Ως αύριο Κυριακή θα είμαστε παρέα με τον Κώστα και την Άννυ. Μετά σχεδιάζουν να ανέβουν για μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη, να δει η Άννυ τους συγγενείς της και θα επιστρέψουν πάλι για λίγο κοντά μας, ως τις 14 Σεπτεμβρίου, Μέχρι τότε τρέχουμε να καλύψουμε κάποιες ανάγκες που έχουν προκύψει στο νέο τους σπίτι, ώστε φεύγοντας να ελαχιστοποιήσουν τις ελλείψεις. Έτσι χθες βρεθήκαμε για δεύτερη φορά στο ΙΚΕΑ.
Την πρώτη φορά που ήρθαμε μόνο με την Άννυ, πήρε πολλά πράγματα. Τώρα με τη συμμετοχή και του Κώστα, άλλα τόσα. Το ΙΚΕΑ στον Κηφισό είναι ως κατάστημα, ένα χάος. Όνειρο για τις γυναίκες που μπορούν να βρουν χρήσιμα πράγματα για το σπίτι τους, «εφιάλτης» για τους άνδρες που συνοδεύουν τις γυναίκες και είναι “αναγκασμένοι” να διανύσουν χιλιόμετρα και ατέλειωτες ώρες, καθώς οι γυναίκες «ανακαλύπτουν» χρήσιμες λεπτομέρειες στα πράγματα που θέλουν να πάρουν.
Μπορεί και να μην καταλάβω ποτέ, τι είναι αυτό που δίνει τόση χαρά στη γυναίκα, όταν ψωνίζει, αλλά δεν με τρομάζει, επειδή αυτό είναι στη φύση της, μακριά και έξω από την ανδρική ορθολογική σκέψη. Αλλά μ’ αρέσει να το παρακολουθώ όλο αυτό, έστω και από την ασφάλεια του καφέ του ΙΚΕΑ, όπου περιμένω. Έχει ησυχία , σχετική δροσιά σε μια ζεστή μέρα, Wi Fi κι ένα σωρό πράγματα για να σε συνοδεύουν την ώρα που γράφεις. Το καλύτερο μου.