Μέσα σε 15 μόλις μέρες οι βουκαμβίλιες στο χωριό μας!

Είναι φοβερή η πρόοδος στις βουκαμβίλιες του χωριού, μέσα σε δεκαπέντε, μόλις μέρες. Δείτε ΕΔΩ πώς ήταν για να αντιληφθείτε πώς έγιναν! Αλλά τις βουκαμβίλιες τις παρακολουθούμε συχνά. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που κάναμε στις 12/9/2024. Κι ΕΔΩ ένα χρόνο νωρίτερα στις 7/11/2023. Τι είναι αυτό που τις κάνει τόσο όμορφες; Μάλλον η αγάπη που τους έχουμε.

Ας πάρουμε το νήμα λίγο ανάποδα… 29/7/2013. Τότε τις φυτέψαμε. Και πέρασαν δυσκολίες… Δείτε ΕΔΩ. Ένα χειμώνα τις έκαψε ο χιονιάς και ο πάγος. Αλλά αναγεννήθηκαν, ξανά από την αρχή και θέριεψαν για να φτάσουν στο σήμερα. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα από το 2017. Οκτώβριος του 2015, άλλο ένα δημοσίευμα ΕΔΩ για τις βουκαμβίλιες στο χωριό…

Οκτώβρης 2015. Δείτε ΕΔΩ κάποιες όμορφες σκέψεις που καταγράψαμε στο αρχείο μας… Αυτή η χρονιά ήταν χαρακτηριστική για τις βουκαμβίλιες μας. Ήταν ήδη δυο χρόνια φυτεμένες από εμάς και δείτε ΕΔΩ πως είχαν γίνει… Και ακόμα κάτι ΕΔΩ από την αρχή που τις φυτέψαμε… Τελικά. βλέποντας πίσω με αφορμή αυτές τις φωτογραφίες και την έρευνα που έκανα, μάλλον άξιζε και με το παραπάνω που τις φυτέψαμε…

Μια όμορφη εικόνα από το ξημέρωμα κάπου στην Εύβοια

Τον προσέχουμε καθημερινά, τον ακολουθούμε στις αναρτήσεις στον τοίχο του. Ζούμε μαζί του μια απλή όμορφη καθημερινότα, πολύ μακρινή από τη δική μας. Το χρειαζόμαστε, το έχουμε ανάγκη. Είναι το αντίδοτο μας σ’ αυτό που ζούμε στη ζωή της μεγαλούπολης… Κάθε μέρα στα μέρη που περπατάει αποτυπώνει στιγμές. Και τις μοιράζεται μαζί μας. Ευχαριστούμε φίλε Πέτρο! Να είσαι πάντα καλά και να βγαίνεις πάντα κερδισμένος στις μάχες που δίνεις…

Βλέποντας την Αθήνα από ψηλά με φόντο την Ακρόπολη

Από την ταράτσα του 6ου ορόφου στην οδό Περικλέους, ένα ανοιξιάτικο αθηναϊκό απόγευμα απλώνεται μπροστά σου η Αθήνα από ψηλά. Ο ήλιος πλησιάζει προς τη δύση, χαμηλώνοντας πίσω από τα δυτικά κτήρια, βάφοντας τον ουρανό σε αποχρώσεις πορτοκαλί, ροζ και χρυσαφί. Οι σκιές των πολυκατοικιών μακραίνουν και το φως γίνεται πιο απαλό, σχεδόν κινηματογραφικό.

Η πόλη απλώνεται μπροστά σου σε όλα της τα επίπεδα: οι ταράτσες με τις κεραίες, τα παλιά κτίρια με τις φθαρμένες προσόψεις και πιο μακριά — σαν σκηνικό θεάτρου — η Ακρόπολη στέκεται φωτεινή, λουσμένη στο χρυσό φως του ήλιου. Ο αέρας κουβαλάει ήχους από τη ζωή της πόλης: κορναρίσματα, φωνές, μακρινά γέλια, τον ήχο ενός τροχού από ποδήλατο που περνάει από κάτω.

Από ψηλά, η Αθήνα απλώνεται σαν πέλαγος από πέτρα και φως, με την Ακρόπολη να δεσπόζει στο κέντρο της, περήφανη και αιώνια. Οι δρόμοι μοιάζουν με φλέβες που πάλλονται κάτω από τον αττικό ήλιο, ενώ ο Παρθενώνας ακτινοβολεί τη διαχρονική του μεγαλοπρέπεια. Η πόλη ζει, κινείται, αναπνέει – και όμως, στο βλέμμα που αιχμαλωτίζει το τοπίο από ψηλά, όλα μοιάζουν στιγμιαία ήσυχα, σαν να σταμάτησε ο χρόνος για να υποκλιθεί στην ιστορία.

Στην αερογέφυρα της λεωφόρου Αθηνών – Αχιλλέως

Μας αρέσει να περπατάμε την Αθήνα. Είναι και οι δουλειές που έχουμε και μας δίνουν τη δυνατότητα να το συνδυάζουμε… Και όπως κάνω πάντα, μ’ αρέσει να γνωρίζω καλύτερα τον τόπο που ζω ή επισκέπτομαι. Έτσι, χωρίς να βιάζομαι, τον περπατώ να τον γνωρίσω πρώτα και μετά τον φωτογραφίζω. Έτσι έχω μια καλύτερη προσωπική άποψη…

Ακριβώς έτσι έκανα και χθες. Ο προορισμός μου ήταν Κωνσταντινουπόλεως και Ιεράς Οδού. Και για φτάσω εκεί, έπρεπε να περάσω με τη μηχανή μου κάτω από την υπερυψωμένη γέφυρα, στο σημείο που ενώνεται η Αχιλλέως με τη λεωφόρο Αθηνών. Έχω περάσει πολλές φορές από εκεί. Αλλά αυτή τη φορά σταμάτησα και φωτογράφησα ότι ήθελα…

Ότι μπορεί να δει κανείς, το κατέγραψα. Όμορφες γέφυρες για τους πεζούς, αλλά και διαμορφωμένους χώρους για όσους έχουν κινητικά προβλήματα. Ακόμα και κάτω από τη γέφυρα υπάρχουν προσεγμένοι και όμορφα διαμορφωμένοι χώροι. Κάποτε, στην οικονομική κρίση του 2008, εδώ έμεναν άνθρωποι σε χαρτόκουτα. Τώρα, ευτυχώς, όχι…

Το Θραψανό, από το μακρινό 1958, στην ΠΑΤΡΙΔΑ…

Οικογένειες πιθαράδων σε δράση… Η καθημερινή εφημερίδα του Ηρακλείου, ΠΑΤΡΙΔΑ, έχει μια πολύ όμορφη στήλη με τον τίτλο “Η φωτογραφία της ημέρας”. Και συνήθως εκεί δημοσιεύει φωτογραφίες – διαμάντια, από το παρελθόν. Δείτε τι δημοσίευσε στο φύλλο της Παρασκευής 23/5/2025 με τη λεζάντα “Το έτος 1958-1962. Φωτογραφία Roland Hampe”. Τι θησαυροί είναι αυτοί! Αν κάποιος γνωρίζει ποιους συγχωριανούς απεικονίζουν ας το γράψει με σχόλιο ή ας μου στείλει προσωπικό μήνυμα και θα το προσθέσω εγώ… Εύχομαι να έχετε μια όμορφη μέρα…
Η βουκαμβίλια μας, τι όμορφη που είναι ανθισμένη!

Κάθε πρωί, ανοίγοντας την πόρτα του μπαλκονιού, η ματιά πέφτει πρώτα στη βουκαμβίλια. Είναι εκεί, απλωμένη σαν πολύχρωμο κύμα που ξεχύνεται από τη γλάστρα και σκαρφαλώνει στα κάγκελα, καλύπτοντας το χώρο ανάμερα στο δάπεδο και την ταράτσα του επάνω διαμερίσματος. Ανθισμένη όσο ποτέ, με τα λεπτεπίλεπτα πέταλά της σε τόνους του κόκκινου να λούζεται στο φως, μοιάζει να φέρνει ένα κομμάτι νησιού στο κέντρο της Αθήνας.

Τα μεσημέρια, η σκιά της πέφτει απαλά στο πλακάκι, δημιουργώντας χορευτικά μοτίβα με τον ήλιο. Τα πουλάκια δεν χάνουν ευκαιρία να φωλιάσουν μέσα στα κλαδιά της, κι ο αέρας μοσχοβολά – όχι έντονα, μα με μια διακριτική, σχεδόν ανεπαίσθητη ευωδιά που φέρνει μνήμες καλοκαιριού. Και για σκέψου τώρα τέτοιες εικόνες να τις βλέπεις ένα τέταρτο με τα πόδια από την Ομόνοια

Η βουκαμβίλια μας δεν είναι απλώς ένα φυτό· είναι μια καθημερινή υπενθύμιση ότι ακόμα και στην πόλη, η ομορφιά βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει. Και η Σούλα τη φροντίζει με πολύ αγάπη. Της αλλάξαμε γλάστρα και της δώσαμε χώρο να αναπτυχθεί ξανά, την κλάδεψε και ξαναπήρε γρήγορα πάνω της. Και το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες που πάρθηκαν πριν μερικές μέρες, είναι ολάνθιστη…

Τα χθεσινά σαρμαδάκια του Ηλία και της Κατερίνας

Τι σας έρχεται στο νου όταν ακούτε σαρμαδάκια; Ίσως ένα πιάτο ντολμάδες με αμπελόφυλλα γεμισμένα με ρύζι, κιμά, ξηρούς καρπούς και μυρωδικά. Αλλά μπορεί να είναι και ορφανά. Με σκέτο ρύζι και μυρωδικά. Και γιατί σαρμαδάκια; Διότι έτσι τα λένε στη βόρεια Ελλάδα και ο Ηλίας με την Κατερίνα μένουν στην Αναστασιά των Σερρών, 350 μέτρα υψόμετρο, οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να τα λένε έτσι. Κι εμείς το σεβόμαστε!

Μου το είπε χθες τα ξημερώματα σε μια κουβέντα πριν από τις 6, ότι ετοιμαζόταν να πάει στο αμπέλι του να μαζέψει αμπελόφυλλα και να τα βρει η Κατερίνα, όταν ξυπνήσει, για να φτιάξει τα σαρμαδάκια. Το έκανε και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου να πάρει φωτογραφίες, ώστε να το ζήσουμε, σα να ήμαστε κι εμείς εκεί. Ο Ηλίας μάζεψε καμιά διακοσοπενηνταριά φύλλα και ύστερα πήγε και την έπεσε για μεσημεριανό ύπνο, κουρασμένος.

Όταν σηκώθηκε η Κατερίνα τα είχε ετοιμάσει, τα είχε σερβίρει με φέτα όπως τους πρέπει και με γιαούρτι και έστρωσε τραπέζι. Μας κάλεσε κι εμάς να πάμε στο τραπέζι, αλλά η απόσταση από Αθήνα μέχρι την Αναστασιά είναι μεγάλη, οπότε το ξανασκέφτηκα. Και το βρήκα πιο βολικό να γράψω αυτό το κομμάτι και να το διασκεδάσω, οπότε και το έκανα. Τον ευχαριστώ για την άψογη συνεργασία του! Μάλλον μετά από ένα τέτοιο γεύμα θα συνέχισε τον απογευματινό ύπνο του…

Υπέροχο ενημερωτικό δελτίο!!!