Αρχική » 2025 (Σελίδα 30)
Αρχείο έτους 2025
Επιστροφή στο Θραψανό ύστερα από δυο χρόνια!

Ποτέ δεν είναι αργά για τον επιστροφή. Τα καταφέραμε και ήρθαμε φέτος, με τα παιδιά, τον Κώστα και την Άννυ, έστω και για λίγο… Το σπίτι μας, με τους ροζ και πράσινους τοίχους, τα λουλούδια, τους κάκτους και τις αναρριχώμενες μπουκαμβίλιες, αποπνέει αυθεντική ελληνική επαρχία. Θυμίζει καλοκαίρι, ηρεμία και εκείνες τις γλυκές στιγμές που μόνο το χωριό μπορεί να προσφέρει.

Το Θραψανό είναι γνωστό και για την παράδοσή του στην αγγειοπλαστική — δεν ξέρω αν έχεις κάποια προσωπική σύνδεση με αυτό το στοιχείο, αλλά ταιριάζει όμορφα με την αίσθηση του τόπου. Είναι ωραίο να επιστρέφεις στο σπίτι όπου γεννήθηκες — εκεί που άρχισαν όλα. Οι τοίχοι, τα φυτά, οι μυρωδιές, ακόμα και το φως του απογεύματος, έχουν μια διαφορετική σημασία. Δεν είναι απλώς ένας χώρος· είναι μνήμη, συναίσθημα, ιστορία.

Εδώ λοιπόν, σ’ αυτή την αυλή, είναι χαραγμένα τα πρώτα mου γέλια, τα πρώτα mου παιχνίδια… Ίσως οι πρώτες mου φίλιες, τα πρώτα γδαρσίματα στα γόνατα, τα καλοκαιρινά απογεύματα με γιασεμί και χώμα, τα παγωτά που έλιωναν πριν προλάβεις να τα φας. Είναι ένας μικρός κόσμος γεμάτος αθωότητα και ζωντάνια. Η αυλή αυτή δεν είναι απλώς χώρος — είναι ένα κομμάτι από μένα.

Πρώτες εικόνες από το χωριό μου σε μια βόλτα

Εκείνη τη μέρα, το Θραψανό έμοιαζε σαν να είχε βγει από πίνακα ζωγραφικής. Ο ήλιος έλουζε τα πάντα, ζεσταίνοντας τα σπίτια και τους δρόμους, φωτίζοντας το πατρικό μου και τα πολύχρωμα λουλούδια του. Κάθε γωνιά του χωριού έμοιαζε να αφηγείται μια ιστορία, μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια.

Βγήκα στο δρόμο και περπάτησα αργά. Τα σπίτια με τις πέτρινες αυλές και τα ανθισμένα φυτά με υποδέχονταν σαν παλιούς φίλους. Πέρασα από την πλατεία του χωριού, με τα δέντρα να προσφέρουν τη σκιά τους και τα ποδήλατα να περιμένουν τους επόμενους ταξιδιώτες. Ήταν σαν όλα να είχαν μείνει ίδια, σαν να με περίμεναν.
Στο Θραψανό, θα δεις, «τους τοίχους που μιλάνε»…

Στο Θραψανό, η κεραμική τέχνη είναι παράδοση αιώνων, ριζωμένη βαθιά στη γη και στις ψυχές των ανθρώπων. Η «βεντέμα» δεν είναι μόνο η εποχή της συγκομιδής, αλλά και σύμβολο συλλογικής προσπάθειας. Η λέξη «βεντέμα» αναφέρεται, στην εποχική έξοδο των αγγειοπλαστών στα χωριά, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, ήταν γιορτή αλλά και κοπιαστικό ταξίδι.

Η λέξη «βεντέμα» αναφέρεται και σε μια παλιά παράδοση μετακίνησης των Θραψανιωτών αγγειοπλαστών, που κατασκεύαζαν και πουλούσαν πυθάρια σε διάφορες περιοχές της Κρήτης. Κάθε κομμάτι κεραμικής είναι και ένα κομμάτι της ψυχής τους, ένα κομμάτι ιστορίας που συνεχίζει να ζει και να αναπνέει , όπως παλιά οι κουβαλητές με τα γαϊδουράκια μετέφεραν τα κεραμικά στις αγορές.

Κάθε κομμάτι πηλού κουβαλά ιστορίες, μόχθο και μεράκι, διατηρώντας ζωντανή μια παράδοση που το χωριό αγαπά και στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Οι εικαστικοί Γιώργος Γκουνέζος και Δημήτρης Παπαδόπουλος, έκαναν επιτόπια έρευνα, μίλησαν με παλιούς βεντεμάριδες και έδωσαν έμφαση στα τρία σύμβολα και βασικά συστατικά της κεραμικής τέχνης: Χώμα, Νερό και Φωτιά.

Το έργο, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση, βρίσκεται στο Θεατράκι του Θραψανού. Σε λίγες ώρες θα είμαστε εκεί… Πετάμε με την πρωινή πτήση της AEGEAN, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να το δούμε από κοντά. Το υλικό το πήραμε από τη σελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού και την ανάρτηση στο Facebook έκανε η Αναπτυξιακή Ηρακλείου. Τους ευχαριστούμε για τη δημοσιοποίηση…
Η Κολοκοτρώνη, χωρίς κίνηση τον Αύγουστο

Χθεσινές φωτογραφίες, από την οδό Κολοκοτρώνη, στην Αθήνα, η οποία φαίνεται ασυνήθιστα ήσυχη, όπως συχνά συμβαίνει τον Αύγουστο στην πρωτεύουσα. Η απουσία της κίνησης και του πλήθους δίνει μια διαφορετική, πιο γαλήνια αίσθηση σε έναν από τους πιο κεντρικούς και ζωντανούς δρόμους της πόλης. Ο Αύγουστος είναι ο παραδοσιακός μήνας για τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα.

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Αθήνας αυτόν τον καιρό παίρνουν την άδεια τους και φεύγουν για τα νησιά, τα χωριά ή άλλους τουριστικούς προορισμούς. Πολλές επιχειρήσεις, γραφεία και καταστήματα κλείνουν ή λειτουργούν με μειωμένο προσωπικό κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, ειδικά γύρω από τον Δεκαπενταύγουστο, γεγονός που συμβάλλει στην ησυχία της πόλης.
Τότε που οι άνθρωποι ήταν ακόμα… άνθρωποι!

Κάθε σπίτι παλιά είχε ένα κελάρι. Τότε οι χειμώνες ήταν πιο δύσκολοι και τα τρόφιμα έπρεπε να είναι αρκετά για να φτάσουν να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας. Η γη σκεπαζόταν με χιόνι περισσότερο καιρό και οι μετακινήσεις ήταν σαφώς πιο δύσκολες. Τι έκαναν λοιπόν οι άνθρωποι για να το αντιμετωπίσουν αυτό; Φρόντιζαν να έχουν ένα κελάρι! Και προσπαθούσαν να ήταν γεμάτο από το φθινόπωρο. Για να καλύψει τις ανάγκες του χειμώνα….

Ο τραχανάς, το πλιγούρι και οι χυλοπίτες ετοιμάζονταν στα πάνινα σακούλια. Η βραστή σάλτσα ντομάτας στα βάζα, με τη σειρά στα αυτοσχέδια ράφια στο κελάρι. Πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδα στα τσουβάλια τους. Το τουρσί με διαφόρων ειδών λαχανικά κι αυτό περίμενε το πρώτο άνοιγμα του βάζου, μελιτζάνες, πιπεριές γεμιστές με καρότα και δοχεία με σέλινο έτοιμα για μια όμορφη σαλάτα, πέρα από το χειμωνιάτικο λάχανο και μαρούλι.

Γλυκό κυδώνι, κολοκύθι, καρπούζι και σταφύλι ήταν οι αγαπημένες λιχουδιές. Όταν άνοιγε το βάζο ήταν που μοσχοβόλαγε ο τόπος από την αμπαρόριζα. Αργότερα ήρθαν οι καταψύκτες. Ε, τότε μπορούσες να αποθηκεύσεις τα πάντα. Μελιτζάνες ψητές για μουσακά, πιπεριές για γεμιστά, μπάμιες, φασολάκια, αρακά, μπιζέλια… Και τόσα άλλα όμορφα και χρήσιμα πράγματα για τους νοικοκύρηδες. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο. Ευχαριστούμε τη Λαμπρινή για τη συνεργασία.

Ο ουρανός πάνω από την Αθήνα, απλά μαγικός

Ένα πανέμορφο, ζωντανό στιγμιότυπο! Ο ήλιος που διαπερνά τα σύννεφα δημιουργεί ένα εντυπωσιακό εφέ, γνωστό ως “ακτίνες του ήλιου”. Είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, που όμως κάθε φορά δημιουργεί ένα μοναδικό και μαγευτικό θέαμα. Και ήταν εκείνο το απόγευμα που επιστρέφαμε με τον Κώστα από το αεροδρόμιο, όταν έφτασε Ελλαδα, που ο ουρανός μας χάρισε ένα μοναδικό θέαμα! Ένα μαγευτικό παιχνίδι φωτός και σκιάς. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο καλωσόρισμα μετά την επιστροφή μας! Ο ουρανός πάνω από την Αθήνα ήταν απλά μαγικός. Τις φωτογραφίες έχει τραβήξει η Αννυ, μέσα από το αυτοκίνητο, εν κινήσει…

Ο Κώστας έφτασε Ελλάδα, τον υποδεχτήκαμε…

Το ρολόι έδειχνε αργά το απόγευμα όταν, επιτέλους, ο Κώστας έκανε την εμφάνισή του στην αίθουσα αφίξεων. Η καρδιά της Σούλας, της μητέρας του, χτυπούσε δυνατά από χαρά, ενώ η Άννυ, η γυναίκα του, κρατούσε σφιχτά το χέρι της. Η προσμονή μας για τη στιγμή αυτή ήταν μεγάλη. Ο Κώστας είχε κάνει ένα τεράστιο ταξίδι από το Βανκούβερ του Καναδά, με ενδιάμεση στάση στη Φρανκφούρτη.

Ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές, όταν μετά από έναν χρόνο, τον αντικρίσαμε. Η συγκίνηση, οι αγκαλιές και τα χαμόγελα γέμισαν τον χώρο. Για μας, η υποδοχή του Κώστα δεν ήταν απλώς μια συνάντηση. Ήταν μια γιορτή αγάπης, μια υπενθύμιση ότι όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι, οι άνθρωποί σου σε περιμένουν πάντα. Τώρα, το ταξίδι ξεκινά πραγματικά. Όλοι μαζί, γεμάτοι ανυπομονησία, θα ξεκινήσουμε την Παρασκευή 22 Αυγούστου για την Κρήτη.

Εκεί, η ελληνική φιλοξενία θα αποκτήσει τη βαθύτερη σημασία της, μέσα από τις βόλτες, τα ντόπια φαγητά και τις ατελείωτες συζητήσεις. Είναι υπέροχος ο Κώστας! Και η παρουσία μας στο αεροδρόμιο ήταν απόδειξη ότι η αγάπη μας για εκείνον είναι παντοτινή και ότι η επιστροφή του στην Ελλάδα είναι το ομορφότερο δώρο. Καλώς ήρθες πίσω στο σπίτι, Κώστα!





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…