Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Για πότε πέρασε ο καιρός, ούτε που το κατάλαβε η Μαλάμω με τον Νικο, το σύζυγο της, καθώς πριν δυο μήνες και πλέον, αποφάσισαν να πάνε στο χωριό Θραψανό, το χωριό μας, να αλλάξουν λίγο περιβάλλον και να ξανανιώσουν, ιδιαίτερα η Μαλάμω μας, να αναβιώσει αναμνήσεις από εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και τώρα, ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Αθήνα. Μπορώ να την νιώσω. Θα ήθελε να καθίσει κι άλλο, αλλά βλέπεις στις 28 παντρεύεται η εγγονή της, Μαρία.

Μαζί της και ο Νίκος, ο άνδρας της, πέρασε καλά. Ηρέμησε, ησύχασε, έζησε κι αυτός πράγματα κι ας μην είναι ο δικός του τόπος. Κάποια, ωστόσο, τα αισθάνεσαι από ένστικτο, όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου να είναι καλά και γεμάτος ενέργεια. Χαρήκαμε κι εμείς πολύ και ας μην είμαστε εκεί, μαζί τους. Μέσα από τις φωτογραφίες που μας έστελνε η Στασούλα, μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές της.

Κάποιες από αυτές τις στιγμές τις κάναμε θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ξαναδείτε μερικές ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Κάποιες άλλες τις κρατήσαμε για τον εαυτό μας. Προσωπικές! Βαλμένες στην καρδιά μας, ανεξίτηλα… Καλό ταξίδι σας εύχομαι, καλή μου. Να ‘ναι μπουνάτσα ο καιρός, στο ημερήσιο ταξίδι σας και να φτάσετε ξεκούραστα, όσο γίνεται, σπίτι σας. Και να το ξανακάνετε! Θα χαρώ πολύ να συμπέσουμε κάποια στιγμή και μαζί…

Ανθισμένες βουκαμβίλιες! Ότι πιο όμορφο μπορούσαμε να φανταστούμε για το πατρικό μου στο χωριό. Αν και ο πάγος ενός χειμώνας τις έκαψε, αυτέ ξανάνοιξαν και μεγάλωσαν και άπλωσαν και ομόρφυναν τον τόπο. Ας είναι καλά η Στασούλα μας που τις φροντίζει, όπως και όλο το σπίτι. Τώρα που μένουν στο σπίτι τους η Μαλάμω με τον Νίκο, έχω πιο συχνά φωτογραφίες από εκεί. Και νιώθω σα να είμαι εκεί.

Το σπίτι είναι όμορφο κι αυτή την εποχή και πάντα. Αυτό δεν θα αλλάξει επειδή είναι στην καρδιά μου πάντα. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε να πάμε. Το χρειαζόμαστε. Και πρέπει να γίνουν και κάποιες μικροδουλειές για τη συντήρηση του. Κι αυτή τη φορά σκεφτόμαστε να το οργανώσουμε ακόμα καλύτερα. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Μας λείπουν και οι άνθρωποι μας. Ιδανικό θα ήταν τώρα που είναι εκεί και η Μαλάμω μας. Αν και φεύγουν στις 22 Αυγούστου, ελπίζω να ξαναγυρίσουν γρήγορα..

Δε χορταίνω να βλέπω τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Θυμάμαι πώς τις πήραμε κι από πού και τις φυτέψαμε κάνοντας σχέδια, τι ονόματα τους δώσαμε, και με τι αγάπη τις φροντίσαμε να μεγαλώσουν, τις απλώσουμε, να τις δέσουμε. Και πόσο στεναχωρηθήκαμε, όταν «πάγωσαν» από τα χιόνια μια χρονιάς! Αλλά δεν είναι μόνο η ομορφιά τους, είναι και η τρέλα τους, το να αγνοούν τα προβλήματα και να προχωρούν μπροστά. Πεισματάρες και ανεξάρτητες!

Είναι μια όμορφη στιγμή, να γιορτάζεις την επέτειο του γάμου σου. Και αυτό, γιατί ο γάμος μπορεί να έχει και τις καλές και τις κακές στιγμές, τα πάνω του και τα κάτω του, για όλους τους παντρεμένους. Αν και ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει το γάμο, υπάρχει κι αυτή η καθημερινότητα που δημιουργεί ζητήματα, τριβές για απλά πράγματα. Να, γιατί είναι κατάκτηση να είναι ο Κώστας και η Άννυ, 34 χρόνια μαζί!

Τους βλέπουμε και τους χαιρόμαστε. Τους ζούμε, αν και από μακριά και σχεδιάζουμε πράγματα για το κοντινό και το λίγο μακρυνό μέλλον. «Στήσαμε» και συνεχίζουμε να στήνουμε και να συντηρούμε το σπίτι τους εδώ, στην Αθήνα, πολύ κοντά μας, στα Σεπόλια, για το οποίο κάνουν σχέδια και όνειρα. Και το χαιρόμαστε κι εμείς κι εκείνοι, που θα είναι λίγο περισσότερο και πιο συχνά κοντά μας.

Ύστερα από χρόνια, τον Αύγουστο, έρχονται εδώ στην Αθήνα και τα παιδιά τους, ο Δημήτρης και ο Άντωνη. Χαρά μας στις δεκαπέντε μέρες που θα μείνουν να τους γνωρίσουμε την πρωτεύουσα της Ελλάδας, της χώρας των γονιών τους, αλλά και κοντινές ή μακρύτερες περιοχές. Η προσμονή και η λαχτάρα να τους δούμε από κοντά, είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα. Και οι ευχές μας στην επέτειο του γάμου του Κώστα και της Άννυς για τα 34 χρόνια, διάχυτες και από καρδιάς. Κοντά, για πάντα!

Καθώς οι ζέστες γίνονται όλο και μεγαλύτερες και το πράγμα «δυσκολεύει» για μας που επιλέξαμε να ζήσουμε στην Αθήνα τον «καυτό» Ιούλιο, μια ματιά στο χωριό θα «δροσερέψει» λίγο τα πράγματα. Ιδού λοιπόν, αγαπημένα μας πρόσωπα. Όπως η Στασούλα μας που όλες αυτές τις μέρες είναι κοντά στη Μαλάμω και τον Νίκο.

Ή όπως η Μαρία η γυναίκα του αδελφού μου του Κωστή που δεν είναι πια κοντά μας και η Μαλάμω. Εδώ από μια βόλτα στου Τσούτσουρα, έναν σχετικά κοντινό θαλασσινό προορισμό στα νότια όπου συχνά πηγαίνουμε για μπάνιο, όταν είμαστε στο χωριό. Εδώ τώρα, μπάνιο δεν το λες, αλλά μια δροσιά την παίρνεις μ’ αυτό το τσαλαβούτημα.

Το πρόσωπο της αδελφή μου Μαλάμως, ξαναβρήκε τα γλυκά χαρακτηριστικά του. Ηρέμησε, ησύχασε, καθώς βρέθηκε σε γνώριμα αγαπημένα μέρη με ανθρώπου που ξέρει ότι την αγαπούν και θέλουν να περνάει κάθε ώρα και στιγμή, καλά. Ιούλης είναι. Σε λίγο, η Στασούλα, θα βρει και θα μαζέψει τα πρώτα πρώιμα σύκα και σταφύλια, για να τα χαρούν. Τους χαίρομαι που τους βλέπω έτσι όμορφα.

Το απολαύσαμε! Έτσι θα μπορούσαμε να εκφράσουμε τη χαρά μας. αν θέλαμε να περιγράψουμε με δυο λέξεις, συναισθήματα. Κι εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ έχουμε μάθει να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι. Τρεις μέρες τώρα, αναζωογονηθήκαμε! Ναι, μπορεί η συνεχής υπηρεσία και η ευθύνη να κούρασε λίγο, αλλά αυτό είναι κάτι που θα περάσει.

Αυτό που θα μείνει, θα είναι όλα τα διδάγματα που πήραμε, αυτό το ζεστό τριήμερο. Θα τα ανασκοπήσουμε ξανά, επιμέρους, και πάντα θα υπάρχουν διαμαντάκια να τα εξορύξουμε… Αυτό θα μας βοηθήσει πολύ, στο να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε την ιδιότητα της υπομονής. Μπορούμε να μάθουμε από τα φυτά, τα θαλάσσια πλάσματα, τα πουλιά, τα έντομα και τα χερσαία θηλαστικά.

Αλλά και από τους ανθρώπους του παρελθόντος, ατελείς σαν κι εμάς που ωστόσο κληρονόμησαν υποσχέσεις μέσω της υπομονής τους. Όπως ο Ιησούς, ο Αβραάμ και η Σάρρα, ο Ιωσήφ, ο Ιώβ, ο Μαραδοχαίος και η Εσθήρ, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, αλλά και ο Παύλος. Δεν ήταν στρωμένοι οι δρόμοι τους με τριαντάφυλλα, αλλά κράτησαν την οσιότητα τους καλλιεργώντας την ιδιότητα της υπομονής. Δεν αξίζει να το κάνουμε;

Το αποφάσισαν ξαφνικά, η Μαλάμω, η σαρκική αδελφή μου που ζει στην Αθήνα και ζήτησαν με τον Νίκο τον άνδρα της, από τον γιο της Παναγιώτη, να τους πάει στο χωριό Θραψανό, να καθίσουν λίγο το καλοκαίρι. Και είναι κοντά μια εβδομάδα, τώρα, εκεί. Ευτυχώς, κοντά τους είναι η άλλη μου αδελφή, η Στασούλα και από ότι φαίνεται και από τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε, περνάνε καλά. Με τις βόλτες τους, εδώ έχουν πάει στην πηγή Σπυριδιανού, κάπου κοντά στου Ξυδά, για να πάρουν νερό.

Αχ, να’ ταν αλλιώς τα πράγματα, να κατεβαίναμε κι εμείς για λίγο και να περνούσαμε μαζί κάποιες μέρες. Αλλά βλέπεις, είναι πολλές οι υποχρεώσεις μας, αυτή την περίοδο εδώ κι απ’ την άλλη είναι ακόμα κοντά μας, ο Στηβ με την Έστερ που τους φιλοξενούμε στην Αθήνα. Ούτε σκέψη λοιπόν, αλλά αυτό το ατίθασο μυαλό, πώς να το κάνεις κουμάντο; Έχει τους δικούς του περίπλοκους δρόμους να διανύσει…

Τη βλέπω τη Μαλάμω στη φωτογραφία και φαντάζομαι τι σκέψεις θα κάνει… Βρίσκεται εδώ που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Κι αν έχει μνήμες! Συμβαίνει δε το παράδοξο, καθώς μεγαλώνουμε, αυτέ οι σκέψεις να τριβελίζουν περισσότερο το μυαλό μας. Θα θυμάται άραγε τότε που με κυνηγούσε να μου τις βρέξει, καθώς είχε την ευθύνη για το μεγάλωμα μου; Εγώ δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όταν γεμάτος απόγνωση ανέβηκα στην ταράτσα για να γλυτώσω τη διαπαιδαγώγηση. Και γλύτωσα προσωρινά πηδώντας στο κλαδί μιας ελιάς!

Ταξίδι δε σημαίνει μόνο χαρά, αγάπη και δόσιμο, είναι ένας πλούτος συναισθημάτων. Προφανώς έχει και την άλλη πλευρά της, αυτή η σκληρή πραγματικότητα που έχει να κάνει με την επιστροφή. Η πρώτη που έφυγε, ύστερα από 15-16 μέρες διαμονής στην Ελλάδα, ήταν η Βικτώρια. Ξημερώματα της Κυριακής, εκεί κατά τις 6:00 χρειάστηκε να την πάμε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στα Σπάτα.

Και βέβαια το κάναμε με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά, γιατί θα την εξυπηρετούσαμε και λύπη, γιατί έπρεπε να φύγει από κοντά μας και να επιστρέψει στον τόπο της και τη δουλειά της. Και ήταν λιγάκι αγχωμένη. Θα επέστρεφε μόνη της και μάλιστα μέσω Ζυρίχης στο Βανκούβερ του Καναδά. Κάτι συνέβαινε με τα ηλεκτρονικά συστήματα και δυσκολεύονταν να τσεκάρει τη μεταβίβαση της από το αεροδρόμιο της Ζυρίχης της Ελβετίας.

Τελικά, ούτε στα μηχανήματα, ούτε και στο τσέκιν με φυσική παρουσία, εξυπηρετήθηκε, παρ’ ότι μπήκε στην ουρά για μια ώρα περίπου. Κάποιοι αποφάσισαν ότι αυτό έπρεπε να το κάνει στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης. Κι επειδή δεν είχε κι άλλη επιλογή, προσαρμόστηκε με κρύα καρδιά, αλλά και το σχετικό άγχος που όλο αυτό έπρεπε να το βιώσει μόνη της, αν και δεν είναι και πολύ μικρή, 24 χρονών είναι. Κι έτσι την αποχαιρετήσαμε από το αεροδρόμιο των Αθηνών.