Έλεγα μέσα μου, τώρα που είμαι εδώ θα πάω να δω το πατρικό των Στρουμπάκηδων, το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου. Ο καιρός περνάει και πάνε χρόνια τώρα, που έχουν φύγει όλοι από την οικογένεια εκείνη, γονείς και παιδιά. Και τώρα μένουν πίσω τα παιδιά των παιδιών τους. Οι εικόνες είναι σοκαριστικές, καθώς έχει πληγεί και από τον σεισμό του 2021.
Υπό διάλυση! Κατεδαφισμένο από φυσικά αίτια και από την εγκατάλειψη. Συμβαίνουν αυτά. Δυστυχώς. Η κληρονόμος, μια ξαδέλφη μου, μου είπε ότι δεν μπορεί να το φτιάξει, ούτε και το θέλει, μιας και έχει το σπίτι της. Αν τα παιδιά τους που δεν έχουν πια καμιά μνήμη από αυτό, θέλουν να το φτιάξουν ή να το κατεδαφίσουν εντελώς και να φτιάξουν κάτι άλλο, είναι δικαίωμα τους. Καταλαβαίνω.
Φοβάμαι πως αν διαρκέσει πολύ αυτό το σύστημα πραγμάτων, κάπως έτσι θα γίνει και το δικό μου, Σε ποιον θα λέει “κάτι” και ποιος θα έχει την αγάπη που έχω εγώ γι’ αυτόν τον τόπο; Συνήθως οι κληρονόμοι το “ξεφορτώνονται” για δυο δεκάρες και πάμε γι’ άλλα. Παρ’ όλα αυτά, όσο ζούμε θα το φροντίζουμε και θα το αγαπάμε. Δεν θα θέλαμε να καταντήσει έτσι…