Αρχική » 2025 » Σεπτέμβριος » 24
Αρχείο ημέρας 24 Σεπτεμβρίου 2025
Σήμερα ο 10ος Διεθνής Ημιμαραθώνιος Κρήτης

Ολοκληρώθηκε ο 10ς Διεθνής Ημιμαραθώνιος Κρήτης, μια διοργάνωση ορόσημο που την καθιστά τη μεγαλύτερη αθλητική εκδήλωση στο νησί και προσελκύει χιλιάδες συμμετέχοντες και επισκέπτες.
Οι διοργανωτές είχαν απευθύνει κάλεσμα στους πολίτες να βρεθούν στους κεντρικούς δρόμους του Αρκαλοχωρίου την Κυριακή, από τις 08:00 έως τις 13:00, για να υποδεχτούν και να ενθαρρύνουν τους αθλητές, αποτελώντας μέρος αυτής της μεγάλης γιορτής. Όπως και έκαναν…
Το αγωνιστικό πέρασμα κάλυψε και τα χωριά της περιοχής, όπως το Χουμέρι (08:30–10:00), ο Γαλατάς (08:30–10:00), η Βόνη (08:30–11:00) και το Θραψανό (09:00–12:00).

Νωρίτερα στο πλαίσιο της προετοιμασίας, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Δημοτικό Κατάστημα Αρκαλοχωρίου, παρουσία του Δημάρχου Μινώα Πεδιάδας, Βασίλη Κεγκέρογλου, στελεχών του Δήμου και μελών του Αθλητικού Συλλόγου Υγείας Αρκαλοχωρίου. Στη σύσκεψη εξετάστηκαν όλες οι λεπτομέρειες του αγώνα για την εξασφάλιση της ομαλής και ασφαλούς διεξαγωγής του. Και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού με ανακοίνωση του, κάλεσε τους χωριανούς να είναι εκεί, στους δρόμους που θα περάσουν και να χειροκροτήσουν ενθαρρύνοντας τους αθλητές… Έστησε μάλιστα πάγκους για να προσφέρει εμφυαλωμένο νερό στους συμμετέχοντες…
Από την εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ
Η σκιά στο πρωινό ξύπνημα του Νόρθ Βανκούβερ

Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα τυλιγμένη στην υγρή, δροσερή σιωπή του πρωινού. Στο Νόρθ Βανκούβερ, οι δρόμοι δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα πλήρως, κρατώντας αυτή την ευεργετική ησυχία που τόσο αγαπούν οι πρώτοι πεζοπόροι. Καθώς περπατούσα, απολαμβάνοντας το απαλό φως που άρχιζε να διαλύει τη νύχτα, το μάτι μου έπεσε σε μια κινούμενη σκιά. Δεν ήταν ένα φύλλο παρασυρμένο από τον αέρα, ούτε μια οφθαλμαπάτη. Ήταν ένα μικρούλης σκίουρος.

Μαύρος σαν βελούδο και τόσο γρήγορος που θύμιζε ριπή ανέμου, διέσχιζε τον γκριζομπλέ ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η ουρά του, πυκνή και επιβλητική, λειτουργούσε σαν αντίβαρο σε αυτή την ξαφνική, αποφασιστική κίνηση. Δεν περπατούσε—έτρεχε. Με κάθε άκρο τεντωμένο, το σώμα του σχημάτιζε μια δυναμική καμπύλη ενέργειας. Ήταν η ενσάρκωση του επείγοντος, η φυσική έκφραση της φράσης: «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!». Τι τον έσπρωχνε σε τέτοια βιασύνη;

Ένα ξεχασμένο βελανίδι που έπρεπε να θαφτεί πριν ανατείλει για τα καλά ο ήλιος; Η συνάντηση με τον πρωινό του έρωτα; Ή απλώς η αγνή χαρά της κίνησης, η ανάγκη να νιώσει την αίσθηση της ταχύτητας κάτω από τα πόδια του σε έναν άδειο από κόσμο δρόμο; Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, η μικροσκοπική του σιλουέτα, σε αντίθεση με το τεράστιο, απρόσωπο τοπίο της ασφάλτου, έδειχνε την άγρια ζωή που αντιστέκεται ακόμα μέσα στην αστική ζούγκλα. Μας θύμισε ότι κάθε δρόμος, κάθε πεζοδρόμιο, είναι απλώς ένας διάδρομος στον αέναο χορό της φύσης.






























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…