάθε άλλο πεύκο. Οι σπόροι είναι μεγάλοι, μήκους δύο εκατοστών, ανοιχτοί καστανοί με μια μαύρη επίστρωση που φεύγει εύκολα.

Οι σπόροι διαδίδονται με τα ζώα και στην πρόσφατη ιστορία, με την βοήθεια των ανθρώπων. Ο εδώδιμος σπόρος είναι γνωστός ως κουκουνάρι και χρησιμοποιείται στη Μεσογειακή κουζίνα, με πιο γνωστή τη χρήση του ως βασικό συστατικό της Ιταλικής σάλτσας πέστο. Οι φωτογραφίες είναι από τον τοίχο του Πέτρος Πατσαλαρήδη, από το δάσος που βρίσκεται καθημερινά. Και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…