Το παράξενο και περίεργο Facebook κι μείς. Μια σκέψη
Μας ξέρετε, χρόνια τώρα. Προσπαθούμε μέσα σε έναν κόσμο βίαιο και αψύ, να διατηρούμε έναν ήρεμο χαρακτήρα. Και οι αναρτήσεις μας είναι ψύχραιμες, χωρίς ακρότητες και φανατισμούς οποιασδήποτε μορφής. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το Facebook να μοιράζει “τιμωρίες” και να συμπεριφέρεται έτσι, μ’ αυτό τον αυταρχικό τρόπο, χωρίς κανένα εμφανή λόγο και χωρίς καμιά εξήγηση; Μετράμε ώρες, πια…
Μια υποψία είναι ότι θέλει να μας “οδηγήσει” να καταβάλλουμε μηνιαία συνδρομή, ώστε όλα, ξαφνικά να λειτουργούν άψογα. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Μια επικοινωνία είναι με τους ανθρώπους, τίποτε περισσότερο. Αν θέλουν να μας τη στερήσουν, θα βρούμε άλλους, υγιείς τρόπους, να το κάνουμε. Να είναι απόλυτα σίγουροι…
Ένα ηλιοβασίλεμα που μας άρεσε, κάπου στην Πρέβεζα
Χρειάστηκε να σταματήσουμε στην επιστροφή από την Ηγουμενίτσα κάπου κοντά στην Πρέβεζα πάνω στην Ιονία Οδό, σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του SUBARU βενζίνη και να συνεχίζουμε ώς την Πάτρα που θα διανυκτερεύαμε. Το βενζινάδικο στεγάζονταν σε ένα ημιτελές κτίριο με ελεύθερη την είσοδο στην ταράτσα του.
Κι όσο ο Κώστας φρόντιζε το αυτοκίνητο εγώ ανέβηκα ανενόχλητος στην ταράτσα και πήρα αυτά τα τέσσερα στιγμιότυπα με μικρή διαφορά στο χρόνο. Δεν είχα την πολυτέλεια ούτε άδεια να ζητήσω, αλλά και κανείς δε με ρώτησε. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στην ομορφιά. και την έβλεπα, αλλά ήταν μποστά μου παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Αυτά ήθελα να παρακάμψω και νομίζω ότι τα κατάφερα. Ήταν μια πολύ όμορφη ώρα που για τίποτα στον κόσμο δεν ήθελαν να χάσω. Και ούτε που σκέφτηκα την κούραση που είχαμε από το δρόμο της επιστροφής. Ήξερα πάντα πως τα καλύτερα συμβαίνουν όταν βρεθείς την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος. Εκεί κάπου κοντά στην Πρέβεζα νομίζω ότι πετύχαμε το συνδυασμό.
Η ζωή μας, ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της, σταδιακά…
Κατεβήκαμε χθες το πρωί στον Πειραιά και πήραμε ύλη για τη νέα εφημερίδα ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος. Κι από σήμερα τη δουλεύουμε… Είναι ωραία αυτή η διαδικασία, που συμβαίνει κάθε δίμηνο. Κι έχει μια ιστορία 34 σχεδόν συνεχόμενων χρόνων συνεργασίας… Το έντυπο δεν υπήρχε και το δημιουργήσαμε εμείς. Το κλίμα είναι καλό και μαζί με την ΠΟΣΣ είναι τα μόνα ίχνη που κράτησα στη δημοσιογραφία. Μια μικρή “ανάσα” επιβίωσης…
Περπατώντας Πάτρα, λίγο πριν επιστρέψουμε Αθήνα
Από μια μικρή βόλτα στην Πάτρα, τη Δευτέρα το μεσημεράκι, λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα, περιφερειακά της μεγάλης πλατείας Ψηλά Αλώνια. Αυτή είναι η οδός Ρήγα Φεραίου. Πεζόδρομος, γεμάτος εμπορικά μαγαζιά και καφέ, δεξιά και αριστερά. Στη φωτογραφία δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που περπατάνε. Ίσως επειδή και η ζέστη είναι ένα πρόβλημα…
Η οδός Αγίου Νικολάου με έργα πεζοδρόμησης. Τα μηχανήματα είναι ήδη πάνω στο δρόμο και εργάζονται. Μου έκανε εντύπωση το πεζοδρόμιο που χρειάστηκε να περπατήσω. Και δείτε ένα ζωγραφικό διάκοσμο που συνάντησα! Ούτε σε εσωτερικούς χώρους, δεν τα βρίσκεις όλα αυτά. Ακόμα και οι κολώνες είναι απομίμηση αρχαιοελληνικών παραστάσεων. Φοβερός αυτός που είχε την ιδέα!
Δημοτικά έργα σε εξέλιξη… Ο χώρος έχει αποκλειστεί από τα συνεργεία που εργάζονται. Τα πεζοδρόμια όμως είναι ανοιχτά. Και οι άνθρωποι περπατάνε βιαστικά για τις δουλειές τους, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τα έχουμε ζήσει και στην Αθήνα, αυτά. Όσο δύσκολο κι αν είναι μερικές φορές, είναι και αναγκαίο. Κάτω μια καλλιτέχνης παίζει το βιολί της, στη σκιά, ελπίζοντας στους ανθρώπους…
Οι σκάλες της οδού Αγ. Νικολάου στο κέντρο της Πάτρας
Ξεκινούν από την οδό Αγίου Νικολάου, κοντά στην πλατεία Γεωργίου Α’ και ανεβαίνουν προς την Άνω Πόλη. 202 σκαλιά! Είναι ένα από τα πιο κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία της πόλης, ιδανικό για μια βόλτα με υπέροχη θέα. Ιδιαίτερα το ηλιοβασίλεμα, το θέαμα από εδώ θα πρέπει να είναι εξαιρετικό, όπως διαβάσαμε στους τοπικούς οδηγούς. Δεν το είδαμε με τα μάτια μας, επειδή εμείς, εκείνη την ώρα, είχαμε επιστρέψει στην Αθήνα…
Ένα βράδυ στον ξενοδοχείο “Κωνσταντίνος Παλαιολόγος”
Στην καρδιά της Πάτρας, δίπλα στην πλατεία Ψηλά Αλώνια Βρίσκεται το ξενοδοχείο “Κωνσταντίνος Παλαιολόγος”. Το κτήριο διατηρεί την παραδοσιακή νεοκλασική αρχιτεκτονική, με χαρακτηριστικά όπως ψηλοτάβανα δωμάτια, μεγάλες πόρτες και παράθυρα, και περίτεχνα διακοσμητικά στοιχεία.
Το ξενοδοχείο “Κωνσταντίνος Παλαιολόγος” προσφέρει μια μοναδική εμπειρία διαμονής σε ένα ιστορικό κτήριο. Το ξενοδοχείο αυτό συνδυάζει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με σύγχρονες ανέσεις, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο χώρο για τους επισκέπτες του. Τα ζήσαμε όλα αυτά καθώς κοιμηθήκαμε εκεί, ένα βράδυ.
Μου έκανε εντύπωση τα γράμματα ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ στο δεύτερο όροφο και το έψαξα λίγο. Παρόλο που είναι πάνω από το ξενοδοχείο, αποτελεί άλλη ιδιοκτησία και κατά καιρούς εκεί στεγάστηκε η Σχολή Λαού. Όχι με μαθήματα, αλλά με εκλαϊκευμένες διαλέξεις, για να είναι κατανοητές στον απλό λαό, που δίνονταν καθημερινά από νομικούς, ιατρούς εκπαιδευτικούς και λόγιους της πόλης.
Ένας ιδιαίτερος “Faros” στον Γάιο, που μας άρεσε πολύ
Βρήκαμε αυτή την ταβέρνα, στον Γάιο, για την ακρίβεια είχε την ονομασία Lounge Bar Restaurant FAROS. Και καθίσαμε εδώ για μεσημεριανό φαγητό. Πήραν υπέροχο και με τιμές λογικές. Απολαύσαμε τις επιλογές μας και και το παγωτό με καλοκαιρινά φρούτα που ήρθε ως συμπλήρωμα. Και να δεις για ποτέ πέρασαν οι ώρες της αναμονής. Στο λιμάνι βρεθήκαμε στην ώρα μας. Και όλα πήγαν καλά στην επιστροφή μας προς Ηγουμενίτσα…