Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Θεωρητικά, το καλοκαίρι τελείωσε. Οι άνθρωποι επέστρεψαν στα σπίτια τους, αν τα κατάφεραν να πάνε που θενά έτσι δύσκολα που ήταν τα πράγματα φέτος. Και ήταν ένα από τα πιο ζεστά καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων:. Αλλά οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας χθες Παρασκευή ήταν άδειοι. Πού πήγαν οι άνθρωποι της;

Και η επάνω και αυτή εδώ η φωτογραφία είναι παρμένες από το ύψος της αλατεία Κοραή γύρω στις 11, λίγο πριν το μεσημέρι. Τα αυτοκίνητα λιγοστά, όπως και οι άνθρωποι. Και οι ζέστε μοιάζουν με αυτές του Ιουλίου. Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι  που δεν έχουν παιδιά να ετοιμαστούν για το σχολείο που θα ανοίξει την άλλη εβδομάδα δεν επέστρεψαν.

Μου το έλεγε χθες ένας επαγγελματίας στο χώρο της τυπογραφίας. Έπαθαν μια ζημιά σε ένα πρόγραμμα χρήσιμο για τη δουλειά τους και έψαχναν τον τεχνικό που τους κάνει σέρβις. Θα γυρίσει από βδομάδα τους είπε με απάθεια. Ε, τέτοια πράγματα δεν τα είχα ξαναζήσει μισό αιώνα στην Αθήνα. Πρωτοφανή. Και δεν είναι τα μόνα…

Χρειάστηκε να σταματήσουμε στην επιστροφή από την Ηγουμενίτσα κάπου κοντά στην Πρέβεζα πάνω στην Ιονία Οδό, σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του SUBARU βενζίνη και να συνεχίζουμε ώς την Πάτρα που θα διανυκτερεύαμε. Το βενζινάδικο στεγάζονταν σε ένα ημιτελές κτίριο με ελεύθερη την είσοδο στην ταράτσα του.

Κι όσο ο Κώστας φρόντιζε το αυτοκίνητο εγώ ανέβηκα ανενόχλητος στην ταράτσα και πήρα αυτά τα τέσσερα στιγμιότυπα με μικρή διαφορά στο χρόνο. Δεν είχα την πολυτέλεια ούτε άδεια να ζητήσω, αλλά και κανείς δε με ρώτησε. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στην ομορφιά. και την έβλεπα, αλλά ήταν μποστά μου παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Αυτά ήθελα να παρακάμψω και νομίζω ότι τα κατάφερα. Ήταν μια πολύ όμορφη ώρα που για τίποτα στον κόσμο δεν ήθελαν να χάσω. Και ούτε που σκέφτηκα την κούραση που είχαμε από το δρόμο της επιστροφής. Ήξερα πάντα πως τα καλύτερα συμβαίνουν όταν βρεθείς την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος. Εκεί κάπου κοντά στην Πρέβεζα νομίζω ότι πετύχαμε το συνδυασμό.

Για κάποιους είναι στέκι, για άλλους ένα πέρασμα για βόλτα. Πολλούς πάντως εξυπηρετεί αυτή η μικρή πλατεία του Κολωνού, με τη μια πλευρά της πάνω στη Λένορμαν. Κάποτε τα μαγαζιά γύρω της, κυρίως καφέ και ζαχαροπλαστεία, δούλευαν… Τώρα, πέρα από το ότι είναι καλοκαίρι και φυσιολογικά έχει πεσμένη κίνηση, όλα έχουν αλλάξει.

Τα μαγαζιά αλλάζουν. Κάποια παλιά με ιστορία, όπως το ζαχαροπλαστείο του Ζουμπουρλή, έκλεισαν και στη θέση τους εμφανίστηκαν άλλα, με άλλες χρήσεις που δεν είχαν διάρκεια. Κι ύστερα κάποια άλλα. Η μικρή πλατεία δεν έχει πια, εκείνη τη ζωντάνια που είχε άλλοτε και για κάποιο λόγο την έχουν κάνει στέκει οι ρομά.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη δική τους κουλτούρα και πολιτισμό. Κι έρχονται από όλα τα μέρη του Λεκανοπεδίου που μπορείς να φανταστείς. Κάθονται όλη νύχτα και το πρωί, η πλατεία είναι αγνώριστη από τα σκουπίδια. Δεν ξέρω, αλλά οι άνθρωποι των μαγαζιών, λένε πως αυτή η συνεχιζόμενη κατάσταση, έχει κάνει τους ντόπιους να μην πηγαίνουν εύκολα, βόλτα εκεί. Κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην αντέχουν οικονομικά οι ίδιοι και να κλείνουν.

Το ότι ο Αύγουστος είναι δύσκολος μήνας, για όσους έχουν μείνει στην Αθήνα, είναι γνωστό. Προσθέστε τώρα και τις συνεχόμενες υψηλές θερμοκρασίας και το πράγμα θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο. Στα κλειστά μαγαζιά, λόγο αδειών, προσθέστε και την απουσία ανθρώπων από την κίνηση των δρόμων. Δείτε κίνηση το πρωινό της περασμένης Κυριακής

Επέλεξα να εστιάσω σε μια διασταύρωση, αυτή της Αγίου Μελετίου με την Αχαρνών. Η επάνω φωτογραφία είναι από Αχαρνών και αυτή εδώ από την Αγίου Μελετίου, όπως έρχεται από τα Σεπόλια. Και σε αυτές και στις άλλες φωτογραφίες από την άλλη μεριά της διασταύρωσης των δρόμων είναι εμφανής η απουσία οχημάτων στο οδόστρωμα.

Αλλά αυτή η ελάχιστη κίνηση είναι παντού ίδια, αυτές τις μέρες. Να παίζει ρόλο που η Κυριακή είναι αργία και όσοι είναι εδώ και εργάζονται μπορεί να κοιμηθούν λίγο περισσότερο; Μπορεί. Σενάρια μπορεί να κάνει πολλά, στο μυαλό του κάποιος. Τέτοια δημοσιεύματα άδειων δρόμων πάντως είναι γεμάτο το διαδίκτυο αυτές τις μέρες.

Εντελώς συμπτωματικά βρέθηκα χθες στη νέα διάβαση, δίπλα στη διάβαση “οκτώ” στην Κωνσταντινουπόλεως, στα Σεπόλια, την ώρα που είχαν κατέβει οι μπάρες για να περάσει ένα τρένο. Το φωτογράφησα. Σε λίγο θα αποτελεί ιστορία! Τα έργα ανάπλασης του χώρου προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς. Και υποθέτω και υπόγεια.

Λέω υποθέτω, γιατί δεν είμαι, όπως και όλοι οι πολίτες που μένουν γύρω από αυτό το έργο και είναι ταλαιπωρημένοι μήνες τώρα από τη σκόνη του χώματος των έργων, δεν έχω ενημέρωση για το πως πάνε εκεί τα πράγματα. Κρίνοντας από τα όσα βλέπουμε στην επιφάνεια, μιλάμε. Και η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό, “τρέχουν” με γρήγορους ρυθμούς.

Συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα. Καθυστερούν να αρχίσουν ένα έργο και ξαφνικά πατάνε γκάζι για να το τελειώσουν. Δεν θα σταθούμε στα “παιχνίδια” που παίζονται… Εμείς εστιάζουμε στο καλό, που είναι μπροστά μας, για να πάρουμε κουράγιο και δύναμη. Σε λίγο αυτή η εικόνα δεν θα υπάρχει πια στα Σεπόλια. Στη θέση τους, μας λένε, θα υπάρχει λίγο παραπάνω πράσινο που το χρειαζόμαστε.

Προσωπικά πάντα μας αρέσει να το κάνουμε αυτό και τώρα έχουμε μπροστά μας την «πανσέληνο του Οξύρυγχου» και όπως πάντα είναι γεμάτη με εκδηλώσεις. Η πανσέληνος του Αυγούστου για το 2024 θα ολοκληρωθεί, σήμερα 19 Αυγούστου. Μετά τη δύση του ηλίου, στρέφοντας το βλέμμα μας προς τα νοτιοανατολικά, θα διακρίνουμε στον νυχτερινό ουρανό την ανατολή του «Φεγγαριού του Οξύρυγχου». Η πανσέληνος του Αυγούστου ονομάστηκε έτσι, λόγω των ιθαγενών της Αμερικής οι οποίοι τέτοια μέρα ψάρευαν το συγκεκριμένο ψάρι – γνωστό και ως μουρούνα.

Να ‘μαστε, λοιπόν, πίσω στο σπίτι μας! Ας είναι καλά οι φίλοι που μας βοήθησαν. Στο «Ελ. Βενιζέλος» μας περίμενε ο Βασίλης. Μας συγκίνησε με το ενδιαφέρον του να έρθει να μας πάρει. Και ήταν εξαιρετική η βοήθεια του. Η αναμονή στο αεροδρόμιο για να παάρουμε τα πράγματα μας, τις βαλίτσες μας, ήταν σχετικά μικρή. Και όλα κύλησαν καλά. Και αναφερόμαστε στα πρακτικά πράγματα γιατί βρήκαμε μια Αθήνα αγνώριστη από την κάπνα και την αιθαλομίχλη και ανυπόφορη από τη ζέστη. Κυριολεκτούμε. Αλλά γι’ αυτά έχουμε καιρό να γράψουμε…