Σπιτικές ελιές στην άλμη, απλά και παραδοσιακά…
Για να φτιάξετε αυτές τις ελιές στην αλμύρα, ακολουθήστε τα εξής βήματα: Πλύνουμε καλά τις ελιές για να αφαιρέσουμε τυχόν βρωμιά ή υπολείμματα. Στη συνέχεια χαράζουμε κάθε ελιά με ένα μαχαίρι ή τις σπάστε ελαφρά για να βοηθήσουμε την άλμη να διεισδύσει. Οι ελιές εδώ, στις φωτογραφίες, εκτός από την πρώτη, είναι του φίλου μου Ηλία από την Αναστασιά.
Μετά θα πρέπει να μουλιάσουμε τις ελιές σε νερό για αρκετές ημέρες, αλλάζοντας το καθημερινά για να αφαιρέσουμε την πικράδα. Στη συνέχεια πρέπει να ετοιμάσουμε ένα διάλυμα άλμης, διαλύοντας αλάτι σε νερό. Μια κοινή αναλογία είναι 1 φλιτζάνι αλάτι, ανά 10 φλιτζάνια νερό.
Τοποθετούμε τις ελιές σε ένα καθαρό βάζο ή δοχείο και τις καλύπτουμε με το διάλυμα άλμης. Βεβαιωνόμαστε ότι οι ελιές είναι πλήρως βυθισμένες και τοποθετούμε ένα βάρος από πάνω, αν χρειάζεται. Τέλος αποθηκεύουμε το δοχείο σε δροσερό, σκοτεινό μέρος για αρκετές εβδομάδες έως μήνες, ανάλογα με την επιθυμητή γεύση.
Τον είδαμε και χθες στην Ερμού, με τις σφυρίχτρες του…
Αυτός ο άνθρωπος πουλάει στον πεζόδρομο της Ερμού, στην Αθήνα, κάτι σφυρίχτρες με νερό, που βγάζουν ήχο σαν κελάηδημα καναρινιού. Τον έχουμε δει πολλά χρόνια τώρα να το κάνει αυτό. Σήμερα επιχειρήσαμε μια κουβέντα μαζί του. Λέω “επιχειρήσαμε” γιατί δε ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός. Τον ρώτησα αν μπορώ να τον τραβήξω μια φωτογραφία. Μου είπε “πάρε μια σφυρίχτρα”… Του είπα αν κάνει πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά αναμένοντας να μου δώσει έναν αριθμό. Η απάντηση του με καθήλωσε, “πολλά χρόνια”. Κι άντε τώρα εσύ να στοιχειοθετήσεις “είδηση”!
Παράταση για άλλο ένα τρίμηνο! Αυτό, είναι νίκη ζωής
Βρεθήκαμε χθες για άλλο ένα τρίμηνο στο Χολαργό. Και όλα πήγαν καλά. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον Δήμο Παπάγου – Χολαργού. Είναι ένας δήμος στην Αττική, που δημιουργήθηκε με τη διοικητική μεταρρύθμιση του προγράμματος Καλλικράτη το 2010. Αποτελείται από δύο πρώην δήμους, τον Δήμο Παπάγου και τον Δήμο Χολαργού.
Οι δύο αυτοί πρώην Δήμοι έχουν διαφοροποιήσεις και ιδιαιτερότητες που καθορίζουν τη φυσιογνωμία τους, αλλά συνάμα και πολλά στοιχεία που τους ενώνουν. Και οι δύο είναι, απ’ αρχής της δημιουργίας τους, αποτέλεσμα οικοδομικών συνεταιρισμών με συγκεκριμένο πολεοδομικό σχεδιασμό που στόχευε στη δημιουργία κηπουπόλεων, με οικόπεδα σαφώς μεγαλύτερα από τα συνήθη αστικά οικόπεδα και πληθώρα δημοσίων χώρων και χώρων πρασίνου.
Έχουν κοινά πλεονεκτήματα, τη γειτνίαση με τον Υμηττό και την μικρή απόσταση από το κέντρο της Αθήνας. Και οι δύο περιοχές χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη ενός ιδιαίτερα καλού κλίματος και από το χάρισμα της θέας, της ομορφιάς και της υγιεινής, λόγω της ευεργετικής επίδρασης του ορεινού όγκου του Υμηττού και άλλων κοινών μορφολογικών χαρακτηριστικών.
Το λιμάνι Λουτρακίου με το φακό της Σούλας, αρχές του ’25
Η Σούλα έχει ένα καλό κινητό τηλέφωνο, Samsung. Και η ποιότητα των φωτογραφιών της, είναι επίσης πολύ καλή. Αλλά αρκεί ένα εργαλείο να κάνει τη διαφορά; Προφανώς και όχι. Αυτό που μετράει πιο πολύ στις φωτογραφίες, είναι ο τρόπος να δεις μερικά πράγματα και να τα αποτυπώσεις στο φακό. Δείτε λοιπόν το λιμάνι στο Λουτράκι, όπως το είδε εκείνη.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο για κάποιον που πάει πρώτη φορά επισκέπτης στο Λουτράκι και βλέπει μια τεράστια παραλία όπου κάνουν μπάνιο οι άνθρωποι, η πόλη έχει και… λιμάνι για να δένουν οι ψαρόβαρκες και τα μικρά επαγγελματικά καΐκια. Κι εμείς περπατώντας το ανακαλύψαμε ένα μεσημεράκι που θέλαμε να γνωρίσουμε καλύτερα την πόλη.
Δες τι όμορφες που είναι μέσα στην ήρεμη θάλασσα! Είναι εμφανή πάνω τους τα είδη ψαρικής κι έχουν και κάποιο υποτυπώδη ίσκιο, για να μην τους τρώει ο ήλιος σ’ αυτό που τους αρέσει να κάνουν και θέλει το χρόνο του. Ήθελα να έχουμε κι αυτή την οπτική για το Λουτράκι που χάρη στον Βασίλη και η Μάχη γνωρίσαμε καλά.
Αναστασιά: Η χαρά των φίλων μας είναι και δική μας χαρά!
Ο Ηλίας, είναι πολύ ευαίσθητος… Τα περίμενε πώς και πώς τα χιόνια που έπεσαν χθες στο χωριό του, την Αναστασιά των Σερρών στη Βόρεια Ελλάδα. Είδε την προηγούμενη μέρα τα πρώτα χιόνια που έπεφταν και τα κατέγραψε στο βίντεο με το κινητό του. Την επομένη όμως το πρωί, καθώς βγήκε έξω στην αυλή του, είδε το στρωμένο χιόνι και άρχισε να “πεταρίζει” η καρδιά του. Και όπως ακριβώς θα έκανε ένα παιδί, άρχισε να τραβά φωτογραφίες με το κινητό του.
Κι αυτή τη χαρά του, τη μοιράστηκε με όσους περισσότερους μπορούσε. Και επειδή είναι λογικό στο χωριό με τα χιόνια έξω από την πόρτα του να κάνει κρύο, προτίμησε τη ζεστασιά του τζακιού και τη σιγουριά της… πλατείας του Facebook. Όπου εκεί όλοι βλέπουν όλους και όπου ο κόσμος όλος γίνεται ένα μικρό… χωριουδάκι, ώστε να ξέρεις τα πάντα για τον άλλον. Στα λέει ο ίδιος!
Κάπως έτσι φτάσαμε κι εμείς από τη θαλπωρή του σπιτιού μας στην Αθήνα, να δούμε, λίγα λεπτά αφού “ανέβασε” τις φωτογραφίες και να κάνουμε άμεσα την πρώτη ανάρτηση εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Αφήσαμε για έμφαση τις τέσσερις φωτογραφίες στην κορυφή του site, αλλά στο μεταξύ ο Ηλίας έστειλε κι άλλες στο Messenger, οπότε εκτιμήσαμε ότι ήταν αναγκαίο, άλλο ένα δημοσίευμα. πιο ψύχραιμο και πιο περιεκτικό. Και το κάναμε!
Τα πρώτα χιόνια έπεσαν φέτος στην Αναστασιά Σερρών
Παρακολουθώ τον τοίχο του φίλου μου Ηλία Θεολόγου από την Αναστασιά των Σερρών. Από χθες βράδυ άρχισε να ρίχνει νιφάδες χιονιού, αλλά το ζήτημα ήταν αν θα τις “κρατούσε”. Ε, λοιπόν τις κράτησε! Πριν από λίγο ο Ηλίας ανέβασε αυτές τις φωτογραφίες στον τοίχο του.
Μπορείς να το πεις και “ζωντανό” ρεπορτάζ. Βοηθάνε πολύ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάτι τέτοιες ώρες, σίγουρα. Ένα πολύ μικρό σχόλιο αρκεί να καλύψει την ανάγκη της δημοσίευσης. Όλα τα άλλα τα λένε οι φωτογραφίες. Το αχνό χιόνι πάνω στα δέντρα είναι υπέροχο.
Εμείς που γνωρίζουμε καλά το σπίτι του Ηλία κι ας μην έχουμε καταφέρει να πάμε ακόμα από κοντά, έχουμε αντιληφθεί ότι όλες οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από τον κήπο του σπιτιού του. Όλες! Ο Ηλίας ντύθηκε καλά και βγήκε έξω στο κρύο να τις τραβήξει. Μέσα τον περίμενε το αναμμένο τζάκι…
Η οδός Μιχαήλ Βόδα, στρωμένη από τα πεσμένα φύλλα
Φαντάσου έναν δρόμο γεμάτο με πεσμένα φύλλα, σε αποχρώσεις του χρυσού, του πορτοκαλί και του κόκκινου. Τα φύλλα σχηματίζουν ένα πολύχρωμο χαλί που καλύπτει το πεζοδρόμιο και τον δρόμο, δημιουργώντας μια αίσθηση ζεστασιάς και νοσταλγίας. Φαντάσου, λοιπόν, να περπατάς στη Μιχαήλ Βόδα στα πρώτα της 37 νούμερα.
Ο ήλιος χαμηλώνει στον ορίζοντα, ρίχνοντας μαλακό φως πάνω στα φύλλα και κάνοντάς τα να λάμπουν. Ο αέρας είναι δροσερός και φέρνει μαζί του τη μυρωδιά του φθινοπώρου, ενώ τα φύλλα θροΐζουν απαλά καθώς περπατάς πάνω τους. Η Μιχαήλ Βόδα στην Αθήνα ξεκινά από τη Λιοσίων και φτάνει ώς την οδό Ολυμπίας. Από εκεί και πέρα συνεχίζει ώς Λεωφόρος Ιωνίας.
Είναι μια σκηνή που σε κάνει να θέλεις να σταματήσεις και να απολαύσεις τη στιγμή, να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να νιώσεις την ηρεμία και την ομορφιά της φύσης γύρω σου. Τη φύση; Ναι, τα δέντρα που υπάρχουν σ’ αυτό το δρόμο και που αυτή την εποχή ρίχνουν τα κιτρινισμένα φύλλα τους παντού, κάτω, πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, οπουδήποτε…
