Αρχική » 2025 (Σελίδα 36)

Αρχείο έτους 2025

Το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…

Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
038030
Εδώ θα δείτε τα σχόλια σας!
Το να εκφράζεται κανείς εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι πολύ σπουδαίο για
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.

Ακραία καιρικά φαινόμενα χειμώνα - καλοκαίρι...

Η ζωή μας ανάμεσα στις εποχές. Η φύση γύρω μας αλλάζει, αναγεννιέται από το χειμώνα. Κι εμείς το ίδιο! Το χρειαζόμαστε αυτό. Κάποτε, τα πράγματα ήταν πιο ευδιάκριτα ανάμεσα στις εποχές. Τώρα όχι πια...
Το καλοκαίρι του 2025 που ζούμε ήδη είναι ίσως το πιο θερμό των τελευταίων δεκαετιών. Μοιάζει με αυτό του 2024... Γεμάτο καύσωνες. Αυτό κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή μας... Οι μετεωρολόγοι μας προετοίμασαν από νωρίς και το ζούμε στο έπακρο. Και ο χειμώνας ήταν γεμάτος ακραία καιρικά φαινόμενα. Κρύο, άνυδρος καιρός, επικίνδυνος... Εμείς, που έχουμε επιλέξει να γνωρίζουμε, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, είμαστε σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Υπομονή λοιπόν και δύναμη. Όλα εξελίσσονται όπως έχει προβλεφθεί!
Ιανουάριος 2025
Κ Δ Τ Τ Π Π Σ
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031  

Ένα site που φτιάχτηκε μέσα στην πανδημία, όταν η Σούλα αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι που αγαπάει και λατρεύει να φτιάχνει. Τα χειροποίητα κοσμήματα! Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

Η αγγειοπλαστική παράδοση του Θραψανού Ηρακλείου Κρήτης

Η πλούσια και μακραίωνη παράδοση της αγγειοπλαστικής τέχνης στο χωριό Θραψανό Ηρακλείου το έχει αναδείξει ως το μεγαλύτερο κέντρο αγγειοπλαστικής στην Κρήτη, σταθμό για την ιστορία της νεότερης ελληνικής κεραμικής τέχνης. Σήμερα, στο χωριό εξακολουθούν να λειτουργούν εργαστήρια που κατασκευάζουν ακόμα μικρά και μεγάλα αποθηκευτικά αγγεία, γνωστά ως «θραψανιώτικα πιθάρια», τα οποία διακινούνται τόσο στην Ελλάδα, όσο και το εξωτερικό. Δείτε ΕΔΩ κι ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό από την ΕΡΤ 3 που παίχτηκε τον Φλεβάρη του 2024. Κι ΕΔΩ ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για το χωριό μου.

Ένας Θραψανιώτης Αγγειοπλάστης μιλά στην T.V.

Η ώρα του δειλινού...

Αναμφισβήτητα είναι η πιο όμορφη ώρα! Η ώρα του δειλινού. Φτάνει να είσαι εκεί. Την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και να απολαμβάνεις, λεπτό το λεπτό όλη αυτή την εξαιρετική εικόνα που δεν διαρκεί και πολύ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.

Μια ανάσα καλοκαιρινή στην Τζιά

Δυο μέρες μόλις, στα τελειώματα του Αυγούστου του 2022, καταφέραμε να πάμε στη Τζιά, καλεσμένοι φίλων μας προκειμένου να μας φιλοξενήσουν. Και περάσαμε τόσο όμορφα που θα το κουβεντιάζουμε για καιρό.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!

Ραδιόφωνα

Πατήστε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ  κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ για να ακούσετε επιλεγμένα, μουσικά, διαδικτυακα ραδιόφωνα που εκπέμπουν και στα FM... Άρα, μπορείτε να τα ακούσετε και από ένα συμβατικό ραδιόφωνο ή από το κινητό σας...

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων:

Στήλες για τα media:

Οι εφημερίδες της Κρήτης:

Αξιόλογα Site:

Στο Πήλιο, Μάιος του 2022

Ήταν ένα ταξίδι μέσα στον Μάη… Έκανε ακόμα την ψυχρούλα του, αλλά το απολαύσαμε. Είχαμε ένα απωθημένο και το ικανοποιήσαμε. Πριν μερικά χρόνια που είχαμε πάει ένα Παρασκευο Σαββατο Κύριακο δεν το χαρήκαμε, δεν το περπατήσαμε επειδή το πρώτο πρωινό που σηκωθήκαμε βρήκαμε ένα χιόνι, καμιά 20ριά πόντους στρωμένο.
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε  αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αγγειοπλάστες του σήμερα

Από γενιά σε γενιά περνάει αυτή η τέχνη, του αγγειοπλάστη. Κι αν την αγκάλιαζε λίγο η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα. Στη φωτογραφία είναι ο πατέρας μου, Λευτέρης του Κουμαλή, ως αγγειοπλάστης. Τον ακολούθησε ο γιός του, ο Κωστής Θεοδωράκης και ο εγγονός του, ο Μανώλης Βολυράκης και δίπλα του ο γιος του, ο Αγησίλαος. Δείτε ΕΔΩ ένα πολύ όμορφο δημοσίευμα από το το περιοδικό "Κ" που συνοδεύει, κάθε Κυριακή, την έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Για να καταλάβετε τι λέω…

Οι γονείς μου, Λευτέρης και Παπαδιώ

Ο πατέρας μου και η μάνα μου, ο Λευτέρης και η Παπαδιώ, σε μια φωτογραφία από το γάμο της Ελένης, της κόρης της Γεωργίας μας. Ήταν σε ένα κέντρο στα Πεζά, όπου έκαναν το γλέντι. Για πάντα στην καρδιά μου, ως ότι πιο ακριβό έχω. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ στο νέο κόσμο!

Το σπίτι μας στο χωριό

Σχεδόν τα κατάφερα να φτιάξω το σπίτι στο χωριό, κληρονομιά από τους γονείς μου, αν και μου κόστισε πολύ. Έχει ακόμα κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν, αλλά σιγά - σιγά.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Τα αδέλφια μου. Λιγοστεύουμε!

Μια οικογενειακή φωτογραφία που έβγαλα με τα αδέλφια μου στο γάμο τη Πόπης, της κόρης του Κωστή μας. Επάνω από αριστερά η Γεωργία μας, δεν ζει πια. Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για αυτήν. Κάτω, από αριστερά, η Στασούλα μας, δείτε για αυτήν ΕΔΩ, δίπλα της η Μαλάμω, δείτε γι’ αυτήν ΕΔΩ και δίπλα της ο Κωστής μας, που και εκείνος δεν ζει πια, δείτε ΕΔΩ.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος τ. 180

Αυτή είναι η εφημερίδα των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος" τ. 180 που κυκλοφορεί τώρα. Για να τη δείτε πατήστε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ το τ. 179, ΕΔΩ το τ.178, ΕΔΩ το τ. 177, ΕΔΩ το τ. 176, ΕΔΩ τ. 175, ΕΔΩ το τ. 174, ΕΔΩ το τ. 173, ΕΔΩ το τ. 172, ΕΔΩ το τ. 171, ΕΔΩ το τ. 170, ΕΔΩ το τ. 169, ΕΔΩ το τ.168, ΕΔΩ το τ.167 ΕΔΩ το τ.166, ΕΔΩ το τ. 165, ΕΔΩ το τ.164, ΕΔΩ το τ. 163, ΕΔΩ το τ.162. Τριάντα χρόνια αδιάλειπτης έκδοσης από τη γέννηση της, είναι μια μεγάλη επιτυχία. Παλιότερα τεύχη μπορείτε να τα δείτε σε PDF αρχείο, πηγαίνοντας στο Αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε κι ΕΔΩ το site του Σωματείου που επιμελούμαστε δημοσιογραφικά...

“Τύπος των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” τ. 445

Έτοιμο και το και το 446 φύλλο... Δείτε το ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ το τ.445, ΕΔΩ το τ.444, ΕΔΩ, το τ. 443, ΕΔΩ το τ. 442, ΕΔΩ το τ. 441, ΕΔΩ το τ. 440, ΕΔΩ το τ. 439, ΕΔΩ το τ. 438, ΕΔΩ το τ. 437, ΕΔΩ το τ. 436, ΕΔΩ το τ. 435, ΕΔΩ το τ. 434,  ΕΔΩ το τ. 433, ΕΔΩ το τ. 432, ΕΔΩ το τ. 431,  ΕΔΩ το τ. 430, ΕΔΩ το τ. 429, ΕΔΩ το τ. 428, ΕΔΩ το τ. 427, ΕΔΩ το τ. 426, ΕΔΩ το τ. 425, ΕΔΩ το τ. 424, ΕΔΩ το τ. 423, ΕΔΩ το τ. 422, ΕΔΩ το τ. 421, ΕΔΩ το τ. 420, ΕΔΩ το τ. 419, ΕΔΩ το τ. 418, ΕΔΩ το τ. 417, ΕΔΩ το τ. 416, ΕΔΩ το τ. 415, ΕΔΩ το τ. 414, ΕΔΩ το τ. 413, ΕΔΩ το τ. 412, ΕΔΩ το τ. 411, ΕΔΩ το τ. 410, ΕΔΩ το τ. 409, ΕΔΩ το τ. 408, ΕΔΩ το τ. 407, ΕΔΩ το τ. 406, ΕΔΩ το τ. 405 ΕΔΩ το τ. 404 ΕΔΩ το τ. 403 ΕΔΩ το τ. 402, ΕΔΩ το τ. 401, ΕΔΩ το τ.400, ΕΔΩ το τ.399, ΕΔΩ το τ.398, ΕΔΩ το τ.397, ΕΔΩ το τ.396, ΕΔΩ το τ.395 ΕΔΩ το τ.394  ΕΔΩ το τ.393 ΕΔΩ το τ. 392, ΕΔΩ το τ. 391, ΕΔΩ το τ. 390, ΕΔΩ το τ. 389, ΕΔΩ το τ. 388, ΕΔΩ το τ. 387, ΕΔΩ τ. 386 και το 385 ΕΔΩ. Σε συνάρτηση μάλιστα με το Blog, δείτε το ΕΔΩ, είναι αυτό που λειτουργεί τώρα, με πιο συχνή ενημέρωση...

Ο τόπος που αγαπώ

Αγαπώ την Κρήτη και το χωριό μου, το Θραψανό… Γράφω γι' αυτά με μια νοσταλγία. Είχα κάποτε σχέδια. Δεν είμαι βέβαιος πια, αν μπορώ να τα πραγματοποιήσω. Όταν όμως αλλάξουν τα πράγματα θα ήθελα να περνάω εδώ μερικούς μήνες, κυρίως καλοκαιρινούς. Είναι ο τόπος μου. Οι ρίζες μου. Οι αναμνήσεις μου…

Χρηστικά Site:

Γνωρίζοντας την Αθήνα!

Ένα από τα πράγματα που θα δείτε να κάνουμε σ' αυτό το site είναι ότι προσπαθούμε να γνωρίσουμε την Αθήνα. Τους τόπους που κινούμαστε, που περπατάμε, που πορευόμαστε.
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Νίκος Ελ. Θεοδωράκης

Θα χαρώ πολύ να δω εκτεταμένα τις απόψεις σας. Γράψτε μου εδώ: nikosth2004@yahoo.gr

Για την επικοινωνία μας στείλτε μου SMS στο τηλέφωνο 6932212755 που εξυπηρετείται από την VODAFON. 

Είμαστε στον 22ο χρόνο!

Ποιος είναι ο δημοσιογράφος, Νίκος Ελ. Θεοδωράκης, που έχει την ευθύνη της ενημέρωσης και διαχείρισης αυτoύ του Site σε καθημερινή βάση; Δείτε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ δείτε επίσης λίγα πράγματα για την ιστορία αυτού του ιστότοπου.

Περάσαμε υπέροχα στην Τέμενη Αιγίου

Τελικά τα καταφέραμε και περάσαμε όμορφα, τη μια βδομάδα, από 10-17 Σεπτέμβρη του 2022 που πήγαμε στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Να ξεκουραστούμε, να αλλάξουμε παραστάσεις, να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας για το χειμώνα που έρχεται και που όλα δείχνουν ότι θα έχει ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καθώς όλα γύρω μας, ακριβαίνουν και η ανασφάλεια τα κάνει όλα χειρότερα. Ευτυχώς η ελπίδα μας για κάτι καλύτερο έχει πολύ ισχυρή βάση.

Δείτε μερικά δημοσιεύματα που κάναμε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ

Ξημερώματα στην Άνδρο με το φακό φίλης μας

Ξημερώματα στην Άνδρο. Όλα ξεκίνησαν με ένα φως δειλό, σχεδόν διστακτικό, που κύλησε απ’ τον ορίζοντα και άγγιξε τις πέτρινες στέγες του χωριού. Η θάλασσα, ήρεμη σαν αναπνοή, καθρέφτιζε τον ουρανό, και για μια στιγμή ένιωθες πως το νησί δεν ήταν παρά ένα όνειρο που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η Ευαγγελία, σιωπηλή πίσω απ’ τον φακό της, αιχμαλώτισε εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη νύχτα και την ημέρα — εκεί που η Άνδρος αποκαλύπτει την πιο αληθινή της όψη.

Συμβιώνουν αρμονικά με τους ανθρώπους

Πράγματι, αυτή είναι μια πολύ όμορφη και ήρεμη εικόνα! Οι δεκαοχτούρες (Streptopelia decaocto) είναι γνωστές για την ηρεμία και την εξοικείωσή τους με το ανθρώπινο περιβάλλον. Στη φωτογραφία μια ενήλικη δεκαοχτούρα, Κάπου σε ένα μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης κάθεται προστατευτικά πάνω σε μία ή δύο νεοσσούς, μέσα σε μια γλάστρα — προφανώς έχουν φτιάξει τη φωλιά τους εκεί. Μια εικόνα τρυφερότητα, μάθημα για τους ανθρώπους και για το πώς λειτουργεί η δημιουργία!

Οι δεκαοχτούρες συχνά επιλέγουν γλάστρες, μπαλκόνια και άλλες ήσυχες γωνιές σε πόλεις και χωριά για να γεννήσουν, και δείχνουν εντυπωσιακή ανεκτικότητα στους ανθρώπους, όταν δεν αισθάνονται απειλή. Είναι ένα υπέροχο παράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης. Τι κάνουμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση; Προσπαθούμε  να μη στεκόμαστε πολύ κοντά ή να κάνουμε απότομες κινήσεις. Αν νιώσουν ασφαλείς, θα μείνουν και θα μεγαλώσουν τα μικρά τους.

Αν η γλάστρα είναι η ίδια με αυτή της φωλιάς, δεν χρειάζεται να την ποτίζουμε έντονα – η υγρασία μπορεί να είναι επικίνδυνη για τα αυγά ή τα νεογνά. Φροντίζουμε να μην υπάρχουν κοντά έντονοι ήχοι ή φώτα το βράδυ κοντά τους. Τα πουλιά χρειάζονται ηρεμία, ειδικά όταν κλωσάνε ή ταΐζουν μικρά! Μπορούμε ακόμα να αφήνουμε καθαρό νερό σε ένα ρηχό μπολάκι, σε κάποια απόσταση. Όχι πολύ κοντά στη φωλιά, αλλά κάπου που να μπορούν να το βρουν. Τους είναι πολύ χρήσιμο, ειδικά το καλοκαίρι.

36 χρόνων γάμου για την Άννυ και τον Κώστα!

Περνούν τα χρόνια και οι καιροί! Ο γιος της Σούλας, Κώστας και η σύζυγος του Άννυ, κλείνουν σήμερα 36 χρόνια γάμου! Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα φέτος που οι δύο τους τα γιόρτασαν λίγο πρόωρα και μαζί θα τα γιορτάσουμε λίγο αργότερα. Η Άννυ έφτασε χθες Ελλάδα με μια φίλη της, ενώ ο Κώστας λόγω της δουλειά του, αναμένεται τον άλλο μήνα… Να είναι καλά και ευτυχισμένοι, τους ευχόμαστε και μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ!

Τα έχουμε ζήσει, κάποτε κι εμείς, στο χωριό

Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, είμαστε καθηλωμένοι στο σπίτι. Δεν είναι ούτε να το σκεφτείς να βγεις έξω, με τέτοιες τρελές θερμοκρασίες. Οπότε καθώς σερφάρεις στο διαδίκτυο, μπορεί να πέσεις πάνω και σε πράγματα που σε πάνε πίσω στο παρελθόν. Η ανάρτηση της Ευτυχία Κολιού στην ομάδα “Ζωή, χωριό και παράδοση”, όπου είναι δημοσιευμένες αυτές οι φωτογραφίες, μας έκανε ένα ισχυρό κλικ. Και ενεργοποίησε τη μνήμη…

Κάποτε δεν ήταν απλώς δουλειά – ήταν γιορτή, ήταν μοίρασμα, ήταν ζωή. Τα χέρια κουρασμένα, μα οι καρδιές γεμάτες. Μαζεύαμε τους καρπούς της γης με ευγνωμοσύνη, γελούσαμε, τραγουδούσαμε, ζούσαμε. Τώρα, μένουν οι αναμνήσεις – γλυκές σαν το κρασί που φτιάχναμε με αγάπη. Σταφύλια από κουβάδες σε μεγάλα καλάθια. Το τοπίο πίσω με τις αναβαθμίδες και τη βλάστηση δείχνει ένα κλασικό μεσογειακό περιβάλλον, στην Ελλάδα με μακρά παράδοση στην αμπελουργία.

Η φράση «τρύγος, κάποτε μας άρεσε πολύ και το ζούσαμε», αποπνέει νοσταλγία και αγάπη για τις παλιές εποχές, όταν ο τρύγος δεν ήταν απλώς δουλειά, αλλά και γιορτή, με κοινωνική και πολιτιστική σημασία. Εμείς που τα ζήσαμε όλα αυτά, μπορούμε να σας το επιβεβαιώσουμε. Βεβαίως και ήταν κουραστικό στα 14σου να είσαι εκεί, μέσα στον ήλιο από το πρωί ώς το μεσημέρι και να κουβαλάς στο ώμο κοφίνια με σταφύλια. Αλλά είχε τη γλύκα του, την ομορφιά του. Τόση και τέτοια που να τη νοσταλγούμε στις μέρες μας…

Διάλεξε τη δροσιά του βουνού για το βράδυ του

Η Κατερίνα είναι στο κέντρο αποκατάστασης, μετά την εγχείρηση στα γόνατα και η φωτογραφία δείχνει ότι όλα πάνε καλά. Ο Ηλίας, συχνά – πυκνά, αφήνει τις υποχρεώσεις στο σπίτι τους, στην Αναστασιά για να κατέβει να τη δει, να μη νιώθει και μόνη της, τέτοιες ώρες. Έχουν μια πολύ όμορφη σχέση, αλλά αυτό, τώρα με τις ζέστες, δεν τον κάνει να μη θέλει να πάει για λίγο, στο ησυχαστήριο του, στο βουνό.

Όταν είναι η Κατερίνα πάνε μαζί, αλλά και με φίλους του. Δείτε κάποιες αναφορές που έχω κάνει στο παρελθόν στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Κι αυτή τη φορά πήγε με δυο ζευγάρια αδελφών. Φαίνεται να έχουν κάποιες προμήθειες επειδή κανόνισαν να μείνουν τη βραδιά εκεί. Υποπτεύομαι ότι δεν θα είχαν αιρκοντίσιον ή ανεμιστήρες, αλλά αρκετή δροσιά, φυσική. Και ευτυχώς γι’ αυτούς δεν υπηρχε ο φόβος τον πυρκαγιών, που χτες “χτύπησαν κόκκινο”.  Οπότε όλα ήταν υπέρ τους!

Βέβαια, ο Ηλία είχε την ευθύνη της φιλοξενίας, οπότε υπεύθυνος όπως είναι, θεώρησε σωστό να πάει από νωρίς και να προετοιμάσει τα πράγματα. Τα απαραίτητα λοιπόν στο τραπέζι του. Ελληνικός καφές και δροσερό νερό. Κι ένα φορητό ραδιόφωνο να του κάνει συντροφιά. Αργότερα, όταν θα έρχονταν οι φίλοι του, το τελευταίο θα ήταν που θα χρειάζονταν. Μέχρι τότε όμως, ο Ηλίας μπορούσε να πάρει έναν υπνάκο κάτω από τον ίσκιο μιας φλαμουριάς και μιας καστανιάς. Αυτή κι αν είναι χαλάρωση! Ζηλεύουμε…

Σιωπή στην πόλη, στον καύσωνα του Ιουλίου

Ο ήλιος έχει σκεπάσει την πόλη της Αθήνας με μια διάφανη κουβέρτα φωτιάς· τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν τολμά. Οι δρόμοι, άδειοι σαν ξεχασμένες φωτογραφίες, απλώνονται κάτω από τον ουρανό που στάζει φως. Η άσφαλτος τρέμει, τα μπαλκόνια σιωπούν, και τα παλιά πεζοδρόμια έχουν ξεχάσει πια το βήμα του περαστικού.

Στο Κολωνάκι, μόνο οι γάτες έχουν μείνει – νωχελικές, τεμπέλικες βασίλισσες που βασιλεύουν στα σοκάκια. Η Ακρόπολη, μόνη, στέκει σαν μάρτυρας του χρόνου και της ζέστης, ανυποχώρητη, ακίνητη μέσα στην αιωνιότητά της. Ο αέρας μυρίζει πέτρα, σκόνη και βασιλικό που ψήνεται στις γλάστρες. Από κάποιο παράθυρο ακούγεται ένα παλιό ραδιόφωνο να παίζει λαϊκά, σχεδόν σαν ψίθυρος μέσα στη φωτιά.

Είναι παράξενο: η πόλη που δεν ησύχαζε ποτέ, τώρα μοιάζει ιερή. Όχι νεκρή· απλώς… αποτραβηγμένη. Σαν να πήγε να ξαπλώσει λίγο, να ξεχάσει τον εαυτό της, να ιδρώσει ήσυχα κάτω από τον καύσωνα. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, ο Ιούλιος δεν είναι μήνας. Είναι παρουσία. Σαν θεός που περπατά αργά ανάμεσα στα κτίρια, αφήνοντας πίσω του φως και λήθη. Οι τρεις απάνω φωτογραφίες είναι από το Κολωνάκι. Η κάτω από τον Κολωνό…

Το λες και κατάντια στον «Καπράλο», στο λόφο Κολωνού

Το ερώτημα, το είχα πάντα: Γιατί να κλείσει ένα καφέ μπαρ μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο που έλκυε πελάτες και πού το γνώρισα κι εγώ από τα πρώτα χρόνια που άρχισα να κυκλοφορώ στην ευρύτερη περιοχή Σεπολίων, εδώ και 40 χρόνια;  Και ποιον να ρωτήσεις, από πού να πάρεις απάντηση; Μια ωστόσο είναι η απάντηση: Ο ιστορικός «Καπράλος», το καφενείο-μπαρ στον Λόφο Ιππείου Κολωνού, έκλεισε ουσιαστικά λόγω εγκατάλειψης∙ το κτίριο δεν λειτουργούσε τουλάχιστον τέσσερα χρόνια και παρέμενε αναξιοποίητο.

Το καφέ δεν επαναλειτούργησε μετά το 2019, με την μεγάλη οικονομική κρίση που έφερε η κοινωνική αποστασιοποίηση, λόγω COVID-19, και παρά την αλλαγή δημοτικής αρχής, παρέμεινε «παγωμένο» χωρίς καμία προσπάθεια αναγέννησης από την τότε δημοτική αρχή, συμβάλλοντας στην υποβάθμιση της περιοχής. Κι όμως έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες, εδώ. Δείτε μερικά δημοσιεύματα που έχουμε κάνει ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Τον τελευταίο χρόνο πριν την κατάρρευση, το κτίριο είχε καταληφθεί από άστεγους, οι οποίοι απομακρύνθηκαν με παρέμβαση του Δήμου. Οι υπηρεσίες όμως δεν φρόντισαν να ασφαλίσουν τον χώρο · έμεινε ανοικτός, αφύλακτος και επικίνδυνος. Τελικά, το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά τον Ιανουάριο του 2024. Ευτυχώς η φωτιά περιορίστηκε και δεν επεκτάθηκε στον ίδιο τον Λόφο. Και πάλι, η κύρια ευθύνη επιρρίπτεται στον Δήμο, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τον χώρο χωρίς μέριμνα, προστασίας ή ανάπτυξης.

Content by: Nikos Theodorakis

WordPress / Academica WordPress Θέμα από WPZOOM