O παππούς ταΐζει τα περιστέρια στην πλατεία Αττικής
Τον είδα να κάθεται στο κάγκελο του πάρκου της πλατείας Αττικής. Μόνος του, περιτριγυρισμένος από τα περιστέρια. Κρατούσε μια τσάντα σούπερ μάρκετ, πλαστική. Και μέσα της είχε ένα ψωμί. Το έκοβε με το χέρια του, το έκανε ψίχουλα και τα τάιζε. Κι αυτά στριμώχνονταν για να επωφεληθούν από το φαγητό που τους έριχνε.
Παρατηρούσα για αρκετή ώρα όλη αυτή τη διαδικασία. Και κάποια στιγμή τον πλησίασα και τον επαίνεσα γι’ αυτό που έκανε. «Κάτι πρέπει να φάνε κι αυτά τα καημένα», λέει και συμπληρώνει πως αντί να πετάει τα απομεινάρια του ψωμιού από το σπίτι του, συνηθίζει να έρχεται εδώ και να ταΐζει τα περιστέρια. Το θεωρεί προσωπική του υπόθεση.
Ευαίσθητοι απάνθρωποι! Και όμως υπάρχουν ανάμεσα μας, σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο. Τι σημασία έχουν οι ηλικίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Αυτό που μετράει είναι ότι καταλαβαίνει τις ανάγκες αυτών των πουλιών και έρχεται καθημερινά να τις καλύψει. Σε κάποιο βαθμό, φυσικά… «Καμία φορά, αν δεν έχω απόθεμα, πάνω και αγοράζω. Κι αυτά κάποιος πρέπει να τα φροντίσει»…
Από το Στήβενσον του Καναδά είναι αυτή η φωτογραφία
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, αλλά νομίζω ότι σ’ αυτό μαγαζί καθίσαμε κι εμείς να φάμε σολομό την ημέρα που πήγαμε που με τον Στήβ και την Έστερ. Αυτό έκανε εντύπωση στην Άννυ στην πρόσφατη επίσκεψη στο Στήβενσον, σ’ αυτό το προχωρημένο “ψαροχώρι” με την ιστορία και τα μουσεία του προκειμένου να το φωτογραφίσει. Την ευχαριστούμε. Είναι ένα δείγμα του πώς είναι ο Καναδάς από την πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού, αυτή την εποχή. Και ξύπνησε πρόσφατες μνήμες, όμορφες…
Οι γάτες στην Καπνικαρέα έχουν, αν μη τι άλλο, γούστο…
Την είδα χθες Δευτέρα στην Καπνικαρέα μέσα στο μάρσιπο να την κουβαλάει, όπως κουβαλάνε τα παιδιά τους κάποιοι γονείς. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν γάτα και πήγα από κοντά να το διαπιστώσω εκεί που καθόταν. Τον ρώτησα “δεν φοβάσαι μη σου φύγει” αλλά έπεσα σε… τοίχο. Ο άνθρωπος ήταν Ιταλός τουρίστας. Με νοήματα του ζήτησα την άδεια να τον φωτογραφίσω. Μου την έδωσε χαμογελώντας.
Λίγη ώρα αργότερα πάνω σε μια γαζία – δέντρο, που τα κίτρινα άνθη της είχαν γεμίζει τον πεζόδρομο της Ερμού, είδα μια άλλη γάτα, ντόπια, ελεύθερη, χωρίς αφεντικό, να αγνοεί το φόβο του ανθρώπου και να περιφέρεται άνετα ως αδέσποτη. Πρόλαβα να τραβήξω τρία κλικ ώστε να εμπλουτίσω αυτή την ανάρτηση. Δεν έδειχνε να βιάζεται να φύγει.
Δες. Ο Ιταλός ήρθε με τη σύντροφό του από την χώρα του βόλτα στην Αθήνα και πήραν μαζί τους στο μάρσιπο και το κατοικίδιο τους, τη γάτα. Κι αυτή, που φημίζεται για το ανεξάρτητο πνεύμα και την ανεξαρτησία της, καλά εκπαιδευμένη, ακολουθούσε το αφεντικό της, υποτακτικά, αντί να την… κάνει από τη μικρή πορτούλα της, στην άγνωστη γι’ αυτή Αθήνα…
Και τέτοιες στιγμές στο περιθώριο της Συνέλευσης
Στην είσοδο του NOVOTEL είχε τοποθετηθεί αυτός ο τεράστιος αρκούδος. Φυσικά για διαφημιστικούς λόγους, αλλά μαζί με τον φίλο μου τον Βασίλη επωφεληθήκαμε για μια φωτογραφία, αναμνηστική. Να μη χάσουμε το χαμόγελο μας βρε αδελφέ! Στιγμές μοναδικές που βγάζουν από μέσα μας το παιδί που κρύβουμε. Γελάσαμε εμείς, καιρός να γελάσουν κι οι φίλοι μας!
Μια κυριακάτικη μέρα του Νοέμβρη με ενδιαφέρον
Ξενοδοχείο NOVOTEL, Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024, από τα ξημερώματα λόγω της υπηρεσίας που είχαμε να επιτελέσουμε. Τι όμορφη περίσταση! Το να υπηρετείς τον Υπέρτατατο Θεό σε μια θέση ευθύνης, είναι μεγάλο προνόμιο. Και παρά την κούραση το χαρήκαμε. Τη φωτογραφία την τράβηξε ένας φίλος χωρίς να το γνωρίζω και μου την έστειλε στο Viber.
Ημέρα ήρεμη, ήσυχη, αλλά με τη χαρά να μοιράζεσαι πράγματα ωφέλημα με ολόκληρη την πνευματική οικογένεια. Ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο για μας. Μια ολόκληρη περιοχή! Χαρούμενοι που διατηρηθήκαμε ζωντανοί, για να το ζήσουμε κι αυτό.
Σκόπιμα δεν επιλέγω να μοιραστώ πράγματα για ότι ζήσαμε. Μόνο συναισθήματα. Κι αυτά ήταν σίγουρα τα καλύτερα. Μάς ενίσχυσαν, μας ενθάρρυναν, ήταν σα να φορτώσαμε τις μπαταρίες μας με μια ιδιότυπη ενέργεια που δίνει Ζωή, Χαρά, Ειρήνη, Ευεξία…
Στο ξενοδοχείο NOVOTEL, είμαστε όλη μέρα, σήμερα
Από το πρωί ώς το απόγευμα, αυτή την Κυριακή θα είμαστε σ’ αυτό το ξενοδοχείο της Αθήνας, συμμετέχοντας σε ένα πλούσιο πνευματικό τραπέζι, στρωμένο από τον ουράνιο πατέρα μας και Θεό μας, τον Ιεχωβά. Προνομιούχοι που τον γνωρίσαμε, έστω κι αργά και γίναμε δούλοι Του, αν και για Εκείνον ποτέ δεν είναι αργά να ανοίξει την αγκαλιά του, για τον καθέναν μας. Η γνώση που λαβαίνουμε μέσω εκπαίδευσης, είναι απαράμιλλη. Και τον ευχαριστούμε για όλες τις πλούσιες προμήθειες Του.
Άλλη μια εφημερίδα του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ στο τυπογραφείο
Αυτές τις μέρες έχω βάλει μπροστά και σχεδιάζω το 175 τεύχος της διμηνιαίας εφημερίδα ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος. Δεκαέξι σελίδες ταμπλόιντ που μπορείτε να δείτε, αν βλέπετε αυτό το site από υπολογιστή στην αριστερή πλευρά του, όπου υπάρχει μόνιμα ή αν το βλέπετε από το κινητό σας θα χρειαστεί να πάτε επτά δημοσιεύματα κάτω και μετά καθώς θα προχωρείτε, θα το βρείτε μπροστά σας.
Η διαδικασία είναι η ίδια πάντα. Έχουμε κλείσει από πολύ νωρίς ραντεβού για το πότε θα κατέβω στο Σωματείο τους, πάνω από τον τερματικό σταθμό του ΗΣΑΠ στον Πειραιά, με είσοδο από την πλατεία Λουδοβίκου. Και αφού ανέβεις δυο ορόφους, με τις σκάλες ή το ασανσέρ, βγαίνεις σ’ αυτόν το διάδρομο με το μωσαϊκό. Γεμάτοι οι τοίχοι του από εικόνες – πορτραίτα από την ιστορία του ΗΣΑΠ.
Είναι εντυπωσιακό αλλά αυτούς τους ανθρώπους τους γνώρισα επαγγελματικά πριν από 30 χρόνια, όταν με κάλεσαν στην Μενάνδρου, στην Αθήνα ήταν τότε το Σωματείο, για να μου προτείνουν την ανάθεση της έκδοσης του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ, έχοντας τη δημοσιογραφική ευθύνη και επιμέλεια. Ξεκινήσαμε δειλά – δειλά, κάθε μήνα, με οκτώ σελίδες και δίχρωμη, για να γίνουν στη συνέχεια 12 και μετά 16 σελίδες και τετράχρωμη, αλλά δίμηνη πια, μέχρι και σήμερα…
