Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Είχε φτάσει πια η ώρα τους και έπρεπε να αλλάξουν. Για τα λάστιχα του αυτοκινήτου λέμε (είναι και οι φωτογραφίες που «μιλούν» από μένος τους…) που φροντίσαμε να πάμε στη Νίκαια, ύστερα από έρευνα αγοράς που έκανε για μας, ο φίλος Δημήτρης. Εγώ δεν το έκανα μέχρι τώρα, ίσως επειδή δεν ήξερα. Άκουγα γι’ αυτό, αλλά τελικά βοηθά πολύ τους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Πήγα μεσημεριάτικα την περασμένη Δευτέρα, επειδή ο χρόνος πίεζε και μάστορας, ένας νεαρός, ο Τάσος με εξυπηρέτησε γρήγορα. Καλός στη δουλειά του και ευγενικός. Και μάλιστα για πρώτη φορά μου έδωσε εγγύηση της εταιρίας για ένα χρόνο, ότι και πάθουν, «ακόμα κι αν φταίω εγώ», ότι θα τα αντικαταστήσει. Είχα χρόνια να δω τόση ευγένεια και υπευθυνότητα στον συγκεκριμένο κλάδο. Και είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι κα΄τι προτο καλύτερο αλλάζει.

Μ’ αρέσει να καταγράφω στιγμές και το αυτοκίνητο είναι πια ένα εργαλείο στην καθημερινότητα μας. Το χρησιμοποιούμε αρκετά, αν και για την ώρα, όσο αντέχουμε και μπορούμε, χρησιμοποιούμε ακόμα τη VESPA. Στην κίνηση της Αθήνας, είναι σωτήρια. Με νέα και τα τέσσερα λάστιχα λοιπόν προγραμματίζουμε τα επόμενα ταξίδια μας, ελπίζοντας πως, παρά τις δυσκολίες, θα τα καταφέρουμε.

Να το ομολογήσουμε από την αρχή. Δεν πήγαμε όλο αυτό χρονικό διάστημα στην Κρήτη, επειδή φοβηθήκαμε και από τον κύριο σεισμό, αλλά και από τους συνεχείς μετασεισμούς και επειδή υπήρχε το πρόβλημα με τον κορονοϊό… Στο αρχείο μας όμως βρήκαμε αδημοσίευτες φωτογραφίες από εκείνον τον καιρό και τη ζημιά που αυτός έκανε στα αγγειοπλαστεία. Και είναι γεμάτο το χωριό…

Είδαμε ένα χθεσινό δημοσίευμα στο site της ΕΡΤ (μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ) και μείναμε άναυδοι με όσα λέει κ. Φίλιππος Βαλλιανάτος, Καθηγητής Γεωφυσικής-Εφαρμοσμένης Γεωφυσικής στο ΕΚΠΑ και Διευθυντής Ινστιτούτου Φυσικής Εσωτερικού της Γης και Γεωκαταστροφών του Πανεπιστημιακού Κέντρου Έρευνας & Καινοτομίας του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου.

Το καλό είναι ότι όπως τόνισε η μετασεισμική δραστηριότητα βρίσκεται προς το τέλος της. «Θα έλεγα ότι πρακτικά έχει τελειώσει. Το τελευταίο διάστημα έχουμε ένα σεισμό μεγέθους 2,5 Ρίχτερ κάθε δύο ή τρεις εβδομάδες. Είναι μια διαδικασία που κράτησε πολύ, ανήκει στα φαινόμενα αργής αποκατάστασης, κατανοούμε, ερμηνεύουμε γιατί» σημείωσε. Μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα γιατί άνθρωποι είναι κι αυτοί. Δείτε μερικά δημοσιεύματα που έκανα τότε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Κάπως έτσι του θυμάμαι… Ο πατέρα μου, Λευτέρης του Κουμαλή και η μητέρα μου, Παπαδιώ του Κόκκινου, με το μαντίλι πάντα στα μαλλιά της. Χρειάστηκε χρόνο, κόπο και προσωπική προσπάθεια για να το αλλάξει αυτό. Και αποδέχτηκε αυτή την αλλαγή, λόγω των πεποιθήσεων της.

Μέχρι τότε, είχε διάφορα μαντίλια για το κεφάλι της στη ντουλάπα. Το καλό, το καθημερινό για τα χωράφια, μια λευκή μπολίδα, συνήθως.

Ο πατέρας μου, από την άλλη, ήταν πάντα αυστηρός, σκληρός, δυνατός, δουλευταράς και στα χωράφια ως αγρότης και στην αγγειοπλαστική ως μάστορας , με δικό του συνεργείο ή όπως το έλεγε, τακίμι, στα διάφορα μέρη της Κρήτης που πήγαιναν, από τον Μάη ώς τον Οκρώβρη.

Ήμασταν μια όμορφη οικογένεια. Εκπαιδευμένοι να συμμετέχουμε όλοι, παντού, έτσι ώστε να δικαιολογούμε το φαί μας στο τραπέζι. Και υπήρχε το υπόδειγμα για να ακολουθούμε. Και οι δυο ήταν μοναδικοί.

Εκείνος φρόντιζε με τα χρήματα που έφερνε από τη στραθιά να αγοράσει χωράφια, ελιές και κτήματα. Οι ελιές του έδιναν καρπό και λάδι και μ’ αυτό έκανε τους γάμους των κοριτσιών.

Τα χωράφια τα έσπερνε ότι χρειαζόταν στο σπίτι. Σιτάρι, κριθάρι, φακές, μπίζα, ρεβίθια, κουκιά και ταγή για τα ζώα. Τον γάιδαρο και το μουλάρι μας που ήταν κι αυτά κομμάτι της οικογένειας, «εργαλεία» στις αγροτικές δουλειές.

Αλλά καθώς ο πατέρας μου έφευγε για τις βεντέμες, όλο αυτόν τον καρπό, θα φρόντιζε να τον μαζέψει η μάνα μου, μαζί με τα μεγαλύτερα παιδιά. Και να τον αποθηκεύσει στα πιθάρια της αποθήκης.

Ο θέρος, ο τρύγος, το αλώνισμα, ήταν δική της δουλειά κι εμείς βοηθούσαμε όπου μπορούσαμε και όπου μας ανέθεταν εργασία.

«Δεν μπορώ» ή «δεν θέλω», δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μας. Λειτουργούσαμε ως ομάδα και γι΄ αυτό είχαμε επιτυχία με ότι καταπιανόμασταν. Έχω ζωντανά στη μνήμη μου πολλά πράγματα. Αλλά είναι αδύνατον να τα βγάλω όλα σε ένα σημείωμα, τόσο προσωπικό άλλωστε. Θα χρειαστεί να επανέλθω και θα το κάνω με χαρά, επειδή εκτιμώ τα πολλά πράγματα που πήρα και από τους δύο.

«Έφυγαν» σχετικά νωρίς… Κουρασμένοι από τη ζωή και ταλαιπωρημένοι από τις αρρώστιες. Δυο πράγματα ωστόσο μου έχουν μείνει. Νομίζω ότι, όπως τους γνώρισα ως παιδί, έτσι και έμειναν, σαν μη γέρασαν ποτέ. Και ήταν δραστήριοι και δημιουργικοί, πάντα.

Τους είχα και τους έχω πρότυπο στη δική μου ζωή. Προσπαθώ να σκέφτομαι, όπως σκέφτονταν και να ενεργώ με την ίδια στοχοπροσήλωση. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά το παλεύω.

Το χρωστώ σ’ αυτούς τους δυο, τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους που με έφεραν στον κόσμο και μου έδωσαν τις καλύτερες αρχές που μπορεί να πάρει άνθρωπος από ανθρώπους. Και μόνο γι’ αυτό τους ευχαριστώ και είμαι ευγνώμων…

Αυτά, με τους μαστόρους, τα ξέρετε. Σου υπόσχονται ότι θα έρθουν αύριο και έρχονται μετά από δυο τρεις μέρες, ενώ εσύ περιμένεις και το πρόβλημα υπάρχει… Έτσι συνέβη και με τον δικό μας, όταν όμως είδε το βίντεο που του στείλαμε, ήταν συνεπής στην ώρα του. 7:30 το πρωί, όπως είχε υποσχεθεί, είχε βάλει μπροστά. Και στις 11 είχε εντοπίσει και λύσει το πρόβλημα.

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μόλις την προηγούμενη μέρα στήθηκε σκαλωσιά για τρεις ορόφους με σκοπό να συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε αν δεν έβρισκε τη διαρροή. Την αρχή επιχειρούσε με σφυρί και καλέμι, αλλά σύντομα χρησιμοποίησε το ηλεκτρικό του κρουστικό για να ανοίξει τρύπες στα σημεία που έψαχνε. Ομολογουμένως δεν περίμενα τόσο γρήγορα αποτελέσματα.

Ξεκίνησε από τον δεύτερο, αλλά στον τρίτο ήταν που υπήρχε το πρόβλημα… Τώρα θα περιμένουμε να στραγγίξει το νερό για να κλείσουμε τις τρύπες που άνοιξε ο μάστορας, ψάχνοντας. Από πού μπορεί να έχει προκύψει το πρόβλημα στην απορροή υδάτων; Είτε από κακοτεχνία, είτε απλά από ένα σεισμό φαινομενικά μικρό ή από οτιδήποτε άλλο. Το καλό είναι ότι βρέθηκε η βλάβη και αποκαταστάθηκε η ζημιά.

Αγαπώ να βλέπω τους φίλους μου να φτιάχνουν τους κήπους τους και να τρώνε τον καρπό τους. Και πολλές φορές συμβαίνει να το κάνω θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε μερικά δημοσιεύματα που έχω κάνει στο παρελθόν, ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Στη φωτογραφία οι φορτωμένες με καρπό ντοματιές του φίλου μου Ηλία, από την Αναστασιά των Σερρών. Και φανταστείτε τη γεύση μιας τέτοιας ώριμης ντομάτας!

Το ίδιο όμορφες και οι πιπεριές του! Θα πρέπει να έχει ρίξει πολύ δουλειά ο ίδιος και η σύζυγος του, η Κατερίνα… Τον χαίρομαι όμως. Ύστερα από χρόνια δουλειά στη Γερμανία, επέστρεψε στο χωριό που γεννήθηκε και ξεκίνησε μια νέα αρχή, απολαμβάνοντας τους καρπούς των χεριών του. Συχνά λοιπόν ο Ηλίας μοιράζεται στο διαδίκτυο, όλα αυτά τα πράγματα που καταφέρνει. Από εκεί τα μαθαίνω και εγώ.

Και τι να πεις για τις μελιτζάνες του; Δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακές, καθώς οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από κοντά. Θέλω να μου αξιώσει ο Θεός και να τα καταφέρουμε με τη Σούλα να πάμε βόρεια, φτάνοντας μέχρι το σπίτι τους. Είναι μακριά να ξεκινήσεις από Αθήνα ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά αξίζει. Ο ίδιος, το 2019, ήρθε στη θύρα 19 στο ΟΑΚΑ να μου πει ένα γεια από κοντά και τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του.

Στη θάλασσα , ποιος δεν το θέλει και δεν το επιθυμεί, τέτοιες μέρες; Έστω λίγο περπάτημα και ας μην έχει η παραλία αμμουδιά ή το βότσαλο που θα θέλαμε. Αλλά θα είναι κινούμενα τα νερά και θα ακούγεται ο παφλασμός των μικρών κυμάτων που σκάνε μπροστά στα πόδια μας. Δεν ξέρω αν πραγματικά αυτό είναι η αιτία για δροσιά, αλλά εγώ την αισθάνομαι.

Κι όχι μόνο την αισθάνομαι, αλλά και τη ζω, Ήρεμα, ήσυχα, χωρίς κουβέντες. Μου αρκεί που είμαι εκεί την κατάλληλη, την πιο σημαντική ώρα για μένα. Τότε που έχω ανάγκη να μαζέψω το μυαλό μου, να το βάλω σε μια σειρά και να το καθαρίσω από τις περιττές σκέψεις που μόνο προβλήματα προσθέτουν, χωρίς να σε κάνουν να ξεκουράζεσαι.

Πλανεύτρα που είναι και πώς το κάνει αυτό, να νοιώθεις άλλος άνθρωπος… Και μόνος ο απαλός ήχος τους, είναι αρκετός για να σε ηρεμήσει! Τι μας συνδέει μαζί της; Πώς το πετυχαίνει αυτό; Πολλά λέγονται γύρω από αυτό, Σε δίνω και πολύ σημασία. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει για μένα. Και το ξέρω καλά, όπως το ξέρουν και όσοι κατά καιρούς το έχουν δοκιμάσει στην πράξη.

Μας αρέσουν οι απολογισμοί… Παρακολουθούμε και βλέπουμε τη δουλειά  μας και ως αναγνώστες, όχι μόνο ως διαχειριστές, αυτού του site. Αυτός είναι ο πρώτος μήνας στο νέο διαδικτυακό τόπο… Ευχαριστούμε για την υποδοχή!

Ο καιρός φεύγει σαν αέρας… Σαν χθες μου φαίνεται που σχεδιάζαμε με τον Θάνο και και τον Πάνο το πώς θα κάνουμε να λειτουργήσει καλύτερα το νέο site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, διατηρώντας όμως ως αρχείο και τον παλιό που έχει γράψει ιστορία στο διαδίκτυο.

Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα, αλλά άμα έχεις καλούς τεχνικούς με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς, όλα μπορούν να γίνουν.

Και το αποτέλεσμα το βλέπετε καθημερινά, εδώ και ένα μήνα. Πιο λευκό, πιο καθαρό, πιο ευανάγνωστο, πιο άμεσο πιο καθαρό σε κάθε είδους συσκευή, είτε αυτή είναι κομπιούτερ, είτε τάμπλετ, είτε απλά κινητό με σύνδεση στο διαδίκτυο.

Η δυσκολία στο εγχείρημα δεν ήταν μόνο τεχνική, αλλά και το πώς θα “πείσουμε” τους φίλους αναγνώστες μας, από τη μια στιγμή στην άλλη θα έπρεπε να βρεθούν σε ένα εντελώς διαφορετικό γραφικό περιβάλλον. Και όμως τους πείσαμε. Κι έχουμε υπομονή, να έρθουν και οι υπόλοιποι.

Αν τον ιστότοπο αυτόν τον βλέπετε από κομπιούτερ με μεγάλη οθόνη, τότε θα δείτε επάνω αριστερά των αριθμό των επισκεπτών μας συνολικά, από την ώρα που βάλαμε τον μετρητή, μερικές μέρες μετά τη λειτουργία του. Ο οποίος θα αυξάνει με τον καιρό και με τα view. Στα κινητά smart εμφανίζεται διαφορετικά. (υπάρχει και φωτογραφία μέσα στο κείμενο για να σας βοηθήσει καλύτερα…)

Φυσικά ένας μετρητής απλός είναι, για να γνωρίζουμε τι θέματα αρέσουν στους αναγνώστες μας, όπως και κάτω από κάθε άρθρο υπάρχει χώρος για σχόλιο. Μας ενδιαφέρει η άποψη σας, η γνώμη σας.

Και βέβαια μας ενδιαφέρει, χωρίς αυτό πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει η αμφίδρομη επικοινωνία; Έτσι κι αλλιώς το site είναι προσωπικό, όπως ας πούμε ένα blog που προσφέρει δωρεάν η Google. Μόνο που εδώ έχουμε μισθώσει σέρβερ, για να μας φιλοξενεί κι έτσι δεν αγχωνόμαστε κάθε φορά που κάνουμε μια ανάρτηση, ούτε για τις λέξεις, ούτε και για τις φωτογραφίες που θα χρησιμοποιήσουμε.

Θέλουμε επίσης να σας ευχαριστήσουμε για τις ευχές σας και για τα καλά σας λόγια που εκφράσατε καθώς παρακολουθήσατε να εκτυλίσσεται μπροστά σας όλη αυτή η αλλαγή… Μερικά από τα σχόλια σας, είναι στην μπάρα αριστερά, στη στήλη.

Κάθε καινούριο σημείωμα μας, «ανεβαίνε» επάνω, αφού πρώτα δοθεί η έγκριση από εμένα. Επειδή, καμιά φορά, υπάρχουν και ψεύτικα ακάου, τόσο ανόητα που νομίζουν ότι μπορούν να προσπεράσουν τα όρια και να ακουστεί δωρεάν η φωνή των διαφημίσεων τους.

Αλλά εμείς επιλέξαμε σκόπιμα, αυτός ο ιστότοπος να είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους εμπορική διαφήμιση. Δεν μας ενδιαφέρουν τα έσοδα από μια δράση όπως αυτή εδώ και δεν δείτε ποτέ, προκλητικούς τίτλους που απλά επιδιώκουν πολλαπλό αριθμό views για να το εξαργυρώσουν σε διαφήμιση…

Και συνεχίζουμε!