Στην Ελλάδα, η θάλασσα δεν είναι μόνο καλοκαίρι. Είναι μια αδιάκοπη ανάσα, ένας παλμός που αλλάζει ρυθμό με τις εποχές. Όταν πέφτουν τα πρωτοβρόχια και ο αέρας αποκτά εκείνη την αιχμηρή, κρυστάλλινη ψύχρα, οι παραλίες αδειάζουν. Και τότε, αποκαλύπτεται η αληθινή, μεγαλοπρεπής γαλήνη του τοπίου. Το διαπιστώσαμε το περασμένο Σάββατο καθώς είδαμε τη θάλασσα στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, στην Κορινθία, στο δρόμο για την Επίδαυρο…
Εδώ, στην παραλία που κάποτε έβριθε από γέλια και ομπρέλες, βασιλεύει τώρα μια βαθιά, σχεδόν ιερή, σιωπή. Τα βότσαλα, που το καλοκαίρι καίγονταν από τον ήλιο, τώρα είναι δροσερά, πλυμένα και γυαλιστερά από το αλμυρό νερό. Με κάθε μικρό κύμα που σκάει, ακούγεται ένας ψίθυρος, ένας συρτός θρόος – η γλώσσα της θάλασσας που διηγείται ιστορίες χιλιάδων ετών, ανενόχλητη από την ανθρώπινη φασαρία.
Κοιτάξτε την άδεια ακτογραμμή. Οι ξαπλώστρες είναι μαζεμένες, οι ψάθινες ομπρέλες άδειες, μια σκηνή που θυμίζει τέλος θεατρικής παράστασης. Το κρύο είναι αρκετό, ναι, και τυλίγει το τοπίο με μια ασημένια, μελαγχολική ομορφιά. Η κοιλάδα και τα βουνά στο βάθος μοιάζουν πιο κοντά, πιο καθαρά, σαν να τα έπλυνε η χειμωνιάτικη βροχή.