Τελευταία αναφορά σε μια εκδρομή που μας άρεσε πολύ!

Ούτε μας αφορά, ούτε μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο. Εμείς και σήμερα θα ασχοληθούμε με πολύ πιο σοβαρά πράγματα και με προγραμματισμένες όμορφες υποχρεώσεις. Όμως αυτό το κομμάτι θέλαμε να το “ντύσουμε” με φωτογραφίες παρέας από την τελευταία εκδρομή, αρχές Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη.

Περάσαμε πολύ όμορφα μαζί τους κι αυτές οι αναμνήσεις θα μας ακολουθούν. “Έγραψαν” μέσα στην καρδιά μας. Γνωρίσαμε τόπους, ανθρώπους και αποκτήσαμε εμπειρίες που θα τις συζητάμε για πάρα πολύ καιρό ακόμα. Αν και η καθημερινότητα είναι αδηφάγα και προσθέτεις εμπειρίες πάνω σε εμπειρίες, εμείς αυτή την εκδρομή θα τη θυμόμαστε.

Και εικόνες σαν κι αυτή από τις αγορές που επισκεφτήκαμε μια μέρα πριν την αναχώρηση για την επιστροφή, όπως και άλλες θα μας κρατούν συντροφιά. Πλούσια τα ελέη και άφθονα για μια πολύ μεγάλη πόλη όπως είναι η Κωνσταντινούπολη. Για μας που αγαπούμε τα ταξίδια μας άρεσε επιπλέον και η γνωριμία με ανθρώπους που βάλαμε στη ζωή μας…
Εμπιστεύονται, ακόμα, ανθρώπους να τους κυβερνήσουν!

Μέρα εκλογών για την Ευρώπη σήμερα και φυσικά για την Ελλάδα, αφού είμαστε χώρα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποιοι, βρίσκονται από το πρωί στις κάλπες, εκτιμώντας ότι πρέπει να ψηφίσουν αυτούς που θεωρούν ικανούς να κάνουν πράξεις τις δεσμεύσεις τους, κάποιοι για να τιμωρήσουν αυτούς που κυβερνούν ήδη και κάποιοι που συνειδητά απέχουν, επειδή δεν εμπιστεύονται άνθρωπο να τους κυβερνήσει.

Στην τελευταία κατηγορία κι εμείς, θεωρήσαμε καλύτερο σήμερα, να πάμε μια βόλτα στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα και να περπατήσουμε σ’ αυτόν τον περιποιημένο χώρο. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει ακόμα η πρόκληση: Τα μούρα είναι ακόμα εκεί και μας περιμένουν όλους εμάς που τα γνωρίζουμε, αλλά και άλλους να δουν πόσο όμορφα και γευστικά είναι.

Αγαπώ αυτό το μέρος! Αν και περιβάλλεται από ένα πυκνοκατοικημένο αστικό ιστό, έχει διαμορφωθεί σαν φυσικό δάσος, οπότε επιβάλλεται να είσαι προσεκτικός, καθώς περπατάς στα μονοπάτια του. Πάντα μου άρεσε. Εδώ έβρισκα καταφύγιο τις δύσκολες μικρές ώρες μου, από τις οποίες όλοι περνάμε καμιά φορά. Εδώ έχω γράψει, έχω γελάσει, έχω κλάψει, έχω ζήσει ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μου.
Μικρός δρόμος πολύ κοντά μας, η Χαονίας, στον Κολωνό

Αν και είναι παράλληλος δρόμος της Λένορμαν είναι πολύ μικρός. Ονομάζεται Χαονίας, στον Κολωνό και είναι ανάμεσα στη Ναυπλίου και την Ερέτριας. Το ψάξαμε λίγο… Οι Χάονες ήταν ένα από τα αρχαία ελληνικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αρχαίας Ηπείρου, και συγκεκριμένα στα βορειοδυτικά της. Υποστηρίζεται ότι η ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου είναι απόγονοι των αρχαίων Χαόνων.

Γεωγραφικά, η Χαονία εκτεινόταν στη σημερινή νοτιοδυτική Αλβανία, φραγμένη από τα βόρεια και βορειοανατολικά από τα Κεραύνια όρη, και επίσης περιελάμβανε το βόρειο κομμάτι του νομού Θεσπρωτίας (με νότιο σύνορο τον ποταμό Καλαμά/Θυάμη), και περιλαμβάνει τις παράκτιες περιοχές Ωρικού, Χειμάρρας, Ογχησμού (σύγχρονων Αγίων Σαράντα) και Βουθρωτού στην Αδριατική θάλασσα και στο Ιόνιο πέλαγος.

Πρωτεύουσα της Χαονίας ήταν η Φοινίκη (σύγχρονη Finiq), πρωτεύουσα αργότερα του Κοινού των Ηπειρωτών. Στην ηπειρωτική ενδοχώρα οι Δέξαροι (ή Δασσαρέται) που κατοικούσαν στο όρος Άμυρον (σημ. Τομόρι) και εκτείνονταν ως το νότιο πέρας της λίμνης Λιχνήτιδος (σημ. Αχρίδα), ήταν η βορειότερη από τις φυλές της ομάδας των Χαόνων. Η ζώσα ιστορία στην πράξη…
Αδμήτου, στην πλατεία Αττικής, ο σταθμός των τρόλεϊ

Οδός Αδμήτου, μερικά βήματα από την πάνω είσοδο του σταθμού Αττικής των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων και του Μετρό, ρίχνοντας μια ματιά στο Αμαξοστάσιο Αττικής του ΗΛΠΑΠ τα γνωστά μας ηλεκτρικά τρόλεϊ, με κείνες τις μεγάλες κεραίες που ακόμα κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας. Θα τα έχετε δει, δε μπορεί…

Βρεθήκαμε προχθές εκεί. Και τα φωτογραφήσαμε απ’ έξω. Δεν είχαμε κάποιο ειδικό λόγο για να κάνουμε ρεπορτάζ, απλά μας άρεσε αυτό το ρετρό στοιχείο που έχουν. Είναι κάτι ξεχωριστό στην πρωτεύουσα σήμερα. Προσέξτε όλο αυτό με τα ειδικά καλώδια στον… ουρανό! Φοβερό δεν είναι; Έμεινα για λίγο να τα προσέχω.

Κάποια τρόλεϊ είναι προσεκτικά παρκαρισμένα μέσα στο χώρο. Προφανώς οι υπεύθυνοι ξέρουν το πρόγραμμα τους και τις ανάγκες τους στις συγκοινωνίες. Στις μέρες μας και τα τρόλεϊ έχουν ενταχθεί, στις Οδικές Συγκοινωνίες, μαζί με τα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Πάντα όμως θα έχουν ένα διακριτικό γνώρισμα. Το κίτρινο χρώμα και τις κεραίες τους.
Μας αρέσει να γνωρίζουμε νέους τόπους. Πάμε Πειραιά;

Η οδός Υψηλάντου είναι ένας κεντρικός δρόμος που οδηγεί στο Πασαλιμάνι ή αλλιώς Λιμάνι Ζέας στο κέντρο του Πειραιά. Αξίζει να το περπατήσεις, αν αποφασίσεις να κάνεις τη βόλτα σου, στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Εδώ θα βρεις μια όμορφη αγορά με πολλά μαγαζιά και κτίρια σαν αυτό, που εκφράζει έναν Μοντερνισμό του Μεσοπολέμου.

Η οδός Οδυσσέα Ανδρούτσου οδηγεί προς το Ρολόι, ένα σημείο αναφοράς πάνω στην Ακτή Μουτσοπούλου στο κέντρο του Πειραιά. Ιδανικό μέρος για βόλτα. Σ’ αυτό το Ρολόι έχουμε δει να διαδραματίζονται πολλές σκηνές στις ασπρόμαυρες ή χρωματιστές ελληνικές ταινίες. Ένα σημείο για ραντεβού που δεν… χάνεσαι.

Στην συμβολή των οδών Αλεξάνδρου Παπαναστασίου και Κασσάνδρας, στην Καστέλλα θα δείτε αυτό το διώροφο κτίριο, με στοιχεία μεσοπολεμικής αρχιτεκτονικής και ογκοπλαστικό που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Αξίζει να καθίσεις λίγο περισσότερο και να το περιεργαστείς. Έτσι κι αλλιώς η Καστέλλα έχει τόσα πράγματα να σου δώσει.
Μέχρι τη μία το μεσημέρι, κουλαντρίζονταν τα πράγματα

Πολύ ζέστη, χθες, στην Αθήνα. Μάλλον βγήκαν σωστοί οι μετεωρολόγοι που προέβλεπαν, εδώ και μέρες, ότι η Τρίτη θα ήταν μια δύσκολη μέρα, από πλευράς θερμοκρασιών. Το νιώσαμε, καθώς βρεθήκαμε για δουλειά από τις 10:00 στην πλατεία Αττικής από τη μεριά της Λιοσίων. Αν και εκεί, λόγω των δέντρων, είχε μια κάποια δροσιά.

Στο πεζοδρόμιο όμως της Λιοσίων, από όπου είναι και οι φωτογραφίες του σημερινού δημοσιεύματος, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Το περπάτησα. Γνωστό μέρος. Έχουμε περάσει ώρες με φίλους σ’ αυτά τα παγκάκια, καθώς είναι πέρασμα για πολλούς ανθρώπους και οδηγεί στο Μετρό και τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο.

Κι όμως, όσο κι αν οι θερμοκρασίες ήταν πολύ υψηλές για την εποχή, στα όρια του καύσωνα, τα λουλούδια στα παρτέρια είναι ανθισμένα, λες και είναι άνοιξη. Τι να κάνουν κι αυτά τα καημένα! Μπερδεύονται με την αστάθεια του καιρού. Εδώ, εμείς οι άνθρωποι και δεν μπορούμε μερικές φορές να προσαρμοστούμε!
Η ώρα που φυσούσε το αεράκι και ο Ιεχωβά ψιθύριζε…

Ο τίτλος στο σημερινό κομμάτι είναι από ένα σχόλιο της φίλης μας Λένας στην ανάρτηση που κάναμε στο Facebook, καθώς ανεβάσαμε τις ίδιες εικόνες που βλέπετε, από εκεί. Και γιατί το κάνουμε αυτό; Διότι μόλις το Σάββατο ακούσαμε μια υπέροχη ομιλία από έναν εκπρόσωπο των Κυβερνώντος Σώματος και του βοηθού του, με αυτό ακριβώς το θέμα.

Δεν είναι δύσκολο να βάζεις τη φαντασία σου να δουλέψει. Και να βάζεις και τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό το τοπίο, την ώρα του δειλινού που είναι τραβηγμένες αυτές οι φωτογραφίες στο Καβούρι της Βουλιαγμένης όπου βρεθήκαμε την Κυριακή το απόγευμα, με φίλους. Και οι τρείς φωτογραφίες έχουν παρθεί σχεδόν από το ίδιο μέρος με μικρές παραλλαγές και με διαφορά χρόνου.

Μας αρέσει αυτή η ώρα, όπου κι αν βρισκόμαστε… Εδώ έχει και τη θάλασσα, αλλά κι αλλιώς να ήταν, με μπόλικο πράσινο και τρεχούμενα νερά και δροσιά που έχουμε ανάγκη για να αντιμετωπίσουμε τις υψηλές θερμοκρασίες, δεν θα μας “χάλαγε”, καθόλου. Οι πιο όμορφη ώρα για να “μαζεύεις” τις σκέψεις σου ή να τις αφήνεις ελεύθερες, να καλπάζουν με τους δικούς τους ρυθμούς στον κόσμο τους!
Κάθε Ελληνικό νησί ήταν πάντα μια πρόκληση για μένα από τα παιδικά μου χρόνια, και περισσότερο η Αμοργός. Δεν κατάφερα…