Στο κέντρο του δρόμου, στη διασταύρωση Moody Ave και 16th St E πάνω από το “σιντριβάνι” με τα λουλούδια, υπάρχει μια πινακίδα με κείμενο. Εκτός από το κοτόπουλο διακρίννουμε τις λέξεις “EAT BEEF” και το λογότυπο 13ου Οκτωβρίου. Πιθανόν η πινακίδα να διαφημίζει κάποια εκδήλωση ή μια προσφορά που σχετίζεται με την κατανάλωση βοδινού κρέατος στις 13 Οκτωβρίου. Δεν θα είμαστε εδώ για να το δούμε…

Η φωτεινή πράσινη λωρίδα, με το σύμβολο του ποδηλάτου, είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη του ποδηλατόδρομου. Αυτές οι λωρίδες βοηθούν τους ποδηλάτες να κινούνται με ασφάλεια, ξεχωρίζοντας από την κίνηση των αυτοκινήτων. Είναι ένας τρόπος να ενθαρρύνεται η χρήση του ποδηλάτου για καθημερινές μετακινήσεις, όπως η διαδρομή προς τη δουλειά ή το σχολείο. Ο ποδηλατόδρομος βρίσκεται δίπλα στο πεζοδρόμιο, κάτι που παρέχει μια ξεκάθαρη διαδρομή για τους ποδηλάτες, αλλά και προστατεύει τους πεζούς.

Σας το είχαμε υποσχεθεί και επιστρέφουμε να εκπληρώσουμε την υπόσχεση μας. Δείτε ΕΔΩ. Το Farina a Legna άνοιξε τον Αύγουστο του 2019. Είναι το δεύτερο εστιατόριο της “οικογένειας” Farina, μετά το αρχικό Pizzeria Farina στο Βανκούβερ. Δημιουργήθηκε ως μια συνεργασία μεταξύ του Kitchen Table Restaurants hospitality group και της οικογένειας Giannakos του Revolver Coffee.

Ο όμιλος Kitchen Table Restaurants είναι γνωστός και για άλλα δημοφιλή εστιατόρια στο Βανκούβερ, όπως τα Pourhouse, Di Beppe και Ask For Luigi. Η βασική λογική πίσω από το Farina a Legna ήταν να επεκτείνει την επιτυχημένη ιδέα της Pizzeria Farina, προσφέροντας όμως μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία εστιατορίου. Και νομίζω ότι τα κατάφεραν, αν κρίνω από όσα είδα και έζησα.

Η φιλοσοφία του είναι: Ο ξυλόφουρνος (a legna) βρίσκεται στην καρδιά της κουζίνας, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία και χρησιμοποιείται για την παρασκευή τόσο της πίτσας όσο και άλλων πιάτων. Το μενού είναι εμπνευσμένο από τη Βόρεια Ιταλία, με έμφαση σε χειροποίητα ζυμαρικά, ορεκτικά (antipasti) και κλασικές και δημιουργικές πίτσες.

Αυτές οι μικρές κατασκευές ονομάζονται “Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες” (Little Free Libraries). Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα που βασίζεται στην πρωτοβουλία των πολιτών. Οι ιδιοκτήτες των σπιτιών, με δική τους βούληση, κατασκευάζουν αυτές τις μικρές βιβλιοθήκες και τις τοποθετούν έξω από την ιδιοκτησία τους. Θα σας δείξουμε κι άλλες, σε λίγο…

Η ιδέα είναι πολύ απλή και λειτουργεί με το σύνθημα “πάρε ένα βιβλίο, δώρισε ένα βιβλίο”. Ουσιαστικά, ενθαρρύνουν την ανταλλαγή βιβλίων και χτίζουν μια αίσθηση κοινότητας. Όπως παρατηρήσαμε, υπάρχουν αρκετές στο Βόρειο Βανκούβερ, καθώς είναι μια πολύ δημοφιλής πρακτική στην περιοχή. Είναι μια προσωπική και συχνά δημιουργική προσπάθεια των κατοίκων, να μοιραστούν την αγάπη τους για το βιβλίο με τους γείτονές τους.

Ο Κώστας και η Άννυ, αφού πήραν μια βαθιά ανάσα, έσπρωξαν τις βαριές, γυάλινες πόρτες της Βαρβακείου. Αμέσως, τους τύλιξε μια θάλασσα από αρώματα, ήχους και χρώματα. Η Άννυ, που μεγάλωσε στον Καναδά, είχε συνηθίσει τα καθαρά, οργανωμένα ράφια των σούπερ μάρκετ. Αυτό που αντίκρισαν ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.

Μια τεράστια παγοθήκη απλωνόταν μπροστά τους, γεμάτη από κάθε λογής ψάρια. Εκεί ήταν ο γόπες που γυάλιζαν κάτω από τα έντονα φώτα, ο μπακαλιάρος με το ασημί του δέρμα, αλλά και τεράστιοι τόνοι και μαγιάτικα, κομμένα σε φέτες. Η Άννυ κοίταξε τον Κώστα με μια έκφραση έκπληξης. “Είναι σαν μουσείο θαλάσσιας ζωής,” ψιθύρισε.

Ο θόρυβος ήταν διαρκής. Οι ψαράδες με τις ποδιές τους φώναζαν δυνατά, διαλαλώντας την πραμάτεια τους. “Πάρε λαβράκι, φρέσκο-φρέσκο!” “Φαγκρί, για το φούρνο!” Οι φωνές τους μπλέκονταν με το κροτάλισμα του πάγου, το κλάμα των γλάρων που πετούσαν ψηλά στη σκεπή και το γέλιο των ανθρώπων. Ο Κώστας άκουγε έναν πάγκο που έπαιρνε παραγγελίες από ένα εστιατόριο, κι ένας άλλος που εξηγούσε σε μια γιαγιά πώς να μαγειρέψει το ψάρι της.

Με μια φωτογραφία που τράβηξαν, ο Κώστας και η Άννυ στο σπίτι τους, μπροστά στον καθρέπτη, αποχαιρετούν την Ελλάδα. Ήδη ετοιμάζουν βαλίτσες για την επιστροφή τους, στο Βανκούβερ του Καναδά, στο σπίτι τους, στο Μίσσιον. Έχουν κιόλας μια θλίψη τα πρόσωπα τους… Πέρασαν καλά! Είδαν νέους τόπους, έζησαν πολύ όμορφα με ανθρώπους που μοιράστηκαν πολλά πράγματα και αγάπη, μαζί τους. Πέρα από τα ρούχα τους, στις βαλίτσες τους θα πάρουν πολύ όμορφες αναμνήσεις… Αλλά, έτσι είναι στη ζωή. Υπάρχει μια αρχή κι ένα τέλος. Κι άμα συμβιβαστείς μ’ αυτή την ιδέα και ζεις την κάθε στιγμή, ξεχωριστά, όπως και είναι, έχεις ήδη κερδίσει πολλά πράγματα… Σε λίγο θα είναι κοντά μας, στο γάμο της Χλόης!

Ένα από τα πρωινά περπατήματα μου, τα βήματά μου  με έφεραν εδώ. Κάτι με έκανε να σταματήσω, ίσως ο απαλός ήχος καθώς περπατούσα σε ένα πεζοδρόμιο, σκεπασμένο με χρυσά φύλλα. Και ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι το Βανκούβερ είχε φορέσει τα φθινοπωρινά του χρώματα. To δέντρο ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής, με αποχρώσεις που κυμαίνονταν από το λαμπερό κίτρινο έως το βαθύ κόκκινο.

Στην αρχή, όλα ήταν διαφορετικά, τα σπίτια, ο αέρας είχε μια υγρασία που δεν είχα συνηθίσει και ο κόσμος γύρω μου (όσοι κυκλοφορούσαν μια τέτοια πρωινή ώρα) μιλούσε μια άλλη, από τη δική μου, γλώσσα. Ωστόσο, μ’ αυτές τις εικόνες γύρω μου, περπατώντας σε έναν δρόμο, την Moody Ave, στο Βόρειο Βανκούβερ, κοντά σχετικά στο σπίτι που μένουμε, κάτι μέσα μου άλλαξε.

Κάτι στη θέα του κόκκινου σπιτιού, με τα φύλλα να πέφτουν απαλά στη σκεπή του, μου θύμισε ένα σπίτι στην Ελλάδα. Ήταν σαν ένα μικρό κομμάτι πατρίδας να είχε μεταφερθεί εδώ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Τα φύλλα που κιτρίνιζαν και έπεφταν έκαναν τον ίδιο ήχο, τον ίδιο που άκουγα παιδί στο χωριό. Ήταν ο ήχος του φθινοπώρου. Παιχνίδια με τις λέξεις…