Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Δεν γίνεται, δεν περνάει με τίποτα η ώρα τις καλοκαιρινές ζεστές μέρες του Αυγούστου στην Αθήνα. Χρειάζεται τουλάχιστον μετά το απόγευμα να βγεις και να περπατήσεις λίγο. Είναι η μόνη ώρα που καθώς πέφτει ο ήλιος έχει μια κάποια δροσιά. Και το θέλεις όσο τίποτα άλλο, ιδιαίτερα αν φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι.

Συνήθως διαλέγουμε την εύκολη λύση. Να περπατήσουμε στη γειτονιά μας. Μέχρι το ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα ή μέχρι το λόφο του Κολωνού. Αλλά, καμιά φορά πάμε και σε παραλίες, κοντά μας. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι σχετικά προστατευμένο και είμαστε εκεί με το αυτοκίνητο σε 10 λεπτά.

Πήγαμε λοιπόν και δεν το μετανιώσαμε. Κι εγώ, όπως κάνω πάντα, κατέβηκα στα βότσαλα της παραλίας για να φωτογραφήσω από κοντά τον μικρό παφλασμό των κυμάτων και με προσοχή, μην παρεξηγηθώ, τους μικρούς ψαράδες που το πάλευαν με αξιοπρέπεια, αν και όχι και με τόση μεγάλη επιτυχία.

Οι κινήσεις χαλαρές, απόλυτα φυσιολογικές… Πού να φανταστώ ότι, πίσω μου, η Σούλα θα με φωτογράφιζε. Αλλά τελικά τέτοιες φωτογραφίες φυσικές μ΄ αρέσουν… Αποτυπώνουν στιγμές. Ας είναι. Έχουν κι αυτά τα απρόσμενα την πλάκα τους και τη χαρά τους.

Καθίσαμε μέχρι που νύχτωσε. Επιχειρήσαμε να πάμε στο μοναδικό μπαράκι που λειτουργεί εκεί, το REVER, για ένα ποτό, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο τραπέζι. Ούτε που μας ένοιαξε. Το κάναμε στο μπαλκόνι μας, με την επιστροφή μας, σπίτι. Και το συνοδέψαμε με τον μεζέ που εμείς θέλαμε. Ωραία ήταν!

Τέτοια μικρά πράγματα χρειαζόμαστε μερικές φορές, ιδιαίτερα τις μέρες του καύσωνα στην μεγαλούπολη. Το ζήτημα είναι να το τολμάς. Να κάνεις την πρόταση και να είσαι σε θέση να την υποστηρίξεις και να την υλοποιήσεις μετά.

Το έχουμε πει πολλές φορές, δεν χρειάζεται ο άνθρωπος πολλά και μεγάλα πράγματα για να νιώσει καλά. Αρκεί να κινεί τα νερά και να μην τα αφήνει να λιμνάζουν.

Μπορούμε να το κάνουμε; Και βέβαια, όλοι μπορούμε να το κάνουμε και με χαμόγελο! Κι αυτό παίζει το ρόλο του και είναι σημαντικός. Ας μην το ξεχνάμε και ας προσπαθούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας.

Ήταν, θυμάμαι 29 Ιουλίου του 2014 και μια τότε ήμουν στο Θραψανό, κάνοντας τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Εκείνη χρονιά, μόνος. Δεν ήταν μαζί μου Λάμπρος, που συνήθως μικρός έρχονταν κοντά μου. Και εκείνη την ημέρα ο Γιάννης, ξάδελφος μου, αδελφός του Γιώργου του θείου Αντίγονου, με κάλεσε στο σπίτι του να περάσουμε μια μέρα μαζί. Πήγα και πέρασα πολύ ωραία. Οι αναμνήσεις από τις φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει στο Facebook τις έφεραν να ξανά μπροστά μου. Και ανάμεσα τους είχε και πολλά δέντρα με καρπούς εποχής από τον κήπο του.

Δεν θυμάμαι αν έγραψα στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ τότε γι’ αυτά. Έριξα μια ματιά στο αρχείο μου και διαπίστωσα ότι όντως έγραψα, μια παρόμοια με τη σημερινή ανάρτηση. Δείτε τη ΕΔΩ. Τυχαία η επιλογή; Καθόλου! Αν και οι μέρες των διακοπών μου φρόντιζα να είναι γεμάτες με θέματα, μερικά πράγματα τα ξεχώριζα πάντα εύκολα. Όπως τα φουτόδεντρα του Γιάννη που τα φωτογράφισα επειδή μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και τα χάρηκα πραγματικά. Έγραψα όμως και για τη σπουδαία φιλοξενία του. Δείτε ΕΔΩ τη σχετική ανάρτηση. Κι αυτό δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.

Κι αυτά είναι μήλα, άγουρα, ακόμα, αυτή την εποχή, αλλά αρκετά μεγάλα ώστε να μου διεγείρουν την προσοχή και να τα φωτογραφήσω… Γενικά τα φρούτα μ’ αρέσουν, ιδιαίτερα εκείνα που είναι μεγαλωμένα απλά για ιδιωτική χρήση και δεν ενδιαφέρονται για την ποσότητα ή την εμφάνιση τους παρά μόνο να είναι καλά υγιή. Αυτό θέλω, γι΄ αυτό αν βρεθώ σε τέτοια κατάσταση, μ’ αρέσει να τα σκουπίζω λίγο και να τα τρώω επιτόπου. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο αυτό. Η γεύση τους είναι το κάτι άλλο, επειδή είναι μεγαλωμένα αγνά και φυσικά. Υπάρχει άραγε πιο ωραίο από αυτό;

Καθώς ζούμε τις μεγάλες ζέστες στην Αθήνα, κάνουμε σκέψεις για το χωριό καθώς ήρθαν μπροστά μας μερικές φωτογραφίες που έβγαλε η Στασούλα μας τον περασμένο Μάη, τότε που είχαν πάει με τη Μαρία, τη γυναίκα του Κωστή μας, να το καθαρίσουν λίγο.

Τις ευχαριστώ γι’ αυτό. Αν δεν γίνονταν και τέτοιες μικρές παρεμβάσεις θα είχε χορταριάσει όλο το σπίτι, αφού ακατοίκητο όπως είναι, είναι φυσικό να έχει ζητήματα. Ξεχορτάριασαν λοιπόν και έπλυναν την εξωτερική αυλή, ας είναι καλά για την πρωτοβουλία τους.

Δεν ήταν και τόσο απλό. Την ήθελε τη δουλειά του. Και βέβαια αυτό είναι μια δική μας δουλειά, αλλά βλέπεις, περνάει ο καιρός και όλο και κάτι συμβαίνει που δεν μας επιτρέπει να πάμε. Κάθε φορά και κάτι. Τη μια η πανδημία, την άλλη ο σεισμός.

Αλλά να το πούμε, μας έχει λείψει η ηρεμία του. Σίγουρα και κει θα κάνει ζέστη αυτόν τον καιρό. Αλλά το βράδυ δροσίζει λίγο. Και είναι και οι πετρόχτιστοι τοίχοι και η κεραμοσκεπή που το βοηθούν λιγάκι τα καλοκαίρια. Τι να λέμε τώρα, το νοσταλγήσαμε…

Πάει κι αυτό! Το περάσαμε όπως όλοι. Περιορισμένοι σπίτι μας ή όταν χρειάστηκε να βγούμε με τις οδηγίες του γιατρού, φορώντας τη μάσκα και με πολύ προσοχή.

Και ιδού που είμαστε πια αρνητικοί. Το rabid test στο εξειδικευμένο συνεργείο του ΕΟΔΥ το επιβεβαίωσε, την περασμένη Δευτέρα. Το καταγράφουμε ως εμπειρία, όχι την καλύτερη, αλλά θα έχουμε να το λέμε κι εμείς ότι παρά την προσοχή μας και τα μέτρα ασφαλείας που παίρναμε, δεν το αποφύγαμε, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι.

Έτσι κι αλλιώς, το περάσαμε πολύ ήπια, χωρίς ιδιαίτερα συμπτώματα που να μας δημιουργήσουν πρόβλημα. Δεν ξέρω πού μπορεί να οφείλετε αυτό. Ίσως στο γεγονός ότι είχαμε κάνει και τα τρία εμβόλια, ίσως ότι ο ίδιος ο ιός στις πολλαπλές μεταλλάξεις του εξασθενεί. Εδώ, οι επιστήμονες που το παρακολουθούν, έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια και αδυνατούν να προσδιορίσουν τις πιο απίθανες μεταλλάξεις του.

Σημασία έχει πως το πρόβλημα έφυγε και για κάποιο χρονικό διάστημα θα έχουμε μια σχετική ανοσία. Αλλά το τέταρτο αναμνηστικό εμβόλιο το σκεφτόμαστε, κατά τον Σεπτέμβρη.

Δεν βιαζόμαστε. Έχουμε καιρό μέχρι τότε… Επιστρέφουμε λοιπόν στην καθημερινότητα μας, όπως την έχουμε οριοθετήσει, με προσοχή και πάντα φορώντας τη μάσκα σε δημόσιους ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους και ο Θεός βοηθός!

Να πάρουμε ανάσες, να γεμίσει η ζωή μας ξανά δράση, να νοιώσουμε χρήσιμοι, όπως ήμασταν μέχρι τώρα…

Έλεγα τις προηγούμενες μέρες πως είναι πολύ όμορφο να τα καταφέρναμε να βρισκόμαστε σε μια θάλασσα, μέρες του Ιουλίου, ζεστές, που είναι. Αν και δεν είναι μακρινό το δημοσίευμα μπορείτε να το ξαναδείτε, πατώντας ΕΔΩ.

Και να, που τα καταφέραμε! Πήγαμε σε ένα μέρος γνωστό από τα παλιά, αγαπημένο για την ησυχία του και την ηρεμία του. Στην περιοχή Λιμνιώνας, στους Αγίους Αποστόλους, πέρα από την Αγκώνα, τη γνωστή παραλία που προσελκύει κόσμο.

Απογευματάκι, η πιο όμορφη ώρα… Ένοιωσα την ανάγκη να βγάλω τα παπούτσια μου και να περπατήσω έτσι, ξυπόλυτος στην ακροθαλασσιά.

Η θαλάσσια αύρα ερχόταν απαλά στο πρόσωπο και τόνιζε την ομορφιά της στιγμής. Η ήρεμη ατμόσφαιρα και ο απαλός κυματισμός, επίσης πρόσθεταν τα δικά τους.

Ο χώρος και ο χρόνος κατάλληλος για σκέψεις. Αχ αυτό το φετινό καλοκαίρι, περίεργα και παράξενα που κυλά! Δεν μπορείς να κάνεις σχέδια και όλα νομίζεις ότι γίνονται την τελευταία στιγμή. Και πάλι καλά, λέμε και είμαστε ευγνώμονες…

Στο κάτω – κάτω δεν έχει και νόημα να επιθυμείς πράγματα που για διάφορους λόγους δεν μπορείς να έχεις. Έτσι προσαρμοζόμαστε κι εμείς, όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποι μας, γύρω μας.

Είμαστε ευχαριστημένοι με ότι έχουμε ή ότι μπορούμε να έχουμε. Μικρά, λίγα, τι σημασία έχει; Το σημαντικό είναι να βλέπεις κάτι να κινείται και να μη λιμνάζει. Όλα αυτά δεν είναι δεδομένα, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.

Εδώ, όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μάθει να ζούμε σε μια ιδιότυπη ραστώνη. Ύστερα ήρθε η πανδημία που μας μπέρδεψε, υποχρεώνοντας μας και σε άλλες λογικές. Προσπαθούμε, συχνά με ένταση, να ξεφύγουμε από εδραιωμένες λογικές που δεν μας ωφελούν.

Και συχνά τα καταφέρνουμε… Άλλοτε πάλι αποτυγχάνουμε, αλλά δεν απογοητευόμαστε. Το καλό είναι να κάνεις βήματα μπροστά, έστω και μικρά, αλλά μπροστά. Και με την ατελή μας ανθρώπινη φύση, το παλεύουμε με αξιοπρέπεια.

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις… Πόσες δεν κάνουμε κάθε μέρα; Μερικές φορές και σιωπηλά. Ψάχνουμε, αλλά δε βρίσκουμε τις λέξεις, να τις συνταιριάξουμε. Έχετε ακούσει για στεναγμούς αλάλητους; Πολλοί εκφράζονται κι έτσι. Δεν έχουν, άλλον, καλύτερο τρόπο.

Κοίτα τώρα, πόσα πράγματα έβαλα κάτω, με αφορμή μια φωτογραφία που μου άρεσε, επειδή θεώρησα ότι είναι στοχαστική…

Αλλά η ζωή θα καταγράφεται πια, σ’ αυτό το χώρο. Πιο άνετα, πιο ευανάγνωστα, με μια διάθεση καλύτερης επικοινωνίας, προσαρμοσμένης στις σύγχρονες ανάγκες της τεχνολογίας.

Όσοι μας γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως δεν ξέρουμε στα δάκτυλα μας το internet. Μαθαίνουμε τα άκρως απαραίτητα και ακούμε του δυνατούς τεχνικούς συμβούλους μας, τον Πάνο και τον Θάνο. Κατά άλλα πορευόμαστε με καθαρά δημοσιογραφικά κριτήρια σε ότι αφορά την ευθύνη μας και όχι την αναγνωσιμότητα.

Η δουλειά μας έχει να κάνει με κείνη του κλασικού “υλατζή” μιας εφημερίδας που έχει δουλέψει σε όλα τα στάδια εξέλιξης μιας εφημερίδας, από το μάρμαρο και στοιχειοθεσία, περνόντας στη φωτοσύνθση και φωτοστοιχειοθεσία και στη συνέχεια στην απόλυτη ψηφιακή επεξεργασία του εντύπου.

Βεβαίως χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο, επειδή είναι μακράν ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας με τους ελληνόφωνες όπου γης. Είναι σπουδαίο να ξέρεις πως ότι γράφεις και ανεβάζεις εδώ, το επόμενο δευτερόλεπτο θα το δουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Με την πρώτη ματιά θα δείτε κάποιες ορατές αλλαγές στα κουμπιά, στα χρώματα, στην εμφάνιση αλλά και στη δομή, σε σχέση με το παλιό site. Αυτό έχει να κάνει με την κατεύθυνση που θέλουμε να του δώσουμε ώστε να είναι πιο εύληπτο στον αναγνώστη μας.

Σας προειδοποιούμε όμως ότι πρέπει να κάνετε λίγη υπομονή μέχρι να δείτε, μέρα τη μέρα, να ξεδιπλώνετε μπροστά σας, ολόκληρη η προσωπικότητα του. Επειδή αυτό θα χρειαστεί, όπως καταλαβαίνετε, αρκετό καιρό.

Μέχρι τότε να θυμάστε ότι βασικά ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ παραμένει ο ίδιος αληθινός, αυθεντικός, επίκαιρος, καθαρός και χωρίς φτιασιδώματα. και φυσικά θα χρειαστούμε τη συνεργασία σας, όπως άλλωστε κάναμε και μέχρι σήμερα. Μαζί πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια και μαζί θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό σε καθημερινή βάση.

Γι’ αυτό κρατήσαμε ζωντανά τα σχόλια σας, τα οποία εκτός από το κομμάτι που αφορούν, θα εμφανίζονται και στη μπάρα αριστερά. Σας ενθαρρύνουμε να συνεχίσετε να το κάνετε. Οι παρατηρήσεις σας μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι. Και ξέρουμε ότι ως καλοί φίλοι θα είστε αυστηροί. Επιβάλλεται!

Σας καλωσορίζουμε λοιπόν στη νέα εποχή του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ! Η ζωή, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν θα γίνει καλύτερη. Αλλά μπορούμε να εστιάζουμε στα φωτεινά της σημεία για να την κάνουμε πιο υποφερτή…