Πάντα μου άρεσε η Σαλαμίνα. Παλιότερα, προ Covid-19, πήγαινα ύλη κάθε δίμηνο με αφορμή την έκδοση της εφημερίδας στην Πόπη που μένει εκεί. Εδώ και τρία χρόνια όμως ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» βγαίνει διαδικτυακά, οπότε με την Πόπη συνεννοούμαστε μέσω εφαρμογών και δεν έρχομαι πια. Όμως χθες οργανώσαμε μια ημερήσια εκδρομή με την Άννυ και τα παιδιά στη Σαλαμίνα.
Περάσαμε με το καραβάκι – παντόφλα, από το Πέραμα στη Σαλαμίνα. Κι αφού, φτάνοντας, περιηγηθήκαμε λίγο στο νησί, ψάχνοντας για την «Ηλιαχτίδα» όπου είχαμε πληροφορίες πως θα βρίσκαμε μια όμορφη οργανωμένη παραλία, διαπιστώσαμε πως δεν ήταν αυτό που θα μας άρεσε. Έτσι αλλάξαμε προορισμό και πήγαμε στο «Αίαντας Μπίτς». Εκεί ήταν ωραία…
Είχε φτάσει μεσημέρι πια, οπότε το πρώτο που μας ενδιέφερε όταν το βρήκαμε ήταν να καθίσουμε για φαγητό και μετά όσοι από την παρέα ήθελαν πήγαν για μπάνιο. Και όντως το έκαναν κάποιοι. Εμείς να απολαμβάνουμε τη δροσιά από τους ανεμιστήρες, μετά το γεύμα μας, κάτω από τον ίσκιο του café bar του Αίαντα και να προετοιμάζουμε την ανάρτηση που διαβάζετε με τον τρόμο που εμείς ξέρουμε. Χειρόγραφα.
