Από τον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας, κοντά στα Κάτω Πατήσια και τον σταθμό του ΗΣΑΠ, στον Άγιο Νικόλαο. Η βεράντα, όταν είναι καλός ο καιρός, ακόμα και με κατεβασμένη την τέντα, είναι μια θαυμάσια περίπτωση να δεις κάτω στο δρόμο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τις γραμμές του τρένου. Είναι μεσημέρι και ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν. Κι εμένα μου αρέσει αυτή η ώρα… Ιδιαίτερα όταν είσαι με φίλους.
Με τους φίλους μοιράζεσαι κομμάτια της ζωής σου. Μιλάς, ακούς, συμμετέχεις στην κουβέντα, παρέα με το φαγητό που είναι μαγειρεμένο με πολύ αγάπη, για τους ανθρώπους που φιλοξενείς. Κι ύστερα, μαζί με λίγο κρασί, όλα γίνονται πιο απλά, ακόμα και τα δυσνόητα ή αυτά που περιέχουν και λίγο… μυστήριο. Και έτσι όλα γίνονται πιο όμορφα. Το νοιώθεις!
Δεν θέλει ο άνθρωπος πολλά για να νοιώσει καλά. Τι πιο σημαντικό, σε ένα κόσμο γεμάτο προβλήματα σαν αυτόν που ζούμε; Φροντίζουν γι’ αυτό, οι άνθρωποι και το σύστημα που μας περιβάλλει, να μας φορτώνουν συνεχώς με προβλήματα. Και το ζήτημα είναι, να έχουμε κάπου να κρατηθούμε, ν’ ακουμπήσουμε, να εμπιστευτούμε και να νοιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας. Το στήριγμα μας, είναι η σιγουριά μας. Και η εμπιστοσύνη μας σε Εκείνον είναι που μας δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση.