Αρχείο κατηγορίας Ζωή

Η εαρινή ισημερία, ήταν χθες Τετάρτη 20 Μαρτίου 2024 και σηματοδοτεί το ξεκίνημα της φετινής άνοιξης στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο αστρονομικός όρος «ισημερία» οδηγεί συχνά στην παρανόηση ότι η ημέρα αυτή σηματοδοτεί την ίση διάρκεια ημέρας και νύχτας. Κόκκινο χαλί στην Χίο, με τους λαλάδες της Άνοιξης. Η φωτογραφία είναι του Babis Kitrinakis-Chiosroomsmaria δημοσιευμένη στην Ομάδα “ΧΙΟΣ ΝΗΣΊ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΈΝΟ”.

Ωστόσο, στην Ελλάδα χθες η ημέρα ήταν μεγαλύτερη από τη νύχτα. Η ίση διάρκεια συνέβη λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 17 Μαρτίου. Όπως επισημαίνει ο ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ, Χαράλαμπος Βάρβογλης, αν αναζητήσουμε τις ώρες ανατολής και δύσης της ημέρας αυτής θα δούμε με έκπληξη ότι, για παράδειγμα, η ανατολή στο Ελληνικό της Αττικής είναι στις 6:28 και η δύση στις 18:37. “Η άνοιξη συνεχίζει να μας μαγεύει” (Περιοχή Φικάρδου) Η φωτογραφία είναι της Yianna Charalambous δημοσιευμένη στην Ομάδα “Στο Νησί / On the island”.

«Τι σόι ισημερία είναι αυτή, που η μέρα είναι 18 λεπτά μεγαλύτερη από τη νύχτα; Η απάντηση είναι απλή: κατά την ισημερία θα είχαμε πράγματι ίσες διάρκειες ημέρας και νύχτας, αν ο Ήλιος ήταν σημείο (γεωμετρία) και αν η Γη δεν είχε ατμόσφαιρα (διάθλαση)», εξηγεί. Η φωτογραφία είναι του Αντώνης Στυλιανεσης. Δημοσιευμένη στην Ομάδα ΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ ΑΝΩ ΚΑΤΩ.

Είναι ότι πιο σπουδαίο μας έχει δοθεί ποτέ ως δώρο και μας αφορά όλους!

Ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του για όλους εμάς και μας έδωσε την εντολή να κάνουμε μια φορά το χρόνο το ίδιο πράγμα που έκανε ο ίδιος με τους μαθητές του, την τελευταία νύχτα, λίγο πριν συλληφθεί και υποστεί ταπεινωτικό θάνατο.

Σε ανάμνηση του!

Θα το κάνουμε αυτό την Κυριακή 24 Μαρτίου 2024, μετά τη δύση του ήλιου στο ξενοδοχείο Novotel Athens, Μιχαήλ Βόδα 4, Ημιόροφος – Αίθουσα ΠΛΕΙΑΔΕΣ.

Η ελιά ή ελαιόδενδρο ή λιόδεντρο (επιστ. Ελαία, Olea) είναι γένος καρποφόρων δέντρων της οικογένειας των Ελαιοειδών (Oleaceae), το οποίο συναντάται πολύ συχνά στην Ελλάδα. Ο καρπός του ονομάζεται επίσης ελιά και από αυτόν παράγεται το ελαιόλαδο. Αυτό τον καιρό η τιμή του έχει πάρει την ανηφόρα, αλλά αυτό είναι άλλη, θλιβερή ιστορία.

Στην Ελλάδα υπάρχουν 2.700 ελαιοτριβεία που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους ελαιοπαραγωγούς, οι οποίοι αποτελούν το 34% του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Τις «καλές χρονιές» στην χώρα μας, παράγονται περίπου 300.000 τόνοι λάδι εξαιρετικής ποιότητας, ενώ στο ελληνικό έδαφος καλλιεργούνται περίπου 132 εκατομμύρια ελαιόδενδρα.

Τα μέρη που φημίζονται περισσότερο για το ποιοτικό τους ελαιόλαδο είναι η Φωκίδα, η Λακωνία, η Μεσσηνία, η Λέσβος και η Κρήτη. Γενικά θα τη βρούμε στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, πατρίδα της ελιάς είναι η Αθήνα και η πρώτη ελιά φυτεύτηκε από την Αθηνά στην Ακρόπολη.

Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε την ελιά στον ευρωπαϊκό μεσογειακό χώρο. Την μετέφεραν είτε Έλληνες άποικοι είτε Φοίνικες έμποροι. Όπως αναφέρει ο Πλίνιος, κατά το 580 π.Χ, ούτε το Λάτιο, ούτε η Ισπανία, ούτε η Τύνιδα γνώριζαν την ελιά και την καλλιέργειά της. Το κείμενο για την ελιά είναι παρμένα από το Wikipedia.

Με λουλούδια από κάποιον κήπο θα σας πάμε σήμερα. Λέμε από κάποιον κήπο, γιατί δεν ξέρουμε από πού τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες της Marianthi Chiotaki. Εμείς τις είδαμε στην Ομάδα “Κήποι, μπαλκόνια – Καρποφόρα δέντρα, Καλλωπιστικά Φυτά”. Όλες οι σημερινές φωτογραφίες είναι δικές της και είναι πάρα πολύ όμορφες και απλές. Τέτοιες που να αγγίζουν την καρδιά.

Το γένος Πελαργόνια (Pelargonium) (κοινώς “πελαργόνι”) είναι μέλος της οικογένειας των Γερανιίδων (Geraniaceae) και σε αυτό ανήκουν πάνω από 200 είδη πολυετών, παχύφυλλων ποωδών. Τα φυτά του γένους Pelargonium τα συναντάμε ευρέως στην κηποτεχνία, λόγω της πλούσιας και συνεχούς ανθοφορίας που τα χαρακτηρίζει.

Πολλά είδη μάλιστα του γένους αυτού τα συναντάμε στους Ελληνικούς κήπους, κυρίως σε γλάστρες (γεράνι, βαμβακούλα), αλλά και στην μαγειρική (αρμπαρόριζα). Πολύ συχνά συγχέεται με το γένος Geranium. Έτσι τα είδη του γένους Pelargonium πολύ συχνά τοποθετούνται στο γένος Γεράνιον (Geranium) και αποκαλούνται από πολύ κόσμο ως γεράνια.

Το είδος Pelargonium graveolens – κοιν. αλμπαρόριζα ή αρμπαρόριζα, μοσχόφυλλο) ξεχωρίζει για το πολύ δυνατό άρωμα που απελευθερώνεται από τα φύλλα του. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιείται πολύ στην βιομηχανία αρωμάτων αλλά και στη ζαχαροπλαστική και μαγειρική. Κι αυτή είναι μια στερνμπέργκια η κίτρινη, με κοινή ονομασία κίτρινο κρινάκι, ανήκει στην οικογένεια Αμαρυλλιδίδες και αποτελεί στενομεσογειακό είδος.

Τις φωτογραφίες τις είδαμε στην Ομάδα “National Geographic Photography”, δια χειρός José Luis Pinheiro και μας άρεσαν. Και καθώς ψάξαμε λίγο το πράγμα «ανακαλύψαμε» ότι για το ίδιο θέμα έχουν γράψει σε όλα σχεδόν τα διαδικτυακά μέσα. Φοβερό; Μπορεί, αλλά κάπως έτσι λειτουργούν τα ΜΜΕ. Ιδού λοιπόν ένα νεκροταφείο άγκυρας στην παραλία Barril – Πέτρες Ελ Ρέι – Ταβίρα, στην Πορτογαλία.

Πρόκειται για ένα μνημείο που χρονολογείται, εδώ και πολλά χρόνια. Το 1964, η τοπική κοινότητα αποφάσισε να τιμήσει τον θάνατο της παραδοσιακής αλιείας τόνου, θάβοντας τις άγκυρες που κάποτε αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των πολύπλοκων παγίδων τόνου, γνωστών ως armacoes. Έκτοτε παραμένουν εκεί ως υπενθύμιση των επιπτώσεων της εκβιομηχάνισης και της υπεραλίευσης στους ντόπιους.

Είναι εκεί 248 άγκυρες! Αλλά και αυτή η εμβληματική τοποθεσία, μάλλον θα πάψει να υπάρχει, σε λίγες δεκαετίες, αν δεν ληφθούν μέτρα για την προστασία της. Όλες οι άγκυρες είναι έντονα σκουριασμένες, ορισμένες είναι στην πραγματικότητα πολύ εύθραυστες και κινδυνεύουν να διαλυθούν, ενώ άλλες διατηρούν τη δομική τους ακεραιότητα και μπορούν να διατηρηθούν.

Απογευματάκι, πάνω σε ένα πλοιάριο που οδηγεί σε ένα μικρό νησάκι, κοντά στην Πελοπόννησο, με τη θάλασσα και τον καιρό να κάνει παιχνίδια στο μυαλό και τη σκέψη μας.΄΄ Θαυμάζω τα χρώματα, αυτό το ατέλειωτο γαλάζιο και τα σύννεφα στον ουρανό που κάνουν απίστευτους σχηματισμούς, μαζί με τον ήλιο. Ένα όχι και τόσο συνηθισμένο ταξίδι αυτή την εποχή.

Το καλοκαίρι είναι αλλιώς. Προφανώς και υπάρχουν πολλά πράγματα τόσο διαφορετικά. Μπορείς να περπατήσεις πάνω στο κατάστρωμα και να γυρίσει από όλες τις πλευρές του για να καταγράψεις στο κινητό σου την καλύτερη γωνία λήψης. Αλλά τον χειμώνα, προφανώς δεν μπορείς να έχεις αυτή την πολυτέλεια. Παρ’ όλα αυτά η ύπαρξη γης, έστω και από μακριά, θα είναι πάντα ένα ενθαρρυντικό στοιχείο.

Και καθώς τα σχέδια με αφορμή τις καιρικές αλλαγές, γίνονται όλο και πιο διαφορετικά, αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει. Πού πας; Τι θα κάνεις εκεί που πας; Ποιους ανθρώπους θα δεις; Πόσο θα μείνεις; Ας διαλέξουμε την καλή πλευρά του πράγματος. Θέλουμε να κάνουμε θετικές σκέψεις. Το κάνουμε συχνά μέσα από αυτόν τον ιστότοπο.

Τις φωτογραφίες αυτές τις είδα στην Ομάδα “Αγαπώ τα φυτά”. Τις είχε ανεβάσει η Μελπω Παπαντωνοπουλου. Δεν την γνωρίζω. Από το προφίλ της, είδα ότι εργάζεται σε ένα λογιστικό γραφείο, δεν αναφέρει ούτε τον τόπο που έχουν τραβηχτεί οι φωτογραφίες. Δικαίωμα της, φυσικά. Τα λουλούδια όμως κυριαρχούν στη ζωή της και στον κήπο της. Και είναι ωραίο που το βλέπει ως δεδομένο, ότι ήρθε η άνοιξη.

Δεν συμμερίζομαι την αισιόδοξη άποψη της. Ο Μάρτης είναι κυκλοθυμικός. Αλλάζει διάθεση εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλιώς ξημερώνει το πρωί κι αλλιώς τελειώνει το βράδυ. Δεν ξέρεις πώς να ντυθείς. Βαριά ζεσταίνεσαι, ιδρώνεις και κινδυνεύεις να κρυώσεις. Ελαφρά κινδυνεύεις από το ίδιο πράγμα κι ας ακολουθεί άλλο δρόμο, η όλη διαδικασία.

Αλλά η ομορφιά των φυτών του κήπου της, είναι αναμφισβήτητη. “Έμεινα” για αρκετή ώρα να τα κοιτάζω. Απλά, αληθινά, το παλεύει η γυναίκα. Όπως ακριβώς κάνουν, όλοι όσοι τα αγαπάνε και τους δίνουν χώρο στη ζωή τους με το να ασχολούνται μ’ αυτά. Όσοι καταπιάνονται με τα λουλούδια τους ξέρουν ότι δεν έχουν πάντοτε επιτυχίες. Και οι αποτυχίες, είναι κομμάτι της ζωής.

Φαίνεται πως ότι κάνει, το κάνει, με την καρδιά της. Οι φωτογραφίες της είναι απλές. Ούτε ειδικές γωνίες, ούτε άγχος για να πάρει λάικ. Κι αυτό είναι που μου άρεσε στη δουλειά της. Μέσα από την ομάδα, την είδα κι εγώ. Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι κανένα σχόλιο δεν συνοδεύει τις κάπου 20 φωτογραφίες στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Διάλεξα αυτές που βλέπετε, εντελώς συμπωματικά. Επειδή απλά μου άρεσαν…