Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Τον βλέπουμε και τον χαιρόμαστε τον Στηβ, τον σύζυγος της Έστερ. Είναι όλος υγεία, δύναμη και αυτό τον κάνει να είναι δραστήριος με ότι καταπιάνεται. Έτσι συχνά ασχολείται με το σπίτι του, ψήνει στα κάρβουνα πολύ ωραία τα κρέατα και τα λουκάνικα, κουρεύει το γκαζόν του σπιτιού τους και ασχολείται με την κουζίνα του. Με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους με την Έστερ κάνουν τα πάντα για να νιώθουμε καλά, κάθε στιγμή. Να τους έχει καλά ο Θεός και να τους ανταποδώσει όλη αυτή την υπέροχη φιλοξενία, στο πολλαπλάσιο, σε ότι έχουν ανάγκη!

Το “κλικ” γι’ αυτή την ανάρτηση το έκανε μια φωτογραφία του Δημήτρης Τρικαλιώτης, που δημοσίευσε την Τρίτη 9/7/2024 στην Ομάδα “Σαλαμίνα Σ’ Αγαπώ – SALAMINA love you”. Λιτός ο μεζές, ιδανικός όμως για το ούζο που είναι δίπλα του, με παγάκια. Παλιά, θυμάμαι, λέγανε ότι ανοίγει την όρεξη και φροντίζαμε να το έχουμε πριν το μεσημεριανό φαγητό, τα μεσημέρια. Υπερβολές που μας βόλευαν! Σιγά μην είχαμε πρόβλημα την όρεξη! Το ούζο μας άρεσε και η καλή παρέα που είχαμε για να μας κάνει συντροφιά… 

Όχι, το σημερινό σημείωμα δεν αφορά τον Καναδά που βρισκόμαστε, αλλά την Ελλάδα και εστιάζει σε κάτι πολύ όμορφο που αρέσει αυτή την εποχή. Το νωπό, φρέσκο καλαμπόκι που μπορείς να το φας ψημένο στα κάρβουνα ή βρασμένο. Η φωτογραφία είναι της Lemonia Peteinou και η μόνη λέξη που συνοδεύει την ανάρτηση της, στο Fecebook, είναι “φρεσκοβρασμένα”. Εικονική ζωή, θα μου πείτε. Και θα έχετε δίκιο. Μόνο, που, αν το μέσο το βάλουμε στη σωστή του θέση και δεν το θεοποιούμε, τότε μπορεί να μας δώσει όμορφες εικόνες που ίσως δεν θα ζήσουμε ποτέ, όπως αυτό εδώ που βλέπετε.

Από σήμερα και για όσες μέρες θα είμαστε στον Καναδά, θα σας δίνουμε τη φωτογραφία της ημέρας από τους τόπους που κινούμαστε, στο Νορθ Βανκούβερ ή όπου αλλού βρισκόμαστε. Και κάθε τρεις μέρες θα κάνουμε μια “σούμα” και θα σας το δίνουμε ως δημοσίευμα ημέρας. Κι αυτό γιατί έχουμε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και θέλουμε να το αξιοποιήσουμε κατάλληλα. Φωτογραφία πρώτη: Τι βλέπω από το παράθυρο μου, καθώς σκαρώνω τις αναρτήσεις μου…

Το Σάββατο ήταν μια δύσκολη μέρα. Υψηλές θερμοκρασίες, στα όρια του καύσωνα και δυνατός αέρας, τόσο που ο Δήμος Αθηναίων, αναγκάστηκε να κλείσει τον Εθνικό Κήπο στους επισκέπτες. Εμείς κατεβήκαμε στην Ερμού για δουλειές. Και είχα την ευκαιρία, λίγο πριν το μεσημέρι να περπατήσω λίγο, σε ένα μικρό δρόμο, τη Φωκίωνος.

Κι αυτός ο δρομάκος με έβγαλε στη Μητροπόλεως, παράλληλη της Ερμού και σε μια μικρή πλατειούλα που δεν είχα προσέξει ιδιαίτερα ώς τώρα κι ας έχω περάσει τόσες φορές από εκεί. Είναι πίσω από τη Μητρόπολη των Αθηνών, η ομώνυμη πλατεία. Είχε αρκετό πράσινο και δροσιά για τα δεδομένα της μέρας.

Αλλά είχε και όμορφες πινελιές ανθισμένων λουλουδιών στα παρτέρια της, όπως αυτά εδώ που μου άρεσαν πολύ και τα φωτογράφησα. Όπως διαπιστώνετε κι εσείς, φυσιολογικά δεν κινούνται και πολλοί άνθρωποι. Όσοι κυκλοφορούν ή τουρίστες θα είναι ή κάποια ανάγκη κατέβηκαν να διεκπεραιώσουν στο κέντρο.

Ακούγεται οξύμωρο, αλλά έχει και μια μεγάλη βάση αλήθειας. Πώς γίνεται να νιώθεις καλά στην πόλη μια μέρα αργίας, όπως η χθεσινή και ταυτόχρονα να νιώθεις καλά, με θερμοκρασίες που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούσαν τους 36 βαθμούς Κελσίου; Δείτε τη Σταδίου τι όμορφη που ήταν το μεσημέρι. Ελάχιστη κίνηση!

Τα ίδια και η Εδουάρδου Λω, προέκταση της Χρήστου Λαδά. Είναι τρεις (3) η ώρα το μεσημέρι και έχει θέσεις παρκινγκ αυτοκινήτου. Απίστευτο! Αυτό είναι αδύνατον, να το δεις μια καθημερινή μέρα. Η Αθήνα είναι τόσο επιβαρυμένη με τα Ι.Χ. που, δεν υπάρχει χώρος, να πέσει καρφίτσα. Συνέβη όμως ακριβώς μπροστά στα μάτια μας και το καταγράψαμε.

Πλατεία Κολοκοτρώνη στη διασταύρωση της Κολοκοτρώνη με τη Σταδίου. Κι εδώ η κίνηση είναι σχετικά μικρή. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν οι Έλληνες και, γιορτάζουν δε γιορτάζουν, κάνουν χρήση της αργίας, όπως της χθεσινής που ήταν ιδιόμορφη και δεν αφορούσε όλους τους κλάδους των εργαζομένων και φεύγουν εκτός των τειχών. Αλλά όλα τα μαγαζιά σχεδόν ήταν κλειστά.

Το “Παραμύθι” ήταν ένα ιδιαίτερο μαγαζί γεύσεων και όχι μόνο με είσοδο από την Ιωαννίνων 176, απέναντι από το σταθμό του Μετρό Σεπολίων, στη συμβολή με την Κρέοντος και τη Φιλιππουπόλεως. Κάποιοι το θυμούνται με νοσταλγία. Την Κυριακή που πέρασα είδα να έχουν κατέβει οι πινακίδες του και σε εμφανές σημείο υπήρχε το χαρτί με το ενοικιαστήριο.

Ήταν ένα από τα καλά μαγαζιά στα Σεπόλια και φημίζονταν για το υπέροχο φαγητό του, σέ ένα καταπληκτικό περιβάλλον, ενώ τα Σαββατοκύριακα είχε και ζωντανή μουσική. Στις κριτικές του Tripadvisor διαβάζουμε για την εξαιρετική κουζίνα του, με ένα εκπληκτικό και φιλόξενο σεφ, σε ένα παραμυθένιο σκηνικό.

Στεγασμένο σε μια παλιά μονοκατοικία και διαμορφωμένο σε ένα αριστούργημα ρομαντικό! Εμείς που το ξέραμε, θυμόμαστε τον Χρήστο με το χαμόγελο του, το υπέροχο φαγητό του, τον μοναδικό χώρο και τις λογικές τιμές του. Ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, με ευγενές προσωπικό και άψογη περιποίηση. να υποθέσουμε ότι έβαλε κι εδώ το “χεράκι του”, ο Covid-19;