Η αλήθεια είναι πως οι καλύτερες περιπλανήσεις συμβαίνουν χωρίς χάρτη, χωρίς προορισμό. Εκείνο το απόγευμα στο Βανκούβερ, ο ήλιος έγερνε ήδη πίσω από τα ψηλά δέντρα όταν αποφάσισα να ακολουθήσω ένα μονοπάτι που έμοιαζε να οδηγεί στην ηρεμία. Αυτό το μονοπάτι, με οδήγησε στην Lynn Valley. Καθώς πλησίαζα, μια πινακίδα, σκαλισμένη πάνω σε ξύλο και στηριγμένη σε ακατέργαστες πέτρες, με καλοσώριζε σε έναν τόπο όπου το πράσινο συναντά την κοινότητα.
«Welcome to Lynn Valley», διάβασα, ενώ τα μακριά κλαδιά μιας ιτιάς έμοιαζαν να χαιρετούν, λουσμένα στο τελευταίο, χρυσό φως του ήλιου. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα φωτεινή, αλλά η δροσιά του δάσους είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Συνέχισα την βόλτα μου. Το περπάτημα είναι ένας υπέροχος τρόπος να αισθανθείς τον παλμό μιας γειτονιάς. Ήταν μια ήρεμη ώρα – τα αυτοκίνητα περνούσαν αραιά, οι κάτοικοι απολάμβαναν τις τελευταίες ώρες της μέρας. Και μετά, το φως έσβησε τελείως.
Εκεί, στο λυκόφως, η Lynn Valley μεταμορφώθηκε σε κάτι μαγικό. Τα κτίρια, με την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική (όπως αυτό το όμορφο τετραώροφο που τράβηξα), άρχισαν να λάμπουν. Δεν ήταν μόνο τα φώτα από τα παράθυρα που αποκάλυπταν ζεστές, οικείες στιγμές στο εσωτερικό. Ήταν κυρίως τα φωτεινά λαμπιόνια -όχι, δεν ήταν Χριστούγεννα, αλλά το φως τους στόλιζε τους κορμούς των δέντρων κατά μήκος του πεζοδρομίου.
