Αρχική » 2025 (Σελίδα 36)
Αρχείο έτους 2025
Ξημερώματα στην Άνδρο με το φακό φίλης μας
Ξημερώματα στην Άνδρο. Όλα ξεκίνησαν με ένα φως δειλό, σχεδόν διστακτικό, που κύλησε απ’ τον ορίζοντα και άγγιξε τις πέτρινες στέγες του χωριού. Η θάλασσα, ήρεμη σαν αναπνοή, καθρέφτιζε τον ουρανό, και για μια στιγμή ένιωθες πως το νησί δεν ήταν παρά ένα όνειρο που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η Ευαγγελία, σιωπηλή πίσω απ’ τον φακό της, αιχμαλώτισε εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη νύχτα και την ημέρα — εκεί που η Άνδρος αποκαλύπτει την πιο αληθινή της όψη.
Συμβιώνουν αρμονικά με τους ανθρώπους

Πράγματι, αυτή είναι μια πολύ όμορφη και ήρεμη εικόνα! Οι δεκαοχτούρες (Streptopelia decaocto) είναι γνωστές για την ηρεμία και την εξοικείωσή τους με το ανθρώπινο περιβάλλον. Στη φωτογραφία μια ενήλικη δεκαοχτούρα, Κάπου σε ένα μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης κάθεται προστατευτικά πάνω σε μία ή δύο νεοσσούς, μέσα σε μια γλάστρα — προφανώς έχουν φτιάξει τη φωλιά τους εκεί. Μια εικόνα τρυφερότητα, μάθημα για τους ανθρώπους και για το πώς λειτουργεί η δημιουργία!

Οι δεκαοχτούρες συχνά επιλέγουν γλάστρες, μπαλκόνια και άλλες ήσυχες γωνιές σε πόλεις και χωριά για να γεννήσουν, και δείχνουν εντυπωσιακή ανεκτικότητα στους ανθρώπους, όταν δεν αισθάνονται απειλή. Είναι ένα υπέροχο παράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης. Τι κάνουμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση; Προσπαθούμε να μη στεκόμαστε πολύ κοντά ή να κάνουμε απότομες κινήσεις. Αν νιώσουν ασφαλείς, θα μείνουν και θα μεγαλώσουν τα μικρά τους.

Αν η γλάστρα είναι η ίδια με αυτή της φωλιάς, δεν χρειάζεται να την ποτίζουμε έντονα – η υγρασία μπορεί να είναι επικίνδυνη για τα αυγά ή τα νεογνά. Φροντίζουμε να μην υπάρχουν κοντά έντονοι ήχοι ή φώτα το βράδυ κοντά τους. Τα πουλιά χρειάζονται ηρεμία, ειδικά όταν κλωσάνε ή ταΐζουν μικρά! Μπορούμε ακόμα να αφήνουμε καθαρό νερό σε ένα ρηχό μπολάκι, σε κάποια απόσταση. Όχι πολύ κοντά στη φωλιά, αλλά κάπου που να μπορούν να το βρουν. Τους είναι πολύ χρήσιμο, ειδικά το καλοκαίρι.

36 χρόνων γάμου για την Άννυ και τον Κώστα!

Περνούν τα χρόνια και οι καιροί! Ο γιος της Σούλας, Κώστας και η σύζυγος του Άννυ, κλείνουν σήμερα 36 χρόνια γάμου! Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα φέτος που οι δύο τους τα γιόρτασαν λίγο πρόωρα και μαζί θα τα γιορτάσουμε λίγο αργότερα. Η Άννυ έφτασε χθες Ελλάδα με μια φίλη της, ενώ ο Κώστας λόγω της δουλειά του, αναμένεται τον άλλο μήνα… Να είναι καλά και ευτυχισμένοι, τους ευχόμαστε και μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ!

Τα έχουμε ζήσει, κάποτε κι εμείς, στο χωριό

Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, είμαστε καθηλωμένοι στο σπίτι. Δεν είναι ούτε να το σκεφτείς να βγεις έξω, με τέτοιες τρελές θερμοκρασίες. Οπότε καθώς σερφάρεις στο διαδίκτυο, μπορεί να πέσεις πάνω και σε πράγματα που σε πάνε πίσω στο παρελθόν. Η ανάρτηση της Ευτυχία Κολιού στην ομάδα “Ζωή, χωριό και παράδοση”, όπου είναι δημοσιευμένες αυτές οι φωτογραφίες, μας έκανε ένα ισχυρό κλικ. Και ενεργοποίησε τη μνήμη…

Κάποτε δεν ήταν απλώς δουλειά – ήταν γιορτή, ήταν μοίρασμα, ήταν ζωή. Τα χέρια κουρασμένα, μα οι καρδιές γεμάτες. Μαζεύαμε τους καρπούς της γης με ευγνωμοσύνη, γελούσαμε, τραγουδούσαμε, ζούσαμε. Τώρα, μένουν οι αναμνήσεις – γλυκές σαν το κρασί που φτιάχναμε με αγάπη. Σταφύλια από κουβάδες σε μεγάλα καλάθια. Το τοπίο πίσω με τις αναβαθμίδες και τη βλάστηση δείχνει ένα κλασικό μεσογειακό περιβάλλον, στην Ελλάδα με μακρά παράδοση στην αμπελουργία.

Η φράση «τρύγος, κάποτε μας άρεσε πολύ και το ζούσαμε», αποπνέει νοσταλγία και αγάπη για τις παλιές εποχές, όταν ο τρύγος δεν ήταν απλώς δουλειά, αλλά και γιορτή, με κοινωνική και πολιτιστική σημασία. Εμείς που τα ζήσαμε όλα αυτά, μπορούμε να σας το επιβεβαιώσουμε. Βεβαίως και ήταν κουραστικό στα 14σου να είσαι εκεί, μέσα στον ήλιο από το πρωί ώς το μεσημέρι και να κουβαλάς στο ώμο κοφίνια με σταφύλια. Αλλά είχε τη γλύκα του, την ομορφιά του. Τόση και τέτοια που να τη νοσταλγούμε στις μέρες μας…

Διάλεξε τη δροσιά του βουνού για το βράδυ του

Η Κατερίνα είναι στο κέντρο αποκατάστασης, μετά την εγχείρηση στα γόνατα και η φωτογραφία δείχνει ότι όλα πάνε καλά. Ο Ηλίας, συχνά – πυκνά, αφήνει τις υποχρεώσεις στο σπίτι τους, στην Αναστασιά για να κατέβει να τη δει, να μη νιώθει και μόνη της, τέτοιες ώρες. Έχουν μια πολύ όμορφη σχέση, αλλά αυτό, τώρα με τις ζέστες, δεν τον κάνει να μη θέλει να πάει για λίγο, στο ησυχαστήριο του, στο βουνό.

Όταν είναι η Κατερίνα πάνε μαζί, αλλά και με φίλους του. Δείτε κάποιες αναφορές που έχω κάνει στο παρελθόν στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Κι αυτή τη φορά πήγε με δυο ζευγάρια αδελφών. Φαίνεται να έχουν κάποιες προμήθειες επειδή κανόνισαν να μείνουν τη βραδιά εκεί. Υποπτεύομαι ότι δεν θα είχαν αιρκοντίσιον ή ανεμιστήρες, αλλά αρκετή δροσιά, φυσική. Και ευτυχώς γι’ αυτούς δεν υπηρχε ο φόβος τον πυρκαγιών, που χτες “χτύπησαν κόκκινο”. Οπότε όλα ήταν υπέρ τους!

Βέβαια, ο Ηλία είχε την ευθύνη της φιλοξενίας, οπότε υπεύθυνος όπως είναι, θεώρησε σωστό να πάει από νωρίς και να προετοιμάσει τα πράγματα. Τα απαραίτητα λοιπόν στο τραπέζι του. Ελληνικός καφές και δροσερό νερό. Κι ένα φορητό ραδιόφωνο να του κάνει συντροφιά. Αργότερα, όταν θα έρχονταν οι φίλοι του, το τελευταίο θα ήταν που θα χρειάζονταν. Μέχρι τότε όμως, ο Ηλίας μπορούσε να πάρει έναν υπνάκο κάτω από τον ίσκιο μιας φλαμουριάς και μιας καστανιάς. Αυτή κι αν είναι χαλάρωση! Ζηλεύουμε…

Σιωπή στην πόλη, στον καύσωνα του Ιουλίου

Ο ήλιος έχει σκεπάσει την πόλη της Αθήνας με μια διάφανη κουβέρτα φωτιάς· τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν τολμά. Οι δρόμοι, άδειοι σαν ξεχασμένες φωτογραφίες, απλώνονται κάτω από τον ουρανό που στάζει φως. Η άσφαλτος τρέμει, τα μπαλκόνια σιωπούν, και τα παλιά πεζοδρόμια έχουν ξεχάσει πια το βήμα του περαστικού.

Στο Κολωνάκι, μόνο οι γάτες έχουν μείνει – νωχελικές, τεμπέλικες βασίλισσες που βασιλεύουν στα σοκάκια. Η Ακρόπολη, μόνη, στέκει σαν μάρτυρας του χρόνου και της ζέστης, ανυποχώρητη, ακίνητη μέσα στην αιωνιότητά της. Ο αέρας μυρίζει πέτρα, σκόνη και βασιλικό που ψήνεται στις γλάστρες. Από κάποιο παράθυρο ακούγεται ένα παλιό ραδιόφωνο να παίζει λαϊκά, σχεδόν σαν ψίθυρος μέσα στη φωτιά.

Είναι παράξενο: η πόλη που δεν ησύχαζε ποτέ, τώρα μοιάζει ιερή. Όχι νεκρή· απλώς… αποτραβηγμένη. Σαν να πήγε να ξαπλώσει λίγο, να ξεχάσει τον εαυτό της, να ιδρώσει ήσυχα κάτω από τον καύσωνα. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, ο Ιούλιος δεν είναι μήνας. Είναι παρουσία. Σαν θεός που περπατά αργά ανάμεσα στα κτίρια, αφήνοντας πίσω του φως και λήθη. Οι τρεις απάνω φωτογραφίες είναι από το Κολωνάκι. Η κάτω από τον Κολωνό…

Το λες και κατάντια στον «Καπράλο», στο λόφο Κολωνού

Το ερώτημα, το είχα πάντα: Γιατί να κλείσει ένα καφέ μπαρ μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο που έλκυε πελάτες και πού το γνώρισα κι εγώ από τα πρώτα χρόνια που άρχισα να κυκλοφορώ στην ευρύτερη περιοχή Σεπολίων, εδώ και 40 χρόνια; Και ποιον να ρωτήσεις, από πού να πάρεις απάντηση; Μια ωστόσο είναι η απάντηση: Ο ιστορικός «Καπράλος», το καφενείο-μπαρ στον Λόφο Ιππείου Κολωνού, έκλεισε ουσιαστικά λόγω εγκατάλειψης∙ το κτίριο δεν λειτουργούσε τουλάχιστον τέσσερα χρόνια και παρέμενε αναξιοποίητο.

Το καφέ δεν επαναλειτούργησε μετά το 2019, με την μεγάλη οικονομική κρίση που έφερε η κοινωνική αποστασιοποίηση, λόγω COVID-19, και παρά την αλλαγή δημοτικής αρχής, παρέμεινε «παγωμένο» χωρίς καμία προσπάθεια αναγέννησης από την τότε δημοτική αρχή, συμβάλλοντας στην υποβάθμιση της περιοχής. Κι όμως έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες, εδώ. Δείτε μερικά δημοσιεύματα που έχουμε κάνει ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Τον τελευταίο χρόνο πριν την κατάρρευση, το κτίριο είχε καταληφθεί από άστεγους, οι οποίοι απομακρύνθηκαν με παρέμβαση του Δήμου. Οι υπηρεσίες όμως δεν φρόντισαν να ασφαλίσουν τον χώρο · έμεινε ανοικτός, αφύλακτος και επικίνδυνος. Τελικά, το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά τον Ιανουάριο του 2024. Ευτυχώς η φωτιά περιορίστηκε και δεν επεκτάθηκε στον ίδιο τον Λόφο. Και πάλι, η κύρια ευθύνη επιρρίπτεται στον Δήμο, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τον χώρο χωρίς μέριμνα, προστασίας ή ανάπτυξης.



























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…