Τι είναι αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να περνάνε καλά; Το περιβάλλον; Η ηρεμία του τόπου ή μήπως οι μνήμες που κουβαλούμε στο υποσυνείδητο μας; Πραγματικά το ψάχνω. Αν και μερικές φορές δεν υπάρχει η απόλυτα λογική απάντηση. Ο Νίκος είναι σε μια φάση δύσκολη και η Μαλάμω αρχίζει να αντιμετωπίζει τα φυσιολογικά προβλήματα της ηλικίας που όλοι κάποια στιγμή, είτε μας αρέσει, είτε όχι, θα αντιμετωπίσουμε…
Τις βόλτες τους τις κάνουν συχνά στο σπίτι της Στασούλας. Δεν είναι και μακριά από το πατρικό μας και ο δρόμος είναι εύκολα προσβάσιμος. Άσε που έχουν και την παρέα του Αγησίλαου. Τους αγαπάει, τους προσέχει κι εκείνος, όπως και η Στασούλα και πάντα στο τραπέζι τους θα υπάρχει μια ρακή, έστω κι αν ο μεζές που τη συνοδεύει, είναι μερικές ελιές αρμυρές, μόνο. Και στον Νίκο αρέσει όλη αυτή η διαδικασία…
Χαίρομαι να τη βλέπω έτσι χαμογελαστή, τη Μαλάμω. Έχει προσφέρει πολλά σε όλους μας, με την καρδιά που διαθέτει. Το δικαιούται λοιπόν ένα χαμόγελο στη ζωή της! Το ίδιο χαμογελαστός είναι και ο Αγησίλαος. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει ότι κάνουν καλή παρέα. Μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά στο χωριό, όλα αυτά είναι μάλλον αυτονόητα. Κι αυτό είναι που κάνει τη ζωή εκεί πιο ελκυστική και πιο όμορφη.
