Τις φωτογραφίες αυτές τις είδα στην Ομάδα “Αγαπώ τα φυτά”. Τις είχε ανεβάσει η Μελπω Παπαντωνοπουλου. Δεν την γνωρίζω. Από το προφίλ της, είδα ότι εργάζεται σε ένα λογιστικό γραφείο, δεν αναφέρει ούτε τον τόπο που έχουν τραβηχτεί οι φωτογραφίες. Δικαίωμα της, φυσικά. Τα λουλούδια όμως κυριαρχούν στη ζωή της και στον κήπο της. Και είναι ωραίο που το βλέπει ως δεδομένο, ότι ήρθε η άνοιξη.

Δεν συμμερίζομαι την αισιόδοξη άποψη της. Ο Μάρτης είναι κυκλοθυμικός. Αλλάζει διάθεση εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλιώς ξημερώνει το πρωί κι αλλιώς τελειώνει το βράδυ. Δεν ξέρεις πώς να ντυθείς. Βαριά ζεσταίνεσαι, ιδρώνεις και κινδυνεύεις να κρυώσεις. Ελαφρά κινδυνεύεις από το ίδιο πράγμα κι ας ακολουθεί άλλο δρόμο, η όλη διαδικασία.

Αλλά η ομορφιά των φυτών του κήπου της, είναι αναμφισβήτητη. “Έμεινα” για αρκετή ώρα να τα κοιτάζω. Απλά, αληθινά, το παλεύει η γυναίκα. Όπως ακριβώς κάνουν, όλοι όσοι τα αγαπάνε και τους δίνουν χώρο στη ζωή τους με το να ασχολούνται μ’ αυτά. Όσοι καταπιάνονται με τα λουλούδια τους ξέρουν ότι δεν έχουν πάντοτε επιτυχίες. Και οι αποτυχίες, είναι κομμάτι της ζωής.

Φαίνεται πως ότι κάνει, το κάνει, με την καρδιά της. Οι φωτογραφίες της είναι απλές. Ούτε ειδικές γωνίες, ούτε άγχος για να πάρει λάικ. Κι αυτό είναι που μου άρεσε στη δουλειά της. Μέσα από την ομάδα, την είδα κι εγώ. Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι κανένα σχόλιο δεν συνοδεύει τις κάπου 20 φωτογραφίες στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Διάλεξα αυτές που βλέπετε, εντελώς συμπωματικά. Επειδή απλά μου άρεσαν…

Είχαμε καιρό να πάμε βόλτα στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Και το κάναμε την Παρασκευή που μας πέρασε… Ήταν πανέμορφα! Αλλά αυτό που μας ξελόγιασε, ήταν το χαμομήλι. Τι μάθαμε γι’ αυτό;  Χαμομήλι είναι η κοινή ονομασία για πολλά ποώδη φυτά που ανήκουν στην οικογένεια Αστεροειδή.

Περιλαμβάνονται περί τα 45 είδη. Η ετυμολογία του είναι από το αρχαίο χαμαίμηλον, από το «χαμαί» (χάμω, κάτω στο χώμα, στη γη) και το «μῆλον» επειδή η μυρωδιά των ανθέων, θυμίζει αυτήν του μήλου. Αυτό το χαμηλά το νιώσαμε καλά, στην προσπάθεια μας να μαζέψουμε ένα ματσάκι για το σπίτι.

Το χαμομήλι ανάμεσα στα λευκά του πέταλα έχει έναν κίτρινο λοφίσκο. Στη θέση αυτή η μικρή μαργαρίτα που πολύ μοιάζει με το χαμομήλι, δεν έχει κίτρινο λοφίσκο αλλά ένα κίτρινο αλωνάκι. Η μικρή αυτή μαργαρίτα που δεν έχει το άρωμα του χαμαίληλου, ονομάζεται προβατολούλουδο. Και εντάξει, πέρα από το άρωμα υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει.

Στο κοινό χαμομήλι, τα άνθη κατανέμονται σε ταξιανθίες – κεφάλια που μοιάζουν ιδιαίτερα με αυτές της μαργαρίτας. Το όνομα του σημαίνει μήλο που είναι κάτω στο έδαφος (χάμω – μήλο). Είναι φυτό ποώδες και ζει ένα χρόνο (μονοετές). Αρωματικό και φαρμακευτικό. Έχει λείο βλαστό και είναι πολύκλαδο. Τα στοιχεία τα πήραμε από το Wikipedia.

Η κουκουναριά (Pinus pinea – Πεύκη η πίτυς) είναι ένα ιθαγενές πεύκο της Νότιας Ευρώπης, στην περιοχή της Μεσογείου. Το δέντρο καλλιεργείται για τους εδώδιμους σπόρους του από τους προϊστορικούς χρόνους. Αυτά είναι στοιχεία μερικά στοιχεία για την κουκουναριά. Πώς όμως δημιουργείται και πώς μεγαλώνει το κουκουνάρι, για να γίνει αυτό που ξέρουμε; Το έχετε δει;

Αυτό σας δείχνουμε σήμερα με τις φωτογραφίες. Η κουκουναριά μπορεί να υπερβεί τα 25 μέτρα σε ύψος, αν και συνήθως είναι λιγότερο ψηλή, γύρω στα 12-20 μέτρα. Έχει μια χαρακτηριστική ομπρελοειδή μορφή με κοντό κορμό και στρογγυλή επίπεδη κορυφή. Ο φλοιός είναι χοντρός, καστανοκόκκινος και βαθιά χαραγμένος από φαρδιές, κατακόρυφες πλάκες. Έχει ευλύγιστα βελονοειδή φύλλα ανά δυο σε βραχυκλάδια, μήκους 10-18 εκατοστών.

Τα νεαρά δέντρα έχουν διαφορετικά φύλλα, μήκους 2-4 εκατοστών με γλαυκοπράσινο χρώμα. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 8-15 εκατοστών και χρειάζονται 36 μήνες για να ωριμάσουν, περισσότερο από κάθε άλλο πεύκο. Οι σπόροι είναι μεγάλοι, μήκους δύο εκατοστών, ανοιχτοί καστανοί με μια μαύρη επίστρωση που φεύγει εύκολα.

Οι σπόροι διαδίδονται με τα ζώα και στην πρόσφατη ιστορία, με την βοήθεια των ανθρώπων. Ο εδώδιμος σπόρος είναι γνωστός ως κουκουνάρι και χρησιμοποιείται στη Μεσογειακή κουζίνα, με πιο γνωστή τη χρήση του ως βασικό συστατικό της Ιταλικής σάλτσας πέστο. Οι φωτογραφίες είναι από τον τοίχο του Πέτρος Πατσαλαρήδη, από το δάσος που βρίσκεται καθημερινά. Και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.