Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Θα το πω με ειλικρίνεια. Μου έχει λείψει η μυρωδιά της οργωμένης γης. Αλλά πού να βρεις χώμα στην τσιμεντούπολης της Αθήνας; Μια μεγαλούπολη, όπως αυτή που ζούμε, δεν έχει χώρους παρά μόνο για μπετόν. Στην επαρχία όμως είναι αλλιώς. Τρεις φωτογραφίες λοιπόν σας έχουμε σήμερα. Η επάνω και η κάτω είναι από την Κρήτη και η μεσαία από την Χαλκίδα.

Ο φίλος μου Πέτρος όργωσε για να βάλει τα φασόλια της χρονιάς για το σπίτι του. Τον παρακολουθώ, όταν το κάνει. Έχει το χώρο, έχει τη διάθεση, ασχολείται. Και είναι υπέροχο να έχει στο τραπέζι της οικογένειας ότι πιο καθαρό και υγιεινό, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πώς τα έχει μεγαλώσει, μακριά από φάρμακα επικίνδυνα για τον ανθρώπινη υγεία. Έτσι κάνει και με τα άλλα κηπουρικά και τις ντομάτες του.

Τα ίδια και η Στασούλα μας, στου Γρέγο. Έχει φροντίζει ο Αγησίλαος για τον κήπο τους, όπως κάθε χρόνο. Εκείνος είναι που θα προμηθεύσει φρέσκα πράγματα στο τραπέζι τους. Κι εδώ, κοντά στα ζώα τους και όχι πολύ μακριά από το Θραψανό θα περάσουν μέρες, ώρες ατέλειωτες για να φροντίσουν την καλλιέργεια τους και να δώσουν καρπό, Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει τον κόπο.

Τη χαίρομαι να τη βλέπω να θέλει να είναι στο σπίτι που γεννηθήκαμε και να μένει εκεί με τον σύζυγό της, τον Νίκο, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Για την σαρκική μου αδελφή λέω, τη Μαλάμω, που, αφού ήρθε στην Αθήνα για να ξεχειμωνιάσει, επέστρεψε στο πατρικό μας, στο σπίτι της για να καλοκαιρέψει.

Της αρέσει εκεί. Έχει μνήμες και καθώς όλοι μεγαλώνουμε, θέλει να ζήσει και να ξαναθυμηθεί όμορφες στιγμές. Γι’ αυτό, συχνά, όποτε ο καιρός και συνθήκες το επιτρέπουν, βγαίνει από το σπίτι και πηγαίνει στα χωράφια. Όπως στην επάνω φωτογραφία, είναι με τον Αγησίλαο στο κήπο τους, στου Γρέγο, που μόλις έχει οργώσει.

Μικροί, στενοί δρόμοι, τσιμεντένιοι για να αποφεύγουν οι άνθρωποι τη λασπουριά τον χειμώνα. Και μετά η ανθισμένη πορτοκαλιά που έχει ακόμα καρπούς  πάνω της στα… αζήτητα. Καθαρισμένη όμως από τα χόρτα που την περιβάλλουν και με μια μυρωδιά που “σπάει” μύτες. Η απόλυτη ομορφιά και η ηρεμία του τοπίου.

Έχει πολλούς τρόπους να πεις “Σε σκέφτομαι, σ’ αγαπώ και θέλω να μοιραστώ μαζί σου τη χαρά σου, όπως και τη λύπη σου” Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε στη ζωή μας καλούς φίλους. Που ζούμε μαζί τους και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Σίγουρα πολλαπλασιάζουν το οξυγόνο και προσθέτουν πολλαπλά στη ζωή μας! Και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό!

Κι έρχονται μ’ αυτά τα λουλούδια και ευχές ξεχωριστές. Δεν αρκούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν τους καλύπτουν κάτι τέτοια. Παραμένουν παραδοσιακά “κολλημένοι” στο δώρο τους, μέσω του ανθοπωλείου και μια κάρτα γεμάτη μηνύματα με πολύ αγάπη. Ακόμα και όταν έχουν παραλείψει να βάλουν υπογραφή. Εμείς ξέρουμε για ποιον πρόκειται. Και η αγάπη, όπως είπαμε, απλά πολλαπλασιάζεται.

Λουλούδια λοιπόν! Συνθέσεις κι αρώματα. Κινήσεις γεμάτες ευαισθησία που ξεπερνούν συναισθήματα και έχουν τη δύναμη να εκφραστούν με τον καλύτερο τρόπο. Και τι χαρά που δίνουν! Καθόμασταν και τα βλέπαμε και χαμογελούσαμε με επιδοκιμασία, σαν τα παιδιά. Ναι, αυτό είναι αγάπη! Κι ένα “ευχαριστώ” είναι πάντα λίγο για να καλύψει αυτόν τον ποταμό αγάπης με τα καθαρά και διάφανα νερά του.

Κάποιες φορές ξεπερνιούνται όλες οι γεωγραφικές διαφορές και αποστάσεις. Η αγάπη είναι αυτή που τις μηδενίζει. Ενώνει, ξεσηκώνει, κινητοποιεί! Συναισθήματα πρωτόγνωρα για τους περισσότερους ανθρώπους, σήμερα. Αλλά πόσο χαιρόμαστε όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν! Δεν πορευόμαστε μόνοι μας. Έχουμε τους καλύτερους, δίπλα μας, κοντά μας.

Στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ πήγαμε φέτος, στον 11ο όροφο, στο Olive Garden, να πιούμε ένα ποτό (ένα καλό λευκό κρασί, επιλέξαμε εμείς) για να γιορτάσουμε αυτή την όμορφη περίσταση: Τα εννιά (9) χρόνια κοινής ζωής μας με τη Σούλα. Την επέτειο γάμου μας! Απογευματάκι, σε ένα μέρος γνώριμο με όμορφες αναμνήσεις από πολλά πράγματα που μας έχουν γεμίσει και έχουν σημαδέψει την καρδιά μας.

Θα έχουμε βεβαίως ένα ολόκληρο πενθήμερο στη διάθεση μας τον Μάιο, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά θέλαμε ακριβώς στην επέτειο του γάμου μας, να θυμηθούμε όμορφα πράγματα. Και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να βρίσκεις χρόνο για τον άνθρωπο σου. Χρόνο ευχάριστο, παραγωγικό, χαλαρό, χωρίς έγνοιες για την καθημερινότητα. Κάτι σαν ένα μικρό τάιμ άουτ που δίνει ποιότητα στη ζωή μας.

Και παρά το “τρέξιμο” καταφέραμε χθες να είναι πολύ όμορφα… Αγαπούμε το ΤΙΤΑΝΙΑ. Αν και στο κέντρο της Αθήνας, δυο βήματα από την Ομόνοια στον 11ο όροφο, είναι σα να βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Χαρήκαμε στιγμές! Αυτές είναι που έχουμε τόσο ανάγκη και αγωνιζόμαστε να το κάνουμε στην καθημερινότητα μας. Και ποιος δεν θέλει να είναι καλά σε μια σχέση; Κανένας δεν θα ξεχώριζε, σ’ αυτό, τον εαυτό του!

Η αλήθεια είναι πως ο καιρός περνά σαν αέρας. Ιδιαίτερα, όταν αυτός περνάει καλά! Για πότε έφυγαν κιόλας 9 χρόνια από τότε που παντρευτήκαμε με τη Σούλα, ούτε που το καταλάβαμε.
Μια σχέση με τα σκαμπανεβάσματα της, αλλά αν τη βάζαμε σε μια ζυγαριά, σαφώς και τα υπέρ θα ήταν πάρα πολύ περισσότερα… Έχουμε μοιραστεί πολλές χαρές, αλλά και δυσκολίες από αυτές που βιώνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι σ’ αυτή τη ζωή. Και πώς θα γιορτάσουμε φέτος αυτή την επέτειο;
Σχεδιάζουμε να το κάνουμε λίγο διαφορετικά. Και… λίγο αργότερα. 2-7 Μαϊου θα πάμε εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη! Το ήθελε πάντα η Σούλα. Κι εγώ που την έχω ζήσει την Πόλη, πολλά χρόνια πριν, σας βεβαιώνω ότι είναι όντως, ένα σταυροδρόμι πολιτισμού, ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή. Αξίζει λοιπόν και θα το τολμήσουμε! Έτσι κι αλλιώς μας αρέσει να γνωρίζουμε νέους τόπους, ανθρώπους, πολιτισμούς.
Και καθώς μεγαλώνουμε, ο 10ος χρόνος θέλουμε να μας βρει να μοιραζόμαστε ακόμα περισσότερα πράγματα και να κάνουμε τη ζωή μας να έχει πιο πολλές ποικιλίες και ενδιαφέροντα. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Κι αυτό που ζούμε είναι αληθινή αγάπη και μοίρασμα καρδιάς, το δίχως άλλο!

Πόσες φορές άραγε είχατε την ευκαιρία να ακούσετε κάτι όμορφο και ενθαρρυντικό, στις μέρες μας;
Ιδιαίτερα σε μια εποχή που το μόνο που κυριαρχεί είναι τα ήθη, τα έθιμα και παραδόσεις, όπως αυτά που έχουμε μπροστά μας, της Αποκριάς και της Καθαρής Δευτέρας είναι πολύ σημαντικό να το ζήσετε.

Θα νοιώσετε άλλοι άνθρωποι και δεν πρόκειται να απογοητευτείτε…

Αυτό αποτελεί πρόσκληση και για εσάς που θα θέλατε να ακούσετε μια όμορφη εποικοδομητική Γραφική Ομιλία σε σχέση με την Ανάσταση.

Αν μένετε μακριά από την Αθήνα μην ανησυχείτε.

Ακολουθώντας τον σύνδεσμο πατώντας ΕΔΩ θα βρείτε μια αίθουσα κοντά σας όπου θα γίνει η ίδια ακριβώς ομιλία.

Το ίδιο θα γίνει, Σάββατο 16 ή Κυριακή 17 Μαρτίου, σε ολόκληρο τον κόσμο. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αναμνήσεις χθες, σχέδια σήμερα! Αυτά κάνουν οι άνθρωποι… Στο βαθμό που είναι ρεαλιστικά και μπορούν να επιδιώκουν τους στόχους, αυτά είναι όμορφα. Βεβαίως, δεν θέλουμε να βγάλουμε από τα σχέδια μας τις βόλτες μας κάτω από τη φωτισμένη Ακρόπολη, περπατώντας στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, από τη μεριά του Θησείου. Όχι με τίποτα, δεν θέλαμε να μην κάνουμε αυτή τη διαδρομή…

Κι επίσης πάντα θα μας γεμίζει η επαφή μας με τη θάλασσα ακόμα κι αν είναι γεμάτη βότσαλα όπως αυτή. Να ακούς τον ήχος από τον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε πάνω τους, δεν υπάρχει πιο όμορφη και πιο ήρεμη προσέγγιση. Ακόμα κι όταν αυτό το όμορφο τοπίο στη φωτογραφία σε δυσκολεύει ιδιαίτερα να περπατάς με άνεση πάνω σ’ αυτές τις μεγάλες πέτρες. Ακόμα και τότε!

Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε πόλεις γεμάτες από μπετόν με πολλούς ανθρώπους κι ας μην τους βλέπουμε. Όλοι πια έχουν μια τάση ιδιώτευσης και απομόνωσης. Και ο φόβος κυριαρχεί, ενώ έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο να μπορείς να μοιραστείς πράγματα, μαζί τους. Ας είναι. Πάντα το σύστημα θα είναι ευάλωτο και οι ρωγμές του θα μας επιτρέπουν να κάνουμε σχέδια και όνειρα που μερικές φορές θα καταφέρουμε να υλοποιούμε.

Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν πρόκειται να μένουμε μακριά από τη φύση. Έχουμε μάθει να δημιουργούμε ευκαιρίες όταν δεν υπάρχουν από μόνες τους και δεν θέλουν μερικά πράγματα να τα αφήνουμε στην τύχη τους. Το καλύτερο είναι να είμαστε εκεί, να περπατούμε ανάμεσα τους, όπως εδώ στη Πάρο που πέρσι είχαμε πάει για δέκα μέρες και περάσαμε υπέροχα… Τα σχέδια και η υλοποίηση τους είναι δική μας υπόθεση.