Άκουσα με πολύ προσοχή, σεβασμό και εκτίμηση τις τοποθετήσεις τόσο του προέδρου του Σωματείου κ. Ρουσσιά, όσο και του προέδρου του Μουσείου κ. Φωτόπουλου. Και πρέπει να σας πω ότι συγκινήθηκα… Για σκέψου είμαστε σήμερα εδώ, σ’ αυτή την όμορφη εκδήλωση – γιορτή, όπως λέει πολύ όμορφα η πρόσκληση για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας μας «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος». Ούτε 10, ούτε 20, 30 χρόνια!
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα ως επαγγελματίας δημοσιογράφος ένα τέτοιο γεγονός. Αν είχα αυτόν τον μισθό ως βασική εργασία ,σε λίγο θα έβγαινα στη σύνταξη. Αλλά είμαι ήδη συνταξιούχος εδώ και τέσσερα χρόνια, οπότε δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα… Θυμάμαι, τη μέρα που με κάλεσε ο Μανώλης Φωτόπουλος ως πρόεδρος τότε του Σωματείου (Σύλλογος ήταν τότε…)
Στη οδό Μαινάνδρου, κοντά στην Ομόμοια, εκεί στεγάζονταν τότε για να δούμε και να συζητήσουμε την έκδοση μιας εφημερίδας μηνιαίας. Γραμματέας τότε δεν ήταν ο Θύμιος Ρουσσιάς. Αργότερα συμμετείχε και ο ίδιος στις συζητήσεις, στο γράψιμο, αλλά και στην όλη παρουσίαση του εντύπου στη δουλειά που κάναμε στο τυπογραφείο.
