Αρχείο κατηγορίας Επικαιρότητα

Η Δημοτική Κοινότητα Αρτέμιδας βρίσκεται στην περιοχή με το τοπωνύμιο Λούτσα που προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη «λούτσα» δηλαδή υγρός – βαλτώδης τόπος, πιθανότατα εξαιτίας της ύπαρξη λίμνης ή έλους στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Λίμνη. Ποιος δεν την ξέρει από την εποχή που έχτισε εκεί ένα αυθαίρετο δίπλα στο κύμα για να περνά τα καλοκαίρια του;

Η Άρτεμις (Αρτέμιδα) είναι κωμόπολη και δημοτική κοινότητα του Καλλικρατείου Δήμου Σπάτων – Αρτέμιδος, στα Ανατολικά προάστια της Αθήνας και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το ιερό της Βραυρώνας όπου λατρευόταν η Άρτεμις, θεότητα του κυνηγιού. Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτό που ξεκίνησε κάποτε αυθόρμητα. Εξελίσσεται σε μια μεγάλη πόλη, καθώς είναι πολύ κοντά στην Αθήνα και εύκολα προσβάσιμη.

Σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες σε πληθυσμό περιοχές της ανατολικής Αττικής και μεταλλάσσεται με γρήγορο ρυθμό από παραθεριστική κωμόπολη των Μεσογείων σε τόπο μόνιμης κατοικίας, με εμπορικό και οικονομικό κέντρο τη Λούτσα. Εκεί πήγαμε μια βόλτα χθες… Και ήταν τόσο όμορφη και τόσο ήρεμη, όσο δείχνουν οι φωτογραφίες. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, από το σπίτι μας, μάθαμε τα κακά μαντάτα….

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς… Όπου οι καταστάσεις ανατρέπονται, από τη μια στιγμή στην άλλη και όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν. Τα ζουν οι άνθρωποι στη Θεσσαλία που για μια ακόμη φορά δοκιμάζονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, χάνοντας ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Το ζήσαμε κι εμείς για πολύ λίγο, την περασμένη Τετάρτη, παίρνοντας απλά μια μικρή γεύση της καταστροφής. Ίσα στα χείλη, ίσα μια ιδέα…

Θα κράτησε, δεν θα κράτησε 5 με 10 λεπτά. Αλλά ήταν τόσο πυκνή η βροχόπτωση που δεν βλέπαμε τίποτα. Και συνοδεύονταν όλο αυτό από αστραπόβροντα! Για πότε η Κλειούς έγινε ένα επικίνδυνος χείμαρρος, ούτε που το καταλάβαμε. Και είχε στην Αλαμάνας και την Ναυπλίου Λαϊκή Αγορά, οπότε οι άνθρωποι φοβήθηκαν και μάζεψαν, οι περισσότεροι, του πάγκους τους, άρον – άρον. Όταν σταμάτησε η βροχή, όλα άλλαξαν. Σα να μην είχαμε ζήσει ποτέ όλα τα παραπάνω.

Αλλά τα ζήσαμε! Ήμασταν έξω στο μπαλκόνι, από όπου και τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το δημοσίευμα και παρακολουθούσαμε φοβισμένοι από τους κεραυνούς και τις αστραπές. Σκέφτομαι τους ανθρώπους στον Κάμπο. Πώς έζησαν την καταστροφή για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια; Τι είναι αυτό που δίνει δύναμη στον άνθρωπο, για να αντέχει και να συνεχίζει να ζει, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα; Ερωτήματα που τριβελίζουν το μυαλό και τη σκέψη, αν και κατά βάθος, τις απαντήσεις τις έχουμε.

Η Google με τους χάρτες της που νόμιζε ότι θα μπορούσε να χαρτογραφήσει τον κόσμο και να τον έχει διαθέσιμο σε όσους προσβλέπουν στις υπηρεσίες της, τα βρήκε σκούρα να μας βρει την παραλία Σκουτάρι, κοντά στο Γύθειο, στη Μάνη, όπου θέλαμε να κάνουμε το μπάνιο μας, χθες. Τελικά, αφού είδαμε κι αποείδαμε, επιστρέψαμε στην παλιά κλασική αξιόπιστη μέθοδο του «ρωτώ και μαθαίνω» και την βρήκαμε στο λεφτό την παραλία…

Και αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή! Η αμμουδιά συνέχιζε και μέσα στη θάλασσα. ΟΙ ξαπλώστρες σε μια ανθρώπινη, λογική τιμή σε όσους δεν χρησιμοποιούσαν την ταβέρνα «Καλαμάκια» και η ίδια υπερυψωμένη, ότι καλύτερο στην ποιότητα των φαγητών της, αλλά και οι τιμές προσεγγίσιμες για μια μεσαία τσέπη. Στα παιδιά άρεσε τόσο που δε βιαστήκαμε να φύγουμε το μεσημέρι. Ήθελαν να κάνουν ένα ακόμα μπάνιο το απόγευμα. Και το έκαναν!

Μ’ άρεσε που στις εφαρμογές μας ενημέρωναν ότι κατά τις πέντε το απόγευμα θα είχαμε έντονα καιρικά φαινόμενα και κεραυνούς. Και τα είχαμε όντως, αλλά χωρίς βροχές δυνατές. Ο καιρός άλλαξε μέσα σε μια ώρα. Το μπάνιο μας φάνταζε λυτρωτικό στο Σκουτάρι. Και ένα ύπνος στην επιστροφή κάλυψε όλες τις ανάγκες μας. Μάλλον θα το είχαμε ανάγκη, δεν εξηγείται αλλιώς.

Ο καπνός και η μυρωδιά του καμένου κάνουν πολύ δύσκολη της κατάσταση, ειδικά για όσους αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα. Και να, που οι καπνοί σκέπασαν και την Ακρόπολη, ενδεικτικό του μεγέθους που έχει λάβει η φωτιά που κινείται στις πλαγιές της Πάρνηθας, ενώ η μυρωδιά του καμένου, έχει φτάσει μέχρι και τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Τα ίδια και στο Περιστέρι. Η φωτογραφία είναι δικιά μας, τραβηγμένη γύρω στις 7:40 το απόγευμα της Τρίτης. Οι πυρκαγιές που μαίνονται σε όλη τη χώρα και καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές, έχουν καλύψει με καπνό τον ουρανό της χώρας, όπως αναφέρει το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Και είναι κάτι που τουλάχιστον το Λεκανοπέδιο Αττικής το ζήσαμε.

Αυτή η φωτογραφία είναι της καλής μας φίλης Λένας, από τη Θεσσαλονίκη. Τα ίδια και χειρότερο κι εκεί… Οι καπνοί από τις μεγάλες φωτιές που πλήττουν τις τελευταίες μέρες την Αλεξανδρούπολη, τη Βοιωτία και την Εύβοια έχουν φτάσει σε πολλές περιοχές της χώρας. Έφτασαν μάλιστα μέχρι το Ωραιόκαστρο απ’ όπου και η φωτογραφία. Ακόμα και στα νησιά του Ιονίου τις διέκρινε κανείς.

Και η Ζαγορά χθες το πρωί φωτογραφημένη από την καλή μας φίλη, Βικτώρια… Χαιρόμαστε που οι άνθρωποι μας λειτούργησαν με… επαγγελματική ευσυνειδησία, θα λέγαμε και ανταποκρίθηκα άμεσα στην έκκληση μας για μια φωτογραφία από τον τόπο τους, σε σχέση με το πρωινό ξημέρωμα. Μια αληθινή δημοσιογραφία, χωρίς κραυγές που αποτυπώνει την σκληρή πραγματικότητα.

Πάντα μου άρεσε η Σαλαμίνα. Παλιότερα, προ Covid-19, πήγαινα ύλη κάθε δίμηνο με αφορμή την έκδοση της εφημερίδας στην Πόπη που μένει εκεί. Εδώ και τρία χρόνια όμως ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» βγαίνει διαδικτυακά, οπότε με την Πόπη συνεννοούμαστε μέσω εφαρμογών και δεν έρχομαι πια. Όμως χθες οργανώσαμε μια ημερήσια εκδρομή με την Άννυ και τα παιδιά στη Σαλαμίνα.

Περάσαμε με το καραβάκι – παντόφλα, από το Πέραμα στη Σαλαμίνα. Κι αφού, φτάνοντας, περιηγηθήκαμε λίγο στο νησί, ψάχνοντας για την «Ηλιαχτίδα» όπου είχαμε πληροφορίες πως θα βρίσκαμε μια όμορφη οργανωμένη παραλία, διαπιστώσαμε πως δεν ήταν αυτό που θα μας άρεσε. Έτσι αλλάξαμε προορισμό και πήγαμε στο «Αίαντας Μπίτς». Εκεί ήταν ωραία…

Είχε φτάσει μεσημέρι πια, οπότε το πρώτο που μας ενδιέφερε όταν το βρήκαμε ήταν να καθίσουμε για φαγητό και μετά όσοι από την παρέα ήθελαν πήγαν για μπάνιο. Και όντως το έκαναν κάποιοι. Εμείς να απολαμβάνουμε τη δροσιά από τους ανεμιστήρες, μετά το γεύμα μας, κάτω από τον ίσκιο του café bar του Αίαντα και να προετοιμάζουμε την ανάρτηση που διαβάζετε με τον τρόμο που εμείς ξέρουμε. Χειρόγραφα.

Μέσα στις πρώτες 17 ημέρες από την πρεμιέρα της, η ταινία απέφερε στα στούντιο της Warner Bros 1 δισ. δολάρια. Ο αρμόδιος πρόεδρος της Warner Bros για τη διανομή της ταινίας στις ΗΠΑ, Τζεφ Γκολντστάιν, είπε πως «είναι η μοναδική ταινία που απέφερε τόσα έσοδα τόσο γρήγορα». Τι είναι αυτή η ταινία, που συνεχίζει να συγκεντρώνει ουρές θεατών στο “Θησείο” της Αποστόλου Παύλου;

Χαρακτηρίζεται ως κοινωνική σάτιρα, μιούζικαλ και ιστορία ενηλικίωσης, η διαδρομή της καταπιεσμένης Αμερικανίδας έως την αυτογνωσία αποδεικνύεται σεναριακά ευρηματική, ξεκαρδιστική όσο και εξοντωτικά διδακτική. Προσωπικά δεν την είδα και ότι πληροφορίες για την ταινία δείτε εδώ είναι από τον κριτικό του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ, Χρήστο Μήτση.

Τα ροζ κουκλόσπιτα, τα αμερικανικά 50s και τα κλασικά χολιγουντιανά μιούζικαλ εμπνέουν μια ξεκαρδιστικά αποστειρωμένη Barbieland, όπου οι σατιρικές βολές των Γκέργουικ και Νόα Μπάουμπακ, οι οποίοι συνυπογράφουν το σενάριο, πετυχαίνουν εύκολα “κέντρο”. Τα πράγματα προοδευτικά σοβαρεύουν, όταν η αληθινή ζωή παίρνει το πάνω χέρι, αλλά μια πικάντικη ανατροπή εδώ, μια ευφυής ατάκα εκεί και μια εμπνευσμένη σινε-αναφορά παραπέρα, κρατούν το συνδυασμό ιστορίας ενηλικίωσης, κοινωνικής σάτιρας, μιούζικαλ και κωμωδίας χαρακτήρων σε ισορροπία.

Είναι δυνατόν να έρθεις στην Ελλάδα και να μην ανέβεις πάνω στην Ακρόπολη; Όταν έρχεσαι από την άλλη μεριά του πλανήτη, το Βανκούβερ του Καναδά, είναι σαν όνειρο ζωής, όταν φτάνεις Αθήνα, το να ανέβεις. Αν και το εισιτήριο είναι κάπως «τσιμπημένο», 30 ευρώ δεν είναι και λίγο, καθημερινά και παρά τη ζέστη του Αυγούστου, βλέπεις τους ανθρώπους, να περιμένουν ουρές για να μπουν.

Χθες το απόγευμα, το δοκίμασαν η Άννυ με τα παιδιά της. Τον Δημήτρη και τον Άντωνη. Εμείς δεν πήγαμε μαζί τους, επειδή έχουμε πάει αρκετές φορές, αλλά ζητήσαμε να μας βγάλουν με τα κινητά τους μερικές φωτογραφίες, για να δούμε αυτό το ιστορικό μνημείο πολιτισμού, μέσα από τα δικά τους μάτια. Και το αποτέλεσμα το βλέπετε στην εικονογράφηση της σημερινής ανάρτησης.

Αυτή είναι λοιπόν η Ακρόπολη της Αθήνας, όπως την έζησαν από μέσα η Άννυ, ο Δημήτρης και ο Άντωνη. Αυτοί τα κατάφεραν και θα ‘χουν να διηγούνται την εμπειρία τους στους φίλους τους. Και φυσικά να δείχνουν στους φίλους τους τις φωτογραφίες που τράβηξαν, εννοείται πολύ περισσότερες από αυτές που δημοσιεύουμε εδώ. Διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Η αληθινή ζωή έχει να σου προσφέρει πολύ περισσότερα από τις φωτογραφίες αναμνήσεων…