Το είχαμε καημό με τη Σούλα να φυτέψουμε δυο οπωροφόρα δέντρα στην εξωτερική αυλή του πατρικού μου, στο χωριό. Πριν πέντε χρόνια, έκανα αυτό ΕΔΩ το δημοσίευμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και αναρωτιόμουν τότε, αν θα μπορούσαμε (αν δηλαδή προλαβαίναμε σ’ αυτή τη ζωή) να φάμε από τον καρπό τους, λεμόνια και μανταρίνια. Ήταν κάτι τολμηρό. Ποτέ δεν είχαμε τέτοια δέντρα στο σπίτι μας, ιδιαίτερα σ’ αυτό το σημείο. Επιπλέον το έδαφος είναι πετρώδες, πού θα έπιαναν; Κι ΕΔΩ ένα ακόμα δημοσίευμα.
Πέρσι πάλι, μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ, εξωτερικεύσαμε κάποιες σκέψεις μας. Τα δέντρα πέρασαν δύσκολα στα χρόνια του Govid-19. Χρειαζόταν κάποιος να τα φροντίζει, να τα σκαλίζει, να τα ποτίζει, να τους βάζει λίγο λίπασμα για την ανάπτυξη τους. Εμείς, δεν ήμασταν εκεί. Ζητήσαμε τη βοήθεια φίλων και αν κρίνω από την ανάπτυξη που έχουν σήμερα., μάλλον έκαναν το μέρος τους!
Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Μπορεί, τελικά, να τα καταφέρουμε να φάμε από τον καρπό τους! Άλλο ένα νοσταλγικό δημοσίευμα από το μακρινό 2019, δείτε το ΕΔΩ. Δύσκολες εποχές . Η μανταρινιά έβγαλε καρπό και τον «έδεσε». Και μένει, να δούμε να ωριμάζουν κιόλας. Άξιζε μια τέτοια υπερπροσπάθεια; Κοιτάζοντας πίσω νομίζω ναι, άξιζε και με το παραπάνω! Και πού ξέρεις, μπορεί τελικά και να τα καταφέρουμε να πάμε κάποια στιγμή…