Αρχείο κατηγορίας Ζωή

Είχαμε καιρό να πάμε βόλτα στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Και το κάναμε την Παρασκευή που μας πέρασε… Ήταν πανέμορφα! Αλλά αυτό που μας ξελόγιασε, ήταν το χαμομήλι. Τι μάθαμε γι’ αυτό;  Χαμομήλι είναι η κοινή ονομασία για πολλά ποώδη φυτά που ανήκουν στην οικογένεια Αστεροειδή.

Περιλαμβάνονται περί τα 45 είδη. Η ετυμολογία του είναι από το αρχαίο χαμαίμηλον, από το «χαμαί» (χάμω, κάτω στο χώμα, στη γη) και το «μῆλον» επειδή η μυρωδιά των ανθέων, θυμίζει αυτήν του μήλου. Αυτό το χαμηλά το νιώσαμε καλά, στην προσπάθεια μας να μαζέψουμε ένα ματσάκι για το σπίτι.

Το χαμομήλι ανάμεσα στα λευκά του πέταλα έχει έναν κίτρινο λοφίσκο. Στη θέση αυτή η μικρή μαργαρίτα που πολύ μοιάζει με το χαμομήλι, δεν έχει κίτρινο λοφίσκο αλλά ένα κίτρινο αλωνάκι. Η μικρή αυτή μαργαρίτα που δεν έχει το άρωμα του χαμαίληλου, ονομάζεται προβατολούλουδο. Και εντάξει, πέρα από το άρωμα υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει.

Στο κοινό χαμομήλι, τα άνθη κατανέμονται σε ταξιανθίες – κεφάλια που μοιάζουν ιδιαίτερα με αυτές της μαργαρίτας. Το όνομα του σημαίνει μήλο που είναι κάτω στο έδαφος (χάμω – μήλο). Είναι φυτό ποώδες και ζει ένα χρόνο (μονοετές). Αρωματικό και φαρμακευτικό. Έχει λείο βλαστό και είναι πολύκλαδο. Τα στοιχεία τα πήραμε από το Wikipedia.

Η κουκουναριά (Pinus pinea – Πεύκη η πίτυς) είναι ένα ιθαγενές πεύκο της Νότιας Ευρώπης, στην περιοχή της Μεσογείου. Το δέντρο καλλιεργείται για τους εδώδιμους σπόρους του από τους προϊστορικούς χρόνους. Αυτά είναι στοιχεία μερικά στοιχεία για την κουκουναριά. Πώς όμως δημιουργείται και πώς μεγαλώνει το κουκουνάρι, για να γίνει αυτό που ξέρουμε; Το έχετε δει;

Αυτό σας δείχνουμε σήμερα με τις φωτογραφίες. Η κουκουναριά μπορεί να υπερβεί τα 25 μέτρα σε ύψος, αν και συνήθως είναι λιγότερο ψηλή, γύρω στα 12-20 μέτρα. Έχει μια χαρακτηριστική ομπρελοειδή μορφή με κοντό κορμό και στρογγυλή επίπεδη κορυφή. Ο φλοιός είναι χοντρός, καστανοκόκκινος και βαθιά χαραγμένος από φαρδιές, κατακόρυφες πλάκες. Έχει ευλύγιστα βελονοειδή φύλλα ανά δυο σε βραχυκλάδια, μήκους 10-18 εκατοστών.

Τα νεαρά δέντρα έχουν διαφορετικά φύλλα, μήκους 2-4 εκατοστών με γλαυκοπράσινο χρώμα. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 8-15 εκατοστών και χρειάζονται 36 μήνες για να ωριμάσουν, περισσότερο από κάθε άλλο πεύκο. Οι σπόροι είναι μεγάλοι, μήκους δύο εκατοστών, ανοιχτοί καστανοί με μια μαύρη επίστρωση που φεύγει εύκολα.

Οι σπόροι διαδίδονται με τα ζώα και στην πρόσφατη ιστορία, με την βοήθεια των ανθρώπων. Ο εδώδιμος σπόρος είναι γνωστός ως κουκουνάρι και χρησιμοποιείται στη Μεσογειακή κουζίνα, με πιο γνωστή τη χρήση του ως βασικό συστατικό της Ιταλικής σάλτσας πέστο. Οι φωτογραφίες είναι από τον τοίχο του Πέτρος Πατσαλαρήδη, από το δάσος που βρίσκεται καθημερινά. Και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.

Αυτή την εποχή και λίγο αργότερα, στην Κρήτη θα συναντήσετε αυτούς τους μεζέδες για τη ρακή. Ξέρετε τι είναι; Τα έχετε ξανασυναντήσει; Μπορεί και όχι γι’ αυτό, επιτρέψτε μου, να μοιραστώ μερικά “μυστικά” μαζί σας. Είναι καθαρισμένα αγκιναρόφυλλα, υπέροχος μεζές, μαζί με λεμόνι και πορτοκάλι. Δίπλα δυο σφηνάκια, περιμένουν!

Να ‘τα μόνα τους κι εδώ… Πασπαλισμένα με μπόλικο χοντρό αλάτι που τραβά και το αλκοόλ. Αν δεν τα ξέρεις, αποκλείετε να τα φανταστείς, παρόλο που τις άγριες αγκινάρες θα τι βρεις παντού στην εξοχή, αυτή την εποχή, άγριες. Αλλά κι αν ακόμα τα βρεις θα πρέπει κάποιος να σου δείξει πώς τις καθαρίζουν για να μπορέσεις να τις απολαύσει. Κι όλα αυτά, πριν βγάλουν τις αγκινάρες!

Το μοσχομπίζελο (Lathyrus odoratus, Fabaceae) είναι γένος πολυετών και ετήσιων αναρριχώμενων φυτών με καταγωγή από τη νότια ανατολική Μεσόγειο την Ιταλία, τη νότια Γαλλία και από την Ελλάδα. Δεν είναι βρώσιμο αλλά καλωπιστικό φυτό. Μια φωτογραφία της Anna Sofroniou δημοσιευμένη στην Ομάδα “Αγαπώ τα φυτά”

Το είδαμε και δεν το πιστεύαμε στην Ψαρών, έναν δρόμο στον Άγιο Παύλο Μεταξουργείου. Ένας κισσός μ’ αυτές τις ρίζες και με την υποστήριξη κάποιων ανθρώπων, που αγαπούν τον τόπο τους, απλώνεται σε ένα ολόκληρο τετράγωνο και το κάνει πολύ όμορφο. Δεν κρατήθηκα και το κατέγραψα με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου.

Ο κισσός είναι από τα πιο δημοφιλή αναρριχώμενα φυτά που χρησιμοποιείται συνήθως για δημιουργία φράχτη στον κήπο. Τα τελευταία χρόνια τον συναντάμε συχνά και ως φυτό εσωτερικού χώρου. Μπορεί να μας εξασφαλίσει πυκνή κάλυψη σε βράχους, τοίχους και δέντρα, προσφέρεται επίσης για εδαφοκάλυψη.

Και μπορεί εξίσου εύκολα να διακοσμήσει το σαλόνι του σπιτιού μας. Αλλά και το πεζοδρόμιο ένας δρόμου στο κέντρο της Αθήνα! Ε, αυτό όμως, ούτε που μπορούσα να το φανταστώ… Ο κισσός διαθέτει πολύ γρήγορη ανάπτυξη και εντυπωσιάζει με το πρασινωπό ή πρασινοκίτρινο φύλλωμα που αποτελείται από τρίλοβα ή πεντάλοβα φύλλα.

Καταφέρνει και αναρριχάται, χρησιμοποιώντας μικρές εναέριες ρίζες που συγκρατούν το φυτό σε φράχτες, σε πέργκολες, σε τοίχους, σε κιγκλιδώματα, αλλά και σε ειδικές κατασκευές όπως αυτή εδώ που μας άφησε έκπληκτους. – Τα στοιχεία για τον κισσό, τα πήραμε από site www.mistikakipou.gr

Ο λόφος Σκουζέ είναι ένας μικρός λόφος, ο οποίος βρίσκεται στην 4η Δημοτική Ενότητα του Δήμου Αθηναίων. Η παλιά του ονομασία ήταν λόφος της Ευχλόου Δήμητρος. Κάποια στιγμή στα 1800, η οικογένεια Σκουζέ απέκτησε μεγάλες εκτάσεις γης στην περιοχή με αποτέλεσμα ο λόφος και η συνοικία η οποία απλώθηκε γύρω του, να πάρει το όνομά της.

Η ονομασία διατηρείται ακόμα και σήμερα. Η συνοικία του λόφου Σκουζέ συνορεύει με τις συνοικίες Κολωνός, Σεπόλια, Ακαδημία Πλάτωνος και Κολοκυνθού και εξυπηρετείται από το Μετρό, Σταθμό Σεπόλια και πολλές γραμμές λεωφορείων και τρόλεϊ. Συχνά πάμε βόλτα εκεί. Αν και σχετικά μικρός ο λόφος, έχει τη γοητεία του!

Στην κορυφή του λόφου βρίσκεται ο ναός του Αγίου Αιμιλιανού, ενώ ο περιβάλλων χώρος αποτελεί σημείο συνάντησης κατοίκων και επισκεπτών της περιοχής. Η περιοχή θα κατοικηθεί κυρίως από Κυκλαδίτες, ιδιαιτέρως δε από Μυκονιάτες. Την περασμένη Κυριακή, ήταν μια μέρα – χαρά Θεού, οπότε το επισκεφτήκαμε και και φωτογράφισα τις εισόδους του.

Η γειτονιά είναι μια ιδιαίτερη περιοχή κατοικίας, με μεσοπολεμικές μονοκατοικίες, αξιόλογης αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας και ενδιαφέρουσα θέα, λόγω υψομέτρου. Στην κορυφή του λόφου Σκουζέ λειτουργεί και η ταβέρνα του φίλου μου Τάσου “Η Αρετούσα“. Αν δεν έχετε δοκιμάσει τους μεζές της, αξίζει να την επισκεφτείτε.

Φίλοι χρόνια τώρα, αναγνώστες του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και προσωπικοί φίλοι μας, μας τροφοδοτούν με φωτογραφίες από το όμορφο νησί της Άνδρου που δείχνει πώς είναι αυτή την εποχή. Αν κι εμείς εδώ βιώνουμε μια μικρή κακοκαιρία σε ήπια μορφή, που παραπέμπει σε μίνι χειμώνα, εκεί έχουν ήδη άνοιξη! Δεν είναι φοβερό;

Οι αμυγδαλιές άνθισαν και είναι πανέμορφες! Δείτε προσεκτικά την ομορφιά αυτής της φωτογραφίας. Με τέτοιες υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή και με τόση ηλιοφάνεια είναι δυνατόν να μην μπερδευτούν τα φυτά και τα δέντρα; Εδώ, εμείς και δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε καμιά φορά τα πράγματα…

Δείτε μερικά πανέμορφα λουλούδια, όπως είναι ανθισμένα. Είναι κι η γωνία που έχει επιλέξει να τα φωτογραφίσει η Ευαγγελία. Είναι και ο τόπος που μένει, ένας μικρός παράδεισος λίγο πιο έξω από τ’ Αποίκια, όλα παίζουν το ρόλο τους στο τελικό αποτέλεσμα. Και χαίρεσαι να το απολαμβάνεις. Ευχαριστούμε από καρδιάς!

Δέντρα που βιάζονται να μιλήσουν για την άνοιξη, ανθισμένα! Και πιο δίπλα, σπίτια όλο πέτρα, η ομορφιά της Άνδρου! Χαιρόμαστε κάθε φορά που γίνεται λόγος γι’ αυτό το νησί των Κυκλάδων. Οι τακτικοί αναγνώστες μας, ξέρουν και το γιατί. Έχουμε φίλους εδώ και έχουμε μοιραστεί τόσα πράγματα μαζί τους!