Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Πλησιάζουμε στα μέσα Νοέμβρη. Ο καιρός αλλάζει και η χώρα μπαίνει επίσημα στους φθινοπωρινούς, χειμωνιάτικους ρυθμούς. Όταν όμως ακούς για “κακοκαιρία στην Ελλάδα”, το μυαλό σου δεν πάει απαραίτητα στην Αθήνα. Κι όμως, η πρωτεύουσα, αυτή η πόλη των αντιθέσεων, ξέρει να φοράει και τον μουντό της μανδύα. Οι εικόνες που τραβήξαμε τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτουν μια άλλη Αθήνα.

Μια πόλη όπου ο ουρανός είναι «βαριεστημένος», φορτωμένος με γκρίζα σύννεφα που σκεπάζουν τις πολυκατοικίες και τους ελάχιστους λόφους που ξεπροβάλλουν στο βάθος. Ο αέρας είναι υγρός, βαρύς, και μια ψιλή βροχή – εκείνη η βροχή που δεν σε μουσκεύει αλλά σε κρυώνει– πέφτει πότε-πότε, σαν υπενθύμιση ότι ο Νοέμβριος είναι εδώ. Οι κεντρικοί δρόμοι δεν χάνουν την κίνησή τους, αλλά η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει.

 Τα δέντρα με το ακόμα ζωντανό πράσινό τους γίνονται η μόνη φωτεινή αντίθεση στο φόντο των μπεζ και λευκών κτιρίων. Τα καλώδια κρέμονται πάνω από τους δρόμους, σαν μαύρες γραμμές που χωρίζουν τον γκρίζο ουρανό από τη γκρίζα άσφαλτο. Στις γωνίες των δρόμων η αρχιτεκτονική του μεσοπολέμου ή των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, με τα μπαλκόνια της και τα διακοσμητικά της στοιχεία, αποκτά μια μελαγχολική ομορφιά κάτω από τον βαρύ ουρανό.

Η πανσέληνος του Νοεμβρίου έκανε την εμφάνιση της τον ουρανό χθες Τετάρτη 5/11/2025, γνωστή ως “Φεγγάρι του Κάστορα” και ήταν η προτελευταία πανσέληνος του έτους. Για περίπου 15–20 λεπτά, το φεγγάρι απέκτησε πορτοκαλί χρώμα, καθώς διέρχισε το πυκνότερο τμήμα της γήινης ατμόσφαιρας, ενώ θα είναι περίπου 7,9% μεγαλύτερη και 16% φωτεινότερη από μια κανονική πανσέληνο.  Η φωτογραφία από το κεντρικό κτίριο της τροχαίας Αθηνών, το βράδυ της Δευτέρας 3/11/2025

Η πανσέληνος του Νοέμβρη είχε ακόμα τις εξής ονομασίες: Frost Moon (Φεγγάρι του Παγετού) Mourning Moon (Φεγγάρι του Πένθους) Dark Moon (Σκοτεινό Φεγγάρι), λόγω της μικρότερης διάρκειας ημέρας. Ότι όνομα και αν του δώσετε, σημασία έχει να σηκώσετε ψηλά στον ουρανό τα μάτια σας και να δείτε με θαυμασμό τη δημιουργία. Εμείς θα το κάνουμε και δώσουμε αίνο στον Δημιουργό αυτής της ομορφιάς… Κι εδώ, η Αγίου Μελετίου, στο ύψος της Αχαρνών. Όπως και να έχει ακόμα θα τη δείτε στον ουρανό. Φτάνει να σηκώσετε τα μάτια σας ψηλά…

Κάποιες φορές, η ομορφιά δεν κρύβεται στους μεγαλόπρεπους κήπους των προαστίων, αλλά αναδύεται απρόσμενα, μέσα στην καρδιά της πόλης, κόντρα στη γκρίζα πολυκατοικία και τη φασαρία. Αυτή ακριβώς την αίσθηση εισπράξαμε χθες, ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο της πολυκατοικίας στη Νισαίας, στα Σεπόλια, στο σπίτι του Κώστα και της Άννυς. Δεν ήταν απλώς ένα μπαλκόνι. Ήταν ένας μικρός, καταπράσινος παράδεισος, μια όαση που είχες την αίσθηση ότι εκτεινόταν πάνω από τις στέγες της Αθήνας.

Ο Κώστας και η Άννυ που αγαπούν το πράσινο και την ηρεμία, έχουν μετατρέψει αυτό τον υπαίθριο χώρο σε ένα αληθινό καταφύγιο. Μπαίνοντας, σε υποδέχεται ένα πλούσιο τείχος από φυτά. Στα αριστερά, μια μεγάλη, γεμάτη ζωντάνια Σεφλέρα (Schefflera), με τα δίχρωμα φύλλα της, λειτουργεί ως φυσική κουρτίνα, φιλτράροντας το φως και την θέα προς τους γύρω δρόμους, δημιουργώντας μια αίσθηση ιδιωτικότητας. Τα φύλλα της, σε αποχρώσεις του κίτρινου και του βαθύ πράσινου, λαμποκοπούν απαλά.

Πιο δεξιά, ένας πανέμορφος Χαμαίρωψ (Chamaerops humilis), ο γνωστός νάνος φοίνικας, στέκεται επιβλητικός μέσα στην πήλινη γλάστρα του, με τα κομψά, βενταλοειδή φύλλα της να κουνιούνται ρυθμικά με το αεράκι. Δίπλα τους, ένας ακόμη θάμνος με μικρά, λαμπερά πράσινα φύλλα, πιθανότατα κάποιο Ευώνυμο (Euonymus), προσθέτει στην πυκνότητα του πράσινου. Στην άλλη πλευρά του μπαλκονιού, η πανδαισία των χρωμάτων συνεχίζεται. Η ματιά πέφτει πάνω στις φλογερές, κόκκινες μπιγκόνιες. Τα άνθη τους, σαν μικρές φωτιές, ξεχωρίζουν μέσα στο σκούρο πράσινο, σχεδόν μπρονζέ φύλλωμά τους.

Είναι μια έκρηξη χρώματος που φωνάζει «καλοκαίρι» ή «άνοιξη», φωτίζοντας το σκούρο μεταλλικό κάγκελο. Ακριβώς πίσω από τις μπιγκόνιες, ένα ασημένιο-πράσινο δεντρολίβανο ή λεβάντα – αρωματικά φυτά που ευδοκιμούν στα αθηναϊκά μπαλκόνια – γεμίζει τον αέρα με τη γλυκιά, μεσογειακή μυρωδιά του, προσθέτοντας μια νότα αγροτικής Ελλάδας στην αστική ζούγκλα. Το πραγματικό, όμως, μαγευτικό στοιχείο είναι η θέα. Από τον έβδομο όροφο, η Αθήνα απλώνεται σαν χάρτης κάτω από τα πόδια σου. Πίσω από το πλούσιο πράσινο των φυτών, φαίνονται οι ατέλειωτες ταράτσες των Σεπολίων και των γύρω συνοικιών.

Η πινακίδα γράφει “ALTERLIFE“, και πρόκειται για τον μεγαλύτερο όμιλο γυμναστηρίων και κέντρων fitness σε Ελλάδα και Κύπρο. Το όνομα “ALTERLIFE” σημαίνει “εναλλακτική” ή “νέα ζωή” και η αποστολή τους είναι να ενσωματώσουν τη σωματική άσκηση και τα οφέλη της στην καθημερινότητα των ανθρώπων, προσφέροντας διάφορες υπηρεσίες και προγράμματα γυμναστικής. Αυτά, για να ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας…

Η οδός Κολοκοτρώνη στην Αθήνα. Ένας δρόμος που τρέχει, ή μάλλον, σέρνεται από την Αθηνάς μέχρι τη Σταδίου. Ένα στενό πέρασμα στην καρδιά της Αθήνας που ζει με τους δικούς του ρυθμούς – έναν ρυθμό που συχνά μοιάζει με αργόσυρτη συμφωνία από κόρνες, θορυβώδεις εξατμίσεις και βιαστικές φωνές. Κοιτάς τις φωτογραφίες και βλέπεις την αλήθεια: το απίστευτο μποτιλιάρισμα. Ένα γκρίζο βαν κολλημένο πίσω από ένα άλλο, μηχανάκια να προσπαθούν να χωρέσουν στα τελευταία εκατοστά του δρόμου, σαν ψάρια σε στενή φιάλη.

Η καθυστέρηση; Δεν μετριέται σε λεπτά, αλλά σε ανάσες υπομονής. Και όμως, η Κολοκοτρώνη είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό “τράφικ”. Είναι η ίδια η ψυχή του αθηναϊκού κέντρου. Ενώ τα αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα, το πεζοδρόμιο, αυτό το στενό περιθώριο ανάμεσα στα ατσάλινα κουτιά και τα παλιά, ψηλοτάβανα κτίρια, είναι γεμάτο ζωή. Εκεί βρίσκεται το φαρμακείο με τον φωτεινό πράσινο σταυρό – ένα σημάδι ελπίδας μέσα στην κυκλοφοριακή αναρχία.

Δίπλα, κρύβονται τα μικρά, ανεξάρτητα μαγαζιά: vintage ρούχα, design αντικείμενα, βιβλία, καφέ που βγάζουν μυρωδιές οι οποίες διαπερνούν το καυσαέριο. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια δεν περιμένει. Περιπλανιέται, ψωνίζει, πίνει τον καφέ του όρθιος, συνομιλεί. Είναι μια αντίφαση: από τη μία, η σύγχρονη αγωνία του οχήματος που αργεί, και από την άλλη, η διαχρονική ραστώνη της πόλης που ζει.

Η καρδιά της Αθήνας χτυπάει πάντα στον πεζόδρομο της Ερμού, και το μεσημέρι, το ρυθμό δίνει συχνά η ζωντανή μουσική. Χθες, στη σκιά της ιστορικής εκκλησίας της Καπνικαρέας, μια υπέροχη μπάντα δρόμου πρόσφερε μια μοναδική ατμόσφαιρα, μετατρέποντας το πολυσύχναστο σημείο σε μια αυθόρμητη σκηνή τέχνης. Το συγκρότημα, με τον σαξοφωνίστα να ξεχωρίζει με το καπέλο του και τον κιθαρίστα καθιστό να συμπληρώνει τη μελωδία, ενώ ο κοντραμπασίστας έδινε τον βαθύ ρυθμό, προσέλκυσε την προσοχή των περαστικών.

Ο ήχος τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στη βουή της πόλης, μια όαση μελωδίας που έκανε πολλούς να σταματήσουν, να χαμογελάσουν, και να απολαύσουν το μουσικό διάλειμμα. Αυτοί οι μουσικοί του δρόμου δεν είναι απλά διασκεδαστές. Είναι η ψυχή της πόλης, οι αυθεντικοί καλλιτέχνες που, με μόνο όπλο την τέχνη τους και την αυθεντικότητά τους, γεμίζουν με ζωή τα ιστορικά μας σημεία. Και στο συγκεκριμένο σημείο εναλλάσσονται, έχοντας κάνει μια δικιά τους άτυπη συμφωνία.

Ο κόσμος πλησίαζε, απολαμβάνοντας τη μουσική δίπλα στο βυζαντινό μνημείο του 11ου αιώνα, και φυσικά, ενίσχυε οικονομικά την προσπάθεια των καλλιτεχνών, αναγνωρίζοντας την αξία του ταλέντου τους και την ομορφιά της στιγμής που χάρισαν. Η μουσική μπάντα στην Καπνικαρέα είναι ένα ακόμα παράδειγμα του τρόπου που η Αθήνα, μια πόλη με βαριά ιστορία, παραμένει ζωντανή, νεανική και γεμάτη τέχνη σε κάθε γωνιά της. Μια τέτοια στιγμή είναι το καλύτερο “αναμνηστικό” από μια βόλτα στο κέντρο.

Ήταν ένα ήσυχο φθινοπωρινό μεσημέρι όταν αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην περιοχή των Σεπολίων, μια γειτονιά της Αθήνας που την έχω συνδέσει περισσότερο με τον σταθμό του Μετρό, παρά με την ίδια την ατμόσφαιρά της. Ο στόχος μου ήταν να περπατήσω στην Οδό Χαϊδά Χρήστου και στους γύρω δρόμους, αναζητώντας μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα όμορφη. Και πράγματι, η βόλτα με εξέπληξε ευχάριστα.

Το φως του ήλιου, εκείνο το γλυκό, χρυσαφένιο φως που μόνο το Φθινόπωρο ξέρει να προσφέρει, έπεφτε κάθετα στα ψηλά δέντρα. Οι πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, έδειχναν πιο ζεστές κάτω από το φως, ενώ τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα πράσινο, λες και οι κάτοικοι ήθελαν να κρατήσουν το καλοκαίρι λίγο ακόμη. Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ισορροπία: μια αρμονία ανάμεσα στον αστικό ιστό και τη φύση.

Καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο, πρόσεξα τον τρόπο που οι μεγάλοι πλάτανοι, με τους λευκούς και ανάγλυφους κορμούς τους, λύγιζαν πάνω από το πεζοδρόμιο, προσφέροντας μια πυκνή σκιά ακόμα και τώρα, στα μέσα του Φθινοπώρου. Τα φύλλα τους, μερικά ακόμα καταπράσινα και άλλα ήδη κιτρινισμένα, δημιουργούσαν ένα χαλί χρώματος στον δρόμο, ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.