Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Για τον Στηβ θα σας μιλήσουμε σήμερα. Το σύζυγο της Έστερ. Προσωπικά είχα την ευκαιρία να ζήσω μαζί του δέκα ολόκληρες μέρες στο ίδιο σπίτι, στην Πάρο, όπου είχαν επιλέξει εκείνοι. Και φυσικά στο σπίτι μας που τους φιλοξενήσαμε τις ημέρες που δεν ήταν εκδρομή στην Άνδρο ή στα Μετέωρα που πήγαν μόνοι τους με το SUBARU, τόπους που εμείς έχουμε πάει τόσες φορές και εκείνος ήθελε πολύ να επισκεφτεί. Η φωτογραφία είναι από τη βραδιά που του κάναμε τραπέζι για την επέτειο του γάμου τους…

Αν και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε όπως θα ήθελα, λόγω του φραγμού της γλώσσας (εκείνος μιλάει αγγλικά, εγώ τα καταλαβαίνω στο περίπου, αλλά έτσι κουβέντα δεν γίνεται…) εντούτοις περάσαμε καλά. Συμμετείχε στις παρέες, ήταν ιδιαίτερα δοτικός και είχε κάτι από τις ιδιοτροπίες μου σε σχέση με τον ύπνο. Πολλά πρωινά τον έβρισκα στον καναπέ να… βλέπει τηλεόραση και πάντως δεν το είχε ως υπναράς. Τη μέρα που ο Στηβ έψησε στα κάρβουνα κρέας για την παρέα…

Του αρέσει πολύ η Ελλάδα Και οι άνθρωποι της. Και θα ήθελε πολύ να ζήσει με την Έστερ εδώ, όταν με το καλό πάρει τη σύνταξη του. Κάθε φορά που η Σούλα επικοινωνεί με την Έστερ, μέσω WhatsApp και είναι εκεί, παρών, λέει να του ετοιμάσουμε τον καναπέ, επειδή θέλει να έρθει. Ξέρω ότι το λέει χωρίς να το πιστεύει, αφού οι συνθήκες δεν είναι ακόμα ώριμες γι’ αυτό. Η φωτογραφία είναι στο “Βολιώτικο τσιπουράδικο” στου Ψυρρή, που πήγαμε ένα βράδυ.

Ήθελα να την κάνω αυτή την αναφορά στον Στηβ, επειδή τον εκτιμώ πολύ. Είναι πολύ καλός σύζυγος και πατέρας και θα μου άρεσε η ιδέα να ζήσουμε κάποια στιγμή πιο κοντά. Αν συμβεί αυτό, πιστεύω ότι θα βγάλουμε από πάνω μας τον φραγμό της γλώσσας. Και θα το πετύχουμε να έχουμε μια καλύτερη επικοινωνία. Για την ανάρτηση αυτή, πήρα μερικές φωτογραφίες από τον Ιούνιο που ήταν εδώ. Τις έχετε ξαναδεί δημοσιευμένες, αλλά εδώ προσπάθησα να τις μαζέψω. Αυτή εδώ είναι από την Πάρο.

Πάμε ολοταχώς με το τέλος του Οκτώβρη, σε πιο ψυχρές χειμωνιάτικες μέρες. Όσο λοιπόν «κρατάει» ακόμα ο καιρός, μπορώ να ονειρευτώ μια βραδιά στην εσωτερική αυλή του σπιτιού μας στο χωριό. Τώρα μάλιστα που επέστρεψε  η Μαλάμω με τον Νίκο, θα ήταν ιδανική η παρέα τους. Έχουμε κάνει βραδιές εδώ τα καλοκαίρια μας. Και κάποιες από αυτές υπάρχουν στο αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αγαπώ αυτό το μέρος… Κι έχω βιώματα από αθώα παιδικά χρόνια που έχουν καταγραφεί θετικά και τα θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία. Ακόμα και τώρα, που μεγαλώσαμε κάπως, δε λένε να φύγουν από το μυαλό και τη σκέψη μου, Μπορώ  έτσι να κάνω σχέδια και να παλεύω σθεναρά για την υλοποίηση τους, παρά τις όποιες δυσκολίες έχουν οι μέρες αυτές. Μερικά πράγματα που θέλουμε πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν για να τα καταφέρουμε.

Ονειρεύομαι λοιπόν εκεί κατά τα μέσα Νοέμβρη να «κατέβουμε» για λίγο στο χωριό, αλλά θα προσπαθήσουμε να είναι λίγο περισσότερο. Το χρειαζόμαστε και μπορεί να μην τα καταφέρουμε  να καθίσουμε στην αυλή, επειδή φαντάζομαι θα κάνει κρύο, αλλά και μέσα, με το τζάκι αναμμένο θα έχει τη χαρά του. Το έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν και ξέρουμε ότι λειτουργεί. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που κάναμε στο αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Θέλαμε να ήμασταν κι εμείς στο Ηρώδειο την Κυριακή 15 Οκτωβρίου, στη συναυλία του Κώστα Χατζή, την τελευταία γι’ αυτή τη σεζόν, μιας και ο καιρός από δω και πέρα δεν βοηθάει για ένα υπαίθριο θέατρο. Και δεν το παλέψαμε, επειδή είχαμε συνάθροιση εκείνη την ημέρα. Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα που δεν… χάσαμε και τη συναυλία. Πήραμε μια γεύση από τις φωτογραφίες της φίλης μας Λαμπρινής που είχε έρθει επί τούτου από την Καρδίτσα.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν λίγο πριν τη συναυλία, ήταν ακόμα μέρα, όπως κάναμε κι εμείς πρόσφατα στο Λυκαβηττό κι έτσι μπορούσε να έχει μια εικόνα του κόσμου από τις κερκίδες του θεάτρου στο Ηρώδειο. Και όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς μαζί μας, ήταν κατάμεστο! Ο Κώστας Χατζής, ένας εξαίρετος καλλιτέχνης και άνθρωπος, τα τραγούδια του και οι μουσικές του αγαπιούνται από πολλές, διαφορετικές γενιές και όχι τυχαία. Εκπέμπουν τόσο όμορφα ανθρώπινα μηνύματα.

Είχα τη χαρά και την τιμή να τον γνωρίσω από κοντά και να μάθω από τα χείλη του, συναρπαστικές ιστορίες… Είναι φοβερός όταν τις διηγείται και επειδή είναι αληθινές και αφορούν την ίδια τη ζωή “κρέμεσαι” από τα χείλη του, μέχρι το τέλος. Θυμάμαι τις ώρες που μου μιλούσε γι’ αυτές όταν ήρθαν με τον καλό μου φίλο Νίκο, στην ΠΕΤ ΟΤΕ, στο γραφείο μου, ακομπλεξάριστος, ενώ γύρω μας κυκλοφορούσαν συνδικαλιστές που τον .

Δεν ξέρω που “στράβωσε” το πράγμα και δεν προχωρήσαμε στο γράψιμο της αυτοβιογραφίας του που ήθελε να αφήσει πίσω του, ως παρακαταθήκη… Ποτέ δεν τον ρώτησα από σεβασμό και εκτίμηση, αλλά πολύ θα ήθελα να το κάναμε μαζί αυτό. Είμαι βέβαιος ότι η ζωή του και η καταγραφή της, θα βοηθούσε πολλούς συνανθρώπους μας στο να αναζητήσουν και να βρουν το αληθινό νόημα στη δική τους ζωή!

Καμιά φορά κάνουμε μικρές στάσεις στη ζωή μας και γυρίζουμε πίσω και θυμόμαστε πράγματα. Μας βοηθούν λίγο και τα διάφορα τεχνικά μέσα που αποθηκεύουν όλες τις δραστηριότητες που έχουμε καταγράψει, οπότε όλα είναι λίγο πιο εύκολα. Πάμε πέντε χρόνια πίσω λοιπόν και βρίσκουμε τέτοιες μέρες τον εαυτό μας στην Κρήτη. Τι καλύτερο από το να πάμε στο ρακοκάζανο που έβγαζε τη ρακή του ο Αγησίλαος.

Και το ζήσαμε και μας άρεσε όλο αυτό. Και στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ εκείνης της εποχής καταγράψαμε το περιστατικό προσδίδοντας του, την σπουδαιότητα που του άρμοζε. Ψάχνοντας, βρήκαμε στο αρχείο του site το σχετικό δημοσίευμα. Δείτε το ΕΔΩ. Αν και αρκετές φωτογραφίες είναι οι ίδιες έχει μεγάλη αξία για μας που αγαπούμε στιγμές παρέας με ρακή να ξαναθυμηθούμε μερικά πράγματα. Όταν κάτι το απολαμβάνεις, θέλεις να ξέρεις και πώς φτιάχνεται.

Σ’ αυτό το δημοσίευμα δε βάλαμε δικές μας φωτογραφίες, παρά μόνο ότι πήραμε από τον άνθρωπο που χειρίζονταν την καζανιά. Και βέβαια τα σχόλια που κάναμε ήταν διαφορετικά από αυτά. Ήταν ότι αισθανόμασταν τότε. Πέντε χρόνια μετά, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στον κόσμο γύρω μας. Κι εμείς έχουμε μάθει να βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά. Το φέραμε λοιπόν στα μέτρα μας το πράγμα για να το διαχειριστούμε καλύτερα.

Έτσι συνεχίζουν και φτιάχνουν ακόμα τη ρακή στο χωριό μου, το Θραψανό. Και οι παρέες δε λείπουν από εκεί. Σαν κι εμάς κι άλλοι, συνεχίζουν και πάνε εκεί όταν βγάζουν τη ρακή του σπιτικού τους. Και ναι, μας λείπουν όλα αυτά. Επειδή έχουμε πολύ καιρό να κατέβουμε στο χωριό. Αλλά καθώς βρίσκεται στα σχέδια μας να πάμε, είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε… Και δεν το αφήνουμε στην τύχη του. Το παλεύουμε προς αυτήν την κατεύθυνση…

Δεν θέλω να «φύγω» εύκολα από αυτό το θέμα. Μπορεί να μεσολάβησαν τα χθεσινά «δημοσιογραφικά», επειδή έτσι συνηθίζουμε, χρόνια τώρα, να κάνουμε τις Παρασκευές, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι θα αφήναμε μια τέτοια ανθρώπινη στιγμή να απουσιάζει από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Την Πέμπτη το πρωί, προνοητικά ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για το αεροδρόμιο. Αν και η πτήση τους ήταν στις 12:10, φύγαμε από το σπίτι στις 8:30!

Και καλά κάναμε… Διότι όταν μπήκαμε από τη Λένορμαν στον Κηφισό προς την Αττική Οδό και μέχρι εκεί, είχε τόση κίνηση που χρειαστήκαμε μιάμιση ώρα! Φοβερό, αλλά το εκπληκτικό είναι πως κάποια στιγμή, εκεί που είχαμε πια απογοητευτεί, «άνοιξε» ο δρόμος και φτάσαμε μάλιστα σχετικά νωρίς στον προορισμό μας. Φυσιολογικές ανθρώπινες αντιδράσεις και συναισθήματα. Άγχος, χαρά, χαμόγελα και… κλάματα που έφευγαν τα παιδιά μας!

Το SUBARU  μας έβγαλε ασπροπρόσωπους όλες αυτές τις μέρες. Συνεχώς στο δρόμο από τον Ιούνιο, ούτε για μια στιγμή δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας αν και έκλεισε τα 23^α του. Τη Δευτέρα που μας έρχεται, έχω ραντεβού με το συνεργείο για ένα τσεκάπ και ένα σέρβις, Το χρειάζεται… Κι αυτός ζωντανός οργανισμός είναι. Και πόσες φορές, αυτό το καλοκαίρι, δεν πήγε και δεν ήρθε στο αεροδρόμιο, για να παραλάβει ή να αφήσει ανθρώπους μας στο ταξίδι τους!

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Κώστας και η Άννυ θα είναι μαζί μας, καθοδόν προς το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», είτε μέσα στο αεροπλάνο για την επιστροφή τους στον Καναδά. Οι μέρες των διακοπών τους, ολοκληρώθηκαν. Το σημερινό σημείωμα έχει αυτό το νόημα. Ένας αποχαιρετισμός από ένα δείπνο που είχαμε την Τρίτη το βράδυ στη «Μεταξού», ένα μαγαζί που μας αρέσει πολύ.

Θέλαμε να έχει ένα πολύ όμορφο χρώμα αυτή η βραδιά. Η «Μεταξού» είναι πολύ κοντά μας. Με τα πόδια πήγαμε. Και περάσαμε πολύ ωραία, κάτω από τους ήχους με την παραδοσιακή μουσική αυτής της ομάδας των νέων παιδιών. Το μαγαζί γέμισε ασφυκτικά και μέσα και στα τραπέζια της αυλής και έξω στον πεζόδρομο. Για να έρχεται τόσος κόσμος, από όλη την Αθήνα, δεν μπορεί, κάτι καλό θα έχει.

Στις 9 βέβαια ήμασταν λίγοι. Δείτε τη φωτογραφία που τράβηξε ο Κώστας εκείνη την ώρα. Πριν ακόμα έρθει ο Γιάννης που άργησε λιγάκι στο ραντεβού, έχοντας λόγους πολύ σοβαρούς. Μετά έγινε ο χαμός. Και κατά τις 10:30 έρισαν να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Εμείς φύγαμε κατά τις 11, πολύ ικανοποιημένοι και από το περιβάλλον και από το μενού και από το σέρβις. Ήταν πολύ καλή η επιλογή της Σούλας. Φεύγοντας τα παιδιά πήραν μαζί τους κάτι πολύ όμορφο από την Ελλάδα.

Έχω την ευθύνη της ενημέρωσης αυτού του site και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Το εγχείρημα, αν και μου αρέσει, δεν καθόλου εύκολο, μιας και έχεις να κάνεις με μια σκληρή πραγματικότητα και με τον εσωτερικό σου κόσμο που νιώθει καλά μέσα του. Ναι, με συγκλονίζει όλη αυτή η υπόθεση των τελευταίων ημερών που αφορά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών και στην καταστροφή που έχουν υποστεί άνθρωποι, κυρίως στη Θεσσαλία. Επέλεξα να μιλήσω γι’ αυτά με «αλλιώτικες» φωτογραφίες. Όπως αυτή από ένα ξημέρωμα στη Μάνη.

Ξέρω, ύστερα από 13 χρόνια εμπειρίας, πως «διαβάζουν» οι περισσότεροι στα social media Τους εκλύει μια φωτογραφία και καθ’ υπερβολή, ίσως διαβάσουν και δέκα, άντε το πολύ 20 λέξεις ως λεζάντα κάτω από αυτήν, αν είναι «φλύαροι». Υπάρχουν όμως και οι λίγοι, οι εκλεκτοί που γι’ αυτούς αξίζει να διαθέσεις χρόνο, να γράψεις και να εκφραστείς. Τώρα εσείς τα διαβάζετε όλα αυτά κάτω από τη φωτογραφία του Άντονη στο αεροδρόμιο, καθώς έφευγε και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με όσα λέμε.

Όπως δεν έχει σχέση και ο Δημήτρης, που περιμένει στην ουρά για την αναχώρηση του. Αποτελούν για μας όμορφες αναμνήσεις από τον καιρό που ήταν εδώ, κοντά μας για δεκαπέντε μέρες. Και εξισορροπούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε αυτές τις μέρες, την αρχή με τις φωτιές κι αμέσως μετά, με τις πλημμύρες. Φυσικά δεν «πέφτουμε» από τα σύννεφα. Τα περιμένουμε όπως και τα χειρότερα που θα έρθουν. Αλλά, πώς να το κάνουμε, πρέπει να είμαστε όρθιοι για να τα αντιμετωπίσουμε.