Η Ζουζού γεμίζει τη ζωή του Βασίλη και της Μάχης…
Μας ξετρέλανε προχθές η Ζουζού. Ήρθε πάνω στη μηχανή του φίλου μας Βασίλη και αφεντικού της στην πλατεία Κοραή. Ντυμένη όπως την βλέπετε. Με… κράνος και γυαλιά. Για την ακρίβεια όταν την είδαμε εμείς φορούμε μόνο το κράνος, δεν είχε τόση ηλιοφάνεια για να… χρειάζεται τα γυαλιά. Γελάσαμε με την καρδιά μας.
Κι αυτή εκεί, ήρεμη, μας κοίταζε καθώς την κοιτάζαμε περίεργα. Ποιος ξέρεις τι σχόλια θα έκανε κι αυτή, από μέσα της, για τους ανθρώπους! Φοβερά συνεργάσιμη, είναι η Ζουζού. Πολύ αγαπημένη στην οικογένεια του Βασίλη και της Μάχης. Γεμίζει όμορφα της ζωή τους. Είναι δύο χρονών και μόλις πριν λίγο καιρό έκανε στείρωση. “Επιβάλλονταν”, είπε ο γιατρός της.
Καθώς προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω πάνω στη μηχανή, ο Βασίλης της έλεγε πράγματα στο δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Κι αυτή λες και καταλάβαινε, έπαιρνε πόζα στο φακό. Ήξερε ότι ήταν η ντίβα και όλοι είχαμε στρέψει το ενδιαφέρον μας, πάνω της. Το ένιωθες ότι το καταλάβαινε… Πόσο τα χαίρομαι τέτοια σκυλιά, συντρόφους και συνοδοιπόρους στη ζωή!
Παντρεύεται η καλή μας φίλη, Βιολέτα Καστοριάδη!
Είναι μια ώρα όμορφη σήμερα στις 4 το απόγευμα. Η φίλη μας Βιολέτα Καστοριάδη, παντρεύεται τον αγαπημένο της, Γιάννη Γρηγοριάδη, στο Γέρακα Αττικής. Μάλλον θα μας είναι δύσκολο να πάμε, αν και θα θέλαμε, επειδή το σημερινό πρόγραμμα μας είναι ιδιαίτερα φορτωμένο, αλλά μια αναφορά σ’ αυτό το γεγονός θα θέλαμε να την κάνουμε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Στο κάτω – κάτω η Βιολέτα υπήρξε για ένα φεγγάρι συνεργάτης μας, όταν αναζητούσε τα επαγγελματικά της βήματα και στόχευε στη δημοσιογραφία. Στο δρόμο της, άλλαξε επιλογές και προτεραιότητες. Δικαίωμα της! Στη χαρά της όμως και στη μεγάλη ημέρα του γάμου της, είμαστε δίπλα της και στην οικογένεια της.
Στο όρος Μενοίκιο, στα 1.100 μ για να δούμε δυο φίλους
Για τον Ηλία και την Κατερίνα έχουμε γράψει πολλές φορές ως τώρα εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και θα συνεχίζουμε απ’ ότι φαίνεται τις αναφορές μας, επειδή ο Ηλίας είναι ανήσυχο πνεύμα και πάντα έχει κάτι να πει ή να κάνει κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει κι άλλους… Κι απ’ την άλλη είναι η Κατερίνα, η σύζυγος του, χαμηλών τόνων που τον ακολουθεί και μοιράζεται μαζί του τόσα πράγματα.
Όρος Μενοίκιο, ένα βουνό της Βόρειας Ελλάδας με υψόμετρο 1.963 μ. Βρίσκεται στα σύνορα των νομών Δράμας και Σερρών. Ο Ηλίας το αγαπά ιδιαίτερα γιατί το χωριό του που γεννήθηκε και έχει επιλέξει να ζει σήμερα, είναι η Αναστασιά, στις παρυφές του, από τη μεριά των Σερρών. Διάλεξε μάλιστα στα 1.100 μ. να έχει ένα σπιτάκι και κήπο, όπου, όπως βλέπετε οι ντοματιές του στο τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου έχουν ακόμα πράσινες ντομάτες.
Και οι αγγουριές του έχουν καρπό να δώσουν. Οπότε, τι πιο φυσιολογικό από το ανεβαίνουν από καιρό σε καιρό για να τις καλλιεργήσουν και να τις φροντίσουν; Κι όλα αυτά κάνουν την καρδιά του, που στο βάθος είναι σαν μικρού παιδιού, να χαίρεται. Εδώ έρχεται τακτικά με τους φίλους του για να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει. Θα μου πεις στην Αναστασιά δεν είναι ήρεμα, χωριό είναι; Είναι! Αλλά προφανώς πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο!
Έφτασαν ασφαλείς πίσω στο σπίτι τους, τα παιδιά μας
Ο αποχαιρετισμός σε ένα ταξίδι είναι σκληρός… Χαμογελάς από συνήθεια, αλλά η καρδιά σου το ξέρει, πως δεν θα ήθελες να συμβεί αυτό. Θα ήθελες η παραμονή να είχε παράταση, να είχε ακόμα εκείνη τη γλύκα που άφηναν στα χείλη, όλες τις προηγούμενες μέρες. Στο αεροδρόμιο, στην αναμονή μέχρι να τακτοποιηθείς στο αεροπλάνο μιας υπαρατλαντικής πτήσης, χρειάζεται λίγη παραπάνω υπομονή. Σήμερα, όλα αυτά είναι πια αναμνήσεις. Εκείνοι είναι πια σπίτι τους, προσπαθώντας να τακτοποιήσουν πίσω στη θέση τους, τα πράγματα από τις βαλίτσες τους. Τουλάχιστον έφτασαν καλά. Του χρόνου πάλι!
Πρώτη μέρα, χωρίς τα παιδιά μας, Κώστα και Άννυ…
Επέστρεψαν από χθες στο σπίτι τους… Στην πραγματικότητα σήμερα έφτασαν εκεί, έχουμε πάρει σχετικό καθησυχαστικό μήνυμα. Είναι αυτά τα περίεργα και παράξενα με τις ώρες, στα διάφορα σημεία του πλανήτη, που δυσκολευόμαστε μερικές φορές να κατανοήσουμε. Κι εμείς στην πρώτη μέρα της απουσία τους, γυρίσαμε στις αναμνήσεις.
Πάμε λοιπόν στον Πόρο, το νησί που επισκέφτηκαν τελευταίο για ένα τριήμερο οι δυο τους. Ο Κώστας ξέρει πως μ’ αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους. Και έτσι είναι. Με τροφοδοτούσε πάντα φωτογραφίες. Αν και στον Πόρο έχω ξαναπάει, τα μέρη που μου έστειλε και τα βλέπετε σήμερα δημοσιευμένα, μου φάνηκαν παντελώς άγνωστα. Ήταν σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά!
Αλλά μου άρεσε το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο των πεύκων που ακουμπούν, θαρρείς, την ακρογιαλιά και στάθηκα λίγο παραπάνω. Κάπως έτσι, όμορφη και φωτεινή, θέλαμε να είναι η πρώτη μέρα που είναι μακριά μας. Και νομίζω, ως ένα βαθμό, ότι τα καταφέραμε. Ο Πόρος που δεν ξέραμε μέσα από τα δικά τους μάτια…
Τελευταίο ξεχωριστό δείπνο στην “Ταβέρνα των Φίλων”…
Μια ομαδική φωτογραφία, δεν την είχαμε το φετινό καλοκαίρι. Και μείναμε τόσον καιρό μαζί, ταξιδέψαμε σε αρκετά μέρη, βγήκαμε, περπατήσαμε, γνωρίσαμε καινούριους τόπους με τον Κώστα και την Άννυ. Την Τρίτη όμως το βράδυ, κατά τις οκτώ και μισή, βρεθήκαμε στην “Ταβέρνα των Φίλων” επί της Άργους γωνία με την Αλαμάνας στον Κολωνό. Θέλαμε να τους κάνουμε το τραπέζι του αποχωρισμού και να είναι ξεχωριστό. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Τα πιάτα ήταν εντελώς ξεχωριστά και η βραδιά εξελίχτηκε πολύ όμορφη. Άξιζε και με το παραπάνω.
Δείγμα από χειμώνα το χρειαζόμαστε, μετά το καλοκαίρι
Οι μέρες του Σεπτέμβρη προχωρούν. Αύριο μπαίνουμε στο τελευταίο δεκαήμερο του. Στην τελική ευθεία του. Και όλα αρχίζουν να είναι σε μια σειρά. Τακτοποιούνται. Τα παιδιά, ο Κώστας και η Αννυ φεύγουν σήμερα. Τους πήγαμε το πρωί στο αεροδρόμιο, να πάρουν το αεροπλάνο της επιστροφής για τον τόπο τους…
Και ο καιρός αρχίζει να γίνεται κάπως φυσιολογικός για την εποχή. Έχει πέσει αισθητά η θερμοκρασία, αποχαιρετήσαμε τον μακρύ καύσωνα με ότι επιπτώσεις μπορεί να κουβαλά αυτό στα κτήρια και τους πυρωμένους δρόμους, από την άσφαλτο. Ασφαλώς και θα πάρει λίγο περισσότερο καιρό όλο αυτό. Δεν είμαστε αφελείς, το περιμένουμε.
Ύστερα ο ουρανός δίδει τα σημάδια του. Όπως δείχνουν και οι χθεσινές φωτογραφίες από την πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα στον Κολωνό. Ο καιρός ήταν από νωρίς φορτωμένος και ήταν ζήτημα χρόνο να φτάσει και σε μας η βροχή. Το έκανε σε ολόκληρη την Αττική. Σε μας έφτασε μια πολύ δυνατή μπόρα γύρω στις 4:30 το απόγευμα.
