Η τέχνη του καπνιστού σολομού: Ο Στηβ εν δράσει
Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, ο Στηβ δεν είναι απλός ψήστης, είναι ένας μάστορας της φωτιάς και του καπνού. Σ’ αυτή την πρώτη εικόνα βλέπουμε την «καρδιά» της δουλειάς του: έναν καπνιστήρα (smoker) να βγάζει πλούσιο, αρωματικό καπνό. Αυτή η εικόνα αποτυπώνει τη μαγεία του “slow cooking”, όπου ο σολομός δεν ψήνεται γρήγορα στη σχάρα, αλλά καπνίζεται σιγά-σιγά σε χαμηλή θερμοκρασία. Σας είχαμε υποσχεθεί αυτό το δημοσίευμα και το κάνουμε…
Αυτή η διαδικασία είναι που δίνει στο σολομό την απίστευτα μεστή, καπνιστή γεύση και την απαλή υφή που λιώνει στο στόμα. Προσωπικά, πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο. Ή μάλλον όχι, για να είμαι ειλικρινής το έκανε και πέρσι που ήμασταν μαζί και όχι μόνο με σολομό που είναι μπόλικος τον Καναδά, αλλά και με άλλα μεγάλα ψάρια. Όταν έχεις δίπλα σου ένα Ωκεανό, τον Ειρηνικό αν είσαι ψαράς δεν θα πιάσεις σαρδέλες, αλλά συγκεκριμένο βάρος στα ψάρια. Αλλιώς τα επιστρέφεις στη θάλασσα.
Ο Στηβ αναδεικνύεται από τον καπνό ως ο απόλυτος chef. Μετά από ώρες υπομονής και φροντίδας, ο καπνιστός σολομός είναι έτοιμος. Κόβει με μαεστρία το ψάρι πάνω στον ξύλινο πάγκο κοπής. Το βαθύ, χρυσαφένιο – ροζ χρώμα του σολομού, αποτέλεσμα του αργού καπνίσματος, είναι εντυπωσιακό. Ακόμη και η μικρή του φίλη, η Χάρλεϊ παρακολουθεί με ενδιαφέρον τον μάστορα του καπνού, σαν να ξέρει πως το αποτέλεσμα θα είναι μοναδικό. Δείτε ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε για τα σουβλάκια.
Τα σκυλιά του Ηλία, φύλακες στην αυλή του
Πολλοί σκύλοι που έχουν αυτόν τον σωματότυπο και χρωματισμό, ειδικά αν έχουν καταγωγή από ποιμενικούς ή τοπικούς σκύλους (όπως ο Ελληνικός Ιχνηλάτης ή γενικότερα διασταυρώσεις με Ποιμενικούς), έχουν έντονο ένστικτο προστασίας του χώρου τους και της «αγέλης» τους (δηλαδή της οικογένειάς τους). Και είναι αλήθεια πως ένας σκύλος μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους και σκούρο χρωματισμό, κάτι που από μόνο του λειτουργεί ως αποτρεπτικό μέσο για κάποιον εισβολέα. Εδώ ο Ράμπο.
Ο ρόλος του φύλακα εξαρτάται πάντα περισσότερο από την προσωπικότητα του ίδιου του σκύλου και την κοινωνικοποίηση/εκπαίδευση που έχει λάβει, παρά μόνο από τη ράτσα. Είναι σε θέση να ειδοποιεί με γαύγισμα για οτιδήποτε ασυνήθιστο ή ξένο άτομο πλησιάζει στον χώρο. Αυτό είναι κάτι που τα περισσότερα σκυλιά αυτού του τύπου κάνουν εξαιρετικά. Και φυσικά θα υπερασπιστεί ενεργά τον χώρο ή τον ιδιοκτήτη του αν νιώσει απειλή. Αυτό είναι πιο έντονο σε σκύλους με ένστικτα φύλακα. Κι εδώ η Βαλεντίνα.
Το φθινόπωρο δίνει τα… κάστανα στον Ηλία!
Κάθε φθινόπωρο, η φύση κάνει το δικό της δώρο, και στα ορεινά της Ελλάδας αυτό το δώρο έχει το όνομα κάστανο. Η φωτογραφία που μοιράστηκε μαζί μας ο φίλος μας, ο Ηλίας, από την Αναστασιά Σερρών, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την ομορφιά: ο ίδιος, κάτω από τα καταπράσινα, δροσερά φύλλα της καστανιάς, με τους αχινούς να στέκονται ακόμη γεμάτοι υποσχέσεις στα κλαδιά.
Το κάστανο είναι κατεξοχήν ο καρπός του φθινοπώρου και ο βιολογικός κύκλος του δέντρου ολοκληρώνεται ιδανικά τους μήνες αυτούς. Γενικά, η περίοδος συγκομιδής των κάστανων στην Ελλάδα εκτείνεται από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως και τα τέλη Οκτωβρίου (ή και αρχές Νοεμβρίου), ανάλογα πάντα με την ποικιλία, το υψόμετρο και τις κλιματικές συνθήκες της κάθε περιοχής.
Ποια είναι ή ώρα για να τα μαζέψουμε; Μάλλον δεν χρειάζεται να αγωνιούμε, το δέντρο μας ειδοποιεί μόνο του! Η ωρίμανση του καρπού ολοκληρώνεται όταν το αγκαθωτό περίβλημα —ο αχινός— αρχίζει να σχίζεται και να ανοίγει. Τα κάστανα είναι έτοιμα για συγκομιδή όταν πέφτουν φυσικά στο έδαφος. Αλλά πρέπει να είναι κι έτσι όπως τα μάζεψε ο Ηλίας…
Επιστροφή Αθήνα, μια συννεφιασμένη υποδοχή
Οι πρώτες μέρες πίσω στην Αθήνα… Μια ανάσα βαριά, συννεφιασμένη, πάνω από την πόλη. Δε μοιάζει με την Αθήνα των διακοπών, τη φωτεινή και ξέγνοιαστη. Αυτή είναι η Αθήνα της επιστροφής, της προσαρμογής, που μας υποδέχτηκε με μια γκρίζα, σχεδόν μελαγχολική, αγκαλιά. Κι έπρεπε να τρέξουμε, να κάνουμε δουλειές, να ψωνίσουμε για το σπίτι. Δεν είναι και λίγο να λείπεις τόσον καιρό. Το ψυγείο άδειο…
Στους δρόμους, ο ρυθμός είναι ήδη γνώριμος, αλλά κάπως ξένος ακόμα. Το κόκκινο φανάρι στη γωνία, οι πολυκατοικίες στενά η μία δίπλα στην άλλη, οι φυλλωσιές των δέντρων που προσπαθούν να κρύψουν λίγο το μπετόν—όλα αυτά είναι εκεί, σταθερά. Κι όμως, εσύ νιώθεις να κινείσαι σε μια θολή ανάμνηση. Γνώριμες εικόνες. Όταν τις ζεις καθημερινά δεν σου κάνει εντύπωση. Όταν όμως λείπεις σε έναν “άλλον” κόσμο, όλα είναι διαφορετικά.
Από την άλλη, αυτή η γέφυρα πάνω από τις γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως… Μια μεταλλική ραχοκοκαλιά, γεμάτη γκράφιτι, που μοιάζει να ενώνει δύο κομμάτια μιας ζωής που προσπαθείς να ξανασυναρμολογήσεις. Είναι η διαδρομή για τις προμήθειες, για να γεμίσεις το σπίτι όχι μόνο με πράγματα, αλλά με την αίσθηση του “ανήκειν” ξανά. Προσαρμοζόμαστε, σιγά – σιγά…
Μέρα για καφέ, κουβέντα και κυνήγι προσφορών
Ήταν μια μέρα, λίγο πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα, ιδανική για να ξεφύγει κανείς από τη ρουτίνα (τι ρουτίνα τώρα να δημιουργηθεί από μια όμορφη παραμονή 30 ημερών, τέλως πάντων…), και η παρέα των τεσσάρων –η Σούλα, η Έστερ, η Άννυ και ο γιος της, Άντονη– δώσαμε ραντεβού στο Guildford Town Centre (το εμπορικό κέντρο στο Surrey του Καναδά) για μια μέρα αφιερωμένη στο shopping και, κυρίως, στη ζεστασιά της παρέας.
Η συνάντηση ξεκίνησε στο αγαπημένο σημείο, ακριβώς δίπλα στον πράσινο, κάθετο κήπο που δίνει μια νότα φρεσκάδας μέσα στο εμπορικό κέντρο. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία (κάτω), εδώ στέκονται στον όροφο, πάνω από τον διάδρομο, ατενίζοντας τη βουή του mall, δίπλα ακριβώς από το Starbucks Coffee. Νωρίτερα περάσαμε από το OPA (επάνω) με τα ελληνικά, τρόπος του λέγειν, φαγητά τους… Πρόκειται για μια αλυσίδα μαγαζιών εστίασης, σε μεγάλα Mall.
Πήραμε τον καφέ μας, όλοι μαζί λίγο πριν φύγουμε. Εγώ προτίμησα έναν διπλό espresso”, και η Άννυ πρόσθεσε και κάτι υπέροχα μάφιν με κράνσμπερι στην πλειοψηφία τους, αλλά και σοκολάτα που άρεσαν σε όλους μας. Και μια φωτογραφία, αναμνηστική, που τράβηξε ό Άντονη με το κινητό του. Την έχω δημοσιεύσει ήδη, αλλά η επανάληψη δεν κάνει κακό… Δείτε ΕΔΩ.
Κι από τη Φρανκφούρτη, πίσω στην Αθήνα…
Ένα μικρό χάος είναι το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης στη Γερμανία. Τα καταφέραμε όμως να είμαστε στο σωστό μέρος, τη σωστή ώρα. Κι αυτή τη φορά το αεροπλάνο ήταν μικρότερο. Σαν αυτά που πάνε Κρήτη, με τρεις θέσεις δεξιά και τρεις αριστερά. Και ο καιρός καλός, αν και μια ψυχρούλα την είχε…
Πώς βρήκαμε την Αθήνα; Με ήλιο, αλλά με πολύ βροχή τις προηγούμενες ώρες που όπως διαβάσαμε έκανε και τα προβληματάκια του στην Αττική. Όλα πήγαν καλά! Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίσαμε. Μόνο που ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Φάγαμε μια πίτσα από της ΓΑΛΗΝΗ και ξαπλώσαμε. Από σήμερα, όλα θα είναι καλύτερα…
Το ταξίδι μας από το Βανκούβερ στη Φρανκφούρτη
Η επιστροφή είναι, μερικές φορές, πιο δύσκολη. Σκέφτεσαι τι έχεις αφήσει πίσω σου, από πού πρέπει να ξαναπιάσεις το κουβάρι, για να ξαναβάλεις τα πράγματα στη σειρά τους, έτσι όπως εσύ ξέρεις… Ας είναι, δεν μου αρέσει να κάνω αρνητικές σκέψεις και δεν θα το κάνω, ούτε σ’ αυτό το σημείωμα. Προτιμώ να μείνω στο ταξίδι, αυτό πάντα έχει ενδιαφέρον.
Με τη Lufthansa λοιπόν από το Βανκούβερ στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Το αεροπλάνο μας έμοιαζε πολύ με αυτό της Air Canada, στην υπερατλαντική πτήση από την Αθήνα στο Τορόντο, όταν είχαμε έρθει πριν ένα μήνα. Τρεις θέσεις δεξιά, τέσσερις στο κέντρο και τρεις αριστερά. Με ένα πολύ ευγενικό πλήρωμα και… πολυεθνικούς επιβάτες.
Κάτι διαφορετικό ήταν επίσης ο τρόπος που έδειχνε το ταξίδι μας στη οθόνη στο μπροστινό κάθισμα. Το βλέπετε στις φωτογραφίες. Μερικές φορές νόμιζες πως μας ακολουθούσε μια κάμερα από τον ουρανό, τόσο ρεαλιστική απεικόνιση είχε. Καλό και πλούσιο το γεύμα που προσφέρθηκε και για πρώτη φορά είδα αληθινά μεταλλικά σερβίτσια, πιρούνι, κουτάλι, μαχαίρι.
