Τελικά, καθίσαμε έξι γεμάτες μέρες στο Mission BC κοντά στην Άννυ και τον πατέρα της, Χρήστο. Από την Παρασκευή 19/7 έως και την Τετάρτη 24/7 το μεσημέρι, οπότε και επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι του Στηβ και της Έστερ, στο Νορθ Βανκούβερ. Ήρθε η Έστερ στο Σούρι και μας παρέλαβε. Εγώ με τον Χρήστο ήπιαμε έναν καφέ στο Mall περιμένοντας τα κορίτσια να κάνουν μια βόλτα στα μαγαζιά. Εδώ μια σέλφι που βγάλαμε έξω από το σπίτι του Κώστα και της Άννυς λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Αχ αυτή η γλώσσα! Χαίρομαι τους ανθρώπους που μιλούν πολλές γλώσσες. Αυτή η άμεση επικοινωνία, είναι πλούτος ανεκτίμητος. Βλέπω στον εαυτό μου αυτή τη «φτώχεια». Καταλαβαίνω τι λένε, αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω. Συνεχίζω να είμαι παρατηρητής, αφού δεν μπορώ να μοιραστώ πράγματα μαζί τους. Να, λέω, με τον Στηβ πόσα πράγματα δεν θα είχαμε να πούμε! Ευτυχώς που υπάρχει και η γλώσσα του σώματος και μας βγάζει από το αδιέξοδο και την… αφωνία!
Και τώρα στο Νορθ Βανκούβερ θα έχουμε τη δυνατότητα, χωρίς την πίεση του χρόνου και χωρίς τρέξιμο, να οργανώσουμε λίγο καλύτερα τις αναρτήσεις μας, έτσι που να μην αφήσουμε κάποιο τόπο που πήγαμε ως τώρα «παραπονεμένο». Και στο Mission και στο North Vancouver. Ας είναι καλά τα παιδιά! Κάθε μέρα έχουν προγραμματίσει κάτι. Καμιά φορά και πρωί και απόγευμα. Ο Θεός να τους το ανταποδώσει με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνος γνωρίζει τις ανάγκες.
