Ο μεσημεριανός ήλιος έλουζε την κάτω πλατεία Συντάγματος με ένα χρυσό φως, ζωγραφίζοντας σκιές που χόρευαν στο πλακόστρωτο. Ο θόρυβος της πόλης, ένα μείγμα από κόρνες, συζητήσεις και το βουητό των τουριστών, έφτανε εδώ κάτω σαν ένας μακρινός ψίθυρος, ελαφρώς σβησμένος από το φύλλωμα των δέντρων. Στο επίκεντρο αυτής της μικρής αστικής όασης στέκονταν αγέρωχες οι γκλεντίτσιες (Gleditsia triacanthos). Ήταν αυτές που τράβηξαν το βλέμμα μου χθες το μεσημέρι. Με τα σύνθετα, πτερωτά φύλλα τους, που τώρα άρχιζαν να παίρνουν τις χρυσαφένιες αποχρώσεις του φθινοπώρου, δημιουργούσαν έναν θόλο από πράσινο και κίτρινο. 

Αλλά το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους ήταν οι τεράστιοι, σκούροι καφέ λοβοί που κρέμονταν βαριά από τα κλαδιά, λες και ήταν κάποιοι αρχαίοι καρποί ενός μαγικού δέντρου. Έμοιαζαν με υπερμεγέθη χαρούπια, ένα θέαμα που δύσκολα το συναντάς στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Κάτω από τη σκιά τους, ο ρυθμός της πόλης έδειχνε να επιβραδύνεται. Στα πεζούλια, φοιτητές με ανοιχτά βιβλία, ηλικιωμένοι με εφημερίδες και τουρίστες με χάρτες μοιράζονταν τον ίδιο χώρο, ο καθένας απορροφημένος στη δική του μικρή στιγμή.

Ένα ζευγάρι φιλιόταν κρυφά πίσω από έναν θάμνο, ενώ ένα παιδί προσπαθούσε να πιάσει ένα περιστέρι που πετούσε δίπλα σε μια βρύση. Κάθε φύλλο που έπεφτε απαλά στο έδαφος, κάθε λοβός που κουνιόταν στον ελαφρύ αέρα, έμοιαζε να αφηγείται μια ιστορία. Οι γκλεντίτσιες, σιωπηλοί μάρτυρες, είχαν δει αμέτρητα πρόσωπα, άκουσαν χιλιάδες συζητήσεις, έζησαν δεκαετίες αλλαγών. Χθες, κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού, συνέχιζαν να προσφέρουν τη σκιά τους, ένα καταφύγιο γαλήνης στην καρδιά του αστικού χάους.

Από δω ψηλά, τον τρίτο όροφο, η πόλη αποκτά μια διαφορετική διάσταση. Δεν βλέπω τη βουή του πεζοδρομίου, ούτε την ατελείωτη ροή των αυτοκινήτων. Η θέα μου είναι στραμμένη προς τα μέσα, προς την καρδιά της πολυκατοικίας: τον ακάλυπτο. Και αυτός ο ακάλυπτος δεν είναι μια τσιμεντένια, ξεχασμένη γωνιά. Είναι μια πράσινη επανάσταση. Οι άνθρωποι εδώ δεν χρησιμοποίησαν τον ακάλυπτο ως αποθήκη ή χώρο στάθμευσης. Τον μετέτρεψαν σε ανάσα.

Εδώ η ματιά πέφτει πάνω στην έντονη αντίθεση. Δεξιά κι αριστερά, ορθώνονται οι αυστηρές, μπεζ και λευκές προσόψεις των διαμερισμάτων. Οι σειρές από μπαλκόνια, οι τέντες, τα κάγκελα, τα απλωμένα ρούχα—όλα μαρτυρούν την πυκνή ανθρώπινη ζωή. Είναι η «σκληρή» αρχιτεκτονική του αστικού τοπίου. Και στη μέση; Ένα τεράστιο, πυκνό πεύκο, που σφύζει από ζωή. 

Ο πράσινος κορμός του ανεβαίνει δυναμικά προς τον ουρανό, σχεδόν αγγίζοντας τα μπαλκόνια μας. Είναι σαν η φύση να διεκδικεί τον χώρο της, σαν ένα αναπάντεχο δώρο μέσα στη στενότητα. Πιο κάτω, στην πλήρη εικόνα του κήπου  αποκαλύπτεται το πραγματικό θαύμα:Το πεύκο είναι τόσο επιβλητικό που «χάνεται» μέσα του το κτίριο. Η σκιά του, ο ήχος των πευκοβελόνων, όλα συνθέτουν ένα μικρό αστικό δάσος.

Η Ζαγορά, σκαρφαλωμένη στις πλαγιές του Πηλίου, αρχίζει ήδη να φοράει τα φθινοπωρινά της χρώματα. Όμως, πίσω από την ομορφιά αυτή, οι άνθρωποι προετοιμάζονται πυρετωδώς για τον βαρύ χειμώνα. Η φίλη μας, Βικτωρία είναι μια από αυτούς. Το σκηνικό της φωτογραφίας μιλά από μόνο του: Τα ξύλα που θα χρειαστούν για τον χειμώνα έχουν φτάσει. Οι επτά τόνοι, όπως μας ενημέρωσε, είναι μόνο η αρχή, η πρώτη μεγάλη δόση θαλπωρής που θα ζεστάνει το σπίτι τους, όταν το χιόνι σκεπάσει τα πάντα. Από ψηλά, η εικόνα είναι γεμάτη δράση και ζωή: Τα κομμένα ξύλα είναι σκορπισμένα στην αυλή, περιμένοντας να τακτοποιηθούν μεθοδικά στην αποθήκη. Κάθε κορμός κουβαλά το άρωμα του δάσους και την υπόσχεση της ζεστασιάς. Τα πολύχρωμα τελάρα (μπλε, κόκκινα, κίτρινα) δίπλα στην πόρτα, ενδεχομένως να χρησιμεύουν για τη μεταφορά των μικρότερων κομματιών ή για τις τελευταίες συγκομιδές του κήπου ή των μήλων πριν το κρύο.