Η αδελφή μου Στασούλα, φωτογραφημένη στο τάμπλετ
Τα κινητά ή τα τάμπλετ έχουν εξυπηρετήσεις που, πριν από μερικά χρόνια ούτε που μπορούσαμε να τις φανταστούμε… Χαμογελαστή, στο σπίτι της, αν κρίνουμε από τον περιβάλλοντα χώρο. Έχουμε να ιδωθούμε από τον περσινό Δεκέμβρη, τότε που βρεθήκαμε εκεί, στο πατρικό μου, για τελευταία φορά. Αλλά υπάρχει ένα “δέσιμο” όμορφο που μας ενώνει.
Βλέπω από κοντά τα τρένα στα Σεπόλια που χάνονται
Για κάποιο λόγο τα τρένα μου αρέσουν πολύ. ίσως και να μην είναι καθόλου τυχαίο που δυο εφημερίδες που κρατάω έχουν να κάνουν με ανθρώπους που ανάλωσαν τη ζωή τους, την επαγγελματική, στα τρένα, είτε συμβατικά, είτε ηλεκτρικά. Αλλά και ο σιδηρόδρομος σήμερα κινείται, όπου κινείται, με ηλεκτρική ενέργεια.
Τον τελευταίο καιρό, συμπτωματικά, βρίσκομαι στη νέα διάβαση “οκτώ” που έχουν ανοίξει στα Σεπόλια, λίγο πιο δίπλα από τη Σεπολίων για να συνεχίσουν παράλληλα τα έργα υπογειοποίησης του δικτύου. Στέκομαι εκεί και τα παρακολουθώ. Λέω, πως είμαι μάρτυρας στα τελευταία υπέργεια δρομολόγια τους.
Σε λίγο (πόσο λίγο κανείς δεν ξέρει…) όλα όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Και η ταλαιπωρία των κατοίκων που ζουν εκεί κοντά, αλλά και των οδηγών με τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Θα το διηγούμαστε σαν ιστορία, ότι αυτό συνέβαινε κάποτε Για την ώρα, πάντως, τα απομεινάρια, έχουν αφήσει πίσω τους μια σκόνη από χώμα που χρωματίζει τα πάντα.
Ένας τρόπος να διαφημίζεις το καλοκαίρι στην Ελλάδα!
Ένα χταπόδι, κρεμασμένο, σε μια ταβέρνα στον Πόρο. Βράδυ κι αυτό είναι εκεί, κράχτης για τους ξένους, αλλά και για τους Έλληνες που έχουν στο μυαλό τους μια ουζοκατάνυξη με αυτό ως μεζέ. Ότι καλύτερο για μια χαλαρή βραδιά με καλή παρέα. Άσε που, η φαντασία θα προσθέσει κι άλλα πράγματα στο τραπέζι και τα καραφάκια θα κάνουν τις διαδρομές τους. Έλληνες ή ξένοι θα… “τσιμπήσουν” στο δόλωμα με το κρεμασμένο χταπόδι. Κάτι ξέρουν οι μαγαζάτορες που το έχουν εκεί!
Ολοκληρώνονται οι καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών
Και καθώς ετοιμάζουν τις βαλίτσες της επιστροφής, την Πέμπτη το πρωί αναχωρούν από την Ελλάδα, είναι ώρα να ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες όμορφες στιγμές τους, μαζί μας. Η σημερινή ανάρτηση έχει να κάνει με την Κυριακή το μεσημέρι, όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά, για να τους παραλάβουμε καθώς έφτασαν με ταχύπλοο από τον Πόρο.
Μεσημέρι κι εμείς ρωτούσαμε το μικρό γραφείο της εταιρείας μέσα στο λιμάνι που κόβει τα εισιτήρια της τελευταίας στιγμής, πού θα “έδενε”, για να πάμε όσο πιο κοντά γινόταν. Ούτε κι αυτοί δεν ήξεραν. “εξαρτάτε” μου είπαν από τις… διαθέσεις του καπετάνιου! Ή εδώ μπροστά, στην πύλη 8 ή απέναντι στην πύλη 7. Όντως ο καπετάνιος το πήγε στην 7.
Συμβαίνουν αυτά το καλοκαίρι στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στα λιμάνια που έχουν μεγάλη κίνηση, αυτή την περίοδο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και οι ώρες αναχώρησης και αφίξεις σηκώνουν “νερό”. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, να διαπιστώσουμε μια φορά ότι είναι ακριβείς. Μάλλον ενδεικτικές είναι, στο περίπου. Το συγκεκριμένο έφτασε μισή ώρα αργότερα…
Νύχτα στο λιμάνι. Τι όμορφα που φωτίζονται τα κότερα!
Πρώτη φορά μέσα από αυτή τη φωτογραφία που τραβήχτηκε νύχτα στο λιμάνι του Πόρου, πρόσεξα πως τα κότερα έχουν έναν φωτισμό, για να ομορφαίνει ο βυθός και αυτός, όπως βλέπετε κι εσείς είναι υπέροχο. Δείτε τι ωραία που είναι η θάλασσα! Και φαίνεται όλα να έχουν την ίδια τεχνοτροπία. Όποιος κι αν το σκέφτηκε, σίγουρα έκανε καλά. Η άνεση, όταν συμβαδίζει με την ομορφιά των ματιών είναι κάτι το καταπληκτικό…
Επέστρεψαν ο Κώστας και η Άννυ από τον Πόρο, χθες
Έχουμε πολύ υλικό στα χέρια μας από αυτή την τριήμερη, τελικά, εκδρομή στον Πόρο. Και θα προσπαθήσουμε να το διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο, επειδή αξίζει. Αλλά σήμερα επιλέξαμε να σταθούμε λίγο, στις προσωπικές στιγμές των παιδιών. Στις φωτογραφίες που τράβηξαν οι ίδιοι και είναι μέσα σ’ αυτές, από τις βόλτες τους.
Ο Κώστας διάλεξε αυτήν την εξώπορτα, πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες, για να φωτογραφηθεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που έχει διακοσμηθεί, τόσο στο χτίσιμο του μαντρότοιχου, όσο και στη μεταλλική πρόσοψη που τοποθετήθηκε για την προστασία και την ασφάλεια του ιδιοκτήτη της. Ομολογουμένως, δεν το συναντάς κάθε μέρα κάτι τέτοιο…
Η Άννυ επέλεξε αυτή την εντυπωσιακή σκάλα. Χαρακτηριστική, νησιώτικη ασβεστωμένη, πεντακάθαρη, οπότε δεν δίστασε και να καθίσει. Τέτοιες εικόνες θέλουν να κρατήσουν από την Ελλάδα. Αυτές θα τους βοηθήσουν να βγάλουν τον χειμώνα, που έχουμε μπροστά μας, πίσω στο mission του Βανκούβερ, στον Καναδά. Και είχαν φέτος την ευκαιρία να δουν πολλά πράγματα. Λευκάδα, Παξούς, Πόρος…
Μια βάρκα κόκκινη στο λιμάνι σαν πίνακας ζωγραφικής
Η Ύδρα, περισσότερο από όλα τα Ελληνικά νησιά, ενέπνευσε τις Καλές Τέχνες. Διάσημοι Έλληνες και ξένοι ζωγράφοι απεικόνισαν στα έργα τους τα τοπία της. Μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Πάμπλο Πικάσο και ο Μαρκ Σαγκάλ, την επισκέφτηκαν και αποτύπωσαν σε σχέδια τα αυστηρά της σχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ύδρα υπάρχει παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών από το 1936, το οποίο στεγάζεται στο τετραώροφο αρχοντικό του Εμμανουήλ Τομπάζη και της Ξανθής Δ. Σαχίνη στα δεξιό τμήμα του λιμανιού.