Περάσαμε αισίως και τις 35.000 επισκέψεις!
Οι 35.000 επισκέψεις από διαφορετικές I.P. αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό για μας κοινό και συνοδεύονται από έντονα συναισθήματα: Είναι η αναγνώριση ότι ο κόπος, ο χρόνος και η προσπάθεια που επενδύθηκαν στην δημιουργία και συντήρηση του περιεχομένου αυτού του ιστοτόπου, αποδίδουν καρπούς. Το νούμερο αυτό αποτελεί απόδειξη ότι το περιεχόμενο του ιστότοπου έχει ενδιαφέρον και είναι χρήσιμο για ένα μεγάλο και αυξανόμενο κοινό. Λειτουργεί ως ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει ο δημιουργός του να παράγει υψηλής ποιότητας περιεχόμενο και να θέσει ακόμα μεγαλύτερους στόχους. Η επίτευξη τέτοιων αριθμών δείχνει ξεκάθαρα την ανάπτυξη και την διεύρυνση της εμβέλειας του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Ευωδιά γιασεμιού σε ένα μικρό δρόμο του Χολαργού
Είναι εκείνες οι καθημερινές διαδρομές που ξαφνικά μεταμορφώνονται σε μικρές ανακαλύψεις. Στη γωνιά ενός δρόμου στον Χολαργό, ανάμεσα στις πολυκατοικίες και την κίνηση της πόλης, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα θέαμα που μου έκοψε την ανάσα και μου γαλήνεψε την ψυχή. Δεν ήταν απλώς ένας φράχτης. Ήταν ένας καταρράκτης πράσινου που χυνόταν πάνω από το παλιό, σιδερένιο πλέγμα. Και πάνω σε αυτόν τον καταρράκτη, χιλιάδες μικρά, λευκά, αστερόμορφα άνθη: το γιασεμί σε όλο του το μεγαλείο!
Η εικόνα ήταν υπέροχη. Το πυκνό, λαμπερό φύλλωμα δημιουργούσε έναν αδιαπέραστο τοίχο, μια φυσική ασπίδα που έκρυβε την αυλή πίσω της. Αλλά το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν αυτό που έβλεπες, αλλά αυτό που ένιωθες. Η ατμόσφαιρα γύρω από αυτόν τον φράχτη ήταν πλούσια, σχεδόν βελούδινη, εμποτισμένη με ένα από τα πιο μεθυστικά αρώματα της ελληνικής φύσης. Το άρωμα του γιασεμιού ήταν τόσο έντονο, τόσο γλυκό, που σε έκανε να σταματήσεις, να κλείσεις τα μάτια και να πάρεις μια βαθιά, γεμάτη ανάσα.
Σε μια εποχή που όλα τρέχουν, αυτό το σημείο ήταν μια σιωπηλή υπενθύμιση της απλής, καθημερινής ομορφιάς. Πώς μια μικρή απόφαση ενός ανθρώπου – να φυτέψει και να φροντίσει αυτό το αναρριχώμενο φυτό – μπορεί να μετατρέψει ένα τσιμεντένιο πεζοδρόμιο σε μια όαση ευωδίας. Αυτή η στιγμή στον Χολαργό δεν ήταν απλώς μια φωτογραφία. Ήταν μια αισθητηριακή εμπειρία, μια υπόσχεση πως ακόμα και μέσα στην πόλη, η φύση έχει τον τρόπο να διεκδικεί τη θέση της. Και μας το υπενθυμίζει με τον πιο γλυκό και μεθυστικό τρόπο.
Είδαμε στον ALPHA τον Πετρετζίκη στο Ηράκλειο
Την εκπομπή “Akis’ Food Tour”, την είδαμε το Σάββατο που μας πέρασε στην πρεμιέρα της… Προβλήθηκε στον ALPHA. Και επειδή το πλήρες επεισόδιο για το Ηράκλειο Κρήτης δεν έχει ανέβει ακόμα, επίσημα, στο YouTube, ας δούμε το τρέιλερ της εκπομπής. Σ’ αυτή την εκπομπή ο Άκης πήγε ανάμεσα στα άλλα μέρη στο Ηράκλειο Κρήτης και στο χωριό μου, το Θραψανό — το χωριό που εδώ και αιώνες κρατά στα χέρια του ζωντανή την τέχνη της αγγειοπλαστικής.
Είδαμε ανθρώπους μας και τον ίδιο τον Άκη να παρακολουθεί και να συμμετέχει σε αυτή την τελετουργία δημιουργίας, όπου η γη μεταμορφώνεται σε τέχνη, ενώ στον Πολιτιστικό Σύλλογο του Χωριού, γνώρισε τους άξιους ψήστες του και γεύτηκε το περίφημο χοιρινό στο πήλινο που ψήθηκε, στον ξυλόφουρνο. Θα περιμένουμε λίγο να δούμε ολόκληρο το βίντεο που αναφέρεται και στην επίσκεψη του και σε άλλα χωριά του νομού Ηρακλείου της Κρήτης.
Ιδού ολόκληρο το επεισόδιο…
Μια βροχερή Κυριακή στην Αθήνα που αγαπάμε
Η Αθήνα χθες ήταν μια πόλη από βροχή. Όχι η ορμητική, θυμωμένη βροχή του χειμώνα, ούτε το νευρικό, γρήγορο ψιλόβροχο που σκάει στην άσφαλτο και φεύγει. Αυτή είναι η αργή, σταθερή, ποτιστική βροχή που λες κι έχει έρθει για να μείνει. Από το θολό τζάμι του αυτοκινήτου, όπως στις φωτογραφίες σου, ο κόσμος μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Τα φώτα των φρένων, εκείνες οι κόκκινες κουκίδες , γίνονται θολές αχτίδες, ζεστές αναλαμπές μέσα στη γκριζάδα.
Οι σταγόνες, σαν μικροί, διάφανοι φακοί, μεγεθύνουν και παραμορφώνουν τα πάντα: τους κορμούς των δέντρων, τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, την κίνηση των πεζών που βιάζονται με τα μισάνοιχτα αδιάβροχα. Είναι η μέρα που η πόλη ησυχάζει, σκεπτική. Η φασαρία, οι κόρνες, ο συνεχής παλμός της Αθήνας, όλα μοιάζουν να έχουν πνιγεί στον ήχο της βροχής. Ο ήχος αυτός, ένα μονότονο, ρυθμικό χτύπημα που θυμίζει «white noise», δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εσωτερικής γαλήνης.
Κοιτάζεις έξω, βλέπεις τη λεωφόρο να λάμπει από υγρασία (όπως στην πρώτη φωτογραφία), τα δέντρα πιο πράσινα, τα κτίρια πιο σκοτεινά, με τα γκράφιτι στα τοιχώματα να φαίνονται πιο έντονα. Η βροχή, λένε, αποκαλύπτει την πραγματική ψυχή μιας πόλης. Χθες, η βροχερή Αθήνα αποκάλυψε τη μελαγχολία της, την ομορφιά που κρύβει στις γωνίες, πίσω από τη βιασύνη και τον ήλιο. Το ζήσαμε κι αυτό και το χαρήκαμε. Ήταν τόσο διαφορετικό!
Εντυπωσιακό γλυπτό στην αυλή του μουσείου
Αυτό το σύγχρονο γλυπτό που βρίσκεται στο προαύλιο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών είναι το έργο με τίτλο “Ανδρομάχη ΙΙΙ” του γλύπτη Χρήστου Μέλλιου. Εκτέθηκε στο πλαίσιο της δράσης “Γλυπτικός Λόγος – Σύγχρονη ελληνική γλυπτική στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο”, η οποία ξεκίνησε το 2016 (έτος ορόσημο για τα 150 χρόνια από τη θεμελίωση του Μουσείου) σε συνεργασία με τον Σύλλογο Γλυπτών Ελλάδος, όπου παρουσιάζονταν έργα καταξιωμένων σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών στο αίθριο του Μουσείου.
Το συγκεκριμένο έργο του Μέλλιου ήταν το πρώτο που παρουσιάστηκε σε αυτή τη σειρά. Το γλυπτό, λόγω του σχήματός του με τις κάθετες εγκοπές σε ένα μεταλλικό κυκλικό στοιχείο, έχει αναφερθεί από κάποιους και με την περιγραφική (ανεπίσημη) ονομασία “Τσατσάρες”. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν είναι αρχαίο έκθεμα, αλλά ένα έργο σύγχρονης τέχνης που φιλοξενείται στον εξωτερικό χώρο του Μουσείου, δημιουργώντας έναν διάλογο με την αρχαία γλυπτική.
Ουρά για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών
Σάββατο μεσημέρι, η καρδιά της αρχαίας Ελλάδας χτυπά δυνατά στην οδό Πατησίων. Έξω από το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα, η εικόνα είναι ίδια: μια ζωντανή, ατελείωτη ουρά ανθρώπων από κάθε γωνιά του πλανήτη, που περιμένουν υπομονετικά να κάνουν το δικό τους ταξίδι στον χρόνο. Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την ατμόσφαιρα..
Οι επισκέπτες, με την ανυπομονησία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, σκαρφαλώνουν αργά τα σκαλοπάτια. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, φοιτητές, οικογένειες και μεμονωμένοι ταξιδιώτες, στέκονται στην ουρά με έναν κοινό σκοπό: να θαυμάσουν από κοντά τους θησαυρούς που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και της τέχνης. Από τον Χάλκινο Ποσειδώνα του Αρτεμισίου και τη Χρυσή Νεκρική Μάσκα του Αγαμέμνονα, μέχρι τους εκπληκτικούς θησαυρούς του Ακρωτηρίου.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο δεν είναι απλά ένα μουσείο. Είναι το μεγαλύτερο μουσείο της Ελλάδας και ένα από τα σημαντικότερα του κόσμου. Η ιστορία του ξεκινά ουσιαστικά από το 1829, αμέσως μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, με τη θεμελίωση του σημερινού κτιρίου να γίνεται το 1866. Κάθε λίθος του είναι ποτισμένος με την αγάπη και τον σεβασμό για την αρχαία κληρονομιά. Εδώ κάθε έκθεμα αφηγείται τη δική του συναρπαστική ιστορία για τους πολιτισμούς που άνθισαν στον ελλαδικό χώρο, από την Προϊστορία μέχρι τη Ρωμαϊκή εποχή,
Οδός Αιόλου: Εκεί που η ιστορία συναντά τη γεύση
Περπατήσαμε χθες την Οδό Αιόλου, τον ιστορικό πεζόδρομο της Αθήνας και είναι αδύνατο να μην νιώσει κανείς τον παλμό της πόλης σε κάθε βήμα. Αν και σήμερα την ξέρουμε ως ένα πολύβουο κέντρο εστίασης και αγοράς, με το Wagamama, το ATENO και τόσα άλλα μαγαζιά να προσφέρουν γεύσεις από όλο τον κόσμο, η ιστορία της Αιόλου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αυτός ο δρόμος, που πήρε το όνομά του από τον αρχαίο Πύργο των Ανέμων (το Ωρολόγιο του Ανδρονίκου Κυρρήστου) κοντά στην αφετηρία του, χαράχθηκε ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια!
Ναι, καλά διαβάσατε. Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως επάλληλα οδοστρώματα, αποδεικνύοντας τη διαχρονική της χρήση ως κεντρικής αρτηρίας. Ήταν ουσιαστικά η Αχαρνική Οδός της αρχαίας Αθήνας, που οδηγούσε προς την Αχαρνική Πύλη του Θεμιστόκλειου Τείχους. Μετά την ανακήρυξη της Αθήνας σε πρωτεύουσα το 1834, η Αιόλου ήταν από τους πρώτους δρόμους που σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες Κλεάνθη και Σάουμπερτ.
Έγινε αμέσως ο ομφαλός της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Εδώ άνοιξαν τα πρώτα πολυτελή ξενοδοχεία, το πρώτο φαρμακείο, το πρώτο θέατρο, και φυσικά, το περίφημο καφενείο “Η Ωραία Ελλάς”, που υπήρξε σημείο συνάντησης και πολιτικών ζυμώσεων. Ήταν ο πρώτος δρόμος της Αθήνας που στρώθηκε με αμμοχάλικο και αργότερα ασφαλτοστρώθηκε τμηματικά. Κάτω από τα πόδια μας βρίσκονται τα ίχνη της αρχαίας οδού και των νεκροταφείων της κλασικής εποχής, ενώ γύρω μας υψώνονται νεοκλασικά κτίρια που στέγασαν τα μεγαλεία του 19ου αιώνα.
