Ένα ιδιαίτερο, στριφτό δέντρο, που μοιάζει σαν να το έχει σμιλέψει κάποιος γλύπτης. Πρόκειται για το γλυπτό “Άγρυπνη Σιωπή” (Sleepless Silence) του καλλιτέχνη Νίκου Ραμπάκουλα, το οποίο έχει τοποθετηθεί στον παράδρομο της Λεωφόρου Κηφισού. Η “Άγρυπνη Σιωπή” είναι ένα έργο τέχνης που αναπαριστά ένα δέντρο, του οποίου οι ρίζες είναι εμφανείς, ενώ ο κορμός και τα κλαδιά του σχηματίζουν ένα περίπλοκο σχήμα, που μοιάζει με σώμα. Το έργο είναι κατασκευασμένο από ρητίνη και άλλα υλικά, τα οποία του δίνουν μια ρεαλιστική υφή, ενώ η απουσία φύλλων και η φωτεινή του όψη το κάνουν να ξεχωρίζει στο νυχτερινό τοπίο.

Η ιστορία που θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από αυτό το παράξενο δέντρο είναι γεμάτη μυστήριο και φαντασία. Θα μπορούσε να είναι το δέντρο που κάποτε ζούσε ένας αρχαίος θεός, ο οποίος, καθώς ο κόσμος άρχισε να χάνει την πίστη του, μετατράπηκε σε δέντρο για να μείνει κοντά στους ανθρώπους. Ή ίσως ήταν ένα δέντρο που κάποτε ήταν τόσο γεμάτο ζωή, που η ενέργειά του ήταν τόσο έντονη, που έλιωσε τον κορμό του και σχημάτισε αυτό το περίεργο σχήμα.

Αυτό είναι το “Cine Paris” στην Αθήνα, στην Πλάκα, ένα υπαίθριο σινεμά με θέα την Ακρόπολη. Το κτίριο διαθέτει μια κομψή είσοδο με ξύλινες πόρτες και την επιγραφή “CINE PARIS” με φωτιζόμενα γράμματα. Έξω υπάρχει μια αφίσα που διαφημίζει την ταινία, με την προβολή που είδαμε. Γνωστό το τοπίο για μας, άγνωστο για τους τουρίστες, ο υπαίθριος χώρος, όπου ο κόσμος κάθεται σε καρέκλες, παρακολουθώντας μια ταινία σε μεγάλη οθόνη. Ο χώρος είναι γεμάτος από θεατές και υπάρχει μια όμορφη θέα στον ουρανό κατά το ηλιοβασίλεμα.

Τα θερινά σινεμά στην Αθήνα αποτελούν έναν από τους πιο αγαπημένους και διαχρονικούς θεσμούς της πόλης, συνυφασμένοι με την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα. Η ιστορία τους ξεκινά στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν υπαίθριες προβολές γίνονταν σε καφενεία και πλατείες. Τα πρώτα θερινά σινεμά εμφανίστηκαν στην Αθήνα γύρω στο 1900. Αρχικά, η είσοδος ήταν δωρεάν, και οι θεατές πλήρωναν μόνο για τα ποτά τους. Μέχρι τη δεκαετία του ’60, λειτουργούσαν εκατοντάδες τέτοιοι κινηματογράφοι στην Αττική.

Παρόλο που στη συνέχεια υπέστησαν μια περίοδο παρακμής, σήμερα γνωρίζουν μια αναγέννηση, με την Αθήνα να συγκαταλέγεται στις πόλεις με τον μεγαλύτερο αριθμό υπαίθριων κινηματογράφων κατά κεφαλήν στον κόσμο. Τα θερινά σινεμά προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία. Συνήθως βρίσκονται σε ταράτσες με θέα, όπως το Cine Paris με θέα στην Ακρόπολη, ή σε καταπράσινες αυλές γεμάτες γιασεμί και αγιόκλημα, όπως η Αίγλη στο Ζάππειο ή η Δεξαμενή στο Κολωνάκι. Η εμπειρία ολοκληρώνεται με παγωμένα ποτά, σνακ, και την αίσθηση του δροσερού αέρα κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Φεύγεις από το Βανκούβερ του Καναδά, μια πόλη που αγκαλιάζεται από τον Ειρηνικό ωκεανό και τα χιονισμένα βουνά, όπου η δροσιά του είναι η καθημερινότητά σου. Διασχίζεις ωκεανούς και ηπείρους, αφήνοντας πίσω σου τις μεγάλες εκτάσεις και τους αχανείς ορίζοντες του Καναδά, για να βρεθείς στην καρδιά της Μεσογείου. Η μακρινή πτήση, γεμάτη αναμονή και προσμονή, σε φέρνει τελικά στην Αθήνα.

Και τότε, η στιγμή έρχεται. Είναι η Πανσέληνος του Αυγούστου, μια από τις πιο μαγικές νύχτες του ελληνικού καλοκαιριού. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ηλεκτρισμό. Η ζέστη της ημέρας έχει υποχωρήσει, αφήνοντας πίσω της μια γλυκιά, βραδινή αύρα. Περιπλανιέσαι στα στενά δρομάκια της Πλάκας, με τις μυρωδιές από γιασεμί και ταβέρνες να γεμίζουν τον αέρα. Ξαφνικά, σηκώνεις το βλέμμα σου ψηλά.

Εκεί, πάνω στον ιερό βράχο, η Ακρόπολη στέκεται επιβλητική, φωτισμένη όχι μόνο από τους τεχνητούς προβολείς, αλλά και από το ολόγιομο φως του φεγγαριού. Είναι ένα θέαμα που κόβει την ανάσα. Ο Παρθενώνας, με τις αρχαίες κολόνες του, λούζεται στο ασημένιο φως, ενώ η Πανσέληνος μοιάζει να αιωρείται ακριβώς από πάνω του, σαν ένα λαμπερό στέμμα. Οι φωτογραφίες είναι της Άννυ. Η τελευταία είναι από το πίσω μπαλκόνι του σπιτιού της στη Νισαίας…