Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Τον προσέχουμε καθημερινά, τον ακολουθούμε στις αναρτήσεις στον τοίχο του. Ζούμε μαζί του μια απλή όμορφη καθημερινότα, πολύ μακρινή από τη δική μας. Το χρειαζόμαστε, το έχουμε ανάγκη. Είναι το αντίδοτο μας σ’ αυτό που ζούμε στη ζωή της μεγαλούπολης… Κάθε μέρα στα μέρη που περπατάει αποτυπώνει στιγμές. Και τις μοιράζεται μαζί μας. Ευχαριστούμε φίλε Πέτρο! Να είσαι πάντα καλά και να βγαίνεις πάντα κερδισμένος στις μάχες που δίνεις…

Μας αρέσει να περπατάμε την Αθήνα. Είναι και οι δουλειές που έχουμε και μας δίνουν τη δυνατότητα να το συνδυάζουμε… Και όπως κάνω πάντα, μ’ αρέσει να γνωρίζω καλύτερα τον τόπο που ζω ή επισκέπτομαι. Έτσι, χωρίς να βιάζομαι, τον περπατώ να τον γνωρίσω πρώτα και μετά τον φωτογραφίζω. Έτσι έχω μια καλύτερη προσωπική άποψη…

Ακριβώς έτσι έκανα και χθες. Ο προορισμός μου ήταν Κωνσταντινουπόλεως και Ιεράς Οδού. Και για φτάσω εκεί, έπρεπε να περάσω με τη μηχανή μου κάτω από την υπερυψωμένη γέφυρα, στο σημείο που ενώνεται η Αχιλλέως  με τη λεωφόρο Αθηνών.  Έχω περάσει πολλές φορές από εκεί. Αλλά αυτή τη φορά σταμάτησα και φωτογράφησα ότι ήθελα…

Ότι μπορεί να δει κανείς,  το κατέγραψα. Όμορφες γέφυρες για τους πεζούς, αλλά και διαμορφωμένους χώρους για όσους έχουν κινητικά προβλήματα. Ακόμα και κάτω από τη γέφυρα υπάρχουν προσεγμένοι και όμορφα διαμορφωμένοι χώροι. Κάποτε, στην οικονομική κρίση του 2008, εδώ έμεναν άνθρωποι σε χαρτόκουτα. Τώρα, ευτυχώς, όχι…

Τι σας έρχεται στο νου όταν ακούτε σαρμαδάκια; Ίσως ένα πιάτο ντολμάδες με αμπελόφυλλα γεμισμένα με ρύζι, κιμά, ξηρούς καρπούς και μυρωδικά. Αλλά μπορεί να είναι και ορφανά. Με σκέτο ρύζι και μυρωδικά. Και γιατί σαρμαδάκια; Διότι έτσι τα λένε στη βόρεια Ελλάδα και ο Ηλίας με την Κατερίνα μένουν στην Αναστασιά των Σερρών, 350 μέτρα υψόμετρο, οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να τα λένε έτσι. Κι εμείς το σεβόμαστε!

Μου το είπε χθες τα ξημερώματα σε μια κουβέντα πριν από τις 6, ότι ετοιμαζόταν να πάει στο αμπέλι του να μαζέψει αμπελόφυλλα και να τα βρει η Κατερίνα, όταν ξυπνήσει, για να φτιάξει τα σαρμαδάκια. Το έκανε και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου να πάρει φωτογραφίες, ώστε να το ζήσουμε, σα να ήμαστε κι εμείς εκεί. Ο Ηλίας μάζεψε καμιά διακοσοπενηνταριά φύλλα και ύστερα πήγε και την έπεσε για μεσημεριανό ύπνο, κουρασμένος.

Όταν σηκώθηκε η Κατερίνα τα είχε ετοιμάσει, τα είχε σερβίρει με φέτα όπως τους πρέπει και με γιαούρτι και έστρωσε τραπέζι. Μας κάλεσε κι εμάς να πάμε στο τραπέζι, αλλά η απόσταση από Αθήνα μέχρι την Αναστασιά είναι μεγάλη, οπότε το ξανασκέφτηκα. Και το βρήκα πιο βολικό να γράψω αυτό το κομμάτι και να το διασκεδάσω, οπότε και το έκανα. Τον ευχαριστώ για την άψογη συνεργασία του! Μάλλον μετά από ένα τέτοιο γεύμα θα συνέχισε τον απογευματινό ύπνο του…

Η τοποθέτηση μεγάλων γλαστρών πάνω σε ένα πεζοδρόμιο μπορεί να είναι επικίνδυνη για διάφορους λόγους, κυρίως για τη δημόσια ασφάλεια και τη νομιμότητα της πράξης. Ας δούμε τα βασικά. Υπάρχουν κίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια, διότι αυτές μπορεί να γίνουν εμπόδιο για τους πεζούς. Οι μεγάλες γλάστρες περιορίζουν τον διαθέσιμο χώρο για τους πεζούς, ειδικά για άτομα με κινητικά προβλήματα, ηλικιωμένους ή γονείς με καροτσάκια.

Κι ακόμα μπορεί να περιορίσουν την ορατότητα σε διασταυρώσεις ή εισόδους, αυξάνοντας τον κίνδυνο ατυχήματος. Επίσης ο κίνδυνος ανατροπής είναι υπαρκτός. Αν δεν είναι καλά στερεωμένες, μπορεί να πέσουν λόγω ανέμου ή αν κάποιος τις χτυπήσει κατά λάθος. Και βέβαια αποτελούν εμπόδιο για άτομα με αναπηρία. Παραβιάζουν έτσι τη νομοθεσία για την ελεύθερη διέλευση σε ράμπες ή οδηγούς όδευσης τυφλών.

Ας μην ξεχνάμε ότι το πεζοδρόμιο είναι δημόσιος χώρος και η αυθαίρετη κατάληψή του μπορεί να επιφέρει πρόστιμα από τον δήμο. Υπάρχει λοιπόν αστική ευθύνη αν κάποιος τραυματιστεί λόγω της γλάστρας. Έχει το δικαίωμα και μπορεί να διεκδικήσει αποζημίωση από αυτόν που την τοποθέτησε. Θα πείτε μα, συμβαίνουν αυτά στην Αθήνα; Και βέβαια συμβαίνουν. Ο συγκεκριμένος δρόμος λέγεται Κορίνθου και είναι στον Κολωνό.

Περπατώντας στον λόφο Σκουζέ, νιώθεις αμέσως πως έχεις απομακρυνθεί από τη βοή της πόλης, παρότι βρίσκεσαι ακόμα στην καρδιά της Αθήνας. Οι ήχοι χαμηλώνουν, το πράσινο πυκνώνει και κάθε βήμα μοιάζει να σε ταξιδεύει στο παρελθόν. Αν και τον έχω περπατήσει πολλές φορές αυτό το λόφο για άλλη μια φορά για σας, αυτή τη φορά, έκανα μια στάση με τη μηχανή μου και φωτογράφησα τις εισόδους του.

Ο λόφος, με τα παλιά πέτρινα μονοπάτια και τα ασβεστωμένα σκαλάκια, αποπνέει μια γαλήνη. Από ψηλά, η θέα προς τα Σεπόλια και την Ακαδημία Πλάτωνος σε ανταμείβει, ιδίως τις ώρες του δειλινού. Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια και οι ελιές που φύτεψαν κάποτε οι Σκουζέδες δημιουργούν σκιά και άρωμα, ενώ τα πουλιά συμπληρώνουν την ησυχία με τα κελαηδήματά τους.

Εδώ ο χρόνος μοιάζει να κινείται αλλιώς. Περπατώντας στον λόφο Σκουζέ δεν κάνεις απλώς μια βόλτα — συνομιλείς με την ιστορία, τη φύση και την παλιά Αθήνα που ακόμα επιμένει να ζει ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Και το περιβάλλον σε αποζημιώνει, αν μάλιστα το παντρέψεις με την ταβέρνα που υπάρχει μέσα σ’ αυτό τον λόφο, την “Αρετούσα”. Την έχουμε τιμήσει πολλές φορές και αξίζει από πολλές απόψεις…

Η εικόνα με τα κλειστά μαγαζιά στην Πλάτωνος, στον Κολωνό, αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή τα τελευταία χρόνια. Παλαιότερα, η Πλάτωνος αποτελούσε έναν ζωντανό εμπορικό δρόμο, γεμάτο ζωή και δραστηριότητα. Ωστόσο, διάφοροι παράγοντες έχουν συμβάλει στην αλλαγή αυτής της εικόνας. Το σουβλατζίδικο της «Μαντάμ Σουσού», κλειστό.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 είχε σοβαρές συνέπειες για πολλές επιχειρήσεις στην περιοχή. Πολλά καταστήματα δεν κατάφεραν να αντέξουν την πίεση και έκλεισαν, ενώ άλλα περιορίστηκαν σε λιγότερες ώρες λειτουργίας. Η μείωση του τζίρου, η αύξηση των ενοικίων και η γενικότερη οικονομική αστάθεια συνέβαλαν στην αποδυνάμωση της εμπορικής δραστηριότητας. Ένα μαγαζί με φρούτα και λαχανικά, επίσης κλειστό. Λειτουργεί, λέει, διαδικτυακά.

Η περιοχή του Κολωνού υπήρξε παραδοσιακά καταφύγιο για πολλούς οικονομικούς μετανάστες από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και για οικογένειες Ρομά. Αυτές οι κοινωνικές ομάδες συνέβαλαν στην τοπική οικονομία και ζωή, ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, η απόσταση μεταξύ τους και των λοιπών κατοίκων αυξήθηκε, επηρεάζοντας την κοινωνική συνοχή και τη ζωντάνια της περιοχής. Τα μπιμπελό της «Αστροφεγγιάς», δεν άντεξαν.

Η εγκατάλειψη της περιοχής από παλιούς κατοίκους σε βορειότερες περιοχές της Αττικής και η έλλειψη νέων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών οδήγησαν σε μια αίσθηση αστικής παρακμής. Πολλά κτίρια παραμένουν αναξιοποίητα ή υποβαθμισμένα, ενώ η έλλειψη επενδύσεων και υποδομών επιδεινώνει την κατάσταση. Το ίδιο και το κομμωτήριο της  Άννας. Ψάχνει για νέο ενοικιαστή! Χρόνια τώρα…

Η οδός Συρράκου στα Σεπόλια είναι ένας δρόμος που συνδέει δύο χαρακτηριστικές πλατείες της περιοχής: την πλατεία Κολωνού και την πλατεία Πανταζοπούλου. Η περιοχή των Σεπολίων έχει έντονο αστικό χαρακτήρα, με γειτονιές που διατηρούν την αθηναϊκή ατμόσφαιρα και την ιστορία τους. Μας αρέσει να περπατάμε τέτοιους δρόμους. Με προσοχή, βέβαια, γιατί πάντα καραδοκούν κίνδυνοι…

Πρόκειται για ένα μονόδρομο που διασχίζει μια γειτονιά με έντονο αστικό χαρακτήρα. Στην εικόνα, βλέπουμε έναν ήσυχο δρόμο με δέντρα που σχηματίζουν ένα φυσικό θόλο πάνω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Τα κτίρια με τα μπαλκόνια προσδίδουν μια κλασική αθηναϊκή αίσθηση, ενώ η παρουσία ενός κόκκινου βαν δίνει μια ζωντανή πινελιά στο σκηνικό.

Φέρει το όνομα του ιστορικού χωριού Συρράκου, γνωστού για την πλούσια πολιτιστική του κληρονομιά. Η περιοχή των Σεπολίων έχει βαθιές ρίζες στην αθηναϊκή ιστορία, με αναφορές σε παλιές γειτονιές και κατοίκους που διαμόρφωσαν την τοπική κοινότητα. Πολλές φορές έχουμε προσπαθήσει να το ψάξουμε, αλλά όχι με καλά αποτελέσματα πάντοτε. Το Blob που έχουν φτιάξει κάποιοι άνθρωποι για τα Σεπόλια δίνει κάποιες πληροφορίες.