Τελικά τα 10 μέτρα από τη θάλασσα που διαβάσαμε, όταν η Άννυ «έκλεισε» το διαμέρισμα που θα μας φιλοξενούσε στη Λευκάδα, δεν ήταν καθόλου υπερβολή. Το αντίθετο αποτύπωνε την πραγματική εικόνα . Το διαπιστώσαμε αυτό κατά την παραμονή μας. Είχαμε την απόλυτη ησυχία και ηρεμία! Αν εξαιρέσεις την τελευταία μέρα, τους Κινέζους που δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους.
Τα Ι.Χ. όπως και η θάλασσα, είχαν ένα όριο. Κι έτσι το μόνο που άκουγες το πρωί και το απόγευμα ήταν το τιτίβισμα των πουλιών στα μεγάλα πεύκα ακριβώς μπροστά μας και το μεσημέρι τα γέλια των παιδιών και ο παφλασμός των κυμάτων πάνω στα βότσαλα. Αυτή ήταν η Βίλλα Βανδώρος 165 και τα καμιά δεκαριά διαμερίσματα της.
Δεξιά της Βίλλας, ο δρόμος συνέχιζε παραλιακά για όσους ήθελαν να το κάνουν αυτό με τα πόδια. Από δω πήγα δυο φορές ως τις Αλκές από όπου έκανα την ανάρτηση μνήμης. Κι εδώ κοντά, σε πολύ μικρή απόσταση ήταν οι δυο ταβέρνες πάνω στη θάλασσα για να απολαύσεις το γεύμα σου ή ότι άλλο ήσουν διατεθειμένος να ζητήσεις από μια επαρχιακή ταβέρνα.
