Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Το χωριό Νυμφαίο (παλαιότερα Νιβέστα ή και Νέβεσκα είναι ορεινός οικισμός (υψόμ. 1.350) που έχει χαρακτηρισθεί από το 1978 ως «διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός». Υπάγεται στο Δήμο Αμυνταίου της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του νομού Φλώρινας, στις ανατολικές κλιτύες του όρους Βέρνου, σε απόσταση 57 χλμ. από την πόλη της Φλώρινας μέσω του αυτοκινητοδρόμου 27 και του οδικού άξονα Ξινού Νερού.

Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το παρουσιάζουν ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της U.N.E.S.C.O. διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος. Ο οικισμός έχει μόνιμο πληθυσμό 132 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

Το Νυμφαίο οικίστηκε περί το 1385 από Βλάχους Οδίτες, δηλαδή λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες Μακεδόνες, που επί 1.400 χρόνια φύλαγαν τη γειτονική Εγνατία Οδό και οι οποίοι κατέφυγαν τότε στα απρόσιτα βουνά, ύστερα από σκληρές μάχες με τους Οθωμανούς. Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Τσιρλή, δημοσιευμένες στην ομάδα “Νυμφαίου Δρώμενα. Φίλοι της φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς Νυμφαίου”.

Με ανθισμένες αμυγδαλιές από την Άνδρο, το νησί της καρδιάς μας, φωτογραφημένες από τον φίλο μας Λούη, θα σας πάμε σήμερα. Γιατί μπορεί να είμαστε στα τελειώματα του Γενάρη και ο καιρός να είναι άσχημος, τουλάχιστον από πλευρά κρύου, αλλά εκεί έξω η άνοιξη καραδοκεί. Δείτε αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες που τράβηξε από τα Αποίκια, το χωριό που μένει ο φίλος μας.

Σ’ αυτά τα μέρη έχουμε περπατήσει πριν πέντε χρόνια, το 2018, όταν μας φιλοξένησαν για 10 μέρες. Τις μισές από αυτές μείναμε στα Αποίκια και ήταν υπέροχη η παρέα μαζί τους. Θέλουμε να σας δείξουμε από το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μερικά δημοσιεύματα που κάναμε τότε από εκεί, Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας.

Όπως κι αυτή εδώ, επίσης από το ίδιο χωριό, τα Αποίκια, αυτή τη φορά όμως από τα χέρια της καλή μας φίλης, Ευαγγελίας. Κι εκείνη μας έχει φιλοξενήσει με τον σύζυγό της, τον Μανώλη, στο σπίτι που μένουν. Έναν μικρό παράδεισο, λίγο πιο έξω από το χωριό. Πρόωρα ανθισμένες οι αμυγδαλιές φέτος. Όπως πρόωρα είναι και πολλά άλλα πράγματα λόγω της κλιματικής αλλαγής. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Σ’ αυτό το δρομάκι έχουμε περπατήσει και μπροστά επάνω, ακριβώς, είναι το σπίτι που μέναμε. Φανταστικό! Ήσυχο, ήρεμο, κλασικό χωριό και πολύ κοντά στη χώρα αν κινείσαι με το αυτοκίνητο. Το κοινό σημείο, είναι οι ανθισμένες αμυγδαλιές, αυτό μας άρεσε όταν τις είδαμε δημοσιευμένες στον τοίχο του Λούη. Κι αυτό μας έφερε στη μνήμη όμορφα πράγματα. Έτσι δημιουργούνται όμορφες φιλίες, διαχρονικές!

Ο καιρός είναι κακός τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα. Και στην Αθήνα είχαμε πολλές βροχές. Στα ορεινά όμως χιόνισε, όπως εδώ στη Βασιλίτσα Γρεβενών. Η Βασιλίτσα είναι βουνό της Μακεδονίας και της Ηπείρου, στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Γρεβενών. Εδώ θα μείνουμε σήμερα, να σας δείξουμε τα χιόνια της.

Η κορυφή της έχει υψόμετρο 2.249 μέτρα και βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της οροσειράς της Βόρειας Πίνδου ανάμεσα στα χωριά Δίστρατο, Σμίξη και Αβδέλλα. Διαθέτει και χιονοδρομικό κέντρο με 18 πίστες και 7 αναβατήρες. Τις φωτογραφίες, στη σημερινή ανάρτηση, τις τράβηξε ο διαδικτυακός μας φίλος, Thodoros Karagiannis.

Και είναι από το Χιονοδρομικό Κέντρο Βασιλίτσας που αυτές τις μέρες έχει την τιμητική του. Το όρος Βασιλίτσα, διαβάζουμε στο Wikipedia, είναι σημαντικός βιότοπος για την αρκούδα, τη βίδρα και το αγριόγιδο, και έχει συνολική έκταση 13.562,9 στρέμματα. Βέβαια, χιονισμένη όπως τη βλέπετε σήμερα, τίποτα από αυτά δεν μπορείτε να διακρίνετε.

Η Βασιλίτσα αποτελεί μια από τις κορυφές της οροσειράς της Πίνδου. Υπάγεται στο εθνικό πάρκο της βόρειας Πίνδου και το μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στο νομό Γρεβενών, ενώ ένα μικρό τμήμα της στο νομό Ιωαννίνων. Σε απόσταση 42 χλμ. από την πρωτεύουσα του νομού Γρεβενών βρίσκεται το Εθνικό Χιονοδρομικό Κέντρο της Βασιλίτσας. Από την Αθήνα απέχει 420 χλμ. και από τη Θεσσαλονίκη 215 χλμ.

Όχι, τα χιόνια που βλέπετε στη σημερινή ανάρτηση δεν είναι από κάπου εδώ κοντά. Τις φωτογραφίες τις πήραμε από την ομάδα “Weather News Greece” είναι του Trifon Oslovitis και είναι από το Καϊμάκτσαλαν, Βόρας. Αυτό, είναι ένα βουνό στα σύνορα της Ελλάδας με τη Βόρεια Μακεδονία. Από τη Θεσσαλονίκη απέχει περίπου 3,30 ώρες μέσω Εγνατίας.

Είναι το νοτιότερο μέρος και η υψηλότερη κορυφή, 2.524 μ, μιας οροσειράς που στα ελληνικά ονομάζεται Βόρας και στα Σλάβικα Νίτζε. Τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών διασχίζουν την κορυφή. Είναι το τρίτο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο και τον Σμόλικα.

Στο Όρος Βόρας ή Καϊμάκτσαλαν 33 χιλιόμετρα από την πόλη της Έδεσσας θα βρείτε τον παραδοσιακό οικισμό Παλιός Άγιος Αθανάσιος ή Τσέγανη, Ο Παλιός Άγιος Αθανάσιος ή Καιμάκτσαλαν χαρακτηρίζεται ως το πιο κοσμικό ορεινό χωριό της Μακεδονίας στο νομό Πέλλας.

Στο Καιμάκτσαλαν και στον οικισμό Παλιός Άγιος Αθανάσιος σε υψόμετρο 1200 μέτρων, στους πρόποδες του όρους Βόρας, θα έχετε μία ευχάριστη διαμονή και θα βρείτε πολλά ξενοδοχεία και παραδοσιακούς ξενώνες, πετρόχτιστα, εναρμονισμένα με το περιβάλλον. Για καλό φαγητό υπάρχουν παραδοσιακές ταβέρνες και εστιατόρια. Αν τώρα, λέμε, θελήσετε να πάτε…

Μπορεί χθες στην Αθήνα ο καιρός χθες να ήταν κάτι παραπάνω από καλός, με τον ήλιο να έχει κάνει την εμφάνισή του ανεβάζοντας τη θερμοκρασία, στα Ιωάννινα όμως, έπεσε πυκνή ομίχλη. Φυσικά τα αθηναϊκά site έγραψαν γι’ αυτό, επειδή πάντα το τοπίο με την ομίχλη είναι εντυπωσιακό. Και παραπέμπει σε κάτι το μαγικό, όπως είναι κι αυτές οι φωτογραφίες.

Εμείς όμως χρησιμοποιήσαμε στη δημοσίευση τις φωτογραφίες που ανέβασε στον τοίχο της η φίλη μας, Δήμητρα Σιδέρη. Το σύννεφο της ομίχλης είχε καλύψει τη λίμνη των Ιωαννίνων και την πόλη, μετατρέποντάς την ολόκληρη σε κινηματογραφικό σκηνικό. Πολλά λοιπόν αθηναϊκά site όπως είπαμε, είχαν το θέμα αναδημοσιεύοντας το epirusprot.gr. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Οι τουρίστες και οι ντόπιοι, είχαν την ευκαιρία, παρά το τσουχτερό κρύο, να απολαύσουν και να φωτογραφίσουν ένα μοναδικό θέαμα. Τα Ιωάννινα τον χειμώνα μοιάζουν βγαλμένα από ιστορία νουάρ. Η λίμνη Παμβώτιδα χάνεται μέσα στην ομίχλη δημιουργώντας ένα πανέμορφο και μυστηριώδες σκηνικό που σε ελκύει.

Μετά τα Μετέωρα προς Γρεβενά, είναι ένας τόπος έκπληξη λέγετε Καρπερό. Αυτό βρίσκεται στο μέσο ενός ξέφωτου καρποφόρου κάμπου, έχοντας βόρεια την τοξοειδή κοίτη του Αλιάκμονα, νότια το μεγάλο ρέμα της Σιούτσας που με τα παρακλάδια του χύνεται στον Αλιάκμονα, αφού διαγράφει πρώτα ένα μεγάλο χαλικόστρωτο τόξο ανάμεσα σε αραιά δέντρα βελανιδιάς και λίγα πλατάνια.

Σε κοντινή απόσταση από τον κάμπο του Καρπερού, ανατολικά, βρίσκεται η κορυφή Βουνάσα που με τα 1.615 μέτρα της είναι η ψηλότερη του συγκροτήματος των Καμβουνίων ορέων. Το Καρπερό απέχει 35 χιλιόμετρα από τα Γρεβενά, 23 από τη Δεσκάτη και 40 από την Καλαμπάκα. Τις φωτογραφίες τις ανέβασε την ομάδα “Φύση και Πεζοπορία” ο Αντώνης Κέπετζης και τον ευχαριστούμε.

Οι κάτοικοι του φιλόξενοι και με τον εθελοντισμό τους έχουν φτιάξει το πάρκο Αγίου Αθανασίου καρπερού, 800 μέτρα από το χωριό, με ωραίο χώρο φιλοξενίας τουαλέτες ντουζ νερό και ψησταριά. Με θέα τον Αλιάκμονα ποταμό και τον Όλυμπο. Από το πάρκο έχει μονοπάτι που κατεβαίνει στο ποτάμι στα μισά της διαδρομής έχουν παγκάκι με θέα το ποτάμι και βρύση με νεράκι για τους πεζοπόρους

“Αυτό πού με τρώει είναι, γιατί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα χωριά, την φύση και μαζεύτηκαν όλοι στις πόλεις. Με αποτέλεσμα να έχουν να αντιμετωπίσουν πιο πολλά προβλήματα από ότι νόμιζαν ότι είχαν στο χωριό! Φαντάζονταν, ότι αν πάνε στην πόλη ή σε μια ξένη χώρα, θα ήταν πολύ καλύτερα, αλλά όταν κατάλαβαν το λάθος τους, ήταν ήδη αργά. Έστω όμως κι αργά, πάλι δεν είναι ποτέ αργά για την επιστροφή”.

“Αυτό έπαθα κι εγώ.. Και τι κατάλαβα; Όταν είχα πολλά λεφτά, ήμουν φτωχός. Τώρα έχω μόνο την σύνταξη μου και νομίζω πως είμαι αυτοκράτορας! Πώς είναι η ζωή στο χωριό; Ξύπνημα στα γρήγορα, ντύσιμο όπως – όπως, αϊντεεε. Που πας Βέγγο, γιατί; Κάνε πιο σιγά, βρε! Όσο τρέχεις, Βέγγο, η απόσταση μεγαλώνει, τώρα το κατάλαβες, Ηλία; Ναι, τώρα. Πάλι καλά που το κατάλαβες!”

“Χωριανοί, στην ηλικία μου, που έμειναν στο χωριό με τα χωράφια ή τα ζώα, τα κατάφεραν και αυτοί καλά. Και έχουν πιο καλή υγεία… Δηλαδή, αν έμενα εδώ, στην Αναστασία Σερρών, δεν θα μπορούσα να αναπτύξω μια επιχείρηση που θα μου επέτρεπε να επιβιώσω; Δεν ήταν κατ’ ανάγκη να είναι τα χωράφια ή τα ζώα. Άραγε δεν φταίει ή έφταιγε το χωριό σαν τοποθεσία; Όχι δεν φταίει η τοποθεσία, φταίει η λάθος τοποθέτηση της σκέψης”.