Οι μέρες φεύγουν σαν αέρας, όταν είμαστε καλά. Ποιος δεν το ξέρει; Χθες, Κυριακή, έφυγε και η Χλόη. Αυτό το χαμογελαστό κορίτσι. του Στήβ και της Έστερ. Θα ακολουθήσει την ίδια διαδρομή με τη Βικτώρια. Επιστρέφει στο σπίτι της στο Βανκούβερ του Καναδά, μέσω Ζυρίχης. Μόνο που εκείνη είναι άλλος χαρακτήρας. Κανένα άγχος, δεν έχει για το ταξίδι της. Το βλέπετε στο χαμογελαστό πρόσωπο της.
Είχε μάλιστα τέτοια αυτοπεποίθηση, που δεν χρειάστηκε να την πάμε μέσα στην αίθουσα του αεροδρομίου. Την αφήσαμε έξω, όπως ζήτησε η ίδια, την αποχαιρετήσαμε εκεί και μετά φύγαμε. Είχε βέβαια την εμπειρία της Βικτώριας και ήξερε πως το δεύτερο τσέκιν του εισιτηρίου της θα το έκανε από τη Ζυρίχη. Οπότε, κανένα πρόβλημα! Πήρε τις βαλίτσες της κι έφυγε, για την πύλη αναχώρησης της.
Τα χαίρομαι αυτά τα νέα παιδιά! Έχουν θάρρος, τόλμη και δύναμη. Βάλτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση της. Θα ταξιδεύατε στην άλλη άκρη του πλανήτη με δύο διαφορετικές πτήσεις, μόνοι σας επί 14 ώρες, για να φτάσετε στον προορισμό σας; Στην εποχή μας έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Και αυτό το εκτιμώ πολύ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για καλό. Μακάρι να είναι έτσι δυνατή και στη ζωή της, επειδή οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει είναι και πολλές και μεγάλες.