Καλλιτέχνες του δρόμου στην Ερμού με μεγάλη αποδοχή!
Να είναι άραγε αυτή η εποχή, κομμάτι της γιορταστικής ατμόσφαιρας στην Ερμού, αυτό που είδαμε να συμβαίνει στον πεζόδρομο της, μια από τις προηγούμενες μέρες; Απίστευτος ο κόσμος, χειροκροτούσε τους μουσικούς και τους τραγουδιστές και τραβούσε βίντεο με το κινητό τους. Το ίδιο βράδυ είδα σχετικές αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα.
Ποια είναι η μαγεία της μουσικής του δρόμου; Η μουσική του δρόμου είναι αυθεντική και άμεση. Δεν υπάρχει μεσάζοντας και η σύνδεση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού είναι άμεση και γνήσια. Και ποικίλη. Από κλασικά έργα μέχρι σύγχρονη μουσική, από παραδοσιακά τραγούδια μέχρι αυτοσχεδιασμούς, υπάρχει κάτι για όλα τα γούστα.
Κάθε συνάντηση με έναν καλλιτέχνη του δρόμου είναι μια έκπληξη. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ακούσεις ή τι θα δεις. Σ’ αυτή την κομπανία άκουσα τραγούδια αντάρτικα που τα επικροτούσε ο κόσμος και τα τραγουδούσε κι εκείνος. Δυο βήματα από την πλατεία Συντάγματος, στον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας, την Ερμού. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!
Χωρίς πρόγραμμα, βρεθήκαμε στη χιονισμένη Πάρνηθα
Ήταν μια περίεργα χειμωνιάτικη μέρα η χθεσινή. Ξεκίνησε με συννεφιασμένο ουρανό και κρύο, μέσα σε λίγη ώρα προχώρησε σε δυνατή βροχή και σύντομα ξαναέβγαλε ήλιο. Και μετά από λίγο έκανε άλλο ένα κύκλο. Δεν μπορούσες να προγραμματίσεις κάτι,,
Καθώς γυρίζαμε για το σπίτι, η μέρα ήταν στα όμορφα της. Και μέσα στο αυτοκίνητο, προφανώς δεν νιώθαμε το κρύο. Η Σούλα εξέφρασε την επιθυμία να πάμε μια βόλτα, να περπατήσουμε. Πραγματικά το τρέξιμο μας τον τελευταίο καιρό ήθελε, απαiτούσε, ένα διάλειμμα. Και κάπως έτσι έπεσε η ιδέα για Πάρνηθα.
Στην ταβέρνα του «Λάμπρου» κοντά στο Κατσιμίδι. Όταν φτάσαμε εκεί η βροχή μετατράπηκε σε χιονόνερο και μετά σε καθαρό χιόνι που είχε αρχίσει να το στρώνει κιόλας. Απολαύσαμε το αναμένο τζάκι και την ξυλόσομπα. Και φυσικά τα κοψίδια του, όπως πάντα…
Είδαμε μια πολύ καλή ελληνική ταινία – “Υπάρχω!”
Αυτή την εβδομάδα, ο Στέλιος Καζαντζίδης και το «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου (μαζί, θεωρώ) άνοιξαν με τρόπο που έκανε τα σινεμά να θυμηθούν μέρες… «Τιτανικού»! Πήγαμε λοιπόν κι εμείς με τους φίλους μας στον παλιό κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ, επί της Κοδρικτώνος.
Από μόνο του το «Υπάρχω» έκοψε όσα εισιτήρια είχαμε μετρήσει συνολικά στο προηγούμενο τετραήμερο! 117.680 ήταν το «score» σ’ εκείνο το box-office report, τα 196.008 φτάσαμε εδώ, με την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου να κόβει από μόνη της 117.703 εισιτήρια (από 160 οθόνες)!
Μοιραία (λόγω θέματος και περιεχομένου), οι συγκρίσεις θα πρέπει να γίνουν με την «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, η οποία είχε ακριβώς την ίδια ημερομηνία εξόδου το 2019! Η πρώτη μέρα εκείνης είχε φτάσει τα 7.228 εισιτήρια (από 109 οθόνες). Μακάρι να είναι ένα καλό σημάδι ότι ο κόσμος επιστρέφει στον κινηματογράφο.
Κερδίσαμε την καρδιά των αναγνωστών μας-4
Συνέχεια τέταρτη και τελευταία από την ομιλία για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ. Σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος και φορτισμένος συναισθηματικά και για έναν ακόμα λόγο. Το μωρό που γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια, έχει γίνει ώριμο πια, τόσο που έχει καταφέρει να κερδίσει την καρδιά σας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό.
Όλοι όσοι εργάζονται για την έκδοση του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ και δεν είναι πολλοί, η ψυχή, η καρδιά, ο παλμός τους εγχειρήματος, είναι ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσσιάς, που έχει καταναλώσει πολλά στυλό, σελίδες Α4 και ώρες αμέτρητες για να καταγραφούν όλα αυτά που διαβάζετε στις 16 σελίδες κάθε έκδοσης. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ και τα τρία προηγούμενα δημοσιεύματα για να έχετε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Αν κάποιος έθετε το ερώτημα, αν άξιζε όταν ξεκινούσαμε πριν 30 χρόνια αυτό το εγχείρημα, θα του απαντούσα με σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι άξιζε και με το παραπάνω. Σε μια εποχή που μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε δεν μπαίνουν στη διαδικασία έκδοσης εφημερίδων, είτε σταματούν και την έκδοση που είχαν, είναι πολύ ενθαρρυντικό που το Σωματείο Συνταξιούχων στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο συνεχίζει σταθερά να προωθεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας με τα μέλη του.
Από φύλλο σε φύλλο προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος-3
Συνέχεια τρίτη από την ομιλία μου για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ…
Υπ’ αυτήν την έννοια σας χαίρομαι! Ιδιαίτερα τη Διοίκηση του Σωματείου που έχει αντιληφθεί ότι ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ είναι ένα περιουσιακό στοιχείο πολύ δυνατό, που έχει από εσάς το σεβασμό που του αξίζει.
Δείτε ΕΔΩ το πρώτο μέρος κι ΕΔΩ το δεύτερο.
Η σταθερή παρουσία του, η στήριξη και η προβολή των δράσεων και των προσωπικών απόψεων μέσα από την αρθρογραφία, είναι ανεκτίμητη δύναμη. Πραγματικά είναι μεγάλη τιμή και χαρά για εμένα που για 30 χρόνια μοιράζομαι μαζί σας, μοναδικές στιγμές.
Η εμπιστοσύνη σας στη δουλειά μου είναι σπουδαία παρακαταθήκη και η συνεργασία μας, μεγάλο πλεονέκτημα με την έννοια ότι από φύλλο σε φύλλο προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος ακολουθώντας κατά βήμα την ποιότητα της εφημερίδας.
30 χρόνια στον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, τα καλύτερα της ζωής μου -2
Όλο αυτό το διάστημα, ως μέλος της Ένωσης Συντακτών (ΕΣΗΕΑ) εργάστηκα σε ημερήσιες εφημερίδες της Αθήνας με την ιδιότητα του Συντάκτη Ύλης. Και μπορεί στον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ να μην είχαμε την πίεση του χρόνου από τα γεγονότα, όπως ήταν εκεί, αλλά ποτέ μα ποτέ, δεν βάλαμε νερό στο κρασί μας και δεν ενδώσαμε σε εύκολες λύσεις.
Συχνά με απασχόλησε πολύ, κάθε φορά που «στήναμε» ένα καινούριο φύλλο, το πώς θα είμαστε πιο απλοί στην παρουσίαση και σαφείς στο μήνυμα που θα περάσουμε μέσα από τις σελίδες του. Όπως και όλους ως ομάδα κι εμένα και τον Μανώλη και τον Θύμιο, πώς θα εισπράξετε εσείς, οι αναγνώστες του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ, τα μέλη του Σωματείου, το αποτέλεσμα της δουλειάς μας.
Αυτός ο αμοιβαίος σεβασμός και η λαχτάρα σας να περιμένετε κάθε νέα έκδοση της εφημερίδας και να διαβάσετε το περιεχόμενο της ήταν κάτι που δεν το συναντούσα εύκολα, αλλού… Κι αυτό είναι κάτι που μας απασχολεί ακόμα και σήμερα… Όταν παίρνω στα χέρια μου την ύλη που έχει ετοιμάσει ο Θύμιος και αρχίζω να την επεξεργάζομαι τεχνικά και να σχεδιάζω τις σελίδες, αυτό έχω στο νου μου.
Δείτε ΕΔΩ το πρώτο μέρος, αυτής της σειράς των άρθρων…
Η ομιλία για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ-1
Άκουσα με πολύ προσοχή, σεβασμό και εκτίμηση τις τοποθετήσεις τόσο του προέδρου του Σωματείου κ. Ρουσσιά, όσο και του προέδρου του Μουσείου κ. Φωτόπουλου. Και πρέπει να σας πω ότι συγκινήθηκα… Για σκέψου είμαστε σήμερα εδώ, σ’ αυτή την όμορφη εκδήλωση – γιορτή, όπως λέει πολύ όμορφα η πρόσκληση για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας μας «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος». Ούτε 10, ούτε 20, 30 χρόνια!
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα ως επαγγελματίας δημοσιογράφος ένα τέτοιο γεγονός. Αν είχα αυτόν τον μισθό ως βασική εργασία ,σε λίγο θα έβγαινα στη σύνταξη. Αλλά είμαι ήδη συνταξιούχος εδώ και τέσσερα χρόνια, οπότε δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα… Θυμάμαι, τη μέρα που με κάλεσε ο Μανώλης Φωτόπουλος ως πρόεδρος τότε του Σωματείου (Σύλλογος ήταν τότε…)
Στη οδό Μαινάνδρου, κοντά στην Ομόμοια, εκεί στεγάζονταν τότε για να δούμε και να συζητήσουμε την έκδοση μιας εφημερίδας μηνιαίας. Γραμματέας τότε δεν ήταν ο Θύμιος Ρουσσιάς. Αργότερα συμμετείχε και ο ίδιος στις συζητήσεις, στο γράψιμο, αλλά και στην όλη παρουσίαση του εντύπου στη δουλειά που κάναμε στο τυπογραφείο.
