Και ξαφνικά βλέπεις μια παρέα με αγελάδες στο δάσος
Ο Πέτρος έκανε για άλλη μια φορά το θαύμα του. Ανήσυχο πνεύμα και παρατηρητικός καθώς είναι, δεν αφήνει τίποτα που συμβαίνει γύρω του, να περνά απαρατήρητο. Και μπορεί στο δάσος που κινείται, λόγω της δουλειάς του, να μην έχει πολλά να δει, αλλά πάντα το διαφορετικό θα του τραβά την προσοχή και το ενδιαφέρον…
Όπως εδώ με τις ελεύθερες αγελάδες στο δάσος. Ελεύθερες αγελάδες, κάπου στην Εύβοια; Δεν θα το περίμενε κάποιος. Και όμως, ο Πέτρος κάθισε υπομονετικά και τις κατέγραψε με το φακό του κινητού του και τις μοιράστηκε μαζί μας. Το θέαμα είναι εκπληκτικό! Και το ερώτημα εύλογο. Τι τάχα να κάνουν, έτσι, ελεύθερες;
Δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Δεν έχουμε καν άποψη για τέτοια πράγματα. Και δεν έχει η Ελλάδα τις αχανείς εκτάσεις, για μπορείς να περιφράξεις έναν χώρο και να αφήσεις τις αγελάδες να… κυκλοφορούν ελεύθερες. Ωστόσο η Εύβοια είναι ένα νησί που έχει αυτό το προνόμιο!
Παπαρούνες στο ανθοδοχείο μαζεμένες από τη Στασούλα
Η εικόνα άγριων παπαρούνων σε ένα ανθοδοχείο είναι πραγματικά μαγευτική. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι παπαρούνες είναι μαζεμένες από τα χέρια της αδελφής μου, Στασούλας! Αυτά τα κομψά λουλούδια με τα έντονα μωβ πέταλά τους φέρνουν μια αίσθηση ζωντάνιας και φυσικής ομορφιάς στον χώρο. Μαζεμένες από τα χωράφια, οι άγριες παπαρούνες διατηρούν την αίσθηση της άγριας φύσης και της ανεπιτήδευτης χάρης τους. Η αντίθεση των ζωντανών μωβ πετάλων με το πράσινο των στελεχών και τα φύλλα τους δημιουργεί μια όμορφη και εντυπωσιακή σύνθεση. Η απλότητα και η φυσική ομορφιά των άγριων παπαρούνων μπορούν να φωτίσουν κάθε δωμάτιο και να φέρουν μια αίσθηση φρεσκάδας και ελευθερίας. Αλλά εδώ, στο τραπέζι της κουζίνας της, δίνουν άλλη χάρη….
Τρελαίνει τα gbs, η Κλειούς, ο δρόμος μας στον Κολωνό
Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Η οδός Κλειούς στον Κολωνό είναι γνωστή για το ασυνήθιστο φαινόμενο ενός σπιτιού που φαίνεται να “κόβει” τον δρόμο στη μέση. Ξεκινά δηλαδή κανονικά από την οδό Άστρους, μεσολαβεί ένα σπίτι κανονικά χτισμένο μέσα στο δρόμο, που έχει είσοδο από την Αλαμάνας τον πρώτο κάθετο δρόμο αλλά και από το αδιέξοδο της Δημοσθένους…
Και μετά συνεχίζει από την Αλαμάνας και το νούμερο 21 για να ολοκληρωθεί καθώς ενώνεται με την Δημοσθένους.. Είμαι τώρα κοντά 20 χρόνια σ’ αυτόν το δρόμο. Φυσικά και ξέρω τα πράγματα με κλειστά τα μάτια. Αλλά πάντα αναρωτιόμουν πώς έγινε αυτό που τρελαίνει τα gbs. Σε πολλές παλιές πόλεις, οι δρόμοι και τα κτίρια αναπτύχθηκαν χωρίς συγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο.
Επειδή η περιοχή είχε μια ήπια οικοδόμηση, λόγω της γειτνίασης με την Ακαδημία Πλάτωνα κι επειδή όπου κι αν έσκαβαν οι εργολάβοι έπεφταν πάνω σε αρχαία, οικοδομούσαν νύχτα και παράνομα. Χρόνια λειτουργούσαν έτσι και τελικά τα έβρισκαν, με τις γνωριμίες, στο Δήμο Αθηναίων και την Πολεοδομία. Διατηρείται, λοιπόν, αυτή η κατάσταση μέχρι σήμερα.
Εντυπωσιακό VR θερμοκήπιο στην Πλατεία Συντάγματος
Είναι στην πλατεία Συντάγματος. Το ΔΕΗ The Butterfly Trail είναι ένας καινοτόμος, VR “βοτανικός κήπος” που επιτρέπει στο κοινό να αλληλεπιδράσει με τις πεταλούδες μέσω του smartphone τους. Αφού σαρώσουμε ένα QR code και κατεβάσουμε μία AR εφαρμογή, μπορούμε να… “ταΐσουμε” τις χρυσαλλίδες με αμπούλες νέκταρ, μεταμορφώνοντάς τες έτσι σε πολύχρωμες πεταλούδες, που μας περιτριγυρίζουν και δημιουργούν ένα φαντασμαγορικό σκηνικό μέσα στο “θερμοκήπιο” της ΔΕΗ. Όταν η περιήγηση τελειώσει, οι επισκέπτες μπορούν να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες με τις πολύχρωμες πεταλούδες, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Το ΔΕΗ The Butterfly Trail είναι ανοιχτό στο κοινό καθημερινά, από τις 14:00 έως τις 21:00, ενώ τα σαββατοκύριακα λειτουργεί από τις 10:00 έως τις 21:00. Κάθε περιήγηση διαρκεί 10 λεπτά και φιλοξενεί ομάδες έως 40 ατόμων, δίνοντας τη δυνατότητα στους επισκέπτες να απολαύσουν τη μοναδική αυτή εμπειρία με ελεύθερη είσοδο.
Τι μπορείς να κάνεις με τα τσιμούλια; Ένα σφουγγάτο!
Από εδώ κόβεις, για να κάνεις τσιμούλια. Εδώ υπήρχε κάποτε ένα λάχανο. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το κήπο τους, ξέρουν. Και μη θαρρείτε κι εμένα οι γνώσεις μου πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα είναι από τότε που ως παιδί είχαμε τον κήπο μας, στην Περβόλα. Μνήμες είναι…
Η μάνα μου λοιπόν άφηνε τις ρίζες από το λάχανο, όταν το έκοβε για το τραπέζι μας κι έτσι μπορούσε να κόψει τα τσιμούλια για να κάνει αυτά τα υπέροχα βραστά που τα συνόδευε συνήθως με πατάτες τηγανητές που επίσης βγάζαμε από τον κήπο μας ή ήταν λασηθιώτικες που έφερνε ο πατέρας μου από τις βεντέμες στα πιθάρια.
Κι άμα μας περίσσευαν, πού πάντα περίσσευαν, την άλλη μέρα σκάρωνε ένα νέο φαγητό, το σφουγγάτο ή ομελέτα όπως τη λένε στην Αθήνα. Βέβαια στην ανάρτηση που είδαμε χθες στην Ομάδα ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΛΑΣΙΘΙΟΥ: ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, η Μαρία Καρυωτάκη που ανέβασε αυτές τις φωτογραφίες, το… απογειώνει!
Βάζει κι άλλα πράγματα μέσα και γίνεται πολύ νόστιμή! Ωστόσο και οι δικές μου οι μνήμες, αν και πολύ πιο φτωχικό το σφουγγάτο, ήταν από τα καλύτερα πιάτα που γινόταν σχετικά γρήγορα και άρεσε πολύ σε μας τα παιδιά. Να είσαι καλά Μαρία. Δεν γνωριζόμαστε, αλλά η ανάρτηση σου έβαλε “φωτιές” στη μνήμη μου!
Δείτε πώς είναι η Αθήνα, πάνω από το λόφο της Πνύκας
Από τον λόφο της Πνύκας, η Αθήνα απλώνεται μπροστά σου σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Ο λόφος της Πνύκας βρίσκεται κοντά στην Ακρόπολη και προσφέρει μια υπέροχη πανοραμική θέα της πόλης. Κατά την ανατολή ή τη δύση του ήλιου, η θέα είναι ιδιαίτερα μαγευτική, καθώς το φως χρωματίζει τα αρχαία και σύγχρονα κτίρια της πόλης με ζεστούς τόνους.
Από τη μία πλευρά, μπορείς να δεις την εντυπωσιακή Ακρόπολη, με τον Παρθενώνα. Από την άλλη πλευρά, μπορείς να δεις τα νεοκλασικά κτίρια του κέντρου της Αθήνας, καθώς και τα μοντέρνα κτίρια που συνυπάρχουν αρμονικά. Η Πνύκα έχει ιστορική σημασία, καθώς εκεί πραγματοποιούνταν οι συνελεύσεις της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας.
Η αίσθηση της ιστορίας και της κληρονομιάς είναι έντονη, καθώς στέκεσαι στον ίδιο χώρο όπου οι αρχαίοι Αθηναίοι συζητούσαν και έπαιρναν αποφάσεις για την πόλη τους. Είναι ένα μέρος που συνδυάζει την ομορφιά της φύσης με την πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της Αθήνας, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία στους επισκέπτες.
Πολύχρωμες, πανέμορφες ανεμώνες. Μας αρέσουν!
Γράφει στο Facebook ο Christos Daskalakis/Χρήστος Δασκαλάκης, συγγραφέας:
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τα χωράφια του νησιού μου ήταν γεμάτα από ανεμώνες. Τόσο πολύχρωμες, και πανέμορφες, που δεν ήξερα πού να στρέψω το βλέμμα μου και τι να πρωτοθαυμάσω. Έκοβα μερικές, τις κρατούσα στα μικρά μου χεράκια και ένιωθα ότι κουβαλώ την ομορφιά όλου του κόσμου μέσα στη χούφτα μου. Τις πήγαινα σπίτι, τις έβαζα μέσα σε ένα μικρό ποτηράκι και τις ακουμπούσα πάνω στο τζάκι, νιώθοντας ότι χρωματίζω έτσι τη μονότονη ζωή μου. Παρόλο που τις συναντούσα κάθε χρόνο, ποτέ μου δεν χόρτασα αυτή την ομορφιά και αυτή την «ηρεμία» που μετέδιδαν στην ψυχή μου και στο βλέμμα.
Τώρα που μεγάλωσα, τις κοιτάζω με ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό. Μπορεί ο κόσμος μας να άλλαξε και να έγινε «αναίσθητος» και μουντός, εκείνες όμως συνεχίζουν να φυτρώνουν, να χαρίζουν χρώμα, να ζωγραφίζουν το «σκοτάδι» και να «τραγουδούν» στο φως. Και έτσι δίπλα τους, οι ευαίσθητοι αυτού του κόσμου, συνεχίζουμε να «ζωγραφίζουμε» κι εμείς, συνεχίζουμε να «τραγουδάμε», να πολεμάμε τα «σκοτάδια» και να συμμαχούμε με το «φως»…
Όσο κι αν «σκοτεινιάζει» αυτός ο κόσμος, όσο κι αν «δυσκολεύει» η ζωή, θα υπάρχει πάντα ένα λουλούδι να ανθίζει, θα υπάρχει λόγος να ξεκινάμε απ’ την αρχή…
