Ο απογευματινός ήλιος έριχνε μακριές σκιές στο μονοπάτι της Grand Boulevard. Ήταν μια τέλεια μέρα για περπάτημα, από εκείνες που ο αέρας μυρίζει φρεσκοκομμένο γρασίδι και πεύκο. Στάθηκα για μια στιγμή, το βλέμμα μου τραβήχτηκε σε ένα γνώριμο σημείο. Μια φθαρμένη πινακίδα STOP, λίγο ξεθωριασμένη αλλά σταθερή, σημάδευε τη γωνία όπου συναντιόνταν δύο μονοπάτια.
Κάτω από αυτήν, μια μικρότερη πινακίδα με ένα απλό, καθαρό μήνυμα: “ΕΚΤΟΣ ΠΟΔΗΛΑΤΑ.” Είναι μια ιδιόμορφη γωνία, ένα μικρό νησί τάξης μέσα σε μια θάλασσα πράσινου. Οι φροντισμένοι και πλούσιοι θάμνοι τυλίγονται γύρω από έναν μεγάλο, καλυμμένο με βρύα βράχο. Έχω περάσει από αυτή την πέτρα αμέτρητες φορές. Δεν είναι η πρώτη φορά που πήγαινα για περπάτημα σ’ αυτό πάρκο. Και πέρσι το κάναμε με τη Σούλα πολλές φορές
Για τους περισσότερους, είναι απλώς μια πέτρα — ένας σιωπηλός μάρτυρας του καθημερινού ρυθμού του πάρκου. Αλλά πάντα ένιωθα ότι έκρυβε ένα μυστικό. Ίσως έχει δει κάθε εποχή, κάθε αλλαγή στα δέντρα και κάθε άνθρωπο που έχει σταματήσει εδώ για να ξεκουραστεί, έστω και για μια στιγμή. Καθώς το φως μαλάκωνε, μια ζωντανή πινελιά ροζ τράβηξε το βλέμμα μου — μια συστάδα από μικρά, ευαίσθητα λουλούδια που ανθούσαν στη βάση των θάμνων.
