Το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…

Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
029544
Τα σχόλια σας!
Το να εκφράζεται κανείς εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι πολύ σπουδαίο για
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.

Ανάμεσα στο χειμώνα και το καλοκαίρι, λίγη άνοιξη!

Η ζωή μας ανάμεσα στις εποχές. Η φύση γύρω μας αλλάζει, αναγεννιέται από το χειμώνα. Κι εμείς το ίδιο! Το χρειαζόμαστε αυτό. Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο ευδιάκριτα ανάμεσα στις εποχές. Τώρα όχι πια...
Το καλοκαίρι του 2024 ήταν το πιο θερμό των τελευταίων δεκαετιών. Γεμάτο καύσωνες. Αυτό έκανε πολύ δύσκολη τη ζωή μας... Οι μετεωρολόγοι μας προετοίμασαν από νωρίς και το ζήσαμε στο έπακρο. Και ο χειμώνας ήταν γεμάτος ακραία καιρικά φαινόμενα. Κρύο, άνυδρος, επικίνδυνος... Εμείς, που έχουμε επιλέξει να γνωρίζουμε, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, είμαστε σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Υπομονή λοιπόν και δύναμη. Όλα εξελίσσονται όπως έχει προβλεφθεί!
Μάιος 2025
Κ Δ Τ Τ Π Π Σ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Ένα site που φτιάχτηκε μέσα στην πανδημία, όταν η Σούλα αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι που αγαπάει και λατρεύει να φτιάχνει. Τα χειροποίητα κοσμήματα! Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ…

Η αγγειοπλαστική παράδοση του Θραψανού Ηρακλείου Κρήτης

Η πλούσια και μακραίωνη παράδοση της αγγειοπλαστικής τέχνης στο χωριό Θραψανό Ηρακλείου το έχει αναδείξει ως το μεγαλύτερο κέντρο αγγειοπλαστικής στην Κρήτη, σταθμό για την ιστορία της νεότερης ελληνικής κεραμικής τέχνης. Σήμερα, στο χωριό εξακολουθούν να λειτουργούν εργαστήρια που κατασκευάζουν ακόμα μικρά και μεγάλα αποθηκευτικά αγγεία, γνωστά ως «θραψανιώτικα πιθάρια», τα οποία διακινούνται τόσο στην Ελλάδα, όσο και το εξωτερικό. Δείτε ΕΔΩ κι ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό από την ΕΡΤ 3 που παίχτηκε τον Φλεβάρη του 2024. Κι ΕΔΩ ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για το χωριό μου.

Ένας Θραψανιώτης Αγγειοπλάστης μιλά στην T.V.

Η ώρα του δειλινού...

Αναμφισβήτητα είναι η πιο όμορφη ώρα! Η ώρα του δειλινού. Φτάνει να είσαι εκεί. Την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και να απολαμβάνεις, λεπτό το λεπτό όλη αυτή την εξαιρετική εικόνα που δεν διαρκεί και πολύ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο για μας. Και να το εκτιμάμε!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.

Μια ανάσα καλοκαιρινή στην Τζιά

Δυο μέρες μόλις, στα τελειώματα του Αυγούστου του 2022, καταφέραμε να πάμε στη Τζιά, καλεσμένοι φίλων μας προκειμένου να μας φιλοξενήσουν. Και περάσαμε τόσο όμορφα που θα το κουβεντιάζουμε για καιρό.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!

Ραδιόφωνα

Πατήστε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ  κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ για να ακούσετε επιλεγμένα, μουσικά, διαδικτυακα ραδιόφωνα που εκπέμπουν και στα FM... Άρα, μπορείτε να τα ακούσετε και από ένα συμβατικό ραδιόφωνο ή από το κινητό σας...

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων:

Στήλες για τα media:

Οι εφημερίδες της Κρήτης:

Αξιόλογα Site:

Στο Πήλιο, Μάιος του 2022

Ήταν ένα ταξίδι μέσα στον Μάη… Έκανε ακόμα την ψυχρούλα του, αλλά το απολαύσαμε. Είχαμε ένα απωθημένο και το ικανοποιήσαμε. Πριν μερικά χρόνια που είχαμε πάει ένα Παρασκευο Σαββατο Κύριακο δεν το χαρήκαμε, δεν το περπατήσαμε επειδή το πρώτο πρωινό που σηκωθήκαμε βρήκαμε ένα χιόνι, καμιά 20ριά πόντους στρωμένο.
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε  αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αγγειοπλάστες του σήμερα

Από γενιά σε γενιά περνάει αυτή η τέχνη, του αγγειοπλάστη. Κι αν την αγκάλιαζε λίγο η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα. Στη φωτογραφία είναι ο πατέρας μου, Λευτέρης του Κουμαλή, ως αγγειοπλάστης. Τον ακολούθησε ο γιός του, ο Κωστής Θεοδωράκης και ο εγγονός του, ο Μανώλης Βολυράκης και δίπλα του ο γιος του, ο Αγησίλαος. Δείτε ΕΔΩ ένα πολύ όμορφο δημοσίευμα από το το περιοδικό "Κ" που συνοδεύει, κάθε Κυριακή, την έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Για να καταλάβετε τι λέω…

Οι γονείς μου, Λευτέρης και Παπαδιώ

Ο πατέρας μου και η μάνα μου, ο Λευτέρης και η Παπαδιώ, σε μια φωτογραφία από το γάμο της Ελένης, της κόρης της Γεωργίας μας. Ήταν σε ένα κέντρο στα Πεζά, όπου έκαναν το γλέντι. Για πάντα στην καρδιά μου, ως ότι πιο ακριβό έχω. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ στο νέο κόσμο!

Το σπίτι μας στο χωριό

Σχεδόν τα κατάφερα να φτιάξω το σπίτι στο χωριό, κληρονομιά από τους γονείς μου, αν και μου κόστισε πολύ. Έχει ακόμα κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν, αλλά σιγά - σιγά.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Τα αδέλφια μου. Λιγοστεύουμε!

Μια οικογενειακή φωτογραφία που έβγαλα με τα αδέλφια μου στο γάμο τη Πόπης, της κόρης του Κωστή μας. Επάνω από αριστερά η Γεωργία μας, δεν ζει πια. Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για αυτήν. Κάτω, από αριστερά, η Στασούλα μας, δείτε για αυτήν ΕΔΩ, δίπλα της η Μαλάμω, δείτε γι’ αυτήν ΕΔΩ και δίπλα της ο Κωστής μας, που και εκείνος δεν ζει πια, δείτε ΕΔΩ.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος τ. 178

Αυτή είναι η εφημερίδα των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος" που κυκλοφορεί τώρα. Για να τη δείτε πατήστε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ. δείτε το τ. 177, ΕΔΩ το τ. 176, ΕΔΩ τ. 175, ΕΔΩ το τ. 174, ΕΔΩ το τ. 173, ΕΔΩ το τ. 172, ΕΔΩ το τ. 171, ΕΔΩ το τ. 170, ΕΔΩ το τ. 169, ΕΔΩ το τ.168, ΕΔΩ το τ.167 ΕΔΩ το τ.166, ΕΔΩ το τ. 165, ΕΔΩ το τ.164, ΕΔΩ το τ. 163, ΕΔΩ το τ.162. Τριάντα χρόνια αδιάλειπτης έκδοσης από τη γέννηση της, είναι μια μεγάλη επιτυχία. Παλιότερα τεύχη μπορείτε να τα δείτε σε PDF αρχείο, πηγαίνοντας στο Αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε κι ΕΔΩ το site του Σωματείου που επιμελούμαστε δημοσιογραφικά...

“Τύπος των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” τ. 444

Έτοιμο και το 444 φύλλο... Δείτε το ΕΔΩ κι ΕΔΩ, Κι ΕΔΩ το τ. 442, ΕΔΩ το τ. 441 ΕΔΩ το τ. 440, ΕΔΩ το τ.439, ΕΔΩ το τ, 438, ΕΔΩ το τ. 437, ΕΔΩ το τ. 436, ΕΔΩ το τ. 435, ΕΔΩ το τ. 434,  ΕΔΩ το τ. 433, ΕΔΩ το τ. 432, ΕΔΩ το τ. 431,  ΕΔΩ το τ. 430, ΕΔΩ το τ. 429, ΕΔΩ το τ. 428, ΕΔΩ το τ. 427, ΕΔΩ το τ. 426, ΕΔΩ το τ. 425, ΕΔΩ το τ. 424, ΕΔΩ το τ. 423, ΕΔΩ το τ. 422, ΕΔΩ το τ. 421, ΕΔΩ το τ. 420, ΕΔΩ το τ. 419, ΕΔΩ το τ. 418, ΕΔΩ το τ. 417, ΕΔΩ το τ. 416, ΕΔΩ το τ. 415, ΕΔΩ το τ. 414, ΕΔΩ το τ. 413, ΕΔΩ το τ. 412, ΕΔΩ το τ. 411, ΕΔΩ το τ. 410, ΕΔΩ το τ. 409, ΕΔΩ το τ. 408, ΕΔΩ το τ. 407, ΕΔΩ το τ. 406, ΕΔΩ το τ. 405 ΕΔΩ το τ. 404 ΕΔΩ το τ. 403 ΕΔΩ το τ. 402, ΕΔΩ το τ. 401, ΕΔΩ το τ.400, ΕΔΩ το τ.399, ΕΔΩ το τ.398, ΕΔΩ το τ.397, ΕΔΩ το τ.396, ΕΔΩ το τ.395 ΕΔΩ το τ.394  ΕΔΩ το τ.393 ΕΔΩ το τ. 392, ΕΔΩ το τ. 391, ΕΔΩ το τ. 390, ΕΔΩ το τ. 389, ΕΔΩ το τ. 388, ΕΔΩ το τ. 387, ΕΔΩ τ. 386 και το 385 ΕΔΩ. Σε συνάρτηση μάλιστα με το Blog, δείτε το ΕΔΩ, είναι αυτό που λειτουργεί τώρα, με πιο συχνή ενημέρωση...

Ο τόπος που αγαπώ

Αγαπώ την Κρήτη και το χωριό μου, το Θραψανό… Γράφω γι' αυτά με μια νοσταλγία. Είχα κάποτε σχέδια. Δεν είμαι βέβαιος πια, αν μπορώ να τα πραγματοποιήσω. Όταν όμως αλλάξουν τα πράγματα θα ήθελα να περνάω εδώ μερικούς μήνες, κυρίως καλοκαιρινούς. Είναι ο τόπος μου. Οι ρίζες μου. Οι αναμνήσεις μου…

Χρηστικά Site:

Γνωρίζοντας την Αθήνα!

Ένα από τα πράγματα που θα δείτε να κάνουμε σ' αυτό το site είναι ότι προσπαθούμε να γνωρίσουμε την Αθήνα. Τους τόπους που κινούμαστε, που περπατάμε, που πορευόμαστε.
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Νίκος Ελ. Θεοδωράκης

Θα χαρώ πολύ να δω εκτεταμένα τις απόψεις σας. Γράψτε μου εδώ: nikosth2004@yahoo.gr

Για την επικοινωνία μας στείλτε μου SMS στο τηλέφωνο 6932212755 που εξυπηρετείται από την VODAFON. 

Είμαστε στον 22ο χρόνο!

Ποιος είναι ο δημοσιογράφος, Νίκος Ελ. Θεοδωράκης, που έχει την ευθύνη της ενημέρωσης και διαχείρισης αυτoύ του Site σε καθημερινή βάση; Δείτε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ δείτε επίσης λίγα πράγματα για την ιστορία αυτού του ιστότοπου.

Περάσαμε υπέροχα στην Τέμενη Αιγίου

Τελικά τα καταφέραμε και περάσαμε όμορφα, τη μια βδομάδα, από 10-17 Σεπτέμβρη του 2022 που πήγαμε στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Να ξεκουραστούμε, να αλλάξουμε παραστάσεις, να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας για το χειμώνα που έρχεται και που όλα δείχνουν ότι θα έχει ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καθώς όλα γύρω μας, ακριβαίνουν και η ανασφάλεια τα κάνει όλα χειρότερα. Ευτυχώς η ελπίδα μας για κάτι καλύτερο έχει πολύ ισχυρή βάση.

Δείτε μερικά δημοσιεύματα που κάναμε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ

Οι εκδρομές του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ

Κι αυτό ΕΔΩ είναι το πρόγραμμα των εκδρομών για το 2025 που εξέδωσε και φέτος το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ με το οποίο συνεργάζομαι σε επαγγελματική βάση.

Η βουκαμβίλια της οδού Πρεβέζης στο λόφο Σκουζέ…

17 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Το ότι ως φυτό η βουκαμβίλια μας αρέσει το ξέρετε. Δεν σας το έχουμε κρύψει και ποτέ… Έχουμε μάλιστα φροντίσει εκεί όπου μένουμε να έχουμε πάντα ένα τέτοια φυτό. Γι’ αυτό και έχουμε και στο μπαλκόνι μας στην Αθήνα και στο πατρικό μας, στο χωριό Θραψανό στην Κρήτη. Δεν θέλει πολλά πράγματα από πλευράς φροντίδας και είναι πανέμορφη… Δείτε αυτή τη βουκαμβίλια που είδαμε το Σάββατο 17/5/2025, το μεσημέρι, στην οδό Πρεβέζης, πάνω και ακριβώς απέναντι από το λόφο Σκουζέ. Φωτογραφήσαμε κι άλλες, αλλά τις κρατάμε για μια άλλη φορά. Ίσως επανέλθουμε σύντομα. Στη συγκεκριμένη, το σπίτι δεν κατοικείται και δεν την φροντίζει κανείς. Και όμως είναι ζωντανή και πανέμορφη…

Κάποτε η Πλάτωνος ήταν όλο ζωή και κίνηση, τώρα τίποτα

17 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Η εικόνα με τα κλειστά μαγαζιά στην Πλάτωνος, στον Κολωνό, αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή τα τελευταία χρόνια. Παλαιότερα, η Πλάτωνος αποτελούσε έναν ζωντανό εμπορικό δρόμο, γεμάτο ζωή και δραστηριότητα. Ωστόσο, διάφοροι παράγοντες έχουν συμβάλει στην αλλαγή αυτής της εικόνας. Το σουβλατζίδικο της «Μαντάμ Σουσού», κλειστό.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 είχε σοβαρές συνέπειες για πολλές επιχειρήσεις στην περιοχή. Πολλά καταστήματα δεν κατάφεραν να αντέξουν την πίεση και έκλεισαν, ενώ άλλα περιορίστηκαν σε λιγότερες ώρες λειτουργίας. Η μείωση του τζίρου, η αύξηση των ενοικίων και η γενικότερη οικονομική αστάθεια συνέβαλαν στην αποδυνάμωση της εμπορικής δραστηριότητας. Ένα μαγαζί με φρούτα και λαχανικά, επίσης κλειστό. Λειτουργεί, λέει, διαδικτυακά.

Η περιοχή του Κολωνού υπήρξε παραδοσιακά καταφύγιο για πολλούς οικονομικούς μετανάστες από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και για οικογένειες Ρομά. Αυτές οι κοινωνικές ομάδες συνέβαλαν στην τοπική οικονομία και ζωή, ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, η απόσταση μεταξύ τους και των λοιπών κατοίκων αυξήθηκε, επηρεάζοντας την κοινωνική συνοχή και τη ζωντάνια της περιοχής. Τα μπιμπελό της «Αστροφεγγιάς», δεν άντεξαν.

Η εγκατάλειψη της περιοχής από παλιούς κατοίκους σε βορειότερες περιοχές της Αττικής και η έλλειψη νέων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών οδήγησαν σε μια αίσθηση αστικής παρακμής. Πολλά κτίρια παραμένουν αναξιοποίητα ή υποβαθμισμένα, ενώ η έλλειψη επενδύσεων και υποδομών επιδεινώνει την κατάσταση. Το ίδιο και το κομμωτήριο της  Άννας. Ψάχνει για νέο ενοικιαστή! Χρόνια τώρα…

Μια μουσμουλιά στην Κορίνθου, φορτωμένη με καρπούς

16 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Στην άκρη της αυλής, της οδού Κορίνθου στον Κολωνό βρίσκεται αυτή η μουσμουλιά… Εκεί όπου ο ήλιος πέφτει πιο γενναιόδωρα, στέκει το δέντρο – μεγάλο, γερό, με κορμό ταλαιπωρημένιο από τον χρόνο και ρίζες βαθιές, που μοιάζουν να θυμούνται ιστορίες περασμένων γενεών. Αλλά απρόσιτη στους ανθρώπους, αφού μεγάλωσε από μόνη της και άναρχα. Ποιος και πώς να τα φτάσει αυτά τα μούσμουλα; Αυτές τις μέρες, είναι στο αποκορύφωμα της δικής της γιορτής: τα κλαδιά της λυγίζουν από το βάρος των ώριμων μούσμουλων, χρυσοπορτοκαλί καρποί που γυαλίζουν κάτω από το φως του ήλιου. Τα φύλλα της, μεγάλα και στιβαρά, σκουροπράσινα, δημιουργούν ένα δροσερό καταφύγιο κάτω από τον θόλο της. Αν πλησιάσεις, σε τυλίγει το γλυκό άρωμα των φρούτων — ζεστό, γήινο, σαν υπόσχεση καλοκαιριού. Τα μούσμουλα κρέμονται σε τσαμπιά, κάποια ήδη τσιμπημένα από τα πουλιά, που πρώτα εκείνα εντοπίζουν τη γλύκα τους.

Ο οδός Συρράκου, συνδέει δυο πλατείες στα Σεπόλια

16 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Η οδός Συρράκου στα Σεπόλια είναι ένας δρόμος που συνδέει δύο χαρακτηριστικές πλατείες της περιοχής: την πλατεία Κολωνού και την πλατεία Πανταζοπούλου. Η περιοχή των Σεπολίων έχει έντονο αστικό χαρακτήρα, με γειτονιές που διατηρούν την αθηναϊκή ατμόσφαιρα και την ιστορία τους. Μας αρέσει να περπατάμε τέτοιους δρόμους. Με προσοχή, βέβαια, γιατί πάντα καραδοκούν κίνδυνοι…

Πρόκειται για ένα μονόδρομο που διασχίζει μια γειτονιά με έντονο αστικό χαρακτήρα. Στην εικόνα, βλέπουμε έναν ήσυχο δρόμο με δέντρα που σχηματίζουν ένα φυσικό θόλο πάνω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Τα κτίρια με τα μπαλκόνια προσδίδουν μια κλασική αθηναϊκή αίσθηση, ενώ η παρουσία ενός κόκκινου βαν δίνει μια ζωντανή πινελιά στο σκηνικό.

Φέρει το όνομα του ιστορικού χωριού Συρράκου, γνωστού για την πλούσια πολιτιστική του κληρονομιά. Η περιοχή των Σεπολίων έχει βαθιές ρίζες στην αθηναϊκή ιστορία, με αναφορές σε παλιές γειτονιές και κατοίκους που διαμόρφωσαν την τοπική κοινότητα. Πολλές φορές έχουμε προσπαθήσει να το ψάξουμε, αλλά όχι με καλά αποτελέσματα πάντοτε. Το Blob που έχουν φτιάξει κάποιοι άνθρωποι για τα Σεπόλια δίνει κάποιες πληροφορίες.

Φραγκοσυκιές στο λόφο Φιλοπάππου στην Ακρόπολη

15 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Οι φραγκοσυκιές είναι ανθεκτικά φυτά που ευδοκιμούν σε ξηροθερμικά κλίματα, όπως αυτό της Αθήνας. Στον λόφο του Φιλοπάππου, μπορεί κανείς να συναντήσει μικρές φραγκοσυκιές να ξεπροβάλλουν ανάμεσα στα βράχια, προσθέτοντας μια ιδιαίτερη πινελιά στο αττικό τοπίο. Οι καρποί τους, τα φραγκόσυκα, είναι γλυκά και δροσιστικά, ενώ το φυτό χρησιμοποιείται συχνά για φυσικούς φράχτες. Ευχαριστούμε, φίλε Βασίλη, για τη φωτογραφία…

Η άλλη Αθήνα που «κουβαλάμε» καθημερινά μέσα μας…

15 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, η σκιά της ακακίας μπλέκεται με τα ίχνη των αιώνων. Ο ήλιος γλιστράει στην Ερμού με τη σπάνια λιγοστή της κίνηση. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το γιατί, αλλά το ζούμε. Από τα στενά της Πλάκας μέχρι τις πολύβουες λεωφόρους, η πόλη ανασαίνει ιστορία και άνθρωποι από όλο τον κόσμο σπεύδουν να τη γνωρίσουν…

Ανθρώπινοι πεζόδρομοι σαν αυτόν της Σηλυβρίας στα Σεπόλια σε προσκαλούν να περπατήσεις κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, μυρίζεις σουβλάκι στις γωνιές και βλέπεις τις πιτσιλιές του αρχαίου και του σύγχρονου να παλεύουν για χώρο. Κάθε βήμα είναι και μια ιστορία, κάθε ματιά και μια ανάμνηση που δε σου ανήκει – αλλά την κουβαλάς.

Και καθώς περπατάς, κάπου ανάμεσα στα παλιά καφενεία και τις πολύχρωμες τοιχογραφίες, νιώθεις πως η πόλη σου μιλά — όχι με λέξεις, αλλά με βλέμματα περαστικών, με τον ήχο της κιθάρας του μουσικού μπροστά από την Καπνικαρέα με τα έντεχνα ροκ που θαυμάζουν οι περαστικοί και αφήνουν πάντα τον οβολό τους στον καλλιτέχνη του δρόμου.

Στου Θραψανού το σπίτι ανθίζουν όμορφα οι βουκαμβίλιες

14 Μαΐου 2025 / Σχολιάστε

Στου Θραψανού το πατρικό, εκεί που η πέτρα κρατά ακόμα τη φωνή των παλιών, στέκει το σπίτι μας. Με τους τοίχους στο χρώμα που τους βάψαμε την τελευταία φορά που πήγαμε, πριν δυο χρόνια και τις γλάστρες όσες ζουν ακόμα, γεμάτες χώμα ευλογημένο. Κι εκεί, στην εξωτερική αυλή, σαν παραμύθι που άνθισε, πλέκονται οι δυο βουκαμβίλιες, δεξιά και αριστερά στην είσοδο της εσωτερική αυλής.

Όχι δεν ήταν πάντα εκεί. Δεν είναι μέσα στις μακρινές παιδικές μνήμες μου. Με τη Σούλα τις επιλέξαμε και τις βάλαμε  τις μνήμες μου. Θέλαμε να χτίσουμε τις δικές μας μνήμες. Έτσι κι αλλιώς οι δικές μου, οι προηγούμενες ήταν εκεί, ριζωμένες. Το πρώτο φως του πρωινού, το κάλεσμα της μάνας απ’ την αυλή, το γέλιο που ξεχυνόταν μες στο μεσημέρι, καθώς τα τσικάλια μοσχοβολούσαν κι ο πατέρας έπλαθε το χώμα στο εργαστήρι του.

Έτσι λοιπόν οι βουκαμβίλιες δεν ξέρουν πολλά για μένα ή για την ακρίβεια τίποτα. Δεν με είδαν να τρέχω ξυπόλυτος, να σκαρφαλώνω στα παραθύρια, να κρύβομαι απ’ το χρόνο. Και κάθε χρόνο, την άνοιξη, ανθίζουν. Για να μας θυμίζουν το λόγο που τις φυτέψαμε. Πού άντεξαν στο χρόνο και τις αντιξοότητες. Που κάηκαν από την παγωνιά του χιονιά. Και που, να τες ανθισμένες και πάλι!

Πλοήγηση άρθρων

← Προηγούμενα άρθρα Επόμενα άρθρα →