Ο ήλιος ήταν σαν μια ζεστή κουβέρτα πάνω στο δέρμα, στο μπαλκόνι του εστιατορίου “Panorama”. Κάτω, τα νερά του Αργολικού κόλπου έλαμπαν, ένα εκατομμύριο μικρά διαμάντια να χορεύουν στην επιφάνεια. Ο αέρας ήταν γεμάτος με την αλμυρή μυρωδιά της θάλασσας και το απαλό βουητό των συνομιλιών από την παραλία. η Άννυ σήκωσε το τηλέφωνο της, ο φακός του να απαθανατίζει την πανοραμική θέα: τα δύο μικρά νησάκια, το Δασκαλειό και η Ρόμβη, να κάθονται σαν προστατευτικοί φρουροί στον κόλπο, και η απαλή καμπύλη της παραλίας διάσπαρτη με λουόμενους και πολύχρωμες ομπρέλες.
Μαζί με την Άννυ την Κριστίν και τη Σούλα, είχαμε επιλέξει αυτό το μέρος για μια ημερήσια εκδρομή μας στο Τολό, και ήταν ό,τι ακριβώς θέλαμε. Από το πλεονεκτικό μας σημείο, βλέπαμε ανθρώπους να πλατσουρίζουν στα ρηχά νερά, παιδιά να παίζουν στην άκρη της θάλασσας, και μικρά σκάφη να λικνίζονται γαλήνια αγκυροβολημένα. Η σκηνή ήταν μια εικόνα απόλυτης, αδιαμφισβήτητης καλοκαιρινής ευδαιμονίας. Καθίσαμε στο ίδιο ακριβώς τραπέζι με αυτό που είχαμε καθίσει με τον Κώστα, όταν ξαναείχαμε πάει πριν χρόνια και με την Άννυ…
Έβγαλα μια ακόμα φωτογραφία, αυτή τη φορά εστιάζοντας στους ανθρώπους που απολάμβαναν τη μέρα τους. Τα γέλια μιας οικογένειας που έχτιζε έναν πύργο στην άμμο έφτασαν στα αυτιά μας, ένας χαρούμενος ήχος που φάνηκε να περικλείει ολόκληρη τη διάθεση του τόπου. Αργότερα, μετά από μια βουτιά στα αναζωογονητικά νερά, βρήκαμε ένα τραπέζι στη βεράντα του “Panoramatos” για να απολαύσαμε το γεύμα μας. Απογευματάκι πια κατά τις 5, ήμασταν Ναύπλιο. Αλλά γι’ αυτό, αύριο…
