Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Είναι η πρώτη φορά στην κοινή ζωή μας με τη Σούλα που χθες μπορέσαμε να γιορτάσουμε μαζί με τα παιδιά του Στηβ και της Έστερ και την φίλη της Χλόης Κέϊτυ, την 30η επέτειο του γάμου τους. Τους γνωρίζω εδώ και οκτώ χρόνια. Στο σπίτι τους με φιλοξένησαν και εκεί έγινε ο γάμος μας με τη Σούλα το 2015. Αλλά το πιο ωραίο είναι, ότι εδώ και δέκα μέρες, είμαστε μαζί τους στην Πάρο, σε ένα υπέροχο μέρος, κοντά στη Χρυσή Ακτή.

Χθες λοιπόν, όπως σας είπα, είχαν την επέτειο τους και τα παιδιά τους, η φίλη τους κι εγώ με τη Σούλα τους κάναμε το τραπέζι σε ένα υπέροχο μέρος, δίπλα στη θάλασσα, το VERANTA BLUE. Το είχαμε ετοιμάσει προσεκτικά, αρκετές μέρες πριν. Είναι κοντά στο σπίτι που μένουμε κι έχει, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, ένα πολύ ωραίο περιβάλλον που άξιζε για μια τέτοια ωραία στιγμή. Και τη χαρήκαμε πολύ, όλη αυτή την τελευταία βραδιά μας στην Πάρο.

Σήμερα οι δρόμοι της παρέας μας, χωρίζουν. Η Χλόη με την Κέιτυ “πετάνε” για Αθήνα και από εκεί για Χανιά, για μερικές μέρες, ενώ εμείς φεύγουμε με το πλοίο BLUE STAR DELOS για Πειραιά. Και την επομένη, ο Στηβ με την Έστερ και τη Βικτώρια, φεύγουν για τα Μετέωρα κι εμείς μένουμε Αθήνα για να συμμετάσχουμε στο έργο αυξημένης μαρτυρίας, ενόψει της επίσκεψης του Επισκόπου Περιοχής στην Εκκλησία μας.

Έχετε δει ως τώρα αρκετές αναρτήσεις από την Πάρο. Και θα δείτε κι άλλες στις μέρες που έρχονται, αφού έχουμε πάρα πολύ υλικό να αξιοποιήσουμε. Για την ώρα, ας μείνουμε στη χαρωπή χθεσινή περίσταση της επετείου των 30 χρόνων γάμου του Στηβ και της Έστερ. Θα το ξαναπούμε: Ήταν για όλους μας κάτι πολύ όμορφο που άξιζε να ζήσουμε για να το δούμε. Οι άνθρωποι ξέρουν να τιμούν έναν θεσμό που ευλόγησε ο Θεός!

Το να μεγαλώνεις μαζί με το site σου, είναι μια πρόκληση. Το παρακολουθείς σταθερά να αναγεννιέται κάθε πρωί και να τραβά το δρόμο του. 300 αναρτήσεις είχαμε χθες! Το χαρήκαμε αυτό το μικρό ρεκόρ που, αν μη τι άλλο, δείχνει μια σταθερότητα παρουσίας και υπευθυνότητα σε ότι έχουμε αναλάβει στην καρδιά μας. Σκόπιμα διακοσμήσαμε την ανάρτηση με λουλούδια που αγαπούμε και μας αρέσουν.

Οι στατιστικοί πίνακες που μας δίνει εσωτερικά, προκειμένου να βλέπουμε ποια θέματα σας αρέσουν, λένε κάτι. Μας δείχνουν πως κινείται, από πλευράς αναγνωσιμότητα. Στη μήνα που μας πέρασε, τον Απρίλιο, υπήρξαν μέρες που τα views έφτασαν και τα 500. Εντυπωσιακό, αν σκεφτείς ότι καμιά διαφήμιση δεν έχουμε κάνει στο site, συνειδητά, επειδή δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα αυτό.

Το site είναι ελληνόφωνο, δηλαδή έχει επιλέξει τα ελληνικά ως γλώσσα έκφρασης. Θα περίμενε κανείς να το διαβάζουν άνθρωποι που γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τη γλώσσα αυτή. Αμ, δε! Μας βλέπουν από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα και το Βιετνάμ! Να είναι τόσοι ελληνόφωνες σ’ αυτά τα μέρη; Ελπίζουμε! Γιατί αν μας διαβάζουν από τη μετάφραση της Google, τη βάψαμε…

Επισκεφτήκαμε πρόσφατα τα Ζάρκα της Εύβοιας, ένα τόπο που τον γνώρισα πριν μισό αιώνα ως ένα έρημα ψαρότοπο και που σήμερα με τα “αγαθά” του πολιτισμό, φως, νερό και άσφαλτο τον έκαναν αγνώριστο από πολλές απόψεις. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα. Ένα όμως δεν άλλαξε και παρέμεινε σταθερά όμορφο. Η θάλασσα του!

Βλέπει στο Αιγαίο πέλαγο. Όμορφο καθαρό, ανοιχτό και… ατίθασο. Αλλάζει διαθέσεις ο καιρός και κυρίως ο αέρας, από τη μια στιγμή στην άλλη. Ξαφνικά και απρόβλεπτα. Τα τελευταία χρόνια έναν φυσικό φράκτη με μεγάλες πέτρες, από τη Νομαρχία, για να προστατέψουν τους καλοκαιρινούς κολυμβητές.

Κάτι που μου άρεσε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν η αγριάδα του. Τοπίο που μοιάζει πολύ με τη Νότια Κρήτη. Τεράστια βράχια και βαθιά νερά, αλλά πεντακάθαρα. Και τα βότσαλα της θάλασσα ψιλά, νόμιζες πώς είναι κομμάτια από μάρμαρο. Πού και πού θα βρεις ίσως και ψιλή άμμο. Αλλά η αγριάδα περισσεύει…

Ο καιρός ήταν καλός χθες. Κατά τις 9 το πρωί αφήσαμε στην Αθήνα και πήραμε το δρόμο για τα Ζάρκα της Εύβοιας, από την μεριά του Αιγαίου, έναν προορισμό που γνώρισα όταν ήμουν μικρότερος από 17 χρονών. Εδώ περάσαμε δύο βδομάδες σε μια καλύβα με καλάμια, μαζί με τα φιλαράκια από τον Σκαραμαγκά, τον Στέλιο από το χωριό αυτό που μας έφερε και τον Βασίλη από την Πάτρα. Και με τους δυο στην πορεία των χρόνων χαθήκαμε.

Είχα περισσότερα από 12 χρόνια να έρθω ξανά και χθες που επισκεφτήκαμε αυτή την παραλία, όλα ήταν διαφορετικά. Έχουν χτιστεί πολλά και καλοφτιαγμένα σπίτια, αν και η ταβέρνα του “Καπετάνιου” ήταν κλειστή. Έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε στον Αλμυροπόταμο, από την μεριά του Ευβοϊκού για φαγητό. Έχουμε γράψει, όμως στο παρελθόν, για τα Ζάρκα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα από το αρχείο μας.

Όμως η θάλασσα του, ήταν το ίδιο ωραία, όπως πάντα. Το βότσαλο της ψιλό και σαν μάρμαρο. Πριν πολλά χρόνια, έχω βγάλει αθερίνα εδώ και την πηγαίναμε στην ταβέρνα του “Καπετάνιου” που τότε ήταν και παντοπωλείο και μας την έφτιαχνε μεζέ για ούζο… Αλλά τότε όλα ήταν διαφορετικά. Και υπήρχε και το ταβερνάκι του μπάρμπα Βαγγέλη που το είδαμε να έχει γκρεμιστεί και στη θέση του έγιναν δωμάτια.

Εγώ ελάχιστα πράγματα σκαμπάζω από κουζίνα, ζαχαροπλαστική ή ότι έχει σχέση με φαγώσιμα και την προετοιμασία τους. Όμως στη φάση της κατανάλωσης, ήμασταν πάντα πρώτοι! Κι εδώ που τα λέμε, ως παιδιά, λαχταρούσαμε να φτιάξει αυτή την εποχή η μάνα μου τα καλιτσούνια. Μου τα θύμισε η αδελφή μου Στασούλα που συνεχίζει να τα κάνει, κάθε χρόνο.

Δείτε τη φετινή παραγωγή της, στο τραπέζι της κουζίνας της. Μεγάλα και μπόλικα! Βέβαια η μάνα μου έφτιαχνε ένα ολόκληρο κοφίνι, ήμασταν φαγανοί τότε, σε μέγεθος διπλάσιο από αυτά που βλέπετε. Και το κοφίνι δεν κράταγε πάνω από μια εβδομάδα. Ήταν που κάναμε κι εμείς το μέρος μας στην κατανάλωση, οπότε πού να φτάσουν;

Η Στασούλα συνεχίζει να τα κάνει όλα αυτά και για να πω την αλήθεια, εγώ τη χαίρομαι, επειδή το απολαμβάνει και όσοι είναι κοντά της, τα χαίρονται από πρώτο χέρι. Τα καλιτσούνια έχουν ένα περίβλημα με γλυκό ψωμί σαν τσουρέκι και μέσα έχουν τυρί γλυκό με κανέλα και αρωματικά βότανα που τα κάνει γευστικότατα και χορταστικά. Στο χωριό, τα φτιάχνουν οι νοικοκυρές, αυτές τις μέρες.

Παρακολουθήσαμε χθες στο Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο στο Μαρούσι, μια εξαιρετική Συνέλευση Περιοχής μ’ αυτό το θέμα: “Φίλοι της Ειρήνης”. Και μάθαμε πόσο σπουδαίο είναι, να συνεχίσουμε να ψάχνουμε γι’ αυτούς, παντού. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας βοηθήσει σ’ αυτό; Βεβαίως! Ο Άρχοντας Ειρήνης…

Ένα πρώτο μεγάλο καλό είναι ότι οι φίλοι της ειρήνης δεν μαθαίνουν πια τον πόλεμο. Κι επίσης, δεν νοιώθουν μόνοι. Βοηθούν ο ένας τον άλλον! Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Με το να ανοίγουν διάπλατα την καρδιά τους, με το να βοηθούν τους νέους να αξιοποιούν τις δυνατότητες τους και με το να τιμούν του ηλικιωμένους.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως με γραφικές παραθέσεις από την Αγία Γραφή, μάθαμε πως μπορούν οι φίλοι της ειρήνης να νικούν το κακό με το καλό. Ακούγεται ουτοπικό στην εποχή μας; Σας διαβεβαιώνουμε ότι μπορεί να λειτουργήσει. Μας το υπόσχεται Εκείνος που είναι σε θέση να κρατά τις υποσχέσεις του!

Γεμάτοι από ευγνωμοσύνη στον μεγάλο Εκπαιδευτή μας, επιστρέψαμε το απόγευμα σπίτια μας, κουρασμένοι σωματικά, αλλά με χαρούμενη καρδιά και πλούσιοι από εμπειρίες που αποκομίσαμε από αυτή την όμορφη περίσταση. Ξαναθυμηθήκαμε πόσο όμορφα είναι να βρίσκεσαι κοντά σε αδελφούς, με φυσική παρουσία… Κάτι που είχαμε στερηθεί, στον καιρό της πανδημίας…

Η σωστή εκδοχή του δώρου… Οι γυναίκες που παρατηρούν λεπτομέρειες βλέπουν και προσέχουν πράγματα στη φωτογραφία που δημοσιεύσαμε χθες. Και τότε παρεμβαίνουν για να αποκαταστήσουν την αλήθεια στα πράγματα. Έτσι και η Σούλα, τοποθέτησε τα λουλούδια στη θέση τους, για να σας δείξουμε ολοκληρωμένα, το δώρο των φίλων μας. Πάνω λοιπόν η ολοκληρωμένη φωτογραφία. Κάτω η ελλιπής.

Και να λοιπόν που φτάσαμε στην όγδοη επέτειο του γάμου μας με τη Σούλα! Η ζωή προχωρεί με τα πάνω της και τα κάτω της. Αλλά, απολογιστικά, είναι όμορφη, καθώς, μαζί δημιουργούμε πράγματα σε καθημερινή βάση, ενώ συμμετέχουμε μαζί σε κοινά πράγματα.

Βλέποντας λίγο πίσω, εκτιμώ ότι δημιουργήσαμε εκείνες τις προϋποθέσεις, για να είμαστε καλά. Δεν αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους και δεν λειτουργούμε με μια μοιρολατρική διάθεση, αλλά δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για το καλύτερο που μας αξίζει.

Και είναι εντυπωσιακό πως, ενώ ως συνταξιούχοι πια, θεωρητικά, θα έπρεπε να ψάχναμε να βρούμε τρόπους για να περνά ευχάριστα ο καιρός, εμείς προσπαθούμε να βρούμε χρόνο για λίγη προσωπική ανάπαυση και ξεκούραση που όλοι έχουμε ανάγκη, όταν βρισκόμαστε σε συνεχή κίνηση και δράση.

Σχεδιάζουμε και υλοποιούμε δράσεις, ανοίγουμε το παράθυρο στο κοντινό μέλλον και λαχταρούμε την ώρα που θα έρθουν τα παιδιά της Σούλας, το φετινό καλοκαίρι, κοντά μας.

Ιούνιο, θα είναι εδώ η Έστερ, ο Στηβ και οι δύο κόρες τους. Και τον Αύγουστο, ο Κώστας και η Άννυ. Το μεσοδιάστημα, θα προσπαθήσουμε να πάμε κι εμείς κάπου για λίγη ξεκούραση.

Και περιμένοντας τους, σχεδιάζουμε και υλοποιούμε πράγματα. Μετά την κουζίνα, σχεδιάζουμε να αλλάξουμε και το μπάνιο. Θέλουμε να το προσαρμόσουμε στις καθημερινές τωρινές αλλά και τις λίγο πιο μακρινές ανάγκες μας. Ελπίζουμε οι εμπλεκόμενοι άνθρωποι, οι μαστόροι, να μας βοηθήσουμε να το κάνουμε αυτό με τον καλύτερο τρόπο.

Εκεί που στοχεύουμε, είναι η ποιότητα της ζωή μας. Το χρειαζόμαστε. Το έχουμε ανάγκη από τη  μια κι από την άλλη μας αξίζει, επειδή έχουμε εργαστεί πολύ και συνεχίζουμε να το κάνουμε, όπου χρειάζεται. Δεν παροπλίζουμε τον εαυτό μας, δεν τον βάζουμε στο περιθώριο.

Δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο. Μερικά πράγματα τα έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας. Δεν αφήνουμε να «σέρνεται», ότι μπορεί να γίνει σήμερα. Αυτό βοηθάει πολύ. Το έχουμε δει πως λειτουργεί στην πράξη.

Συνεχίζουμε να είμαστε κοντά, ο ένας στον άλλον. Η ζωή είναι εδώ και μας περιμένει στη γωνία, με υπομονή, ώσπου να ξεκαθαρίσουμε τις εκκρεμότητες μας…

Το έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μεγαλώνουμε πια, αν και η καρδιά μας, επειδή είμαστε δημιουργημένοι διαφορετικά, «πεταρίζει» και ζητάει πράγματα. Και μπορούμε να βλέπουμε ρεαλιστικά τα πράγματα, όπως είναι και όχι, όπως θα θέλαμε να είναι.

Οκτώ χρόνια μαζί, έχουμε κάνει πολλά. Και για όσο μας επιτρέψει η ζωή, να είμαστε μαζί, θέλουμε να έχουμε και επιδιώκουμε το καλύτερο. Αυτό είναι το σκεπτικό μας και μ’ αυτό κινούμαστε στην καθημερινότητα μας.

Οκτώ χρόνια μαζί, δείχνουμε να αντέχουμε και είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, την κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει. Μπορούμε να είμαστε ακόμα καλύτερα; Προφανώς! Πάντα θα υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση.

Και πάντα θα μαθαίνουμε από τα λάθη μας και θα προσπαθούμε να διορθωνόμαστε. Και θα γινόμαστε καλύτεροι. Εμείς το παλεύουμε αυτό, σε καθημερινή βάση και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σ’ αυτόν τον τομέα.

Χαιρόμαστε να μοιραζόμαστε μαζί σας πράγματα. Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ έχει βοηθήσει πολύ σ’ αυτό. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, μ’ αυτή τη λογική λειτούργησε και 20 χρόνια μετά, έκανε μερικά πράγματα, ακόμα πιο καθαρά για μας.

Το ωραίο είναι ότι εξελίσσεται μαζί μας. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό. Αυτό που ξέρω και βλέπω στην πράξη, είναι ότι οι αντοχές μας, καθώς μεγαλώνουμε, μπορεί να λιγοστεύουν, αλλά η έκφραση μέσα από το γράψιμο ως ανάγκη, είναι πολύ δυνατή για μένα.

Κι αυτό μ’ αρέσει, οπότε το επιδιώκω ως ξεκούραση και χαλάρωση και όχι ως ένα επιπλέον άγχος και ευθύνη.

Θα ήθελα του χρόνου, στην ένατη επέτειο του γάμου μας, να είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Και θα το παλέψουμε μαζί, σ’ αυτή την κατεύθυνση. Στο χέρι μας είναι. Είναι το μόνο που έχουμε κατανοήσει καλά. Μόνο την υγεία μας να έχουμε… Όλα τα άλλα, μπορούμε να τα κάνουμε και να νοιώθουμε καλά σ’ αυτή τη σχέση…