Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Το “Παραμύθι” ήταν ένα ιδιαίτερο μαγαζί γεύσεων και όχι μόνο με είσοδο από την Ιωαννίνων 176, απέναντι από το σταθμό του Μετρό Σεπολίων, στη συμβολή με την Κρέοντος και τη Φιλιππουπόλεως. Κάποιοι το θυμούνται με νοσταλγία. Την Κυριακή που πέρασα είδα να έχουν κατέβει οι πινακίδες του και σε εμφανές σημείο υπήρχε το χαρτί με το ενοικιαστήριο.

Ήταν ένα από τα καλά μαγαζιά στα Σεπόλια και φημίζονταν για το υπέροχο φαγητό του, σέ ένα καταπληκτικό περιβάλλον, ενώ τα Σαββατοκύριακα είχε και ζωντανή μουσική. Στις κριτικές του Tripadvisor διαβάζουμε για την εξαιρετική κουζίνα του, με ένα εκπληκτικό και φιλόξενο σεφ, σε ένα παραμυθένιο σκηνικό.

Στεγασμένο σε μια παλιά μονοκατοικία και διαμορφωμένο σε ένα αριστούργημα ρομαντικό! Εμείς που το ξέραμε, θυμόμαστε τον Χρήστο με το χαμόγελο του, το υπέροχο φαγητό του, τον μοναδικό χώρο και τις λογικές τιμές του. Ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, με ευγενές προσωπικό και άψογη περιποίηση. να υποθέσουμε ότι έβαλε κι εδώ το “χεράκι του”, ο Covid-19;

Κατεβήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά, χθες το μεσημέρι, για να πάρουμε τη Ντενίς και τη φίλη της που έρχονταν από την Πάρο, ύστερα από μερικές μέρες διακοπών εκεί. Είχε τόση ζέστη που καθίσαμε με αναμμένη μηχανή, στο λιμάνι περιμένοντας να φτάσει το πλοίο τους, για να δουλεύει του αιρκοντίσιον. Ήταν ζήτημα επιβίωσης, καθώς οι θερμοκρασίες ήταν πολύ υψηλές και η ώρα 3:30 μεσημέρι!

Το χάρηκαν που μας είδαν! Η Σούλα γνωρίζονταν με τη Ντενίς, από το Βανκούβερ του Καναδά. Έτσι γνωριστήκαμε και μαζί. Δεν τις αφήσαμε μέσα σ’ αυτή ζέστη, να πάρουν ταξί. Ήμασταν βέβαιοι και το εκτίμησαν, ότι η παρουσία μας εκεί, θα τους έδινε μεγάλη χαρά. Και την εισπράξαμε! Θα τις γνωρίσετε τις επόμενες μέρες, καθώς έχουμε κανονίσει να βγούμε το Σάββατο στην Αθήνα.

Νωρίτερα, το πρωί, λίγο μετά το ξεκίνημα, είχαμε φροντίσει να πάμε από τη Νισαίας για μια τελευταία ματιά, μήπως χρειάζονταν κάτι ακόμα το σπίτι, έτσι ώστε η τριήμερη φιλοξενία τους να είσαι όσο το δυνατόν πιο απολαυστική, ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις σκληρές συνθήκες καύσωνα. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Ενθουσιάστηκαν όταν είδαν το σπίτι. Ευχόμαστε να περάσουν καλά!

Oι χοχλιοί (σαλιγκάρια, τους λένε αλλού) αποτελούν χωρίς αμφιβολία ένα από τα βασικότερα πιάτα της κρητικής κουζίνας και κατά πολλούς, ένα από τα πιο εύγευστα. Στις μέρες μας, πέρα από την Κρήτη, τα σαλιγκάρια ως εκλεκτός «μεζές», είναι περιζήτητα και σε ολόκληρο τον κόσμο που σταδιακά αποδίδει την σημασία που αξίζει αυτός ο «θησαυρός» της φύσης.

Όσοι έχουν δοκιμάσει χοχλιούς, καταλαβαίνουν τους λόγους για τους οποίους όλο και περισσότεροι σεφ τα αναζητάνε για ξεχωριστές συνταγές στα μενού εστιατορίων. Αυτή την  εποχή που πολλά νοικοκυριά στη Κρήτη βάζουν τους χοχλιούς στα μαγειρέματα της εβδομάδας. Και προσέξτε πού μπορεί να τους βρει κανείς; Κάτω από αυτές τις πέτρες!

Οι φωτογραφίες είναι παρμένες κάπου στη Σητεία είναι των Vasilia Katsavavaki Kostis Fygetakis δημοσιευμένες στην “Ομάδα  Κρήτη των γεύσεων / Crete of tastes”. Την παρακολουθούμε αυτή την ομάδα, καθώς συχνά μας θυμίζει φαγητά που γνωρίζουμε από την παιδική μας ηλικία, αφού μεγαλώσαμε στο Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης.

Δεν είναι και ότι καλύτερο να ζεις τέτοιες μέρες στην Αθήνα. Με τη θερμοκρασία ανεβασμένη στο Θεό. Ευτυχώς που φύσαγε χθες ένα δροσερό αεράκι και όσοι «τολμήσαμε» να κατέβουμε στο κέντρο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να δούμε σχετικά λίγο κόσμο να κυκλοφορεί. Εδώ το ξενοδοχείο «Εσπέρια» στη Σταδίου, στο ύψος της Εδουάρδου Λω.

Κι εδώ ένα σιντριβάνι στην πλατεία Κοραή. Στη δροσιά του έχουν προστρέξει κάποια περιστέρια που δοκιμάζονται κι αυτά από τον καύσωνα. Τα βλέπεις λίγα – λίγα να κατεβαίνουν, να βουτούν στο νερό και μετά να κάθονται και να χαριεντίζονται με τα παιχνιδίσματα τους. Να κάθεσαι και να τα χαζεύεις! Μια ομορφιά, όλο αυτό!

Απογευματάκι κατά τις 5. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά. Η μέρα συνεχίζει να είναι ζεστή. Η ΕΜΥ με το έκτακτο δελτίο υψηλών θερμοκρασιών δεν μας καθησυχάζει καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Σκεφτόμαστε πως θα τη βγάλουμε αυτή βδομάδα. Ας είναι. Θα το περάσουμε κι αυτό. Τόσα και τόσα έχουμε περάσει ως τώρα… Αυτό είναι το κτίριο του Μετοχικού Ταμείο, απέναντι από το “Εσπέρια”

Ούτε μας αφορά, ούτε μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο. Εμείς και σήμερα θα ασχοληθούμε με πολύ πιο σοβαρά πράγματα και με προγραμματισμένες όμορφες υποχρεώσεις. Όμως αυτό το κομμάτι θέλαμε να το “ντύσουμε” με φωτογραφίες παρέας από την τελευταία εκδρομή, αρχές Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη.

Περάσαμε πολύ όμορφα μαζί τους κι αυτές οι αναμνήσεις θα μας ακολουθούν. “Έγραψαν” μέσα στην καρδιά μας. Γνωρίσαμε τόπους, ανθρώπους και αποκτήσαμε εμπειρίες που θα τις συζητάμε για πάρα πολύ καιρό ακόμα. Αν και η καθημερινότητα είναι αδηφάγα και προσθέτεις εμπειρίες πάνω σε εμπειρίες, εμείς αυτή την εκδρομή θα τη θυμόμαστε.

Και εικόνες σαν κι αυτή από τις αγορές που επισκεφτήκαμε μια μέρα πριν την αναχώρηση για την επιστροφή, όπως και άλλες θα μας κρατούν συντροφιά. Πλούσια τα ελέη και άφθονα για μια πολύ μεγάλη πόλη όπως είναι η Κωνσταντινούπολη. Για μας που αγαπούμε τα ταξίδια μας άρεσε επιπλέον και η γνωριμία με ανθρώπους που βάλαμε στη ζωή μας…

Μέρα εκλογών για την Ευρώπη σήμερα και φυσικά για την Ελλάδα, αφού είμαστε χώρα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποιοι, βρίσκονται από το πρωί στις κάλπες, εκτιμώντας ότι πρέπει να ψηφίσουν αυτούς που θεωρούν ικανούς να κάνουν πράξεις τις δεσμεύσεις τους, κάποιοι για να τιμωρήσουν αυτούς που κυβερνούν ήδη και κάποιοι που συνειδητά απέχουν, επειδή δεν εμπιστεύονται άνθρωπο να τους κυβερνήσει.

Στην τελευταία κατηγορία κι εμείς, θεωρήσαμε καλύτερο σήμερα, να πάμε μια βόλτα στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα και να περπατήσουμε σ’ αυτόν τον περιποιημένο χώρο. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει ακόμα η πρόκληση: Τα μούρα είναι ακόμα εκεί και μας περιμένουν όλους εμάς που τα γνωρίζουμε, αλλά και άλλους να δουν πόσο όμορφα και γευστικά είναι.

Αγαπώ αυτό το μέρος! Αν και περιβάλλεται από ένα πυκνοκατοικημένο αστικό ιστό, έχει διαμορφωθεί σαν φυσικό δάσος, οπότε επιβάλλεται να είσαι προσεκτικός, καθώς περπατάς στα μονοπάτια του. Πάντα μου άρεσε. Εδώ έβρισκα καταφύγιο τις δύσκολες μικρές ώρες μου, από τις οποίες όλοι περνάμε καμιά φορά. Εδώ έχω γράψει, έχω γελάσει, έχω κλάψει, έχω ζήσει ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μου.

Αν και είναι παράλληλος δρόμος της Λένορμαν είναι πολύ μικρός. Ονομάζεται Χαονίας, στον Κολωνό και είναι ανάμεσα στη Ναυπλίου και την Ερέτριας. Το ψάξαμε λίγο… Οι Χάονες ήταν ένα από τα αρχαία ελληνικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αρχαίας Ηπείρου, και συγκεκριμένα στα βορειοδυτικά της. Υποστηρίζεται ότι η ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου είναι απόγονοι των αρχαίων Χαόνων.

Γεωγραφικά, η Χαονία εκτεινόταν στη σημερινή νοτιοδυτική Αλβανία, φραγμένη από τα βόρεια και βορειοανατολικά από τα Κεραύνια όρη, και επίσης περιελάμβανε το βόρειο κομμάτι του νομού Θεσπρωτίας (με νότιο σύνορο τον ποταμό Καλαμά/Θυάμη), και περιλαμβάνει τις παράκτιες περιοχές Ωρικού, Χειμάρρας, Ογχησμού (σύγχρονων Αγίων Σαράντα) και Βουθρωτού στην Αδριατική θάλασσα και στο Ιόνιο πέλαγος.

Πρωτεύουσα της Χαονίας ήταν η Φοινίκη (σύγχρονη Finiq), πρωτεύουσα αργότερα του Κοινού των Ηπειρωτών. Στην ηπειρωτική ενδοχώρα οι Δέξαροι (ή Δασσαρέται) που κατοικούσαν στο όρος Άμυρον (σημ. Τομόρι) και εκτείνονταν ως το νότιο πέρας της λίμνης Λιχνήτιδος (σημ. Αχρίδα), ήταν η βορειότερη από τις φυλές της ομάδας των Χαόνων. Η ζώσα ιστορία στην πράξη…