Στα “τυφλά” προχωρούν τα έργα υπογειοποίησης…
Καταγράψαμε πρόσφατα μερικές φωτογραφίες από την πορεία των έργων υπογειοποίησης των γραμμών του ΟΣΕ στα Σεπόλια (έργο της ΕΡΓΟΣΕ). Ότι μπορούσαμε, δηλαδή, πίσω από τις συστάδες των δέντρων. Και ψάξαμε για τις ανάγκες αυτής της ανάρτησης στις τελευταίες πληροφορίες σχετικά με την πρόοδο του έργου, οι οποίες δείχνουν σημαντικές καθυστερήσεις σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό. Ενώ η αρχική εκτίμηση ολοκλήρωσης ήταν το 2023 και είμαστε στο 2025, οι νεότερες πληροφορίες πάνε πολύ πιο πίσω τα πράγματα.
Η πρώτη παράδοση (του δυτικού διαδρόμου), που θα επιτρέψει τη λειτουργία μέρους των γραμμών υπόγεια, αναμενόταν εντός του πρώτου εξαμήνου του 2025 ή γενικότερα μέσα στο 2025. Η πλήρης ολοκλήρωση του έργου (και οι δύο κλάδοι – δυτικός και ανατολικός) αναμένεται πλέον το 2026 ή ακόμη και τον Φεβρουάριο του 2028 (σύμφωνα με δημοσιεύματα του Ιουνίου 2025), μετά από εγκρίσεις παρατάσεων. Η πρόοδος του έργου, σύμφωνα με δεδομένα του Οκτωβρίου 2023, βρισκόταν επισήμως στο 22,1%.
Άλλες αναφορές (Φεβρουάριος 2023) την έθεταν στο 40%. Τι φταίει λοιπόν για τις καθυστερήσεις; Αυτές οφείλονται κυρίως στη μεγάλη πολυπλοκότητα του έργου, καθώς βρίσκεται σε πυκνά δομημένο αστικό περιβάλλον, με ανάγκη αρχαιολογικών ανασκαφών (η διαδικασία πρόσληψης προσωπικού για τις ανασκαφές μέσω ΑΣΕΠ επιβραδύνει σημαντικά) και σύνδεση με τη γραμμή 2 του Μετρό (Μετρό Σεπόλια – Αττική) και δίκτυα κοινής ωφέλειας (όπως αγωγός ΕΥΔΑΠ).
Θα μαζεύουν τις ελιές με 90 ευρώ μεροκάματο;
Αντιδράσεις αλλά και καυστικά σχόλια έχει προκαλέσει στο διαδίκτυο μια αγγελία από εργάτη που ζητά 90 ευρώ μεροκάματο για να μαζέψει ελιές. Λαμβάνοντας υπόψη τις εκτιμήσεις των ελαιοπαραγωγών που λένε για μειωμένη βεντέμα φέτος, τα ποσά που ζητούν οι εργάτες μοιάζουν δυσβάσταχτα έως και αστεία για μεγάλη μερίδα παραγωγών. Στην ανάρτησή του, ο προφέρων την εργασία, θέλοντας να δικαιολογήσει τα χρήματα που ζητά ως μεροκάματο, υποστηρίζει πως η ζωή έχει ακριβύνει, και ότι τα ενοίκια εκτοξεύουν τα μηνιαία έξοδα.
Πάνω από 57 σχόλια απέσπασε η συγκεκριμένη δημοσίευση σε κλειστή ομάδα αγγελιών. Δείτε την ανάρτηση και τα σχόλια που “οργιάζουν”: “Βάλε κάτι παραπάνω, ο νιος είναι λεβέντης…”, “δε φταις εσύ, αυτοί που σε έφεραν εδώ φταίνε”, “θα τσι μαζόξομε μόνοι μας”, ” να τσι φάνε τα πουλιά”, “σου δίνω τις ελιές και θα μου δίνεις εσύ 90 ευρώ μεροκάματο”! Όταν η λογική παραχωρεί τη θέση της στην παράνοια… Καταλαβαίνουμε ότι είναι μια δύσκολη δουλειά το μαζεμα των ελιών, αλλά όχι κι έτσι! Από το site ZARPANEWS
Ένα απόγευμα που έγινε νύχτα στη Lynn Valley
Η αλήθεια είναι πως οι καλύτερες περιπλανήσεις συμβαίνουν χωρίς χάρτη, χωρίς προορισμό. Εκείνο το απόγευμα στο Βανκούβερ, ο ήλιος έγερνε ήδη πίσω από τα ψηλά δέντρα όταν αποφάσισα να ακολουθήσω ένα μονοπάτι που έμοιαζε να οδηγεί στην ηρεμία. Αυτό το μονοπάτι, με οδήγησε στην Lynn Valley. Καθώς πλησίαζα, μια πινακίδα, σκαλισμένη πάνω σε ξύλο και στηριγμένη σε ακατέργαστες πέτρες, με καλοσώριζε σε έναν τόπο όπου το πράσινο συναντά την κοινότητα.
«Welcome to Lynn Valley», διάβασα, ενώ τα μακριά κλαδιά μιας ιτιάς έμοιαζαν να χαιρετούν, λουσμένα στο τελευταίο, χρυσό φως του ήλιου. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα φωτεινή, αλλά η δροσιά του δάσους είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Συνέχισα την βόλτα μου. Το περπάτημα είναι ένας υπέροχος τρόπος να αισθανθείς τον παλμό μιας γειτονιάς. Ήταν μια ήρεμη ώρα – τα αυτοκίνητα περνούσαν αραιά, οι κάτοικοι απολάμβαναν τις τελευταίες ώρες της μέρας. Και μετά, το φως έσβησε τελείως.
Εκεί, στο λυκόφως, η Lynn Valley μεταμορφώθηκε σε κάτι μαγικό. Τα κτίρια, με την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική (όπως αυτό το όμορφο τετραώροφο που τράβηξα), άρχισαν να λάμπουν. Δεν ήταν μόνο τα φώτα από τα παράθυρα που αποκάλυπταν ζεστές, οικείες στιγμές στο εσωτερικό. Ήταν κυρίως τα φωτεινά λαμπιόνια -όχι, δεν ήταν Χριστούγεννα, αλλά το φως τους στόλιζε τους κορμούς των δέντρων κατά μήκος του πεζοδρομίου.
Επέστρεψε ο Δακτύλιος στο κέντρο της Αθήνας
Το μέτρο του Δακτυλίου, που είχε ανασταλεί το καλοκαίρι, λόγω μειωμένης κίνησης στο κέντρο της Αθήνας, επέστρεψε από τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2025, με σκοπό να ανακουφίσει την κυκλοφοριακή συμφόρηση και να μειώσει την ατμοσφαιρική ρύπανση. Ο Δακτύλιος της Αθήνας επεκτείνεται στις παρακάτω οδούς και λεωφόρους: Λ. Αλεξάνδρας – Ζαχάρωφ – Λ. Μεσογείων – Φειδιππίδου – Μιχαλακοπούλου – Σπ. Μερκούρη – Βρυάξιδος – Υμηττού – Ηλ. Ηλιού – Αμβρ. Φραντζή – Λ. Ανδρ. Συγγρού – Χαμοστέρνας – Πειραιώς – Ιερά Οδός – Λ. Κωνσταντινουπόλεως – Αχιλλέως – Πλ. Καραϊσκάκη – Καρόλου – Μάρνη – 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) – Λ. Αλεξάνδρας. Στις οριακές λεωφόρους και οδούς του μικρού Δακτυλίου τα μέτρα περιορισμού δεν ισχύουν. Στις οδούς και λεωφόρους που περικλείονται από τον μικρό Δακτύλιο επιτρέπεται μόνο η εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτων, καθώς και των φορτηγών αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης με μέγιστη αποδεκτή μάζα φορτωμένου οχήματος (ΜΑΜΦΟ) μέχρι 2,2 τόνους, με βάση το τελευταίο ψηφίο του αριθμού κυκλοφορίας τους (μονά – ζυγά). Οι ημέρες και ώρες ισχύος των μέτρων: Δευτέρα έως Πέμπτη, ώρες 07.00 έως 20.00, Παρασκευή, ώρες 07.00 έως 15.00. Τα Σάββατα, τις Κυριακές, τις επίσημες αργίες, καθώς και τις ημέρες που πραγματοποιείται απεργία των εργαζομένων σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα μέτρα δεν ισχύουν.
Κι επειδή υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.
Ύστερα από ένα εξάμηνο, επιστροφή στον Χολαργό
Χολαργός. Ένα όνομα συνυφασμένο με τη γαλήνη των βορείων προαστίων της Αθήνας. Ωστόσο, η χθεσινή μας επίσκεψη δεν είχε τον χαρακτήρα μιας χαλαρής βόλτας, αλλά μιας… ανάγκης. Και, παραδόξως, μετατράπηκε σε μια απρόσμενα ευχάριστη εμπειρία. Η αφορμή ήταν το METROPOLITAN GENERAL. Η επιβλητική του είσοδος, με τις ελληνικές και άλλες σημαίες να ανεμίζουν στον φθινοπωρινό αέρα, υποδηλώνει την σοβαρότητα του χώρου.
Παρόλο που το περιβάλλον ενός νοσοκομείου από μόνο του δεν είναι ευχάριστο, ο χώρος γύρω από αυτό αποπνέει ηρεμία. Τα περιποιημένα δέντρα προσφέρουν μια πινελιά πράσινου, κάνοντας την “ανάγκη” λιγότερο πιεστική. Ας ρίξουμε λίγο μια ματιά στην περιοχή. Στους γύρω δρόμους, μακριά από τη φασαρία της Μεσογείων. Εκεί, ο Χολαργός αποκαλύπτει το γνώριμο, οικείο του πρόσωπο. Ένα πυκνόφυλλο πεύκο ρίχνει τη σκιά του στον πεζόδρομο, ενώ ακριβώς δίπλα, η ελληνική πραγματικότητα: μια πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης, κάτω από την πινακίδα για το “Amphibious”.
Οι πολυκατοικίες παρατάσσονται δεξιά, με τα αυτοκίνητα να έχουν καταλάβει το πεζοδρόμιο, μια εικόνα τόσο χαρακτηριστική της Αθήνας. Όμως, η φωτεινότητα και η βλάστηση απαλύνουν το τοπίο.Προχωρώντας, το μάτι μου σταμάτησε σε ένα τυπικό δείγμα της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής του ’70 ή ’80. Ένα κτίριο με τα χαρακτηριστικά, φαρδιά μπαλκόνια και τις τέντες σε αποχρώσεις του κίτρινου. Ακόμη και οι φθαρμένες τέντες έχουν μια νοσταλγική γοητεία. Η πυκνή, ζωηρή βλάστηση μπροστά του, σχεδόν “καταπίνει” το κάτω μέρος του κτιρίου, δημιουργώντας μια πράσινη ασπίδα.
Ατέλειωτα μηχανάκια παρκαρισμένα στην Αθήνα
Το θέμα του παρκαρίσματος των μηχανών στην Αθήνα είναι ένα σύνθετο ζήτημα που ταυτόχρονα λύνει και δημιουργεί προβλήματα, όπως φαίνεται και από τις εικόνες που βλέπετε. Τα δίκυκλα, όπως μηχανάκια και σκούτερ, αποτελούν μια τεράστια λύση στην ατομική μετακίνηση στο κέντρο της Αθήνας, καθώς μπορούν να κινούνται πιο εύκολα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Λόγω του μικρού τους μεγέθους, οι οδηγοί μπορούν πιο εύκολα να βρουν μια “γωνιά” για να παρκάρουν, μειώνοντας τον χρόνο αναζήτησης θέσης, σε αντίθεση με τα αυτοκίνητα. Αυτό τους καθιστά πιο λειτουργικούς για σύντομες δουλειές. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες σας, η στάθμευση στα πεζοδρόμια είναι εξαιρετικά συχνή.
Αυτό δυσκολεύει και συχνά καθιστά αδύνατη τη διέλευση των πεζών, ιδιαίτερα για άτομα με κινητικά προβλήματα, γονείς με καρότσια ή άτομα με οπτική αναπηρία. Το πάρκινγκ στο πεζοδρόμιο, σύμφωνα με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ), απαγορεύεται εκτός αν υπάρχει ειδική σήμανση ή διαγραμμίσεις. Ο δημόσιος χώρος, ειδικά τα πεζοδρόμια, προορίζεται για τους πεζούς.
Ραφήνα, μια πύλη της Αττικής προς το Αιγαίο…
Η κεντρική είσοδος του λιμανιού, με τον πεζόδρομο και τις πύλες. Είναι η γραμμή που χωρίζει τον “κόσμο των πλοίων” από την πόλη της Ραφήνας. Ο βαρύς, συννεφιασμένος ουρανός πάνω από τα σπίτια και τα καταστήματα ενισχύει την αίσθηση της αναχώρησης ή της άφιξης. Αριστερά, ένα φυλάκιο, δεξιά, οι πρώτες προσόψεις μαγαζιών, και μπροστά, η άσφαλτος που οδηγεί προς το κέντρο. Αυτό το σημείο είναι η αρχή και το τέλος κάθε ταξιδιού. Από εδώ περνούν όλοι: οι κάτοικοι των νησιών που επιστρέφουν σπίτι, οι Αθηναίοι που ξεκινούν τις διακοπές τους, και οι επισκέπτες που ανακαλύπτουν την Αττική.
Η προκυμαία σφύζει από δραστηριότητα, ακόμα και κάτω από ένα πιο φωτεινό, αλλά ακόμα συννεφιασμένο ουρανό. Τα χαρακτηριστικά κίτρινα ταξί παρατάσσονται υπομονετικά, έτοιμα να μεταφέρουν τους ταξιδιώτες από και προς τα πλοία. Δίπλα τους, η σειρά από κτίρια – καφετέριες, ταβέρνες, πρακτορεία εισιτηρίων – σκαρφαλώνουν στην πλαγιά, θυμίζοντας έντονα την νησιώτικη αρχιτεκτονική. Αυτή η όψη δίνει την αίσθηση ότι η Ραφήνα είναι ήδη νησί. Εδώ, οι ταξιδιώτες πίνουν τον καφέ τους, αγοράζουν το τελευταίο εισιτήριο, και βλέπουν τα φέρι μποτ να δένουν, έτοιμα να τους παραλάβουν.
Η πρώτη ματιά είναι στην αγκαλιά του λιμανιού, όπου η θάλασσα συναντά την πόλη. Κάτω από έναν δραματικό, συννεφιασμένο ουρανό, που θυμίζει πως το Αιγαίο έχει και τις άγριες ομορφιές του, το λιμάνι απλώνεται. Τα νερά ηρεμούν δίπλα στην προβλήτα, ενώ στο βάθος, σύγχρονα κτίρια – όπως το μεγάλο κεντρικό κτίριο του λιμανιού ή κάποιο ξενοδοχείο – στέκουν ως σημεία αναφοράς. Αυτός ο χώρος είναι το εφαλτήριο: εδώ φτάνουν και φεύγουν τα μεγάλα πλοία, συνδέοντας την Αττική με την Άνδρο, την Τήνο, τη Μύκονο και μια σειρά από Κυκλαδονήσια και προορισμούς στο Αιγαίο. Η εικόνα αποτυπώνει την αίσθηση του μεγάλου λιμανιού, του δεύτερου μεγαλύτερου της Αττικής.
