Από τα γαλάζια νερά του Αιγαίου, στη Ραφήνα…
Το «Superrunner Jet» της Seajets έκοψε τα κύματα, αφήνοντας πίσω του το γαλάζιο του Αιγαίου. Στο κατάστρωμα, η Χλόη και ο Κάιλαν κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, αγναντεύοντας την ακτή της Αττικής να μεγαλώνει. Το γαμήλιο ταξίδι τους στην Ελλάδα έφτανε στο τέλος του, με τελευταίο σταθμό την Άνδρο – ένα νησί που τους χάρισε την ηρεμία και τη γραφική ομορφιά που χρειαζόντουσαν μετά την κοσμοπολίτικη Αθήνα και τις παραλίες της Μήλου και της Κέρκυρας.
Καθώς το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Ραφήνας, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, η μεγάλη ράμπα κατέβηκε και ένας ποταμός επιβατών άρχισε να ξεχύνεται από το γκαράζ. Ο Κάιλαν έσπρωχνε τις βαλίτσες τους, ενώ η Χλόη κοιτούσε ανάμεσα στο πλήθος με λαχτάρα. Ήξεραν καλά ποιοι τους περίμεναν. Λίγο μετά, η γιαγιά Σούλα με το αστραφτερό χαμόγελό της και ο Νίκος με τον αέρα του προστάτη της οικογένειας, βρέθηκαν μπροστά τους. Οι αγκαλιές ήταν σφιχτές, γεμάτες τη ζεστασιά της ελληνικής φιλοξενίας και της οικογενειακής αγάπης.
«Καλώς τα παιδιά! Μας λείψατε πολύ!» είπε η γιαγιά Σούλα, παίρνοντας τη Χλόη στην αγκαλιά της. «Πώς ήταν η Άνδρος;» ρώτησε ο Νίκος, φορτώνοντας τις αποσκευές στο αυτοκίνητο. Η Χλόη και ο Κάιλαν αντάλλαξαν ένα χαμόγελο. Το ταξίδι τους ήταν ένα όνειρο, γεμάτο ιστορία, ήλιο, και θάλασσα. Όμως, η στιγμή που τους περίμεναν οι αγαπημένοι τους στο λιμάνι, ήταν η πιο γλυκιά όλων. Γιατί, τελικά, η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα νησιά και τα αξιοθέατα.
Στο Βανκούβερ στήσαμε την εφημερίδα, φοβερό!
Ολοκληρώθηκε η εφημερίδα που επιτελούμε για την ΠΟΣΣ, “ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών” τ. 446 και πήρε το δρόμο της για το πιεστήριο … Άλλη μια τρίμηνη έκδοση ολοκληρώθηκε και είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό, επειδή το μεγαλύτερο μέρος της το δουλέψαμε από το Βανκούβερ του Καναδά, μια πόλη δίπλα στον Ειρηνικό Ωκεανό στην άλλη άκρη του κόσμου, δηλαδή. Στην Ελλάδα, βάλαμε τις τελευταίες πινελιές που χρειάζονταν. Η νέα τεχνολογία βοηθά τελικά, πολύ και μικρύνει τις αποστάσεις. Δυο βήματα δρόμος η άλλη πλευρά του πλανήτη, τελικά…
Στερεύει η λίμνη Λιβάδα, στο χωριό μου Θραψανό
Ανησυχητικό είναι το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ της 7/10/2025 και του IN NEWSPARER και του POLITIC.GR την ίδια ημέρα, για τη λίμνη στις Λιβάδας. Ανάλογα δημοσιεύματα, κάτι σαν copy paste, είδαμε στο GRETALIVE NEWS τα οποία αναφέρουν: Μετά τις εικόνες από τον Μόρνο, που δείχνουν σημαντική υποχώρηση του νερού, ανησυχητικές εικόνες έρχονται και από τη λίμνη Λιβάδα στο Θραψανό, λόγω της παρατεταμένης λειψυδρίας.
Οι φωτογραφίες από τη λίμνη, στο Θραψανό του Νομού Ηρακλείου της Κρήτης είναι χαρακτηριστικές και αποτυπώνουν το πρόβλημα της περιοχής. Φωτογραφίες λοιπόν και βίντεο από την λίμνη δείχνουν ότι η ποσότητα του νερού έχει μειωθεί τόσο, που πλέον είναι ευδιάκριτος ο βυθός της. Ο προβληματισμός για το γεγονός είναι έντονος, διότι η λίμνη, που άλλοτε υπερχείλιζε (με τις χειμωνιάτικες βροχές), πλέον βρίσκεται σε οριακά επίπεδα.
Το ίδιο πρόβλημα, όμως, παρατηρείται και στην τεχνητή λίμνη του Αποσελέμη, που βρίσκεται επίσης στο Ηράκλειο της Κρήτης, με το απόθεμα του νερού να έχει μειωθεί δραματικά. Μάλιστα στα μέσα Σεπτεμβρίου του 2025, η στάθμη του ταμιευτήρα ήταν στο 23%, σύμφωνα με τα δορυφορικά δεδομένα από τον ευρωπαϊκό δορυφόρο Sentinel-2, που ανέλυσε και παρουσίασε πρόσφατα το ΜΕΤΕΟ.
Ψώνια και τέχνη στο Simons του West Vancouver
Η Σούλα και η Έστερ, με μεγάλη αγάπη για τη μόδα και ότι αφορά τα γυναικεία ενδιαφέροντα και τις αγορές, κανόνισαν να πάνε για ψώνια στο Simons στο Park Royal South του West Vancouver. Ένα τεράστιο πολυκατάστημα, η χαρά της γυναίκας. Πήγαν κι εγώ μαζί του. Όχι δεν τις ακολούθησα μέσα, (σε ποιον άντρα αρέσει κάτι τέτοιο…) βγήκα έξω και περπάτησα. Κι εκεί τράβηξα τις εξωτερικές φωτογραφίες. Ήταν ένα από εκείνα τα φωτεινά, δροσερά απογεύματα της Βρετανικής Κολομβίας.
Καθώς πλησίαζαν την είσοδο του εμπορικού κέντρου, το εντυπωσιακό κτίριο του Simons, με την μοντέρνα αρχιτεκτονική του, τράβηξε αμέσως την προσοχή τους. «Κοίτα, Σούλα,» είπε η Έστερ δείχνοντας τη μεγάλη σκαλιστή πέτρινη ανάγλυφη παράσταση δίπλα στην είσοδο. «Είναι το Kayachtun.» «Αυτό που σημαίνει ‘καλωσόρισμα’ στη γλώσσα των Squamish, σωστά;» ρώτησε η Σούλα. “Μου το είχε πει μια φίλη μου Καναδή”. Δικές μου και οι εσωτερικές λήψεις…
Είναι έργο του Jody Broomfield, ενός καλλιτέχνη από το Coast Salish. Τι όμορφος τρόπος να τιμούν την ιστορία της περιοχής, πριν καν μπεις μέσα!» Πέρασαν κάτω από τη μεγάλη γυάλινη στέγη της εισόδου (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία), και ακολούθησαν την κυλιόμενη σκάλα που οδηγούσε κατευθείαν στον κόσμο της Simons. Το κατάστημα, που άνοιξε τις πόρτες του στο West Vancouver το 2015, είναι γνωστό όχι μόνο για τη μόδα, αλλά και για την αγάπη του στην τέχνη, κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από τα τυπικά πολυκαταστήματα.
«Υπερπανσέληνος» του Οκτώβριου, την είδατε;
Το «Φεγγάρι της Συγκομιδής» είναι το όνομα που δίνεται στην πανσέληνο που ανατέλλει πιο κοντά στην φθινοπωρινή ισημερία, που παραδοσιακά είναι η εποχή της συγκομιδής. Η πρώτη υπερπανσέληνος του 2025, έκανε την εμφάνιση της χθες Τρίτη 7 Οκτωβρίου και ήταν, λένε, η μεγαλύτερη και πιο φωτεινή του έτους, καθώς η Σελήνη βρέθηκε στο πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη. Λέω λένε, γιατί εμείς στην Αθήνα λόγω συννεφιασμένου, βροχερού ουρανού, δεν μπορέσαμε να τη δούμε.
Ήταν η πρώτη μετά τον Νοέμβριο του 2024 και εγκαινίασε μια τριάδα υπερπανσελήνων που θα συνεχιστούν έως τον Δεκέμβριο, σηματοδοτώντας την αρχή ενός μαγευτικού φθινοπωρινού ουράνιου θεάματος. Αν η Σελήνη είναι πανσέληνος στο πλησιέστερο σημείο της από τη Γη – που ονομάζεται περίγειο – ή σε απόσταση 90% από το πλησιέστερο σημείο της, μπορεί να αναφέρεται ως «υπερπανσέληνος». Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαστε πιο τυχεροί από πλευράς καιρού…
Η τέχνη του καπνιστού σολομού: Ο Στηβ εν δράσει
Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, ο Στηβ δεν είναι απλός ψήστης, είναι ένας μάστορας της φωτιάς και του καπνού. Σ’ αυτή την πρώτη εικόνα βλέπουμε την «καρδιά» της δουλειάς του: έναν καπνιστήρα (smoker) να βγάζει πλούσιο, αρωματικό καπνό. Αυτή η εικόνα αποτυπώνει τη μαγεία του “slow cooking”, όπου ο σολομός δεν ψήνεται γρήγορα στη σχάρα, αλλά καπνίζεται σιγά-σιγά σε χαμηλή θερμοκρασία. Σας είχαμε υποσχεθεί αυτό το δημοσίευμα και το κάνουμε…
Αυτή η διαδικασία είναι που δίνει στο σολομό την απίστευτα μεστή, καπνιστή γεύση και την απαλή υφή που λιώνει στο στόμα. Προσωπικά, πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο. Ή μάλλον όχι, για να είμαι ειλικρινής το έκανε και πέρσι που ήμασταν μαζί και όχι μόνο με σολομό που είναι μπόλικος τον Καναδά, αλλά και με άλλα μεγάλα ψάρια. Όταν έχεις δίπλα σου ένα Ωκεανό, τον Ειρηνικό αν είσαι ψαράς δεν θα πιάσεις σαρδέλες, αλλά συγκεκριμένο βάρος στα ψάρια. Αλλιώς τα επιστρέφεις στη θάλασσα.
Ο Στηβ αναδεικνύεται από τον καπνό ως ο απόλυτος chef. Μετά από ώρες υπομονής και φροντίδας, ο καπνιστός σολομός είναι έτοιμος. Κόβει με μαεστρία το ψάρι πάνω στον ξύλινο πάγκο κοπής. Το βαθύ, χρυσαφένιο – ροζ χρώμα του σολομού, αποτέλεσμα του αργού καπνίσματος, είναι εντυπωσιακό. Ακόμη και η μικρή του φίλη, η Χάρλεϊ παρακολουθεί με ενδιαφέρον τον μάστορα του καπνού, σαν να ξέρει πως το αποτέλεσμα θα είναι μοναδικό. Δείτε ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε για τα σουβλάκια.
Τα σκυλιά του Ηλία, φύλακες στην αυλή του
Πολλοί σκύλοι που έχουν αυτόν τον σωματότυπο και χρωματισμό, ειδικά αν έχουν καταγωγή από ποιμενικούς ή τοπικούς σκύλους (όπως ο Ελληνικός Ιχνηλάτης ή γενικότερα διασταυρώσεις με Ποιμενικούς), έχουν έντονο ένστικτο προστασίας του χώρου τους και της «αγέλης» τους (δηλαδή της οικογένειάς τους). Και είναι αλήθεια πως ένας σκύλος μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους και σκούρο χρωματισμό, κάτι που από μόνο του λειτουργεί ως αποτρεπτικό μέσο για κάποιον εισβολέα. Εδώ ο Ράμπο.
Ο ρόλος του φύλακα εξαρτάται πάντα περισσότερο από την προσωπικότητα του ίδιου του σκύλου και την κοινωνικοποίηση/εκπαίδευση που έχει λάβει, παρά μόνο από τη ράτσα. Είναι σε θέση να ειδοποιεί με γαύγισμα για οτιδήποτε ασυνήθιστο ή ξένο άτομο πλησιάζει στον χώρο. Αυτό είναι κάτι που τα περισσότερα σκυλιά αυτού του τύπου κάνουν εξαιρετικά. Και φυσικά θα υπερασπιστεί ενεργά τον χώρο ή τον ιδιοκτήτη του αν νιώσει απειλή. Αυτό είναι πιο έντονο σε σκύλους με ένστικτα φύλακα. Κι εδώ η Βαλεντίνα.